คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : ...Deceive...
Chapter 5
…Deceive…
คนเรามักจะคิดว่า การโกหกเพื่อให้คนรักสบายใจ
มันเป็นเรื่องที่ดี แต่. . .
ถ้าวันหนึ่ง การที่เขาได้รับรู้ความจริง
ความสบายใจในตอนแรก แทบจะเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่ได้รับในภายหลัง เจ็บเจียนตาย. . .
(Lee Jinki’s Part)
ตอนนี้ผมกำลังวุ่นวายอยู่กับห้องครัวอยู่ อยากจะบ้าตาย ทำไมทำอาหารมื้อเดียวมันยากเย็นถึงเพียงนี้ ไม่เห็นแทมินจะทำอะไรแล้วดูวุ่นวายขนาดนี้เลย ถ้าวันนี้แทมินกลับมาอาจจะตกใจได้ เนื่องจากห้องครัวสุดโปรดการเป็นโศกนาฏกรรมของอาหารมื้อนี้
“พี่อนยู พี่ทำอะไรน่ะ”ไม่ทันที่จะเตรียมการเรื่องหารเสร็จ เสียงเรียกตะโกนก็ดังมาจากทางห้องนั่งเล่น
“ก็อาหารเช้าอ่ะดิ เว้ย ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว คีย์ เดี๋ยวเราไปทานข้างนอกกันเถอะ”ผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม ไหนจะไอ้นู่นไอ้นี่ปลิว ไหนจะน้ำมันกระเด็นหมูกระเด้ง เซ็งโว้ย ไม่ทำมันแล้ว. . .
“ไม่ ผมไม่ได้หมายถึงห้องครัว ผมหมายถึงโทรศัพท์ของผม พี่รับสายมินโฮงั้นหรอ”แม้คำถามจะไม่ได้ระบุเวลาที่รับสาย แต่ผมก็พอจะรู้ว่าหมายถึงเรื่องอะไร
“ไม่นี่ คีย์ก็รู้ว่าพี่จะไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคีย์ เพราะพี่ถือว่าเป็นคนรักกันต้องให้เกียรติและไว้ใจกันไง จำที่พี่เคยพูดได้มั้ย”ผมบอกปฏิเสธหน้าตาใสซื่อ
“งั้นหรอ ช่างเถอะ อาจจะเป็นเพราะมือไปโดนมันเฉยๆ”
“ว่าแต่มินโฮโทรมาตอนไหนล่ะ”ผมแสร้งถามออกไปทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว แต่นั่นก็หมายถึงพิรุธน้อยลงไปด้วย
“จำไม่ได้อ่ะ ว่าแต่พี่อนยูจะไปทานข้าวที่ไหนเนี่ย ผมเห็นสภาพครัวแล้วสงสารแทมินจัง”คีย์เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วพร้อมกับพยายามสอดส่งสายตามายังที่ๆผมยืนอยู่
“น่ารักจัง รู้จักเข้าทางน้องสามีด้วย”ผมแซวคีย์ที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงเป็นมะเขือเทศลูกโตๆ
“บ้าหรอ ไม่เอาแล้ว วันนี้ผมไม่ไปข้างนอกนะ ผมจะกลับบ้าน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วาเลนไทน์แล้ว เจอกันบ่อยๆเบื่อขี้หน้าจริง”
“เอางั้น เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน”ผมรีบคว้ากุญแจรถที่วางอยู่ข้างตู้โชว์ก่อนจะประคองคีย์ที่พยายามดิ้นให้หลุดเดินออกไปพร้อมกัน อันที่จริงคีย์ก็ไม่ชอบให้ผมทำอย่างนี้เท่าไหร่หรอก แต่ผม. . . พอใจ ฮ่าๆๆ
แม้คีย์อาจจะสงสัยในการกระทำของผมในบางเรื่อง แต่ผมก็ไม่ได้โง่พอที่จะเปิดเผยทุกเรื่องที่ทำ แม้นั่นอาจจะเป็นการทำลายความเชื่อใจระหว่างคนสองคน แต่เพื่อผ่านพ้นวันนี้ไปด้วยความสบายใจ ผมก็จะทำอย่างนี้ต่อไป
…Deceive…
