คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตามล่าไอ้หน้าหวาน
เมื่อเสียงสะอื้นจางหาย ฮันกยองก็ค่อยๆขับรถเข้าในบ้านของตนเอง แล้วก็พาฮีชอลมานั่งตรงโซฟารับแขก ไม่รู้ว่าเขาต้องทนโง่เป็นเพื่อนสนิทหน้าโง่ไปอีกนานเท่าไหร่ ไม่มีใครตอบเขาได้
“ฮัน ว่าแต่ฮันอยู่ที่ไหนหรอ ตอนที่เราโทรไปน่ะ”หลังจากที่ร้องไห้เต็มที่จนเสร็จแล้ว ฮีชอลก็เริ่มหันมาสนใจเพื่อนของเขา
“ก็จำเลขาฯเราได้มั้ย เราอยู่ที่บ้านของเขาน่ะ”ฮันกยองตอบเสียงอ้อมแอ้มนิดๆ แต่เขาก็เลือกที่จะบอกความจริง
“นั่นแน่. . . คิดอะไรกับคนๆนั้นรึเปล่า”ฮีชอลส่งเสียงกระเซ้าๆ
“ไม่หรอก”ไม่รักอย่าผลักไสได้ไหม ฮีชอล
“หน้าตาดูไม่น่าเชื่อถือเลยนะฮัน มาดผู้บริหารหายไปไหนแล้วเนี่ย ฮิๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ก็รู้อยู่ว่าตัวจริงเป็นคนอย่างนี้ จะถามหามาดนั้นให้เราเขินทำไม”ฮันกยองเริ่มเขินเมื่อถูกแซว ก็มาดนั้นมันช่างตรงข้ามกับตัวเขาทุกอย่างเลยนี่นา
“เขินหรอเนี่ย ฮิๆๆ”
“ว่าไง หายเครียดแล้วนี่”ฮันกยองเอ่ยถามเอเห็นร่างบางเริ่มที่จะมีรอยยิ้ม แล้วก็หัวเราะได้แล้ว
“อือ ก็ดีขึ้น ไม่รู้ทำไมอยู่กับฮันแล้วเรารู้สึกดีขึ้นทุกครั้งเลยนอะ”
“งั้นก็อยู่กับเราตลอดไปสิ”ฮันกยองบอกเสียงเบาๆ
“หา เมื่อกี้ฮันว่าอะไรนะ”ฮีชอลถามเมื่อเห็นฮันกยองพึมพำ แต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงว่าฮันกยองพยายามสื่อสารอะไร
“อ๋อ เปล่าหรอก ว่าแต่เราว่ากลับหาไปซีวอนก่อนดีกว่ามั้ย เดี๋ยวเราช่วยเคลียร์ให้”
“อ๊ะๆๆ ไม่ต้องหรอก ฮัน เดี๋ยวเราจะพยายามทำด้วยตัวเองบ้าง เรามากวนฮันทุกครั้งเลยที่มีปัญหา เอาเวลาที่คอยช่วยเหลือเราดูแลเขาคนนั้นดีกว่ามั้ย”ฮีชอลถามพร้อมกับรอยยิ้มรู้ทัน
“เป็นงั้นไป เอาเป็นว่าเราไปส่งที่บริษัทของซีวอนแล้วกัน จะได้เคลียร์กันให้จบๆไป”
“อื้อ ก็ดีเหมือนกัน”ฮันกยองคว้ากุญแจรถก่อนจะเดินนำร่างบางไปที่รถ เมื่อร่างบางสอดตัวเข้ามาในรถแล้ว เขาก็ขับรถทะยานออกไปข้างนอกทันที เมื่อถึงหน้าบริษัทไม่วายที่จะย้ำเตือนร่างบางในเรื่องเดิมๆอีกครั้ง
“นายต้องใจเย็นๆนะ ฮีชอล คอยฟังซีวอนอธิบายให้จบก่อน รู้มั้ย”
“รู้แล้วน่า ฮัน ชอบทำตัวเหมือนหญิงแก่เลยนะนาย
“จะดูแลใครได้ ในเมื่อนายมาจองเวลาของฉันหมดแล้ว ฮีชอล”
“นี่ คยูฮยอน นายจะไม่บอกฉันจริงๆใช่มั้ย”คิบอมที่วันนี้ไม่มีอะไรทำเลยตัดสินใจนั่งตามตื๊อคยูฮยอนที่วันนี้โดดงานมานอนเล่นอยู่ที่บ้าน
“ไม่มีอะไรจะบอกนี่หว่า ว่าแต่นายเหอะ เรื่องที่พี่อีทึกให้ทำอ่ะ ไปถึงไหนแล้ววะ”คยูฮยอนเปลี่ยนเรื่องแล้วถามถึงเรื่องที่พี่อีทึกให้ช่วยทำ เห็นคิบอมพยายามบ่ายเบี่ยงมาหลายรอบแล้ว
“ไม่ถึงไหนเลย เนี่ยวันนั้น . . .”ว่าแล้วคิบอมก็พล่ามยาวถึงเหตุการณ์ที่เขาตามติดเด็กหน้าหวานั่นไปจนถึงที่ทำงานพร้อมกับแทรกความเห็นส่วนตัวของเขาเองไปด้วย คยูฮยอที่นั่งฟังยังอดที่จะอึ้งไม่ได้เลย
“แมร่ง เด็กไซต์ไลน์เลยหรอวะ”
“เออดิ ฉันว่าฉันจะบอกพี่อีทึกว่าฉันจะไม่ทำงานนี้แล้วนะเนี่ย ไม่อยากเอาตัวไปเกลือกกลั้วว่ะ พูดตรงๆ”คิบอมเริ่มหาความเห็นจากคยู
“เฮ้ย อย่าเพิ่งถอดใจดิ สืบให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย เอางี้ ฉันไปด้วย ไปกันวันนี้เลย เอาไง”
