คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ี่่ี่ 7
หลายวันผ่านมานี้กันก็คอยเทียวรับเทียวส่งมัดหมี่ โดยที่แทบจะไม่ได้เจอหน้าริทเลย จนเช้าวันนี้
"ไงริท จะไปเรียนหรอ ไปพร้อมกันมั้ย " กันออกจากห้องมาก็เจอริทกําลังจะไปเรียนเช่นกัน
"ไม่อ่ะ มรึงไปเถอะ กุมีขากุไปของกุเองได้ " พูดจบก็เดินหนี กันจึงรีบวิ่งมาเพื่อให้ทันริท
"เดี๋ยว!มรึงเป็นไรของมรึงเนี่ย กุถามดีๆตอบกวนกุอีก"กันถามแอบงงเล็กน้อยกับท่าทงของริท
"เอ้า!แล้วจะให้กุตอบยังไง ไร้สาระหว่ะ ไว้คุยกันวันนี้กุรีบ"ไม่ว่าเปล่ารีบก้าวเท้าลงลิฟท์ไปทันที
"อะไรของมันวะ"กันงงกับท่าทางของริท และหยุดความคิดลงเพราะมัดหมี่โทรเข้ามาพอดี
หลังจากเลิกเรียนริทเบื่อๆก็เลยโทรหาเซน
"ว่าไง " เซนรับสาย
"มรึงอยู่ไหน วันนี้กลับดึกอีกรึเปล่า " ริทถามรัว
"อยู่ที่คณะดิวะ ก็คงกลับดึกเหมือนเดิมอ่ะ ทําไมหรอ"
"วันนี้กุไปหามรึงที่คณะได้ป่ะ กลับไปหอกุก็อยู่คนเดียว เหงาวะ"
"มรึงแน่ใจนะ มาที่นี่กุไม่มีเวลาเทคแคร์มรึงนะริท"
"เออ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"งั้นจะมาก็มา "
หลังจากวางสายริทก็เดินไปยังตึกคณะนิเทศฯทัน ระหว่างเดินก็ต้องพบเจอกับคนที่ไม่ยากเจอ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก'กันและคนข้างกาย' ริทจึงรีบเดินเพราะไม่อยากเจอกัน แต่คงไม่ทันเพราะอยู่ๆณัฐเพื่อนของกันก็สะกิดบอกกันว่านั่นริทรึเปล่า กันเห็นปุ๊บจึงตะโกนเรียกริท
"ริท ริท!"
ริทคิด ไอ้บ้ามรึงจะเรียกกุทําไม ก่อนจะหันไป "อือ...ว่า?"
"จะไปรีบไปไหน" กันถามเสียงเข้ม
"ไปหาเซน มีไร" ริทตอบไปเสียงห้วนเช่นกัน
"ไปทําไม" กันถามย้ํา
"เรื่องของกุ" ริทก็ตอบตามสไตล์
"ริท! กุถามดีๆ"
"กุก็ตอบดีๆแล้วไง มีอะไรอีกมั้ยถ้าไม่มีกุจะได้ไปต่อ" ริทบอกก่อนหลบหน้าหันกลับไป
"ริท!" กันเรียกเสียงเข้มและดังพอควร ทําให้ริทชะงัก และจากนั้นทัั้งกบ ณัฐและมัดหมี่ก็เดินมาหากัน ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"หวัดดีริท...... มีอะไรกันวะกัน"กบถาม กันส่ายหน้า ริทพยักหน้าตอบกบ ก่อนจะยิ้มให้ณัฐและมัดหมี่
"นี่เพื่อนกันเหรอ"มัดหมี่ถามกัน
"ครับ ชื่อริท...ริทนี่มัดหมี่ "กันตอบ
"อ่อ มัดหมี่คนนี้นี่เอง แฟนกันใช่ป่ะ น่ารักอย่างที่บอกไว้จริงๆ" ริททักตอบกลับไปแบบฝืนยิ้มเต็มที่ ส่วนกันก็มองหน้าริทเชิงถาม ~กุบอกเมิงตอนไหนวะ แล้วเมิงไปรู้เรื่องมาจากไหน~
"แหม ริทก็ชมมัดหมี่เกินไป มัดหมี่น่ารักสู้ริทไม่ได้หรอก ริทหน้าหวานขนาดนี้ "มัดหมี่ตอบ
"เอ้ย....มัดหมี่ อย่าชมริทแบบนั้นเลย ไม่ภูมิใจเลยสักนิด ขอชมแบบริทเท่ห์บ้างเถอะ555"ทั้งริท มัดหมี่และเพื่อนกันต่างพากันหัวเราะ เว้นแต่กันที่ยังคงทําหน้านิ่ง
