จิ้งจอกร้าย...มังกรรัก

ลำดับตอนที่ #2 : กลับมาแล้วจ้า

     ไทย...

     ฉันเดินลงเครื่องมาเอากระเป๋าแล้วตอนนี้ก็กำลังมองหาคนของพ่ออยู่

      “สวัสดีครับคุณหนู ยินดีต้อนรับกลับสู่ไทย” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันทำให้ฉันหันไปยังต้นเสียงทันที ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 20 ต้นๆมั้ง หน้าตาก็ถือว่าหล่ออ่ะนะแต่ไม่ตรงสเป็คฉันหรอก นี่หรอคนของพ่อ

     “นายเป็นคนของพ่อฉันหรอ” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

     “ครับ นายท่านสั่งให้ผมมารับคุณหนู” เค้าว่าแล้วก็ถือกระเป๋าฉันเดินนำมาที่รถเบนซ์สีบรอนเงินซึ่งจอดอยู่สามคันด้วยกัน

     “มันเกิดอะไรขึ้นทำไมส่งคนมาคุ้มกันเยอะจัง” ฉันถามเพราะมีคนยืนอยู่ที่รถนั่นประมาณเกือบสิบคน

    “คุณหนูเป็นคนสำคัญ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” เค้าพูดปัดและเปิดประตูรถคันกลางให้ฉันขึ้น

 

     คฤหาสน์...

     และแล้วการเดินทางก็มาจบลงที่คฤหาสน์หลังนี้ซึ่งฉันทิ้งไปตั้งแต่ ม.ต้น เมื่อฉันลงจากรถทุกสายตากลับจับจ้องมาที่ฉันและส่วนมากก็เป็นผู้ชายเพราะที่นี่นอกจากจะเป็นบ้านฉันแล้วยังเป็นที่พักของคนในแก๊งของพ่ออีกด้วย

     “มองอะไรกันไม่เคยเห็นคนรึไง!!” ฉันตวาดออกไปเสียงดังลั่นจนพวกนั้นหน้าหงอทันที คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ดีๆก็โดนเรียกกลับแล้วยังต้องมาเรียนที่ไทยอีกT^T ชีวิตฉันมันรันทดจริงๆ (ตรงไหนย่ะ=_-)

     ฉันยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่เพราะไม่อยากจะเข้าไปสักเท่าไร แล้วก็มีคนออกมาต้อนรับฉันด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน (มากกกกกกก)

     “กลับมาแล้วหรอลูก/กลับมาแล้วหรอพี่” เสียงของพ่อกับน้องชายฉันดังขึ้นพร้อมกันและวิ่งออกมาต้อนรับฉันเหมือนกับว่าฉันเพิ่งกลับมาจากยมโลกงั้นแหละ-_-;

     “ก็เห็นอยู่นิ ตาบอดกันรึไง”

     ฉันว่าอย่างไม่สบอารมณ์และพูดกับพ่อทันที

     “พ่อเรียกเซกลับมาทำไม เซเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าขยะเวลาอยู่ที่นี่น่ะ” ฉันเริ่มพูดจนทุกคนงงกันใหญ่เพราะคงจะไม่คิดว่าฉันจะกล้าพูดแบบนี้กับพ่อ ซันเองก็คงจะเหมือนคนอื่นๆ

     “โธ่เซรินพ่อก็แก่แล้วนะ อยากให้ลูกอยู่ไกล้ๆบ้างนี่นาอย่างน้อยในประเทศเดียวกันก็ยังดีนะลูกนะ” พ่อว่าพรางเขย่าแขนฉันเชิงขอร้อง

     “เซเหนื่อยอยากพักผ่อนขอตัวก่อนนะพ่อ ห้ามใครรบกวนจนกว่าเซจะอนุญาต” ฉันบอกอย่างเย็นชากับคนที่เป็น พ่อแท้ๆ ของตัวเอง

 

     ห้องนอน...

