คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 : Part 1 เดินห้งจนลากเลือด (100%)
Part 1 เดินห้งจนลากเลือด
เย็นวันพฤหัส...
“นี่ คุณเลขาฯ ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้คุณมีชุดไปงานเลี้ยงรึยังเนี่ย”เจ้านายสุดแสบชะโงกหน้าออกมาทักทายคุณเลขาฯที่ว่าหน้าห้อง
“นี่ คุณเจ้านายครับ ผมผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องมีชุดออกไปงานบ้าบอคอแตกนั่น ก็แค่ออกงานใส่สูทง่ายๆก็จบแล้ว วุ่นวายจริงๆ มีอะไรให้รับใช้อีกมั้ยครับเนี่ย”คุณเลขาฯตอบด้วยประโยคสุดแสบแบบเอาน้ำกรดสาดหน้าเจ้านายอย่างรุนแรง พร้อมสีหน้าเยาะเย้ยเต็มที่
“ผมไม่ว่าหรอกนะ ถ้าคุณใส่สูทอาร์มานี่น่ะ หรือไม่ก็ที่มียี่ห้อที่ดีกว่านี้ คุณมีไหมล่ะ ถ้าไม่มีก็ไปกับผมเดี๋ยวนี้เลย”ว่าแล้วคุณเจ้านายก็เดินเข้าไปเก็บของอย่างรวดเร็วจนเลขาฯอย่างคยูฮยอนงง เพราะตามความคิดเจ้านายไม่ทัน
“เอ้า นี่คุณยังไม่เก็บของหรอเนี่ย เก็บของเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง”เจ้านายตัวแสบเก็บของในเวลาอันรวดเร็ว แถมยังมาออกคำสั่งกับเขาอีก ชักโมโหแล้วนะเว้ย
“ไม่ไป ผมไม่มีเงินเพียงพอที่จะมายึดติดกับกระแสนิยมที่ผู้ผลิตเดี๋ยวนี้ยึดติดกับเศรษฐกิจระบบทุนนิยมหรอกนะ”เขาไม่มีทางไปกับเจ้านายตัวแสบนี่หรอก ไม่มีทาง
“ผมออกเงินให้ ถือว่าต้อนรับเข้าทำงานแทนการที่พูดไม่ดีในวันนั้นแล้วกัน ให้โอกาสคุณนะ 1-5... 1 .... 2....”เจ้านายตัวแสบยังคงใช้ระบบการนับเลขกับเขาอีกต่างหาก
“ไม่มีทาง ผมไม่ไป”
“3... 4...”เจ้านายไม่ได้สนใจคนเป็นเลขาฯสักเท่าไหร่
“แปปนึงเซ่ กำลังเก็บของอยู่”
“ก็แค่นั้น ให้เร็วด้วยคุณ ผมรีบนะ”เจ้านายเอ่ยยั่วนิดหน่อยก่อนจะยืนผิวปากรอ
“โอเค เสร็จแล้ว แล้วคุณเจ้านายจะไปที่ไหนหรอครับ หวังว่าคงไม่พาไปร้านแบกะดินหรอกนะครับ”คยูฮยอนใช้เวลาในการเก็บของเพียงเล็กน้อย เพราะมีแค่กระเป๋าหนึ่งใบ และสูทนักศึกษาเท่านั้น แต่ไม่วายกระแหนะกระแหนเจ้านายตัวแสบที่จะพาเขาไปซื้อสูท
“ผมพาไปแน่ ถ้าที่นั่นมีสูทอาร์มานี่ขาย ทีหลังกรุณาคิดเยอะกว่านี้หน่อยนะครับ”เจ้าพูดสร็จก็ยื่นสูทของตัวเองพร้อมกับกระเป๋าแล็บท็อปให้กับเขา
