Resemble girl {แค่คนหน้าเหมือน}

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ลัล talk

'สบายจังเลย~ บรรยากาศแห่งความฝัน ที่ให้ความรู้สึกเหมือนว่ากำลังลอยอยู่ในท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ฉันละชอบจริงๆ'
"wake up student!"
"ซวยแล้ว" ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปบนเพดานสีขาวโพลน 'แย่จริงๆ' ฉันกุมขมับตัวเอง แล้วตะโกนออกมาดังๆ "อั๋ยย่ะ! เราเผลอหลับในคาบอีกละ"

ฉันสะดุ้งขึ้น
'ชู่ว~' แพรพยายามบอกให้ฉันเงียบ "ตื่นซักทีนะ ลัล...หลับเป็นตายเชียว ปลุกก็ไม่ยอมตื่น" เธอพูดกับฉัน แล้วส่งยิ้มให้
"ที่นี่ที่ไหน?" ฉันถามออกไปแบบไม่สร้างสรรค์เอาซะเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก แพรก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา เธอเพียงแต่ทำหน้างงไปสักพัก ก่อนจะกลับมาส่งยิ้มให้ฉัน "รถโรงเรียนจ้ะ" 'หืม' ทำไมฉันถึงอยู่บนรถโรงเรียนล่ะ ฉันเริ่มสงสัย แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจคนเดียว ก็แหม ถ้าถามออกไปก็คงจะหน้าแตกยับเยินเลย 'อ๋อ' นึกออกละ พวกเรากำลังเดินทางไปทัศนศึกษาบนดอยแห่งหนึ่ง..ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ไหน 555 ก็ช่วยไม่ได้ ฉันจำอะไรเกี่ยวกับโรงเรียนไม่ค่อยได้หรอกนะ
"สมเป็นยัยเอ๋อประจำห้อง ทำตัวเหมือนกับเด็กๆ" ฉันรีบหันไปมองหาต้นเสียง และกำลังจะต่อยหน้ามันสักหมัด ก็ได้ชะงักไว้ก่อน เพราะเห็นว่านั่นเป็นใบหน้าของชิน คู่อริของฉันเอง 'ฮู้ว~ วันนี้ฉันยังไม่อยากมีเรื่อง' ฉันเป็นคนดีใช่ไหมล่ะ เขาก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง 'คงเหงาล่ะสิ ที่ไม่ได้ทะเลาะกับฉัน 555' ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นเก๋ของฉันขึ้นมาดูเวลา 'โอ้ว! 11 โมง มิน่าล่ะ หิวโคตรเลย' ฉันกุมท้องตัวเอง "ลัลจ๊ะ" แพรสกิดฉัน พร้อมกับยื่นขนมถุงนึงมาให้ฉัน 'ซึ้งสวดยอด รู้ใจฉันที่สุดเลยเพื่อนเลิฟ' ฉันยื่นมือออกไปรับขนมจากแพร
"ว้าว~ รสชีสเข้มข้น อร่อยกลมกล่อม"
"จ้า~ พอดีเลย ซื้อมาหลายถุง" แพรเปิดกระเป๋าของเธอแล้วหยิบขนมแบบเดียวกัน ออกมาประมาณ 5 ถุงได้
"555" "ฮิๆ"

'เอี๊ยด~' รถเบรกอย่างแรง ทำซะหน้าคว่ำเลย
"ถึงแล้วจ้ะเด็กๆ" ครูผึ้งลุกขึ้นบอกเด็กๆ ทั้งคันรถ
เด็กๆ ค่อยๆ ทยอยลงจากรถ จนกระทั่งหมดทั้งคัน
"ตอนนี้เราจะแบ่งกลุ่มออกเป็น 10 กลุ่มย่อยนะจ๊ะ เพื่อเข้าไปทัศนศึกษาธรรมชาติ" ครูผึ้งอธิบาย
'หืม?' ฉันหันไปมอง "ลัลจ๋า~" แพรเรียกฉันหน้าซีดเชียว ปวดหนักแหงมๆ "พาฉันไปเข้าห้องน้ำได้ไหมจ๊ะ?" 'นั่นไง! เป๊ะเลย' "แหะๆ" แพรเกาหัวตัวเองอย่างเขินๆ "ปะ รีบไปเถอะ" ฉันรีบเร่ง "จ้ะ" เธอเดินตามหลังฉันมาติดๆ

เราเดินไปได้สักพัก ถึงนึกขึ้นได้ว่า พวกเราไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน -*- ไม่สิ แพรอาจรู้ก็ได้ "ลัลจ๋า"แพรสกิดฉัน เธอพูดอะไรบางอย่าง "ลัล! รู้ไหมว่าห้องน้ำอยู่ไหน?" 'โอ้ว~ เป๊ะเวอร์' ฉันกลั้นใจไว้แล้วหันไปหาเธอ "อยู่นั่นไง!" ฉันชี้มั่ว แถมลัคกี้ซะด้วย มันมีอุโมงค์ขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าพวกเรา แต่มีเถาไม้เต็มไปหมดเลยล่ะ
"ขอบใจจ้ะ" เหมือนเธอจะเชื่อฉันซะด้วย
"แหะๆ"

ครูผึ้ง talk

รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง "นักเรียนจ๊ะ มีใครหายไปหรือเปล่า? เราจะเริ่มเดินทางกันแล้วนะ" เด็กๆ เงียบไปสักพัก และแล้วก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบดิฉัน
"ขาดลัลลรินกับแพรไพลินค่ะ"
"แล้วหนูรู้ไหมจ๊ะ ว่าอยู่ที่ไหน"
"ไม่รู้ค่ะ"
"...งั้นก็ไม่เป็นไร ขอบใจจ้ะ ริสา"
ดิฉันจึงหันไปบอกเด็กๆ คนอื่น "เราไปตามหาลัลลรินกับแพรไพลินกันดีกว่าจ้ะ เด็กๆ"
"ครับ/ค่ะ"

ลัล talk 

แพรและฉันกำลังเดินเข้าไปในอุโมงค์ พวกเราเดินลึกลงไปเรื่อยๆ
"ลัลจ๊ะ เห็นนั่นรึเปล่า?" เธอชี้ไปที่ต้นแสงซึ่งอยู่ทางด้านหน้าพวกเรา
"จ้ะ อาจเป็นทางออกก็ได้"
"จ้ะ" อ้อ! ลืมบอกไป พวกเราทนไม่ไหวจนปล่อยของใส่ต้นไม้ไปแล้วล่ะ เลยลองเข้ามาในอุโมงค์นิดหน่อย เป็นประสบการณ์ก่อนกลับ ซึ่งถ้ำนี้ลึกไม่ใช่เล่นเลยล่ะ 
"ถึงละ เถาวัลย์เต็มเลย"
"จ้ะลัล"
"งั้นฉันเข้าไปก่อนนะ"
"จ้ะ"
ฉันแหวกเถาวัลย์แล้วมุดหัวเข้าไป ในนั้นสวยมากเลยล่ะ จากนั้นฉันก็รู้สึกมึนๆ แล้วก็...

(จบตอน)
__________________________________________________________________________________________________________

นอกเรื่อง

ไรเตอร์ขอบคุณคนอ่านมากนะคะ ที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ ไรเตอร์ยังมีประสบการณ์ไม่มาก เลยแต่งเรื่องไม่ค่อยเก่ง
ยังไงก็ขอเม๊นท์หน่อยนะจ๊ะ เอาเยอะๆเลย จะอ่านทั้งหมด

จะพยายามอัพเยอะๆ
รักคนอ่าน