“เออ ก็ดีว่ะ เอาไงเอากัน”ว่าแล้วสองพี่น้องคนละพ่อคนละแม่ก็ขับรถออกไปด้วยกัน
“เฮ้ย ไอ้บริษัทนี่มันตั้งโจ่งแจ้งไปป่ะวะ”คยูฮยอนอดจะถามไม่ได้หลังจากที่มานั่งเฝ้าสังเกตและดูลาดเลากับคิบอมมาสักพัก
“ไม่มีพ่อมาสำรวจเลย ท่าทางเงินหนักพอดูเลยนะเนี่ย”คิบอมออกความเห็นพลันสายตาก็ไปประสบพบใครคนหนึ่งเข้า
“เฮ้ย นั่นมันเด็กที่ฉันคอยตามนี่หว่า โห วันหยุดยังขยันถึงขนาดนี้เลย”คิบอมพูดเชิงแขวะ คยูที่หันมามองตามก็เกิดอาการงงทันที
“หน้าเคะขนาดนี้ มาตามพี่อีทึกหรอวะ”ขอโทษทีที่เขาเป็นคนพูดตรง แต่เห็นแล้วมันอดพูดไม่ได้นี่หว่า
“นั่นดิ แกคิดเหมือนฉันเลยว่ะ ไอ้คยู เอาไงต่อดีวะ”คิบอมหันไปมองหน้าคยู อันที่จริงตัวเขาเองก็ร้ายเหมือนกัน แต่ถ้ายกเรื่องการวางแผนต้องยอมรับว่าคยูมีหัวคิดในด้านนี้ (ด้านชั่วๆนะ-คิบอม) ค่อนข้างมากกว่าชาวบ้านเค้า
“งั้นเอางี้ . . .”หลังจากที่นั่งคิดมาสักพักคยูฮยอนก็จัดการบอกเล่าแผนการทั้งหมดให้คิบอมฟังทันที
“เอางั้นหรอ”บอมถามด้วยความไม่แน่ใจในแผนการ
“เออดิ อย่าลืมไปทำตัวนายตามที่ฉันบอกด้วยล่ะ”คยูฮยอนพูดจบก็เคล่อนตัวลงจากรถทันที คิบอมก็ออกรถไปตามแผนการที่วางไว้ทันที
“เอ่อ สวัสดีครับ นั่นที่บ้านสกุลโจวรึเปล่าครับ”ฮันกยองที่พยายามโทรตามตัวคยูฮยอนไม่ติด ตัดสินใจโทรเข้าบ้านของคยูฮยอนทันที
“ใช่จ้ะ ว่าแต่นั่นใครหรอจ้ะ”ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ผมฮันกยองครับ เจ้านายของคยูฮยอน เผอิญผมติดต่อคยูฮยอนไม่ได้ ไม่ทราบว่าคยูฮยอนอยู่ที่บ้านรึเปล่าน่ะครับ”
“อ๋อ ตอนนี้คยูฮยอนออกไปธุระข้างนอกกับคิบอมนะจ้ะ เอางี้ดีไหม เดี๋ยวลูกลองโทรเข้าที่เบอร์ของคิบอมนะ เบอร์ xxx xxx xxxx นะจ้ะ”
“ขอบคุณมากครับ”ฮันกยองวาสายจากบ้านของคยูฮยอนก็ต่อสายไปยังเบอร์ของคิบอมที่จดไว้ทันที
หลงจากที่เดินทั่วห้างสรพสินค้าจนได้ของที่ต้องการจบครบ คิบอมก็อดจะเครียดกับแผนการของตยูฮยอนไม่ได้ ก็พอรู้ว่าเจ้าลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของเขามันตัวแสบ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะแสบถึงกับวางแผนการที่อาจจะสร้างความอัปยศอดสูให้แก่เขาทั้งชีวิตนี้ได้
~ It's your eyes, it's your hand it's your heart. it's your love คือ คยอ เท มอ มุล เกท ซอ อี เจน ยอง วอน ฮี ฮัม เก เฮ ~
เสียงโทรศัพท์ของคิบอมที่ดังขึ้นมา คิบอมมองที่หน้าจอโทรศัพท์แต่ก็เห็นเบอร์โทรที่ไม่คุ้นตาสักเท่าไหร่นัก
“สวัสดีครับ คิบอมครับ”คิบอมรับสายแล้วกรอกเสียงพูดลงไปตามสไตล์ของเขาเอง
“ผมฮันกยองครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้คยูฮยอนอยู่ไหนครับ”ฮันกยองมุ่งตรงไปจตามจุดประสงค์ทันที คิบอมที่ยังงงก็เอ่ยตอบไปตามที่สมองคิด
“ที่ . . .”
“ขอบคุณครับ”ไม่ทันที่จะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ ปลายสายก็ตัดสายทิ้งเป็นที่ชวนงงให้แก่คิบอมมาก
“เฮ้ย ลืม เดี๋ยวไอ้คยูมันรอเก้อ”คิบอมรีบสาวเท้าไปยังรถเพื่อขับกลับไปที่จุดหมายอีกครั้ง
+++++++++++
สั้นในตอนนี้ เพื่อความสะใจในตอนหน้าจ้ะ
ความคิดเห็น