"งั้นริทขอตัวก่อนนะ มีธุระหน่ะ ไปก่อนนะกบ ณัฐ กัน แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักนะมัดหมี่" ว่าจบริทก็เดินจากไป กันตอนแรกว่าจะเรียกแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปทานข้าวและส่งมัดหมี่กลับบ้าน
ทางด้านโตโน่ที่กําลังซื้อน้ําอยู่ก็เห็นริท กําลังเดินมายังคณะของตนจึงเรียกริท
"ริท! ริท....เตี้ย....ทางนี้ๆ"โตโน่บอก
"อีกละพี่โน่เรียกแบบนี้ริทก็อายเป็นนะ"ริทเดินมาทําหน้างอ
"แล้วนี่เอ็งจะไปไหน"
"มาหาเซน อยู่ห้องคนเดียวมันเบื่ออ่ะ เลยว่าจะมานั่งเล่นรอเซน"
"เอางั้นเหรอ งั้นมา....เดี๋ยวกุพาไป"
โตโน่จึงเดินนําริทมาหาเซนที่โรงยิม
"เซนๆเพื่อนมรึงมาหา"โตโน่เรียกเซน ก่อนจะเดินไปหากลุ่มเพื่อนๆ
"เจอพี่โน่ได้ไงเนี่ย" เซนถามริทเพราะแปลกใจว่ามาพร้อมกันได้ยังไง
"ก็เจอกันตรงหน้าซุ้มน้ําอ่ะ พี่โน่เลยพามา" ริทตอบ
ทางด้านของโตโน่ก็โดนเพื่อนรุมถามกันใหญ่เลยว่าพาเด็กใหม่มาเปิดตัวเหรอ
"โน่ ใครวะเด็กใหม่มึงหรอ เปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" เพื่อนในกลุ่มของโตโน่แซวขึ้นมา
"เด็กกุที่ไหน พูดให้มันดีๆ นั่นอ่ะน้องกุ อยู่หอเดียวกัน พอดีมันเป็นเพื่อนกับเซน"
"น่ารักดีวะ" รุจ เพื่อนในกลุ่มของโตโน่กล่าวขึ้น ทําให้เพื่อนๆหันไปมองหน้ารุจ
"อะไร กุก็ชมตามสิ่งที่เห็นหรือพวกมรึงจะปฏิเสธ" รุจกล่าว
"เออ น้องมันน่ารักจริงๆแหละ หน้าหวานเหมือนผู้หญิงเลย"
"น้องมันชื่ออะไรวะ"รุจถามขึ้นอีกครั้ง
"ชื่อริท"โตโน่ตอบ
"มีแฟนยังวะ"รุจยังคงถามต่อ
"ไม่รู้โว้ย ถามกุอย่างกับจะจีบน้องมันหรือไง" โตโน่ตอบแบบไม่ได้คิดอะไร
"ก็ไม่แน่ "รุจตอบทีเล่นทีจริง
"หยุดเลยรุจ มรึงชอบผู้หญิงอ่ะดีแล้ว ไอริทมันผู้ชาย100% อย่าไปยุ่งกับมันเลย " โตโน่ตอบตามความเป็นจริง
"เออ กุล้อเล่นหรอก กุแค่เอ็นดูน้องมัน"รุจกล่าวตามจริงเหมือนกัน
หลังจากคุยกันเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายกันซ้อมละครของคณะ ซึ่งริทเองก็นั่งดูบ้างเป็นพักๆ บ้างก็นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ
ตื้ด ตื้ด
~อยู่ไหน~ กันบีบีถามริท
(เรื่องของกุ) ริทตอบ
~กวนกุอีก กุถามว่าอยู่ไหน~
(อยู่กับเซน กุว่ากุบอกมรึงไปแล้วนะ)
~กลับกี่โมง~
(ไม่รู้ จะถามกุทําไมเนี่ย ไปอยู่กับแฟนมรึงไป) พิมพ์เองเจ็บเองริทเอ้ย
จากนั้นกันก็ไม่ตอบกลับมาอีกเลย ริทจึงได้แต่ทําหน้าเซ็งๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า อย่าไปสนใจมันเลยก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ต่อไป
"ว่าไงครับน้องริท เบื่อมั้ย" ริทคิดเสียงใครวะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอกับเทพบุตรสุดหล่อ เอ้ย...ไม่ใช่ละ
"อ่อ ก็นิดหน่อยฮะ พี่...."