     “เฮ้อออออออ” ฉันล้มตัวลงบนเตียงอันแสนนุ่มที่ไม่ได้นอนมานานแล้วตั้งแต่...แม่ฉันตาย ไม่มีใครรู้เหตุผลว่าทำไมฉันถึงไปเรียนที่อเมริกานอกจากพ่อ ซัน เท่านั้น

     แม่ฉันตายตอนที่ฉันอยู่ประถมปลายในวันจบการศึกษาพอดี วันนั้น... แม่เดินทางเพื่อที่จะมางานโรงเรียนฉันพ่อก็สัญญาว่าจะมา แต่แม่ก็มาคนเดียวเพราะพ่อบอกว่าติดงานแล้วระหว่างทางที่แม่มานั้นก็มีคู่อริของพ่อประกบยิงรถของแม่อย่างไม่ปราณี ตั้งแต่นั้นมาฉันจึงเกลียดพ่อมากเกลียดที่พ่อผิดสัญญาเกลียดที่พ่อดูแลแม่ไม่ได้ เกลียดที่หมอช่วยแม่ไม่ได้ ฉันจึงไปเรียนต่อที่อเมริกาคนเดียวตั้งแต่อายุ 13 จนถึงตอนนี้อายุ 17 แล้วฉันไม่อยากกลับมาเจอความหลังที่เจ็บปวดแบบนี้ ฉันเปลี่ยนเป็นคนล่ะคนหลังจากที่แม่ตาย...

 

     ตอนเช้า...

     ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

     เมื่อคืนนี้ฉันเผลอหลับไปนอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาฉันก็เลยว่าอาบน้ำเสร็จจะลงไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง ฉันอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวแบบสบายๆเสื้อยืดกางเกงขาสั้นลงมาที่ห้องโถงเพื่อคุยกับพ่อ และพอเดินมาถึงก็เห็นพ่อนั่งอยู่กับซัน

     “อ้าวเซ นั่งก่อนสิลูกมาๆๆ” พ่อว่าแล้วก็เอามือตบที่โซฟาข้างๆตัวเป็นบอกให้ฉันนั่งลงตรงนั้นแต่ฉันเดินมานั่งตรงโซฟาอีกตัวข้างๆพ่อและตรงข้ามกับซัน

     “พ่ออยากให้เซเรียนที่นี่ใช่มั้ย?” ฉันเริ่มเปิดการสนทนากับพ่อโดยมีซันนั่งฟังเป็นตอไม้

     “ใช่แล้วลูก ลูกยังไม่หายโกรธพ่ออีกหรอนี่มันก็ผ่านไปนานแล้วนะT^T”

     “ทำไมต้องโกรธความโกรธมันไม่ได้ช่วยให้แม่กลับมาสักหน่อย ที่เหลืออยู่ในใจเซตอนนี้ก็คือ...ความเกลียด” ฉันเน้นคำพูดสุดท้ายจนซันที่นั่งฟังอยู่สะอึก

     “พ่อ...” พ่อจะพูดอะไรก็ไม่รู้แต่ฉันขัดขึ้นก่อนเพราะไม่อยากฟัง

     “เซจะเรียนอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่เซจะเลือกโรงเรียนเองและก็จะไม่พักที่นี่ด้วย”

     “แต่มันอันตรายนะพี่ เป็นลูกมาเฟียที่มีอริมากมายแบบนี้พี่จะอยู่คนเดียวได้ยังไงมันอันตรายมากนะ” ซันที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น

     “ทั้งๆที่รู้ว่าอยู่คนเดียวมันอันตรายแต่แม่ก็ยังอยู่คนเดียวในวันสุดท้ายได้นี่” ฉันว่าแล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตให้พ่อจนหลบตาแทบไม่ทัน

     “ล่ะ แล้วแต่ลูกก็แล้วกันนะ แค่พ่อไปหาสะดวกก็พอแล้ว” พ่อบอกฉันอย่างตะกุกตะกักแทบจะไม่สบตาฉันด้วยซ้ำ

     “งั้นขอตัวไปหาที่พักกับโรงเรียนก่อนนะ เพราะอยากได้ทั้งสองอย่างก่อนที่จะเปิดเทอม” ฉันว่าแล้วก็เดินออกมาจากห้องนั้นและเดินไปที่โรงจอดรถของตระกลูทันที ซันก็วิ่งตามมาแล้วบอกว่าจะไปด้วย=_=