คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เมาเละ!!!
และแล้วก็เป็นอย่างที่คยูคิด คืนนี้เขานอนไม่หลับจริงๆด้วย ทั้งเรื่องของท่าทางเจ้านาย ผู้ชายเหมือนกันก็ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่า เจ้านายของเขาต้องคิดอะไรบ้างล่ะกับเพื่อนสนิท
“โทรหาดีป่ะหว่า”คยูพึมพำถามตัวเอง
“จะบ้ารึไง ไม่ได้เกี่ยวอะไรสักหน่อย”คยูแย้งออกมากับความคิดเห็นแรก
“แต่ก็เป็นเจ้านายเรานี่”ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เกี่ยวทีเดียวนี่นา
“แต่เราก็ไม่ได้สนิทนี่”คยูระลึกถึงสภาพสถานะของตนอีกครั้ง
“โอ้ย อยากจะบ้าตาย วันนี้คนรอบข้างฉันเป็นไรเนี่ย”คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะกรีดเสียงร้องออกมาอย่างหงุดหงิดใจ
“จบแล้ว ไม่โทร แล้วพรุ่งนี้ค่อยถามเอา ฉันควรจะนอนได้แล้วนี่”คยูจบท้ายออกมาก่อนจะดับโคมไฟข้างเตียงแล้วหลับตาลงอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจะมีใครมาเดินพล่านในหัวเขาอีก
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากลับชวนให้คยูหงุดหงิด ก็แน่ล่ะ มันจะตีสามอยู่รอมร่อ คนที่โทรมาก็ช่างไร้จิตสำนึกซะจริงๆ
“สวัสดีครับ”คยูฮยอนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ของเขาด้วยเสียงที่งัวเงียนิดๆเพื่อให้คนที่โทรมาได้สำนึกซะบ้างว่านี่มันเป็นเวลาอะไร
(เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ คุณคยูฮยอนรึเปล่าครับ)
“ครับ”คยูได้แต่ตอบรับอย่างงงๆ โดยที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าใครโทรมา
(ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึเปล่าครับ)
คยูดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพื่อดูว่าขึ้นชื่อของใคร แล้วก็พบว่าเป็นชื่อของเจ้านายของเขาเอง
“เขาเป็นเจ้านายผมน่ะครับ”คยูฮยอนตอบกลับไป
(รบกวนช่วยมารับเขาทีได้ไหม ทางบาร์เราจะปิดบริการแล้ว แต่เจ้าของเครื่องนี้เมาหลับครับ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น)
“ห๊า... ไม่ทราบว่าร้านไหนครับ .... ได้ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้”คยูฮยอนตัดสายโทรศัพท์ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินไปที่ห้องคิบอมแล้วปฏิบัติการขุดเอาคิบอมออกจากเตียง โดยที่คิบอมส่งเสียงบ่นงึมงำไม่ขาดปากในเรื่องที่ปลุกเขาขึ้นมาให้ไปรับฮันกยองเป็นเพื่อน ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จัก และไม่ใช่ธุระเขาสักนิด
ครั้นเมื่อถึงร้านที่พนักงานบอกไว้ ทั้งคู่ก็รีบตรงดิ่งไปข้างในร้านก็เห็นฮันกยองในสภาพเมาหลับตามที่พนักงานบอกไว้ไม่มีผิด
“นี่ คุณเจ้านาย”คยูฮยอนเขย่า (ขอใช้คำว่าเขย่าเลยทีเดียว) ฮันกยองเพื่อให้ตื่น
“นี่ คู้ณ”พลังเสียงก็เป็นเครื่องมือช่วยอีกอย่าง แต่...คนตรงหน้าก็ไม่ตื่นสักที
“โอ้ย ทำไมปลุกยากปลุกเย็นอย่างนี้ว่ะ”คยูอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา คิบอมที่ยืนมองอยู่นานก็เลยแสดงความเห็นอย่างหงุดหงิดใจ
“ฉันว่าพาเขากลับไปบ้านเหอะ แบกออกไปก็ได้ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นหรอก ดูจากปริมาณขวดเหล้าแล้ว”คยูมองตามก็เห็นปริมาณขวดเหล้าสามขวด แต่มีขวดหนึ่งที่เหลืออยู่ครึ่งขวด คยูดมแก้วที่ฮันกยองดื่มแล้วก็ต้องย่นจมูกทันที
“ให้ตายดิ ไม่ผสมอะไรเลยเนี่ยนะ”คยูร้องออกมาอย่างตกใจ ไม่เมาก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ
“เฮ้ คิบอม มาช่วยกันแบกหน่อยดิ๊”คยูร้องเรียกเมื่อเห็นคิบอมทำท่าจะเข้า ฌานแล้ว
ทั้งสองคนแบกฮันกยองอย่างทุลักทุเลนิดๆ ก่อนจะพาไปยังรถโดยไม่ลืมที่จะจ่ายค่าเหล้าให้ฮันกยองด้วย (ToT) คยูค่อยๆสอดตัวฮันกยองเข้าไปในรถของฮันกยองเอง
“เอาหล่ะ งั้นนายก็พาเจ้านายของนายไปส่งที่บ้านแล้วฉันจะขับรถตามไป”คิบอมเสนอออกมาที่ต้องขับรถตามไปเพราะเดี๋ยวคยูจะไม่มีรถกลับ
“ก็ได้ เฮ้ย!!! ไม่ได้ดิ ฉันไม่รู้ว่าบ้านเขาอยู่ไหนเนี่ย”
“เออว่ะ นั่นดิ”คิบอมครางออกมาอย่างเห็นด้วย เพราะคยูเองก็เพิ่งทำงานกับฮันกยองไม่นาน อีกอย่างก็ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องไปบ้านฮันกยองด้วย
“เอาไงดี”คยูคิดหาวิธีที่จะเอาฮันกยองไปหย่อน (หย่อน?)ไว้ที่ไหนได้บ้าง
“เอาให้เขาไปพักที่บ้านเราก่อนไหม”คิบอมบอกออกมาทั้งที่ใจจริงเขาเองก็ไม่อยากให้ใครไปยุ่มย่ามที่บ้านของเขาสักเท่าไหร่
“ไม่เอาหรอก บ้านนาย
“จะเอาไงล่ะ ไปทิ้งไว้ที่ม่านรูด หรือเปิดห้องโรงแรมให้เขาดีหล่ะ”คิบอมประชดออกมาเมื่อเห็นว่าคยูไม่ยอมเข้าใจเหตุผลซะบ้าง
“บ้า!!! ขืนไปเปิดห้องอะไรก็ตามมันก็จะกลายเป็นว่าฉันมอมเหล้าอ่ะดิ อีกอย่างฉันก็แมนนะเว้ย”คยูฮยอนปฏิเสธข้อเสนอนี้เช่นเคย
“งั้นเหลือวิธีเดียว”
“วิธีไหน”
“ก็พาเขาไปค้างที่บ้านเรานั่นแหละ ไปได้แล้ว ถึงพรุ่งนี้จะวันเสาร์แต่ฉันก็มีเรียนนะ”คิบอมโวยออกมาก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ขับรถออกไปเลย
“เอางั้นจริงๆหรอว่ะ... เฮ้อ... เอาก็เอาว่ะ”คยูค้นหากุญแจตามตัวฮันกยองก่อนจะขับรถหรูของฮันกยองเพื่อไปยังบ้านของตัวเอง
เฮ้อ ท่าทางคืนนี้เขาคงต้องวุ่นวายชุดใหญ่เลยล่ะ
ความคิดเห็น