คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : โอ๊ะ ขอโทษครับ (แต่ผมวางแผนไว้แล้ว)
บทที่ 18
โอ๊ะ ขอโทษครับ (แต่ผมวางแผนไว้แล้ว)
คยูฮยอนตื่นขึ้นมาในตอนสายด้วยอาการเมื่อยล้า เมื่อยขบ เนื่องจากนอนผิดท่า ผิดที่ผิดทางด้วย สายตาเหลียวแลหาเจ้านายมาดขรึมก็ไม่เห็น หิวก็หิว อยากกลับบ้านไปอาบน้ำอีก
“อยู่ไหนของเขานะ”คยูฮยอนคาดว่าฮันกยองคงอยู่ข้างบน แต่คยูฮยอนเลือกที่จะไม่ไปตาม เพราะมันดูละเมิดสิทธิยังไงไม่รู้หากเขาขึ้นไป ร่างบางเลยตัดสินใจเดินเข้าครัวไปหาอะไรกินรองท้อง นึกดีใจที่เจ้านายของตนมีขนมปัง กับแยม แม้มันจะไม่เป็นของโปรดเขานัก แต่ตอนนี้เขาหิวเกินกว่าจะเลือกกินได้ เมื่อคยูฮยอนกินอิ่ม หนังท้องตึงหนังตามันก็หย่อน คยูฮยอนเลือกหนอนกับพื้นแทน เพราะขาเขายาวเกินกว่าจะนอนโซฟาได้ แล้วก็ผล็อยหลับในที่สุด
“นี่ คุณ ตื่นได้แล้ว”คยูฮยอนรู้สึกว่ามีบางสิ่งมาจิ้มๆที่แก้มเขา แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากตื่นนี่นา
“คุณ ตื่นดิ”บางสิ่งบางอย่างยังไม่ละความพยายามในการจิ้ม
“รู้แล้วๆ ตื่นแล้ว”คยูฮยอนงึมงำบอก เขาตื่นแล้วจริงๆ แต่หนังตามันหนักนี่นา เขายังลืมไม่ขึ้น
“ตื่นแล้วก็ลืมตาดิ”คยูฮยอนพยายามปัดสิ่งที่มาระรานแก้มตัวเอง
“เออ พยายามอยู่”แม้เขาจะเรียนด้านบริหารมาแต่ก็พอจะรู้ว่าคนเราตื่นเช้ามาน้ำลายจะเหนียวพูดอะไรฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง คยูฮยอนพยายามลืมตาสู้แสงที่สาดส่องมา
“อืมมมม อะไรเนี่ย”คยูฮยอนคว้าสิ่งที่มาระรานแก้มเขาได้แล้ว
“อะไรเนี่ย มาแต๊ะอั๋งเค้าหรอ หลอกจับมือเฉยเลยนะ”คยูฮยอนเพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้นอนที่บ้านตัวเอง
“เฮ้ย!”คยูฮยอนโยนมืออีกฝ่ายทิ้งทันที
“อ้าว ปล่อยซะและ กำลังเคลิ้มเลย”ฮันกยองเอ่ยกระเซ้าเหย้าแหย่อีกครั้ง
“จะบ้ารึไงคุณ เคลิ้มบ้าอะไรกัน แค่จับมือ”คยูฮยอนเถียงทันควัน
“แล้วจับตรงไหนถึงจะเคลิ้มล่ะ”ฮันกยองเสแสร้งถาม นัยน์ตาแสดงอาการกรุ้มกริ่ม
“จะ... จะไปรู้เรอะ”คยูฮยอนหน้าแดงแปร๊ด เมื่อนึกถึงคำตอบที่แท้จริง
“จับใจไงล่ะ คิดอะไรหื่นล่ะสิ หน้าแดงเลย”ฮันกยองหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตาของอีกฝ่าย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคำตอบที่คนตรงหน้าคิดคืออะไร
