คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บุคลที่สามที่ไม่พึงประสงค์
“จะให้เขานอนห้องไหนล่ะ”คิบอมถามคยูฮยอนที่กำลังปิดประตูบ้านอยู่
“ห้องฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันมานอนข้างล่างเอง”คยูฮยอนบอกอบ่างตัดใจ เตียงนอนของฉ้าน
“เออ งั้นเดี๋ยวฉันพาเขาไปที่ห้องนายเลยล่ะกัน”ว่าแล้วคิบอมก็ประคองฮันกยองที่ยังหลับไม่รู้เรื่องไปยังห้องของคยู
“นี่คยู ฉันไปนอนแล้วนะ ฮ้าว”คิบอมตะโกนบอกคยูหลังจากที่ไปทิ้งฮันกยองไว้ในห้องของคยู
“เออ ขอบใจ”คยูที่กำลังเตรียมน้ำเปล่าอยู่ตะโกนตอบกลับ
“นี่ ไอ้คุณเจ้านาย ฉันบอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่เช็ดตัวให้นายแน่ๆ เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิง แต่ที่ฉันจะทำให้ให้อย่างไม่แล้งน้ำใจก็คือเตรียมยาแก้ปวดไว้ให้นาย กับน้ำเปล่าเท่านั้น ฉันจะวางไว้ ถ้านายตื่นก็ค่อยกิน ที่สำคัญที่สุด นายแย่งเตียงนอนฉัน จำไว้ มันต้องเอาคืน”คยูฮยอนสมมติว่าตู้เย็นคือฮันกยอง แล้วก็พูดทุกอย่างที่เขาหมั่นไส้ออกมา แถมจบท้ายด้วยการชี้หน้าด่า (ตู้เย็น) ก่อนจะเดินขึ้นไปเอาผ้าห่มกับหมอนลงมานอน แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะวางยา และขวดน้ำไว้ให้ฮันกยอง
เมื่อแสงแรกแห่งวันสาดส่องเพื่อปลุกให้คนที่หลับสนิทบนเตียงอันแสนนุ่มได้ตื่นขึ้น ฮันกยองที่เพิ่งลืมตาต้องคอยหยีตาเพื่อปรับให้ชินกับแสงที่สาดลอดมาทางหน้าต่างของห้อง แต่ เขาจำได้ว่าห้องเขาไม่เคยเปิดม่านนะ แล้วตอนนี้เขาอยู่ห้องใครล่ะ
“ฉันอยู่ไหนว่ะเนี่ย”ฮันกยองส่งเสียงพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเริ่มที่จะขยับร่างกาย แต่พอเมื่อขยับร่างกายก็สะเทือนไปทั้งศีรษะเลยก็ว่าได้ ตอนนี้เขาปวดหัวมากเสียจนอยากจะกรีดร้องออกมา ฮันกยองจำต้องหลับตาอีกครั้ง
“เฮ้ ตื่นแล้วหรอ คุณเจ้านาย”คยูฮยอนที่ตอนนี้ยืนพิงประตูส่งเสียงทักออกมา
“อ้าว ที่นี่บ้านนายงั้นหรอ”ฮันกยองลืมตาขึ้นมา แล้วสอดส่องสายตาสำรวจรอบห้องอีกที
“อืม ว่าแต่คุณเหอะ เป็นยังไงบ้าง”คยูถามพร้อมกับก้าวเดินมายืนข้างเตียงของตนเอง (ที่ถูกยึด)
“ก็แย่หน่อย ปวดหัวหน่อย”ฮันกยองเอามือกุมศีรษะด้วยหวังว่าอาการปวดจะลดลง
“ผมวางยาไว้ให้แล้ว อยู่โน่นอ่ะ”คยูบุ้ยปากไปทางโต๊ะเล็กๆที่อยู่ข้างเตียงอีกฝากหนึ่ง ฮันกยองหยิบมาทานอย่างไม่เกี่ยงงอน
“แล้วนึกยังไงไปดื่มเหล้า ห๊า คุณเจ้านาย คุณนี่ ทำอะไรลำบากผมเรื่อยเลย”
“ก็เครียดนิดหน่อย ทำไม ลำบากนายมากนักหรอ เป็นเลขาฯฉันก็อย่างนี้แหละ”
“อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ยังทำตัวยังกับวัยรุ่น ไม่เจียมสังขารเลย ดื่มเหล้าแบบไม่ผสมเนี่ยนะ ชิส์”คยูฮยอนบ่นอย่างเอือมระอา
“มาพิสูจน์กันไหมล่ะ ว่าฉันยังไม่แก่”เรื่องอื่นทนได้ เรื่องอายุห้ามกระตุกเฟ้ย...