"พี่รุจครับ เป็นเพื่อนโตโน่หน่ะ"
"ครับพี่รุจ" ริทตอบและส่งยิ้ม
"แล้วเราเรียนอยู่คณะไหนเนี่ย พี่ไม่เคยเห็นหน้าเรามาก่อนเลย"รุจถาม
"ริทเรียนแพทย์ครับ"
"ฮ่ะ! เรียนแพทย์หรอ ตัวแค่นี้แต่เรียนเก่งจัง" รุจค่อนข้างแปลกใจ
"เหอๆ ก็ไม่ขนาดนั่นหรอกครับ ฟลุ๊คติดมาได้ยังไงริทก็ยังงงๆอยู่เหมือนกัน 555"
"เออ ริทนี่ฮาดีนะ พึ่งเคยเจอเด็กแพทย์แบบริทครั้งแรกเลยนะเนี่ย555"
"แบบริทนี่คือ บ้าๆ เพี้ยนๆใช่มั้ยพี่รุจ 5555"
"พี่ไม่ได้ว่าริทนะ555"
"คุยอะไรกันท่าทางสนุกดีแท้น๊อ" โตโน่ถาม
"พี่โตโน่พูดภาษาอะไรหนิ ริทฟังแล้วไม่เข้าใจ"
"เหรออออ" ทั้งรุจและโตโน่กล่าวพร้อมกัน
"ของริทนี่ไม่บ่งบอกเลยเนอะไอ้คําว่า หนิ เนี่ย" รุจกล่าว
"อ้าวพี่รุจรู้ด้วยหรอเนี่ย"
"มันจะไม่รู้ได้ไง เพราะมันก็เป็น คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็เข้าใจอยู่..."โตโน่ตอบ
"มาซะเป็นเพลงเลยพี่โน่ จริงมั้ยพี่รุจ" ริทว่าโตโน่ก่อนจะหันไปถามรุจ รุจจึงพยักหน้า แล้วก็ทั้งสามก็คุยกันหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ส่วนกันหลังจากส่งมัดหมี่เสร็จก็รีบขับรถกลับมายังคณะนิเทศฯ และมาทันเห็นภาพริทที่คุยหยอกล้อกับไอ้หน้าหล่ออย่างสนุกสนานเป็นกันเอง "มีความสุขจริงนะ ริท" กันพูดกับตัวเอง เซนเห็นกันเดินเข้ามายังโรงยิมกําลังจะเข้าไปทัก แต่เห็นกันจ้องไปที่ริทแบบไม่พอใจจึงสังเกตการณ์ก่อนจะเดินเข้าไปทัก
"เฮ้ยกัน มาได้ไงวะ"เซนร้องทัก
"ไม่มีไรอ่ะ แค่เบื่อๆเลยมาหาพี่โน่"แถจริงๆนะไอ้กัน
"เหรอ พี่โน่อยู่โน่นอ่ะ ไปหาดิ ไอ้ริทก็อยู่ "เซนบอก
"แล้วไอ้เตี้ยมันมาที่นี่ทําไม " กันยังคงถามต่อ เซนได้ทีจึงสาธยาย
"มันบอกกูว่าเหงา กลับไปก็อยู่ห้องคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเลยขอมาหากูที่นี่ ว่าแต่มรึงเถอะ วันนี้ไม่ไปเที่ยวกับแฟนมรึงหรอ"
"มรึงไปเอามาจากไหนว่ากุมีแฟน"กันถามออกมาด้วยความงง จริงๆจะว่าไปเค้าเองยังไม้ได้บอกใครเลยว่าคบกับใครอยู่ คบแต่ยังไม่เรียกว่าแฟนซักหน่อย หรือว่าพี่เก่งบอก"พี่เก่งบอกหรอ"
"จะเอาเวลาไหนไปเจอพี่เก่งหล่ะ โน่นไอ้ริทมันบอก"
"ฮ่ะ ไอ้เตี้ยเนี่ยนะบอก แล้วมันไปเอามาจากไหน"กันถาม