“ไปๆๆ อาบน้ำได้แล้ว เหม็นจริง อาบที่ชั้นบน มีห้องนอนอยู่ห้องเดียว ผมเตรียมเสื้อผ้าให้แล้ว แล้วเดี๋ยวคุณลงมาทานอาหารผมจะทำอาหารรอ โอเค”ฮันกยองทั้งสั่ง ทั้งถามความเห็น แต่ในมุมมองของคยูฮยอนแล้วนั้น ไม่มีการถามความเห็น นี่คือระบบเผด็จการต่างหาก
คยูฮยอนทำได้แค่บ่นในใจ สองเท้าก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นบนตามคำสั่ง ชั้นบนมีเพียงสามห้อง แบ่งเป็นห้องใหญ่หนึ่งห้อง สองห้องเล็ก และห้องน้ำ คยูฮยอนถือวิสาสะสำรวจห้องต่าง ห้องใหญ่เป็นห้องนอนดังคาด เตียงขนาดใหญ่วางตระหง่านกลางห้อง โชคดีที่ห้องนอนไม่รกดังเช่นชั้นล่าง ส่วนห้องเล็กสองห้อง แบ่งเป็นห้องหนังสือที่เก็บหนังสือต่างๆไว้อยู่ในสภาพดีเยี่ยม อีกห้องหนึ่งนั้นเป็นห้องเก็บของที่ไม่รกดังเช่นห้องทำงาน
“ไปอาบน้ำดีกว่า”คยูฮยอนบอกกับตัวเองเมื่อสำรวจห้องต่างๆจนครบถ้วน ร่างบางก้าวเดินเข้าห้องน้ำ มือหนึ่งถือผ้าเช็ดตัว อีกมือหนึ่งถือเสื้อผ้าที่ไว้เปลี่ยน นับเป็นนิสัยแปลกของเขา ถ้าอยู่บ้านคนอื่น เขามักจะสวมใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำเลย ไม่รู้เพราะอาย หรือว่าเกรงใจ แต่ตอนนี้เขาคงต้องขอชำระล้างความเหนียวออกจากร่างกายเสียก่อน
ฮันกยองอยู่ชั้นล่าง ได้ยินเสียงน้ำจากสายฝักบัวกระทบพื้นก็เบาใจได้ว่า คนข้างบนกำลังอาบน้ำอย่างแน่นอน ไม่ได้ขึ้นไปนอนต่ออย่างที่เขากังวล ฮันกยองเปิดตู้เย็น เช้านี้เขาอยากจะทำอาหารง่ายๆมากกว่า เพราะมันสะดวกดี ไม่ต้องทำครัววุ่นวาย แต่แล้วเขาก็เห็นเศษซากถุงบรรจุภัณฑ์ขนมปัง พร้อมขวดแยมวางอยู่บนโต๊ะราวกับคนวางตั้งใจทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์ ฮันกยองพอจะรู้ได้ว่าใครเป็นคนทาน
...ก็บ้านหลังนี้มีแค่เขากับคุณเลขาฯ เขาไม่ได้ทาน ก็แปลว่าคุณเลขาฯเป็นคนทาน
ฮันกยองนึกเขินขึ้นมาเมื่อได้ยินความความคิดตัวเองที่ว่า บ้านหลังนี้มีแค่เขากับคยูฮยอนสองคน ฟังดูเป็นสามีภรรยากันซะจนเขาอดที่จะหน้าแดงกับความคิดไม่ได้
ฮันกยองสะบัดศีรษะราวกับต้องการให้ความคิดเพ้อเจ้อหลุดออกจากสมองเขา ฮันกยองหันมาให้ความสนใจกับมื้ออาหารเช้าแทน แม้เขาจะไม่รู้ว่าคุณเลขาฯของเขาจะทานได้หรือไม่ เพราะเขาเองก็ทำเป็นไม่กี่อย่าง สองมือสาละวนกับการทำอาหาร ลืมเรื่องที่คิดไว้เมื่อครู่หมดสิ้น
เช้านี้... คิบอมตั้งเป้าเอาไว้ว่า วันนี้เขาต้องทำความรู้จักกับนายเคะหลงผิดให้ได้ เพราะยิ่งเคลียร์เรื่องนี้จบเร็วเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีเวลาเล่นเกมส์เยอะเท่านั้น!!!