“ทำไมคุณจะพิสูจน์อะไรได้ แก่กว่าผมก็ตั้งกี่ปี ทำอะไร...เฮ้ย”คยูฮยอนส่งเสียงร้องอย่างตกใจออกมา เมื่อฮันกยองกระชากตัวเขาให้ลงมานอนบนเตียงแล้วก็ขึ้นคร่อมตัวเขาอย่างรวดเร็ว
“เป็นไงล่ะ เห็นรึยัง ว่าฉันยังไม่แก่”ฮันกยองถามออกมาทั้งที่หน้าของเขาเองห่างจากหน้าของเลขาฯตรงหน้าไม่ถึงคืบ แถมมือทั้งสองข้างของเขา ก็พยายามรวบแขนคนตรงหน้าให้อยู่เฉยๆ แล้วพยายามเอาเข่าของเขากดทับขาของคยูเพื่อให้เกิดการประทุษร้ายร่างกายของเขาได้
“เฮ้ย คุณ ทำอะไรผมน่ะ ปล่อยดิ๊”คยูพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ
“เรื่องรึไง จะว่าไปคุณก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย อืม...”ฮันกยองแกล้งส่งสายตาโลมเลียไปทั่วทั้งร่างกายของคยู
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมได้แล้ว”คยูพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เกิดการขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“เอ๊... เวลาคนสองคนอยู่ในห้องด้วยกัน อยู่ด้วยกันบนเตียงซะด้วยด้วย เขาจะทำอะไรกันนะ”ฮันกยองส่งเสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาข้างๆหูของคยู ชวนให้ขนลุกซู่อย่างน่าประหลาดใจ
“ขะ...เขา...เอ่อ...เขาอาจจะนั่งเล่นไพ่ก็ได้ ใช่ๆ เขาต้องนั่งเล่นไพ่กันแน่นอน”คยูส่งเสียงตะกุกตะกักออกมา ฮันกยองที่ได้ยินคำตอบแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไม่ไหว ได้แต่หันข้างแล้วแอบยิ้มกับคำตอบ ก่อนจะหันกลับมาแกล้งคยูอีกครั้ง
“เอ... แต่ผมไม่ชอบเล่นการพนันนี่นา”
“งะ...งั้นคุณอยากเล่นอะไรอ่ะ”คยูฮยอนถาม แต่ก็ไม่รู้ว่าคำถามนั้นเข้าทางฮันกยองพอดีเลย
“อืม... นั่นสิ ฉันจะเล่นอะไรดีน้า... อืม อ๋อ นึกออกแล้ว ฉันยังไม่เคยเล่นอยู่อย่างเดียว”ฮันกองส่งสายตาเป็นประกายมาให้คยู คยูได้แต่มองด้วยความหวาดระแวงนิดๆ
“อะ...อะไรล่ะ”
“ผีผ้าห่มไง นายจะเล่นกับฉันได้ไหมล่ะ”ฮันกยองส่งยิ้มเชิญชวนให้คยู ส่วนคยูเมื่อได้ยินคำตอบอะดรีนาลินก็พุ่งกระฉูดใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวสะบัดร่างกายออกจากพันธนาการของฮันกยองอย่างรวดเร็ว แล้วรีบลุกออกจากเตียงทันที
“โอ๊ะโอ ฉันพลาดช็อตเด็ดหรือนี่”เสียงไม่พึงประสงค์ปรากฏขึ้น ชวนให้คยูนึกขึ้นได้ว่า เขาลืมปิดประตู!!!
“เฮ้ย นาย!!! ไอ้คิบอม”คยูฮยอนส่งเสียงอย่างตกใจเมื่อเห็นบุคคลที่สามซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย คิบอมนั่นเอง
“เฮ้อ เสียดายจัง”คิบอมยืนพิงประตูก่อนจะส่ายหน้านิด สีหน้าแสดงถึงความเสียดายอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงบุคคลที่อยู่ในห้อง คยูตอนนี้ก็ยังคงช็อคไม่หายเมื่อเห็นการปรากฏตัวของคนอื่นในลักษณะที่...โอ้ย...ไม่สามารถอธิบายได้ น้ำตาแทบหลั่งริน ชีวิตลูกผู้ชายของเขาจะจบสิ้นไหมเนี่ย
“ฮ่าๆๆ โอ้ย ขำ ฮ่าๆๆ ขำไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆ”ฮักยองส่งเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของคยู แล้วก็ส่งเสียงหัวเราะหนักเข้าไปอีก จนล้มตัวลงนอนขำกลิ้งอยู่บนเตียง คยูค่อยๆหันกลับมามองหน้าคนที่หัวเราะอีกที ก่อนจะแยกเขี้ยวแสดงความโหดร้าย (ที่ไม่ค่อยจะมี) ของตนเองออกมา
“มีอะไรให้น่าหัวเราะนักหรอ คุณเจ้านาย”คยูส่งเสียงลอดไรฟันออกมา
“ฮ่าๆๆ เอาน่า ก็แค่พี่น้องคุณเองไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆ”ฮันกยองไม่อาจจะหยุดหัวเราะได้ง่ายๆ
“แค่งั้นหรอ คุณไม่รู้หรอกว่าไอ้นั่น มันปากสว่างจะตายไป โอ้ย ชีวิตผมจบสิ้นแน่”คยูทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อคิดถึงผลที่จะเกิดขึ้น
“เอาน่า คุณ คิดมากไปรึเปล่า มันก็แค่เรื่องขำๆ”ฮันกยองตอนนี้ที่เพิ่งหยุดหัวเราะได้แล้ว ลุกขึ้นมานั่งยองๆข้างคยูแล้วใช้มือตบที่ไหล่เบาๆ
“ไม่เป็นไรกะผีคุณ
“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะรับผิดชอบคุณเอง ฮิฮิฮิ”
+++++++++
ความคิดเห็น