รักนะครับ...คนดี

ลำดับตอนที่ #2 : ในที่สุดก็ต้องเจอ

        เฮ้อ...เหนื่อยจังไม่อยากไปดรงเรียนเล้ยย  นี่ก็วันศุกร์แระ อีกวันเดียวเท่านั้น ทำไมมันไม่มีวันศุกร์แห่งชาติให้ฉันพักผ่อนนะ  เฮ้ออ

        "ไปโรงเรียนแล้วนะคะแม่"ฉันรีบร้อนอกจากบ้านกะจะรีบไปโรงเรียนตอนเช้าที่แสนสงบซะหน่อย

       "ซิลล์ๆ รอก่อนๆ"ใครเรียกฉันฟะเนี่ย

       "อ้าว จอยซ์"มาได้ไงเนี่ย เฮ้อถึงฉันจะอยากเจอหน้าเขาแต่ฉันก็ไมอยากเจอเลย เอ๊ะ!ยังไง งงความรู้สึกตัวเองแล้ว

       "ไปโรงเรียนวะเช้าเลยนะซิลล์"

       "อืม ตอนเช้ามันเงียบดีน่ะ กะไปนั่งเล่นซะหน่อย

      "แล้วเป็นไงบ้างดูโทรมไปนะ"

      "ก็กิจกรรมเยอะอ่ะ ไม่ค่อยได้พักผ่อน บลาๆๆๆๆ"แล้วบทสนทนาของเราทั้งคู่ก็จบลงเมื่อฉันมาถึงโรงเรียน เราก็แยกย้ายกัน อ้อฉันลืมบอกไปค่ะ โรงเรียนของเราทั้งคู่น่ะอยู่ติดกัน
       
      มาโรงเรียนเช้านี่ดีจังเลย โรงเรียนมันช่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงจอกแจกจอแจ อย่างกับตลาดสด เฮ้อจะว่าไปแล้วฉันก็คิดถึงตาบ้าจอยซ์นั่นเหมือนกันทำไมเขาช่างทำตัวได้ปกติจังนะเดี๋ยวคุณผู้อ่านจะงงกัน นี่แหละค่ะความลับ มีแค่ยัยโชวเดอร์เพื่อนสนิทฉันเท่านั้นล่ะที่รู้ ที่จริงเรา 2คน เคยคบกันได้ประมาณ 2 อาทิตย์ แต่ในที่สุกเราก็ต้องเลิกกันไป มันก็เป็นเพราะฉันเองแหละค่ะที่ไม่ดี...เฮ้อ
   
      "ขอโทษนะจอยซ์" เฮ้อ ฉันคงได้พูดคำนี้คนเดียว ไม่กล้าพูดให้เขาฟังสักครั้ง ถ้าฉันมีความกล้าสักนิดก็คงดีสินะ ฟุ้งซ่านจริงเลยเรา
    
     "อ้าว ซิลล์มาแต่เช้าเลยนะยะแก"
  
     "อืม"

     "เป็นรัยของแก ทำหน้ายังกะอึ่งอ่างกินอึ" ว่าแต่มันหน้าแบบไหนฟะ หุหุ

    "บ้าอะไรของแกอึ่งอ่างกินอึ ประสาท รายงานอาจารย์เหนียงที่ให้ปรินซ์น่ะเสร็จยัง" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่าขืนยัยโชวเดอร์รู้ว่าฉันกำลังคิดเรื่องรัยอยู่ ฉันโดนมันสวดแน่ บรื๋อ....

    "เสร็จแล้วย่ะ อาจารย์แกก็ชอบสั่งแต่งานๆๆๆ ไม่ดูเล้ยว่านักเรียนจะได้หลับได้นอนกันบ้างไหมฮะเนี่ย บลาๆๆๆๆ"เป็นไงคะเห็นรึยังว่าป้าแกบ่นทีล่ะก็...เฮ้อหูฉันชักจะชาแล้วล่ะค่ะ มันน่าจะมีบ่นชิงแชมป์โลกจะรีบส่งป้าแกไปเลย