คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 2 : Part 4 พบหน้า (100%)
Chapter 2
Part 4 พบหน้า
~ It's your eyes, it's your hand it's your heart. it's your love คือ คยอ เท มอ มุล เกท ซอ อี เจน ยอง วอน ฮี ฮัม เก เฮ ~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา คิบอมเหลือบตามองก่อนที่จะรับสายจาก พี่อีทึก
“เฮ้ย ฉิบหาย”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกที่ลากยาวเมื่อคิบอมเงยหน้ามองจากการมองโทรศัพท์ เขาจะฆ่าใครตายรึเปล่าเนี่ย คิบอมเปิดประตูรถยนต์ลงมาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะถามอาการของคนที่ล้มอยู่หน้ารถเขา
“คุณ เป็นอะไรรึเปล่า บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”คิบอมรีบร้อนถามด้วยอาการเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ”หนุ่มน้อยร่างบางตอบก่อนที่จะลุกขึ้น
“เป็นอะไรบ้างรึเปล่า ไม่มีอาการบาดเจ็บตรงไหนเลยหรอ”คิบอมถามย้ำอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“ไม่หรอกครับ ผมคงจะเดินไม่ระวังเอง”หนุ่มร่างบางลุกขึ้นก่อนที่จะค้อมตัวลงเพื่อเป็นการขอโทษ
“ผมเองก็ขับรถไม่ระวัง ขอโทษด้วยนะครับ”คิบอมมองหน้าคนตรงหน้า พลางนึกสงสัยว่าใคร ทำไมคุ้นหน้าเขาจัง
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”เด็กหนุ่มร่างบางพูดก่อนที่จะเดินจากไป
คิบอมเดินขึ้นรถเพื่อที่จะขับรถกลับบ้าน สายตาเหลือบไปเห็นรูปที่วางอยู่บนเบาะข้างๆ ว่าแล้วทำไมหน้าถึงคุ้นๆ ก็มันคนที่พี่อีทึกสั่งให้กันนี่หว่า สงสัยว่าจะต้องตามไปซะแล้ว
หลังจากที่ขับรถตามดงแฮสักพักแล้ว คิบอมก็จอดรถไว้ไกลจากสถานที่ที่ดงแฮเข้าไป คิบอมทำทีราวกับไปสำรวจเส้นทาง แต่เมื่อกลับมองไปที่ตึกที่ดงแฮเข้าไปทำงานแล้ว เขาอดตกใจไม่ได้จริงๆ
สำหรับนักศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ในการศึกษาเล่าเรียนต่อ
ตอนนี้ทางเราต้องการนักศึกษาที่สามารถพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เป็นเพื่อนคลายเหงากับลูกค้ารายได้ต่อวัน 12000 วอนอัพ
สนใจติดต่อโทร.xxx xxx xxxx
“เฮ้ย ไอ้ใบโฆษณาที่ติดตรงกระจกอ่านแล้วยังไงก็อ่านว่าต้องการนักศึกษาประเภทไซต์ไลน์ไม่ใช่หรอว่ะ”คิบอมบ่นพึมพำหน้าประตูตัวอาคาร ไอ้พวกนี้มันช่างโจ่งแจ้งกันเสียจริงๆ ท่าทางต้องเคลียร์กับตำรวจซะหน่อยล่ะมั้ง แล้วไอ้เด็กนั่นมันมาเป็นเด็กไซต์ไลน์งั้นหรอ เรื่องนี้ต้องสืบซะแล้ว
“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้รึเปล่าค่ะ”พนักงานสาวที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เดินออกมาถามหลังจากสังเกตเห็นคิบอมยืนอยู่นานเต็มที
“ไม่มีอะไรครับ สงสัยผมจะจำแผนที่ผิดนิดหน่อยน่ะครับ เผอิญเพิ่งเคยมาแถวนี้ครับ”คิบอมอธิบายเหตุผลที่เขาปั้นแต่งขึ้นมา
“มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าค่ะ”พนักงานสาวถามออกมาอย่างเอื้อเฟื้อน้ำใจ
“อย่าดีกว่าครับ ผมเกรงใจ อีกอย่างผมมีธุระที่ต้องไปต่อ วันหน้าอาจจะต้องมาหาใหม่ ขอบคุณครับ”คิบอมก้มหัวให้เพื่อแสดงการขอบคุณแล้วเดินจากลามาเลย เรื่องนี้ต้องถามพี่อีทึกให้แน่นอน ขืนเป็นแบบนี้ก็ไม่ต่างจากที่เขาต้องเอาตัวเองไปพัวพันกับบุคคลที่ให้บริการในด้านนั้นน่ะสิ เสียประวัติเปล่าๆ
ความคิดเห็น