คิบอมขับรถประจำตัวขนาดกะทัดรัดออกจากบ้านในตอนเช้าตรู่ เพื่อไปสืบเสาะพ่อเคะหน้าหวาน และเช็คตารางเวลาของนายนั่น เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด เวลาที่เขาอยากจะบังเอิญเจอกับดงแฮขึ้นมา ระหว่างนั่งรอสัญญาณไฟขณะขับรถ นิ้วมือของคิบอมก็เคาะตามจังหวะดนตรีที่เปิดฟังอยู่บนรถ สายตาพลันเหลือบไปเห็นดงแฮตรงป้ายรถประจำทาง พอดีกับสัญญาณไฟที่เปลี่ยน
“อ้าว เอ้ย...”คิบอมเกิดอาการทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ แต่เขาก็ต้องขับรถออกตัวตามคันข้างหน้า ไม่งั้นแล้วคงได้มีการติดขัดบนท้องถนนแน่นอน คิบอมลังเลระหว่างจะไปจอดรถเทียบทางข้างหน้า หรือขับเลยไปรอที่ทำงานของดงแฮดี ท้ายที่สุดคิบอมเลือกที่จะไปรอที่ทำงานเลย เพราะ ถึงเขาจะไปจอดเทียบด้านหน้า ดงแฮก็คงนั่งรถประจำทางไปอยู่ดี
ระหว่างนั่งรอดงแฮมายังสถานที่ทำงาน คิบอมตัดสินใจไปนั่งรอดงแฮในร้านชากาแฟ ที่ตั้งร้านอยู่ตรงข้ามกับตึกที่ดงแฮทำงานอยู่ ไม่นานนักคนตัวเล็กก็ปรากฏสู่สายตาขา แต่ทิศทางที่ร่างบางเดินมากลับเป็นร้านกาแฟที่เขานั่งต่างหาก
“ขอช็อคโกแลตร้อนแก้วนึงครับ”เสียงนุ่มหวานเอ่ยบอกกับพนักงานเสิร์ฟ หลังจากนั่นร่างบางก็ทำเพียงนั่งมองไปรอบๆ คิบอมหาทางที่จะเข้าไปพูดคุยกับร่างบางตรงหน้าให้ได้ คิบอมเลือกที่จะทำแบบในหนังทั่วไป เอ่ยบอกกับพนักงานเสิร์ฟขอกาแฟเย็นแก้ว และทำเป็นเช็คบิลเลย ระหว่างนั่งรอแก้วกาแฟอย่างใจเย็น สายตาก็สำรวจร่างบางที่นั่งห่างจากเขาประมาณสามโต๊ะอย่างละเอียด เส้นผมละเอียดสีดำสนิท ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาสีดำสนิทอย่างกับตากวาง รับกับปากสวยได้รูปสีแดงระเรื่อง โครงหน้าเรียวสวยเข้ากับเครื่องหน้าอย่างลงตัว รูปร่างบอบบางราวกับตอนเด็กขาดสารอาหาร แต่ก็ไม่ได้ผอมเก้งก้างจนน่าเกลียด เมื่อพินิจดีๆแล้ว คิบอมก็ได้ข้อสรุปว่า ยังไงคนตรงหน้าก็เคะอยู่ดี...
“กาแฟเย็นใส่แก้ว ได้แล้วค่ะ”พนักงานเสิร์ฟวางแก้วตรงหน้าเขา คิบอมยิ้มให้ก่อนจะหยิบแก้วเดินออกนอกร้าน จังหวะที่เดินผ่านโต๊ะดงแฮ เขาแสร้งทำเป็นสะดุด และมันก็เข้าพล็อตเดิมๆของในหนังคือ แก้วกาแฟหกรดตัวดงแฮอย่างพอดิบพอดี
“โอ๊ะ... ผมขอโทษครับ คุณ ... ผมขอโทษจริงๆ ซุ่มซ่ามชะมัดเลย”คิบอมทำเนียมแสร้งทำเป็นต่อว่าตัวเอง มือวางแก้วกาแฟที่ตอนนี้เหลือเพียงเศษหนึ่งส่วนสองของแก้ว อีกมือรีบควักผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดซับคราบกาแฟ
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเช็ดก็ได้ครับ เอ่อ ที่นี่มีห้องน้ำไหมครับ”ร่างบางพยายามเบี่ยงตัวหลบคิบอมที่จะพยายามเช็ดคราบกาแฟบนร่างกายเป็นพัลวัน ก่อนจะหันไปถามกับพนักงานที่เดินหน้าตื่นเข้ามา