"ก็อาทิตย์ก่อนโน้น มันไปดูหนังกับเพื่อนมา แล้วมันไปเจอมรึงและไอ้กบเพื่อนมรึงอ่ะ ที่ห้าง มันเห็นมรึงกําลังสวีทกับแฟนน่าตาน่ารักด้วย มันว่าอย่างนั้น" กันหลังจากได้ฟังก็เริ่มประมวลเหตุการณ์ วันที่ไปดูหนังพร้อมไอ้กบหรอและมีผูหญิงไปด้วย มันก็มีวันเดียวคือวันที่เราบอกจะไปรับริทที่คณะแต่ต้องยกเลิกไปนี่ หรือว่าริทแอบตามกันไป
"เอ้า คิดอะไรของมรึงอยู่เนี่ย"เซนถาม
"แล้ววันนั้นริทมันไปกับใคร แล้วไปที่นั่นได้ไง"
"ถามเสียงดุจริงวุ้ย กุไม่ใช่ริทนะกัน ริทมันไปดูหนังกับเพื่อนๆมันวันนั้นพอดี "เซนตอบ ก่อนจะขอตัวกันไปซ้อมละครต่อ กันก็นั่งทบทวนเหตุการณ์ ริทไปดูหนังวันเดียวกับเรา มิน่าหล่ะวันนั้นถึงเห็นมัน
กลับหอดึกพอๆกับเรา กันที่กําลังคิดก็ต้องหลุดจากภวังค์
"ไงไอ้เสือ ลมอะไรพัดมึงให้มาถึงที่นี่วะ มีอะไร...เห็นไอ้เซนมันบอกว่ามรึงมาหากุ"โตโน่เอ่ยถาม
"ไม่มีไร คิดถึงไม่ค่อยได้เจอกันเลยช่วงนี้ "กันว่า
"อ๋อเหรอ กุคงเชื่อมรึงหรอก ไปบอกแฟนมรึงโน่นไป"โตโน่ว่า
"แฟนอะไรพี่โน่เอามาจากไหนเนี่ย"
"อ้าวก็น้องอะไรมัดๆ วะ ไอ้ริทมันบอก น่ารักสเปคมรึงไม่ใช่หรอ"
"ไอ้ริทอีกแล้วหรอ"
"ไมอ่ะ มีอะไร รึไม่จริง " โตโน่ถามด้วยความแปลกใจ
"แค่คุยกัันเฉยๆ ยังไม่ถึงขั้นแฟน แล้วพี่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"วันนี้สดๆร้อนๆ ตอนกุถามคุณเตี้ยว่าเจอมรึงบ้างมั้ย เพราะกุเห็นมรึงกับมันช่วงหลังๆสนิทกัน มันก็บอกว่าไม่ค่อยได้เจอหรอก ไอ้กันมันอยู่กับแฟน มันว่างั้น กุก็เลยถามมันว่าเป็นยังไง คําตอบก็ตามที่กุบอกไป" โตโน่ร่ายยาว กันคิดในใจแล้วมองไปทางริทซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่ากันอยู่ที่นี่เพราะมัวแต่คุยอยู่กับรุจ ไอ้เตี้ยนะไอ้เตี้ย เข้าใจผิดแล้วก็บอกคนอื่นไปทั่ว มันน่านัก เดี๋ยวจะเจอมิใช่น้อย
"ไอ้เตี้ยมันคุยกับใครอยู่อ่ะพี่โน่ แฟนมันเหรอ"กันถาม ก่อนจะโดนโบกไปหนึ่งที
"ไอ้นี่ก็ถามไม่คิด นั่นไอ้รุจเพื่อนกุ แล้วกุจะถามมรึงว่าใช่ส่วนไหนคิดครับคุณดําถึงได้บอกว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกัน นั่นก็ผู้ชาย ไอ้เตี้ยก็ผู้ชาย ถ้าไอริทไม่ใช่ผู้ชายนะ กุคงคิดไปแล้วหล่ะว่ามรึงกําลังหึงมันอยู่ "โตโน่พูด พร้อมส่ายหัว
"หึงบ้าอะไรพี่โน่ พี่ก็พูดไม่คิดนะนั่น"
"กากละไอ้ดํา....ไปๆ ไปนั่งคุยตรงโน้นด้วยกันดีกว่า"โตโน่ว่าพร้อมลุกเดินนําไป
"อ้าวพี่โน่หายไปไหนมาตั้งนาน"ริทเอ่ยถาม