“เป็นไงล่ะ ไปหลงระเริงกับไอ้อนยูนานเลยนะ”จงฮยอนทักทันทีเมื่อเห็นน้องชายของตนเองเข้ามาในบ้าน แม้จะบอกด้วยประโยคประชดประชัน แต่สำหรับคีย์มันก็เหมือนกันล้อเล่นเท่านั้นเอง
“แหมๆๆ งอนน้องชายตัวเองหรอเนี่ย”คีย์ถามกระเซ้าพี่ชายของตนที่นั่งเอกเขนกบนโซฟา
“ไม่ได้งอน มาใช้คำว่างอนกับฉัน เดี๊ยะเหอะๆ”จงฮยอนส่งสายตาอาฆาตให้คีย์ คีย์สาวเท้ามานั่งข้างๆจงฮยอนก่อนจะซบหน้าลงบนบ่าของอีกฝ่าย
“แล้วนี่พี่ไม่ไปไหนหรอ จะวาเลนไทน์แล้วนะ”คีย์ถามด้วยน้ำเสียงยานคางนิดๆ จงฮยอนรู้สึกกระตุกใจแปลกเมื่อได้ยินคำถาม
“ไม่รู้ดิ คงไม่ไปไหนหรอก ไม่มีคนไปด้วย”จงฮยอนพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะหันไปเอาเรื่องกับน้องชายแทน
“มาถามอย่างนี้จะไปกับไอ้อนยูน่ะสินะ”จงฮยอนถามอย่างรู้ทัน ตัวเองจะไปเดท แต่กลัวเขาจะเปล่าเปลี่ยวหัวใจเลยพยายามยัดเยียดเขาให้ไปที่อื่น รู้ทันหรอกน่า ไอ้น้องชายคนนี้
“รู้ดีจัง เหมือนตัวอะไรหว่า”คีย์ทำท่านึกๆ แต่คนที่ฟังกลับผลักหัวน้องชายตัวเองทิ้งทันที
“โหย อะไรเนี่ย เพราะพี่เป็นอย่างนี้ไง ผมเลยไปที่บ้านพี่อนยูแทน”คีย์กล่าวจบก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะเขวี้ยงหมอนอิงมาให้เป็นรางวัล
“จะรีบไปไหน ไอ้น้องเวร กลับมานี่เดี๋ยวนี้ เร็วๆเข้า”จงฮยอนส่งเสียงตวาดขึ้นไป คีย์หลบหนีการอาละวาดด้วยการปิดประตูเสียงดังปัง จงฮยอนตอนนี้ได้แต่กัดฟันกรอดๆ ไอ้น้องบ้าบอคอแตก รู้งี้เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เกิดแล้ว ฮึ
จงฮยอนกลับมานั่งครุ่นคิดถึงคำพูดน้องชายอีกครั้ง จะว่าไปพรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์ ทำไมเขาต้องมานั่งแกร่วอยู่ที่บ้านคนเดียวด้วยล่ะ น่าจะนัดสาวๆสักคนที่มาตามตื้อเขาอยู่ไปเดทด้วยสักคน อืม. . . ฟังดูเข้าท่า เพราะถ้าให้เขาออกไปคนเดียวก็ชอกซ้ำระกำทรวงแน่ ที่ต้องคอยมองคนโน้นคนนี้สวีทกัน ว่าแล้วไม่รอช้า เปิดดูรายชื่อในโทรศัพท์เป็นการด่วน
ครั้นเมื่อไม่มีรายชื่อของใครที่ถูกใจพอจะทำให้วันวาเลนไทน์ของเขากลายเป็นวันที่สดใสได้ จงฮยอนเขวี้ยงโทรศัพท์ลงที่โซฟาราวกับไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
…Deceive…
“นี่ ไอ้ฮิตเลอร์ สรุปว่าแกไม่มีแฟนจริงๆใช่มั้ยเนี่ย”แจจินถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งกินขนมอยู่บนพื้น สายตาจับจ้องการ์ตูนที่ดู (เอ่อ. . . การ์ตูน - -)
“ถ้ามีข้าก็ไม่อยู่กับเอ็งหรอก ออกไปลั้ลลากับแฟนแล้ว”พูดอย่างไม่ใส่ใจ ดูเหมือนการ์ตูนตรงหน้าจะสนุกกว่าการพูดคุยกับเพื่อนเก่า
“ก็ว่า เพราะข้าหน้าตาหล่อกว่าเอ็งเยอะยังไม่มีแฟนเลย เฮ้อ อนาถกับชีวิตของผู้ชายหล่อจริงๆ”แจจินถอนหายใจออกมาอย่างแรง แต่นั่นก็ไม่อาจจะเรียกความสนใจจากมินโฮได้เท่ากับประโยคที่พูด