“ทางด้านหลังร้านค่ะ คุณลูกค้า”พนักงานสาวเดินนำดงแฮไปยังหลังร้านเพื่อจัดการกับคราบกาแฟ คิบอมในตอนแรกคิดจะสาวเท้าตามร่างบางไป แต่อีกใจหนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่า เขาตามเข้าไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ จึงเลือกที่จะรออยู่ทางด้านหน้าร้านเช่นเดิม
ดงแฮนึกหงุดหงิดอยู่ในใจ ทำไมเขาถึงต้องเป็นคนที่โชคร้ายโดนกาแฟสาดใส่ตัวเองอย่างนี้ด้วย ยังดีที่เขามาล่วงหน้าก่อนเวลาค่อนข้างเยอะ ไม่งั้นมีหวังตัวเขาต้องเต็มไปด้วยกินกาแฟแน่ๆ เมื่อถึงถึงเจ้าของแก้วกาแฟแก้วนั้น ดงแฮก็ใจเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ ใบหน้าอ่อนโยน แต่บางคราก็ทำหน้าเบื่อราวกับเบื่อโลกนี้เสียเต็มประดา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนๆนั้นนั่งจ้องเขาตลอดเวลาที่นั่งอยู่ แม้ในใจจะนึกหงุดหงิดหรือโมโห แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่แสดงอาการอะไรออกมาเช่นปกติ ดงแฮต้องทนสวมเสื้อเปียกๆ และเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟที่ล้างไม่ออก ร่างบางถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปเผชิญสายตาผู้คนที่อยู่ด้านหน้าร้าน
ครั้นเมื่อเห็นคนที่ตัวเองกำลังรอปรากฏกายออกมาจากทางเข้าออกห้องน้ำ คิบอมก็ผุดลุกขึ้นยืนทันที สองมือมีเสื้อเชิ้ตสีขาวคาดดำเก๋ไก๋อยู่ในมือที่ตัวเขาเองเพิ่งไปหยิบจากที่รถมา นึกโชคดีอยู่ในใจที่เขามีเสื้อผ้าสำรองติดรถ เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดมากที่เอาแก้วกาแฟรดตัวดงแฮ
“เอ่อ คุณครับ ผมขอโทษจริงๆ ผมเอาเสื้อมาให้เปลี่ยนน่ะ ผมคิดว่ามันน่าจะดีกว่าเสื้อที่คุณใส่”คิบอมบอกเหตุผลแต่สายตาเจ้ากรรมกลับหยุดอยู่ตำแหน่งหน้าอกของร่างบางเสียได้ เสื้อเชิ้ตแนบเนื้อเสียจนเห็นเม็ดตุ่มไตเล็กทั้งสองข้าง เสียเพียงแต่เขาไม่อาจจะคาดเดาสีของมันได้ เพราะคราบกาแฟแท้ๆ
“ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวยังไงผมก็ต้องไปเปลี่ยนเครื่องแบบทำงานแล้ว”ดงแฮหน้าร้อนฉ่าเมื่อเห็นว่าสายตาของเจ้าของแก้วกาแฟหยุดอยู่ตำแหน่งใด ดงแออยากจะคว้าผ้าเช็ดโต๊ะที่อยู่ในมือพนักงานเสิร์ฟมาพันรอบตัวเองเสียจริงๆ
“ผมว่าคุณเปลี่ยนเถอะ ยังไงผมค่อยมาเอาเสื้อคืนทีหลังก็ได้”คิบอมเริ่มชักหงุดหงิดกับคนตรงหน้าทุกขณะ
