คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Part 1 เพื่อนกับการฝึกงาน (100%)
Chapter 1
Part 1 เพื่อนกับการฝึกงาน
“โจว คยูฮยอน ได้ข่าวว่านายได้ไปฝึกงานที่บริษัทใหญ่เลยหรอ”เด็กหนุ่มร่างอ้อนแอ้น หน้าตาจิ้มลิ้มถามกับเพื่อนสนิทของตนที่เดินมาเคียงข้างกัน
“อืม คงงั้นมั้ง”เด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของนาม โจว คยูฮยอนเอ่ยตอบเพื่อนที่น่ารักของเขา ด้วยเสียงอันราบเรียบมากกกกก ส่งผลให้เพื่อนของตนอดสงสัยไม่ได้
“นี่ คยู ไม่ดีใจเลยหรอ ซองมินทำอะไรผิดรึเปล่า คยูถึงไม่ยอมคุยกับซองมินอ่ะ ซองมินขอโทษนะ”ว่าแล้ว คนตัวเล็กก็น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาเฉยๆซะงั้น ทำเอาเพื่อนสนิทที่เดินข้างเหวอไป ก็เขาเองยังไม่ชินกับซองมินที่สามารถสั่งให้น้ำตาไหลได้อัตโนมัตินี่นา
“เปล่าหรอกซองมิน คยูไม่ได้โกรธอะไรซองมินนะ”คยูฮยอนพยายามพูดปลอบ แต่เหมือนจะไร้ค่าเมื่อคนที่ตัวเล็กกว่า น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
“สาบานได้ ไม่ได้โกรธอะไรซองมินเลย เชื่อเหอะนะ แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้ด้วย”คยูฮยอนล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อนักศึกษาของเขา ค่อยเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กเบาๆด้วยความที่กลัวว่าแก้มของคนตัวเล็กจะช้ำ
“อืมๆ เราจะไม่ร้องไห้อีกนะ”ซองมินค่อยยิ้มออกมาได้ แต่คยูฮยอนนี่สิ ลำบากซะแล้ว!!! เขากลายเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาด้วยกัน
“ทีหลัง ซองมินอย่าร้องไห้อีกนะ เรา...”คยูฮยอนเว้นไว้เพื่อที่จะให้คนตัวเล็กรู้ว่า การที่ร้องไห้อย่างนี้ ทำให้เขาถูกมองเอาไม่ดีซะเลย
“อืมๆ ขอโทษด้วยนะ ก็คยูอ่ะ ตอบเสียงเย็นชาอย่างนั้นทำไมเล่า”คนตัวเล็กโวยทันที ทำเอาเพื่อนสนิทอย่างคยูฮยอนงงๆกับอารมณ์ที่แปรปรวนของคนตัวเล็ก
“อ่ะๆๆ ทีหลังจะไม่ทำอีกก็ได้ แล้วซองมินล่ะ ไปฝึกงานที่ไหนหรอ”คยูฮยอนพยายามเบี่ยงประเด็นไปที่เรื่องของซองมินแทน
“อ๊ะๆๆ คยู เปลี่ยนเรื่อง”ซองมินทำหน้ารู้ทัน
“รู้ดีจริงๆ”คยูฮยอนส่งยิ้มบางๆให้แทนที่จะหัวเราะอย่างร่าเริงเช่นทุกวัน
“เป็นอะไรรึเปล่าคยู กังวลรึไง”ซองมินถามอย่างเป็นห่วง ก็แน่แหละ เพื่อนเขาคนนี้จะเคยเครียดกับอะไรบ้างเชียว
“นิดหน่อยอ่ะ”ถึงจะส่งยิ้มให้ แต่คยูฮยอนก็ยังคงมีรอยขมวดคิ้วนิดๆ
“ไม่ต้องกังวลหรอก เราเชื่อว่าคนอย่างคยู ใครๆก็รักทั้งนั้นแหละ คยูน่ารักจะตายไป”ซองมินส่งยิ้มอย่างร่าเริงเพื่อเป็นการปลอบใจเพื่อนสนิทของเขาเอง
“อืม”คยูฮยอนส่งยิ้มให้ทีนึง แล้วก็เก็บความกังวลทั้งหมดเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเป็นห่วงเขา
“แล้วคยูต้องไปเริ่มงานวันไหนหรอ”ซองมินถามอย่างสงสัย
“ก็อีกสามวันน่ะ เตรียมตัวทันอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“ไม่ได้เป็นห่วงซะหน่อย”คนตัวเล็กทำหน้างอน เพราะเพื่อนสนิทรู้ทันความคิดของตัวเอง
“แล้วคยูไปเป็นเลขาฯให้เขาหรอ”ซองมินถามถึงหน้าที่การงานที่คยูฮยอนต้องไปทำ
“เห็นเขาบอกกันอย่างนั้นน่ะ เผอิญเลขาฯคนเก่าลาออกกะทันหันนะ”คยูฮยอนเองก็ไม่ได้รู้อะไรมากมาย ตอบถามที่เขากำหนดมาให้
“งั้นเราก็คงได้เจอกันน้อยลงน่ะสิ”ซองมินเอ่ยเสียงเศร้าๆออกมา ความรู้สึกที่ต่างคนต่างต้องไปฝึกงานในที่ๆของตนเอง
“ไม่หรอก เรานัดกันออกมาเจอก็ได้ ถ้าเราว่าง เราก็จะซื้อทุกอย่างที่เกี่ยวกับฝักทอง หรือ สีชมพูไปฝากให้ก็ได้”คยูฮยอนเอ่ยเสียงล้อเลียนนิดๆ ทำให้คนตัวเล็กแก้มเป็นสีระเรื่อๆออกชมพูเกือบแดง
“ล้อเราเรอะ คยู นายตายแน่”คนตัวเล็กเริ่มตีคนตัวโตกว่าโทษฐานที่เอ่ยล้อเลียนเขา
“ฮ่าๆๆ”คยูฮยอนเริ่มวิ่งหนี แต่ก็แอบผ่อนฝีเท้าเพื่อให้คนที่ขาสั้นกว่าตนเองวิ่งไล่ทัน ตอนนี้ทางเดินของมหาวิทยาลัยอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ภาพที่ผู้คนเห็นกลับเป็นอะไรที่น่ารักน่าเอ็นดูมากกว่าจะมาว่าติเตียนมา โตแล้ว เล่นอะไรเป็นเด็กๆซะอีก
ความคิดเห็น