"กุก็ไปคุยกับคนนี้มาไง" โตโน่บอกพร้อมกันชี้ไปยังกันที่กําลังเดินตามมา
"ไหนอ่ะพี่โน่ริทไม่เห็นใครเลย เห็นแต่เงาดําๆข้างพี่โน่อ่ะ " ริทพูดทําหน้าจริงจัง
"น้องริทแซวได้แรงมาก เค้าโกรธแล้วมั้งนั่น"รุจขยี้หัวริทพร้อมมองไปยังกันที่ตอนนี้ทําหน้านิ่งมาก
"ไอ้คุณเตี้ย มรึงนี่น๊า หาเรื่องกัดคนอื่นอีกจนได้ มาๆกัน นี่พี่รุจเพื่อนกุ....ส่วนรุจนี่ไอ้กันลูกพี่ลูกน้องไอ้เก่งไง มรึงจําได้ป่ะ"
"อ้อ จําได้ๆ เก่งที่เรียนแพทย์เจ้าของหอพักใกล้ๆมหาลัยใช่ป่ะ"รุจหันไปถามกัน
"ครับพี่รุจ"กันตอบยิ้ม
"ลูกบ้านนี้หล่อกันจริงๆ ไอ้เก่งก็ขาวหล่อซะ ส่วนกันก็หล่อเข้ม"รุจพูดตามความเป็นจริง
"พี่รุจครับ ริทเห็นด้วยนะที่ว่าพี่เก่งอ่ะหล่อ แต่ไอ้เนี่ยไม่เห็นจะหล่อเลย " ริทว่าพร้อมทําปากบุ้ย
"ใช่สิ ใครจะหน้าตาดี ขาว หน้าตาก็หวานซะผู้หญิงอาย ที่สําคัญเตี้ยอีกต่างหาก " กันว่าพร้อมยักคิ้วให้ริท ริทเองตอนนี้บอกได้คําเดียวว่าโมโหจะเถียงก็เถียงไม่ขึ้น
"ไอ ไอ่ดํา!"ริทพูดออกมาได้แค่นี้
"พอเลยๆมรึง ทั้งสองคน จะกัดกันอีกนานมั้ย"โตโน่ห้ามทัพ
"พี่โตโน่ก็ดูไอดํามันว่าริทดิ"
"มรึงก็พอกันริทไปว่ามัน" โตโน่ว่าริท ในขณะที่รุจนั่งขํา
"ขําอะไรอ่ะพี่รุจ" ริทถามหน้างอ
"โอ๋ๆ พี่เปล่าขํานะแค่นั่งดูแล้วริทเวลาโกรธน่ารักดี "รุจพูดไปลูบหัวริทไป กันที่เห็นภาพแบบนั้นก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาซะงั้น ปล่อยให้เค้าลูบหัวอยู่ได้ไอ้เตี้ย
"นี่พี่โน่อีกนานมั้ยกว่าจะเสร็จ ริทเริ่มหิวแล้วอ่ะ" ริทถาม
"คงอีกสักพัก ต้องรอเซนซ้อมเสร็จก่อน แล้วก็รอเคลียร์ของอ่ะ"
"น้องริท หิวเหรอทานขนมรองท้องก่อนมั้ย"รุจถาม
"ไม่อ่ะครับพี่รุจ ริทอยากทานข้าวมากกว่า"
"งั้นมรึงกลับกับกุก่อนมั้ย"กันถาม
"เออ นั่นดิมรึงกลับกับไอ้กันก่อนก็ได้ จะได้ไม่ต้องหิ้วท้องรอ กว่าจะพวกกุจะเสร็จคงอีกนาน"โตโน่ว่า
"ไม่ดีกว่าพี่โน่ริทรอได้"ว่าเสร็จ ท้องริทก็ร้องทันที
"รอได้ของมรึงนี่นะ ท้องร้องหาอาหารแล้ว ไปๆไอ้กันพาไอคุณเตี้ยหาอะไรกินก่อนกลับด้วย" โตโน่บอกพร้อมดันริทให้ลุกขึ้น แต่ริทอิดออด จนกันต้องจับมือริทและบอกลาทั้งโตโน่และรุจ ก่อนนะลากริทออกไป จนถึงรถ
"ปล่อยกุได้แล้ว! " ริทบอกกัน
"อย่างกับกุอยากจับนักเหอะ"พูดจบก็ปลดล๊อครถและขึ้นรถไป ส่วนริทก็ตามเข้าไป
"อยากกินอะไรอ่ะ"กันถามพร้อมเคลื่อนรถ เงียบ.....