“ให้ผมทำไม”คยูฮยอนทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
“คุณเป็นเลขาฯผม อย่าลืมสิ”
“เป็นเลขาฯแล้วไง คุณไม่มีมือ ไม่มีแขนรึไงถึงต้องให้ผมช่วยถือ”คยูฮยอนโวยวายทันที จะให้เขามาทำหน้าที่นี้รึไง ไม่เอาหรอก เขามาเพื่อเป็นเลขาฯไม่ใช่เบ๊
“ยังไงเลขาฯก็ต้องเทคแคร์เจ้านายอยู่ดี ทำใจซะเถอะ หึหึหึ”ฮันกยองหัวเราะหน่อยก่อนจะยื่นกระเป๋าแล็บท็อปส่งให้เลขาฯ แล้วโยนสูทใส่อาร์มานี่ใส่หน้าเพื่อเป็นการแกล้ง แล้วเดินตัวลอยนิ้วมือแกว่งกุญแจรถเล่น
“รีบตามมาล่ะคุณเลขาฯ”มิวายส่งเสียงหยอกเย้าหน่อยๆเป็นการปั่นประสาทเล่น
หลังจากนั่งรถมาพร้อมกับเจ้านายตัวแสบที่ปั่นประสาทเขาไม่เลิกตลอดทางมาลงที่หน้าห้างสรรพสินค้าชั้นนำภายในประเทศแล้ว เจ้านายตัวแสบก็ไม่อายสายตาประชาชีด้วยการจูงมือเขาไปเลือกเสื้อผ้าด้วยท่าทางเหมือนเด็ก (-///- คนแต่งเขินแทน) ทำให้เขารู้สึกเหมืนเด็กน้อยกำลังถูกผู้ใหญ่เลือกเสื้อผ้าให้
“โอ้ย คุณเจ้านาย ผมเดินจนเมื่อยแล้วนะ จะเลือกๆมันสักร้านนึงไม่ได้รึงัย”คยูฮยอนเริ่มโวยวายไม่สนใจประชาชี (อายจนด้านกับสายตา เพราะเจ้านายเดินจูงมือเขา...จนชิน -*-)
“นี่คุณ ผมบอกแล้วว่ามาทำงานกับผมต้องอดทน อ้อ แล้วนี่นอกเวลางาน ผมให้คุณเรียกชื่อผมก็ได้นะ”ฮันกยองเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ไม่มีทาง แล้วไอ้การที่คุณเลือกซื้อมันสักร้านมันจะตายรึงัยเล่า ผมเป็นคนใส่นะไม่ใช่คุณ”คยูทวงสิทธิ์การเป็นเจ้าของทั้งๆที่ยังไม่ได้สินค้า
“ไม่ได้หรอกคุณ เลือกเสื้อผ้าทั้งที ไม่ใช่ตัวล่ะพันสองพันวอนนะ ราคาเกินแสนทั้งนั่น ผมต้องละเอียดหน่อยสิ”ฮันกยองถียงเหมือนเด็ก แสดงความไม่ยอมเช่นกันออกมา
“แล้ววันนี้มันจะได้มั้ยล่ะ ดันเลือกอาร์มาน่งอาร์มานี่ไร้สาระ แค่คุณเลือกออกมาสักชุดไม่ต้องไปสนใจยี่ห้อก็จบ เหตุผลของคนสิ้นคิดชัดๆ”คยูฮยอนตอกหน้าด้วยคำพูดที่เจ็บแสบ แสดงอาการเบื่อหน่ายเต็มที่
“โอเค งั้นพาไปร้านประจำเลยก็ได้”ร่างสูงคว้ามือเลขาฯเดินตรงไปที่ร้านประจำทันที แล้วพาเขาเดินให้ทั่วทำไมเนี่ย พาไปร้านประจำก็จบ
“สูทอาร์มานี่ตัดด่วน เอาให้เหมาะกับเขานะ”ฮันกยองเอ่ยทันทีที่เจ้าของร้านเดินออกมา คาดว่าคงรู้ใจเจ้านายคนเหมือนกัน
ความคิดเห็น