“เดี๋ยวก่อนนะ อีกครั้งดิ เอ็งพูดว่าผู้ชายหล่องั้นหรอ หมายถึงใคร”มินโฮยอมละสายตาจากโทรทัศน์มามองแจจิน
“ก็ข้ากับเอ็งไง”แจจินทำหน้าสงสัย แบบ. . . มันมีอะไรให้น่าสงสัยวะ
“หล่องั้นหรอ”มินโฮทวนคำอีกครั้ง ก่อนจะสอดส่องสายตาที่เรียกว่า มองหัวจรดเท้าให้กับแจจิน แจจินทำหน้าเหวอราวกับคำพูดที่พูดไปมันเกิดการผิดผลาดประการใด
“ทำไมวะ ไอ้ฮิตเลอร์”แจจินอดที่จะถามรวนหาเรื่องไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยามปนสมเพชบวกเอือมระอา
“เปล๊า ว่าแต่แกส่งกระจกปีละกี่ครั้ง”ปฏิเสธด้วยเสียงสูง แถมต่อท้ายด้วยคำถามชวนงง
“จะบ้ารึไง ก็ต้องส่องทุกวันดิวะ ถามไรแปลกๆ”แจจินนั่งมองคนที่นั่งต่ำกว่าพร้อมกับส่งเท้าไปสะกิด เรียกให้แบ่งขนมให้กิน (เอ่อ. . . อนาถจริง)
“งั้นก็แปลว่าเซลล์สมองแกทำงานผิดปกติแล้วล่ะ ถึงกับแยกคำว่า สวย กับ หล่อ ออกจากกันไม่ได้”มินโฮด่ากระทบ แต่ก็ไม่ลืมที่จะยื่นขนมไปให้ แม้จะแอบเคืองที่อีกฝ่ายทำเหมือนเขาเป็นสุนัขก็เหอะ
“นี่เอ็งหมายความว่า ข้าสวยงั้นหรอ”แจจินถามเสียงหลง แต่มือก็ไม่ลืมหยิบขนมมากินต่อ (อีคู่นี้ - -)
“สมองแกก็ทำงานปกติดีนี่หว่า”มินโฮบอกแล้วก็หันหน้าไปดูการ์ตูนต่อดังเดิม ไม่มีวี่แววการสนใจคนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“เออ ไอ้ฮิตเลอร์ เอ็งน่ะหล่อราวกับเทพบุตร ข้าก็สวยราวกับนางฟ้านั่นแหละ”แม้จะไม่ชอบที่มีคนมาว่าตนเองสวย แต่ถ้าเพื่อแดกดันอีกฝ่ายแล้วก็. . . ยอม!!!
“ขอบใจนะ แต่ทีหลังไม่ต้องชมข้าก็ได้ ว่าแต่เอ็งสวย ข้าหล่อ งั้นเราไปเดทกันเหอะ”
“ฝันเรอะ”แอบตกใจกับคำชวน แม้จะมาว่าเขาสวยก็เหอะ ถ้าเป็นคนอื่นพ่อฟาดบากด้วยคอนเวิร์สแล้ว
“อะไรวะ ก็แค่แซวเล่นๆ แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะกลับบ้านกลับช่องสักทีเนี่ย”มินโฮหันกลับมาถามอีกครั้งหลังจากปิดโทรทัศน์ (เพราะการ์ตูนจบแล้วนั่นเอง - -)
“คืนนี้ขอค้างที่นี่นะเว่ย ตอนนี้บ้านข้าเป็นแหล่งกระซู่เรียบร้อยแล้ว”มินโฮพอจะเข้าใจสถานการณ์ที่อีกฝ่ายเจอ เพราะเมื่อปีที่แล้วเขาก็ประสบพบเจอมาเหมือนกัน
“เอางั้นก็ได้ แล้วแกก็ไม่เอาอะไรมาเลยรึไง”
“ไม่ว่ะ ลืม เอามาแต่ตัวกับหัวใจให้สุดที่ร้าก~”ว่าแล้วก็ส่งสายตาชวนคลื่นไส้ให้มินโฮ มินโฮที่นั่งมองอยู่ขนลุกซู่ ก่อนจะทำท่าสะอิดสะเอียนใส่ แล้วก็เดินขึ้นห้องเฉยเลย
“อะไรวะ รอด้วยดิไอ้ฮิตเลอร์ เจอแค่นี้ทำหนีรึไง”แจจินก้าวข้ามขั้นบันไดพรวดๆตรงไปทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายทันที เสียงหัวเราะคละเคล้ากับเสียงร้องโอดโอย สร้างสีสันให้กับเจ้าของบ้านที่เจ็บช้ำใจได้เป็นอย่างดี อย่างน้อย เพื่อนก็มีค่ามากกว่า ไว้คุยด้วยกัน ไว้กินข้าวด้วยกัน แต่เพื่อนสามารถที่จะยื่นมืออันอบอุ่นเพื่อปลอบประโลมในวันที่หัวใจเหนื่อยล้าได้ ดังคำที่เขาบอกว่า กุหลาบที่ไร้หนาม มีเพียงมิตรภาพเท่านั้น. . .