"ริท!กุถามว่าอยากกินอะไร"่กันถามเสียงเข้ม ก่อนจะหยุดรถและหันไปมองริท ซึ่งริทก็หันหน้าหนีไม่สนใจมองออกไปนอกกระจก กันจึงจับแขนริท ดึงให้หันมา "กุถามก็ตอบมาดิ !"
"เจ็บไอกัน......ปล่อย!"
"ก็ตอบมาก่อนดิ อย่างี่เง่าได้ป่ะ !"กันตะคอก
"เออ กุมันงี่เง่า แล้วมายุ่งกับกุทําไมวะ ไปหาแฟนมรึงโน่นไป !" ริทพูดตะโกนใส่กันเช่นกันพร้อมกับน้ําตาที่เอ่อไหลออกมา กันเห็นดังนั้นก็ตกใจรีบปล่อยแขนริททันที
"ริท! ร้องไห้ทําไมครับ เจ็บแขนหรอ กันขอโทษนะ อย่าร้องนะครับ" พร้อมกับดึงริทเข้ามากอด ริทพอเจอกันโหมดนี้เข้าไปก็ใจอ่อน ซบลงกับหน้าอกอันอบอุ่นของกัน
"มรึงก็ดีแต่ทําร้ายกุ" ริทพูด
"กันขอโทษนะริท ก็ริทไม่ยอมตอบคําถามกัน กันเป็นห่วงริทนะ เห็นริทหิวก็เลยจะพาไปทานข้าว" กันยังคงกอดและลูบหัวริท ก่อนจะค่อยๆดึงริทออกมาให้เผชิญหน้าพร้อมกับถาม
"คราวนี้บอกกันได้รึยังว่าอยากทานอะไร" กันถามและยังคงจ้องตาริท ริทเองรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา อีกทั้งใจยังเต้นแรง ดวงตาหวานแบบนี้ คําพูดเพราะๆแบบนี้ กันรู้มั้ยว่ามันทําให้ริทรู้สึกและคิดไปไกล
"ว่าไงครับ " กันยังคงถามย้ําเมื่อเห็นริทยังนิ่งอยู่
"ก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมก็ได้ " ริทตอบออกไปเพราะนึกอะไรไม่ออกแล้ว ก่อนจะหันหน้าหนี
"ก็แค่นี้ " กันพูดพลางยิ้มและหยิกแก้มริทเบาๆก่อนจะเคลื่อนรถออกไปยังร้านดังกล่าว
ร้านนี้คนก็ยังคงเนืองแน่นเหมือนเดิม จะไม่ให้แน่นได้อย่างไรในเมื่ออาหารอร่อย สด ราคาไม่แพง ได้เยอะอีกต่างหาก
"ริททานอะไรดี "กันถาม
"เหมือนเดิม " ริทตอบ
"งั้นเอา เส้นเล็กเย็นตาโฟไม่ใส่ผัก 1 แล้วก็ข้าวมันไก่ 1 โค้ก 2 ครับ " กันสั่งพนักงานที่ร้าน
"จําได้ด้วยหรอ" ริทเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
"ได้ดิ เรื่องเกี่ยวกับริทกันจําได้หมดแหละ" กันตอบอย่างร่าเริง ส่วนริทก็เขิน คิดในใจอีกแล้วกันมรึงมาโหมดนี้อีกแล้ว หลังจากทานเสร็จทั้งสองหนุ่มก็เดินออกจากร้านมายังรถ
"อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ" ริทกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"แหมๆ อิ่มแล้วอารมณ์จริงนะ"กันพูดพร้อมขยี้หัวริทอย่างหมั่นไส้
"ไอ้กัน ทําผมกุเสียทรงหมด วู้ " ริทกล่าวอย่างขัดใจ
"จ้าๆ ลืมไปพอคนหน้าตาดี ป่ะขึ้นรถกลับหอดีกว่า"
ระหว่างทางที่อยู่บนรถ ทั้งสองคนต่างเงียบ กันซึ่งใช้ความคิดอยู่ก็พูดออกมา