“เอ่อ ครับ”ครั้งนี้ดงแฮตอบรับอย่าง่ายดาย ไม่รู้ทำไมอยู่ๆเขาก็รู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาทันที เป็นอันว่าดงแฮต้องเดินกลับไปเข้าห้องน้ำอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อที่ถูกผลัดเปลี่ยนเมื่อมาอยู่บนร่างกายของดงแฮแล้ว กลับตัวหลวมๆไม่พอดีตัว ดงแฮคาดว่าเสื้อตัวนี้น่าจะใหญ่กว่าเสื้อที่เขาใส่ประมาณสองไซส์เห็นจะได้ ดงแฮอดอนาถใจกับตัวเองนิดๆไม่ได้ เพราะดูอย่างไงเจ้าของเสื้อตัวที่เขาสวมใส่อยู่นั้นเป็นผู้ชายที่รูปร่างพอดี แทบจะเรียกได้ว่ารวมทั้งหน้าตา และความรวย (ซึ่งสังเกตได้จากแบรนด์ของเสื้อ) ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นชายในฝันของผู้หญิงหลายคน ดงแฮถอนหายใจทิ้งอีกครา วันนี้เขาคงอายุสั้นไปหลายปีเลยทีเดียว
คิบอมกวาดสายตามองคนตรงหน้าทันทีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาทันที พอใส่เสื้อเปียกมันก็เห็นอะไรไม่ควรเห็น พอให้ใส่เสื้อของเขามันก็หลวมจนดูเซ็กซี่ไปอีกแบบ คิบอมจะบ้าตาย
“เอ่อ ผมจะส่งเสื้อให้คุณ...”ดงแฮชะงักไป เพราะเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
“ผมชื่อ คิบอม เอาเป็นว่าผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณล่ะกัน แล้วเดี๋ยวผมจะบอกอีกที ผมไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ”คิบอมหยิบโทรศัพท์มือถือมาตั้งท่าจะบันทึกเบอร์ของอีกฝ่าย แต่ดงแฮกลับเงียบ คิบอมตวัดสายตาแสดงอาการหงุดหงิดเต็มที่ เพราะดูเหมือนร่างบางตรงหน้าจะกลัวเขาตอนที่เขาหงุดหงิดซะมากกว่า และแล้วมันก็เป็นตามที่เขาคาด ดงแฮละล่ำละลักบอกเบอร์ตัวเองทันที
“คุณชื่ออะไร”คิบอมถาม แสร้งทำเป็นง่วนกับการบันทึกเบอร์
“ดงแฮครับ”ดงแฮเอ่ยบอกอย่างไม่เกี่ยงงอน แน่ล่ะ ถ้าเขาช้าอีกทีคงโดนคิบอมอ้าปากงาบหัวเขาแน่ๆ
“ไว้ผมจะติดต่อกลับ ยังไงก็ต้องขอโทษด้วย ไว้เจอกันครับ”ว่าแล้วคิบอมก็เดินสาวเท้าออกจากร้านทันที ไม่มีการอำลาไปมากกว่านี้ ก็แน่ล่ะ เพราะเขาไม่ได้สนิทกับดงแฮซะหน่อย เมื่อนึกถึงร่างบางที่ชอบทำหน้าเหวอๆแล้ว คิบอมก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าหนุ่มร่างบางดันกลัวเขาซะเต็มประดา จนเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน คิบอมควงกุญแจรถเล่น ผิวปากอย่างอารมณ์ดี
...วันหน้าเราค่อยเจอกันใหม่นะ นายเคะหลงผิด ฮิๆๆ...
****************
โว้ อัพเร็วทันใจ
ถึงน้องรีดเดอร์ทุกคน
ตอนถัดไปอาจจะนานหน่อย การบ้านเยอะมาก ไม่คิดว่าอยู่ม.6 แล้วงานมันจะเยอะเช่นนี้ โฮกกกกกกกกกก
เห็นแก่น้องหมูส้ม (น้องปล่าวหว่า) ไรเตอร์ซึ้งใจมากที่หมูส้มมาตามจิกไรเตอร์ ไรเตอร์เลยพอมีแรงกระตุ้น
และขอบคุณทุกคอมเม้นต์ และจากเพื่อนรักด้วย (แกมาแขวะฉันประจำ)
ไรเตอร์จะพยายามอัพต่อไปๆๆๆๆ ^ ^ v
ป.ล. ว่างๆไม่คิดมาก ก็แนะนำตัวให้ไรเตอร์รู้จักบ้างก็ดีนะจ้ะ บอกอายุด้วยก็ดีจ้ะ เพราะไรเตอร์จะได้แทนตัวเองถูก จะบอกพี่หรือน้องดี คิดไม่ออก
ป.ล. 2 ที่สำคัญอย่าเป็นนักอ่านเงากันล่ะ ไรเตอร์ไม่ปลื้ม... โฮะๆๆๆ ^ ^
ความคิดเห็น