…Deceive…
“พี่อนยูฮะ พี่ทำอะไรที่ห้องครัวเนี่ย”เสียงน้องชายเจ้าปัญหาดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท อนยูกลับทำเพียงนั่งเฉยๆเป็นการกลั่นแกล้งน้องตัวเอง
“พี่อนยู!!!”เสียงเริ่มดังชัดเจนมากขึ้น สงสัยเห็นจะทนอยู่เฉยไม่ได้ อนยูค่อยสาวเท้าเดินออกจากห้องนอนของตัวเอง ลงไปข้างล่างเพื่อจัดการเจ้าตัวปัญหาข้างล่าง
“ว่าไงคร้าบ หนุ่มน้อย”อนยูส่งเสียงทักตั้งแต่ตอนเดินลงบันได
“พี่มาทำอะไรในครัว”เมื่อลงมาก็เห็นน้องชายสุดที่รักนั่งน้ำตาคลอนิดๆเมื่อเห็นห้องครัวสุดโปรด มีสภาพแบบ. . . ที่ไร้ซึ่งคำบรรยาย
“โอ๋ ขอโทษนะ แทมิน แต่แบบว่า. . . วันนี้มันมีผีสิงทำให้พี่อยากจะเป็นพ่อบ้านชั่วคราว มันเลยกลายเป็นสภาพแบบนี้ แฮะๆ”สภาพแบบที่ กระทะอยู่ทาง ตะหลิวอยู่ทาง หม้อกระจาย น้ำมันเต็มพื้นครัว แป้งทำอาหารฟุ้งกระจาย ไม่อาจจะสามารถบรรยายไปได้มากกว่านี้
“แล้วคราวนี้ใครจะเก็บล่ะ”แทมินหันมาทำตาดุๆใส่อนยู
“เอ่อ แน่นอนว่าต้องไม่ใช่พี่”อนยูกล่าวเสียงอ่อยๆพร้อมกับพยายามทำหน้าตาให้น่าสงสารที่สุด
“งั้นต้องเป็นผมเรอะ!!!”
“ไม่ๆๆ แทมินไม่ได้ทำแล้วพี่จะให้แทมินเก็บได้ไงล่ะ เนอะ”
“งั้นใครเก็บ?”แทมินถามย้ำอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เขา ไม่ใช่อนยู แล้วใครล่ะ จะเก็บ?
“เอาน่า พี่มีวิธี แทมินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้”อนยูว่าพลางดึงให้แทมินลุกขึ้น แล้วดันตัวน้องชายสุดที่รักขึ้นบันได เมื่อเห็นว่าน้องชายสุดที่รักลับสายตาไปแล้ว มือก็หยิบโทรศัพท์มาอัตโนมัติทันที
“ฮัลโหล”อนยูทักทายอีกฝ่ายเมื่อรอสายอยานานพอสมควร
/“ว่าไงครับ พี่อนยู”/
“แบบว่าฉันมีเรื่องจะรบกวนสักหน่อย นายมาที่บ้านฉันได้ไหม”
/“เอ่อ คือ. . .”/
“นายจะปฏิเสธฉันหรอ จงฮยอน”น้ำเสียงเริ่มแข็งกระด้าง เพิ่งรู้ข้อดีของการแก่กว่า มันดีอย่างนี้นี่เอง
/“เอ่อ ก็ได้ครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วกันนะครับ สวัสดีครับ”/
“อะไรของมันวะ”อนยูมองหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเห็นอีกฝ่ายตัดสายไปอย่างรวดเร็ว แต่นั่นเขาก็ไม่ได้สนใจมากมาย เพราะตอนนี้เขามีคนมาจัดการห้องครัวให้เขาได้แล้ว ฮ่าๆๆ
…Deceive…
End of …Deceive…
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ขออภัย มาอัพช้าอีกแล้ว
แบบว่า แต่งไม่ทันด้วย อนาถ
งวดหน้าวันที่ 13 นะค่ะ แล้วเจอกัน
อย่าลืม คอมเม้นท์ นะค่ะ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ความคิดเห็น