"มรึงบอกเซนกับพี่โตโน่เรื่องกุกับมัดหมี่หรอ"กันตัดสินใจถาม ส่วนริทยังคงเงียบ
"ที่กุถามไม่ใช่อะไรหรอก กุแค่แปลกใจว่ามรึงรู้เรื่องได้ยังไง เพราะกุเองยังไม่ได้บอกใคร จนเซนมันเล่าให้กุฟังว่า ที่มึงรู้เรื่องนี้ก็เพราะวันนั้นมรึงไปดูหนังแล้วเห็นกุกับมัดหมี่ " ริทยังคงเงียบเหมือนเดิม "กุไม่ว่าอะไรหรอกที่มรึงบอกกับพี่โน่และเซนแบบนั้น กุแค่อยากให้มรึงรู้ว่ามรึงเข้าใจผิด กุกับมัดหมี่ยังอยู่ในช่วงคุยๆกัน แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน มรึงเข้าใจที่กุพูดมั้ยริท " กันพูดยาวและหันไปถามริท
"เรื่องของมรึง มรึงไม่จําเป็นต้องบอกกุ แต่กุก็ขอโทษละกันที่เอาเรื่องนี้ไปบอกเซนกับพี่โน่ " ริทตอบ
"มรึงอย่าพูดแบบนี้ดิริท กุแค่อยากให้มรึงเข้าใจไงว่ากุคิดยังไง รู้สึกยังไง"
"เออๆ เอาเป็นว่ากุเข้าใจ เลิกพูดเถอะ ขับรถไป กุง่วง"ว่าจบริทก็หลับตาลง กันจึงขับรถต่อไป
"ริท..ริทครับ ตื่นเร็วถึงหอแล้วนะ"กันปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนเอี้ยวตัวมาปลุกริท
"ขี้เซาจริงๆเลย "กันว่าพลางเอามือเกลี่ยเส้นผมของคนที่นอนอยู่ ทําไมกันถึงได้แคร์ความรู้สึกของคนๆนี้ ทั้งๆที่เวลาเจอกันแทบจะกัดกันตลอด จะว่าไปเวลาริทมันแขวะกัน กันก็ไม่เคยรู้สึกโกรธ ตรงกันข้ามกันมีความสุขด้วยซ้ํา ริทเป็นคนน่ารัก น่าแกล้ง เวลาเครียดๆเจอหน้ามันที่ไร อารมณ์เหล่านั้นก็หายไปหมด ตอนนี้มือของกันกําลังแตะลงบนหน้าขาวเนียน กันคิด หน้าหวานยังไม่พอ หน้ายังเนียนอีก
ทางด้านริทที่รู้สึกว่ามีอะไรมาสัมผัสหน้าก็ค่อยๆลืมตา และก็ตกใจเมื่อตอนนี้หน้าของริทและกันใกล้กันมาก เอาแล้วสิรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอีกแล้ว แถมใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงอีก
"กัน! ทําอะไรอ่ะ" ริทเอ่ยปาก
"อ้าวตื่นแล้วเหรอคนขี้เซา ปลุกยากจริง " กันตอบแต่ระยะห่างของใบหน้าก็ยังเหมือนเดิม
"เออ....เออดิ ไม่ตื่นแล้วจะคุยกับมรึงได้เหรอ " ริทตอบเสียงติดๆขัดๆ
"เนี่ยกันกะว่าถ้าริทยังไม่ยอมตื่น กันกะจะใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดสักหน่อย " ว่าจบสายตาของกันก็หลุบต่ํามองไปยังริมฝีปากเชิดของริท ริทเห็นดังนั้นความเขินก็ยิ่งทวีคูณก่อนจะเบี่ยงหน้าและออกแรงดันผลักกัน และรีบเปิดประตูรถเดินเข้าไปยังอาคาร กันเห็นอาการของริทก็ได้แต่หัวเราะและเดินตามริทไป
-------------------------
ความคิดเห็น