คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 2 : Part 2 ความรู้สึกใหม่กับใครบางคน (100%)
Chapter 2
Part 2 ความรู้สึกใหม่กับใครบางคน
“ทราบแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าจะมารับวันไหนคะ” เจ้าของร้านถามด้วยท่าทีหวาดกลัวนิดๆ กลัวไปทำไม ก็คนเหมือนกันนี่
“พรุ่งนี้ ทำไม่ได้ก็ปิดร้านไปซะ”ไอ้เจ้านายที่ยืนอยู่ข้างเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆแต่น่ากลัวเป็นบ้า (ก็ไหนว่าคนเหมือนกัน)
“ค่ะๆๆ ทราบแล้วค่ะ เชิญคุณชายไปวัดตัวเลยค่ะเลยค่ะ”เจ้าของร้านรีบกุลีกุจอ มาอันเชิญเขาด้วยท่าทางจะหมอบแทบเท้าซะทุกคน (เว่อร์ไป) แล้วไอ้บ้านั่นมันมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้คนอื่นปิดร้านฟ่ะ
“เฮ้ นี่ คุณเจ้านาย ผมไม่ไปวัดตัวเด็ดขาด อ้อ แล้วอย่าเรียกผมว่าคุณชายอีก ฟังแล้ว ยึ๋ย”คยูฮยอนโวยวายเมื่อรู้ว่าจะถูกนำตัวไปวัดเพื่อตัดชุดสูท
“นี่ คุณเลขาฯ เลือกเอานะ ระหว่าง คุณจะให้ทางร้านวัดให้ หรือ จะให้ผมวัดให้ อ้อ ถ้าผมวัดให้ล่ะก็...”ฮันกยองละเสียงไว้ในฐานที่เข้าใจ พร้อมกับส่งสายตาชวนขนลุกสำหรับคยูฮยอน
“ไม่ต้อง พี่ครับ ไปวัดตัวผมกันเถอะครับ”คยูฮยอนถือวิสาสะด้วยการดึงข้อมือเจ้าของร้านไปข้างในเพื่อไม่ให้ฮันกยองได้โอกาสในการวัดตัวเขา
คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องวัดตัวด้วยสีหน้าที่แสดงความหงุดหงิดออกมาเต็มที่ ก็เจ้าของร้านเล่นซักเขาซะวอกไปทั้งตัว ถามสารพัดคำถามชวนหงุดหงิดใจ น้องค่ะ น้องเป็นอะไรกับประธานหรอค่ะ แล้วทำไมต้องเดินจูงมือกันด้วย คยูฮยอนเบะปากนิดๆเมื่อนึกถึงคำถามที่เจ้าของร้านถามเขา
“โอเค เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”ฮันกยองถามเลขาฯด้วยสีหน้าระรื่น
“ถ้าไม่เรียบร้อย ผมก็ไม่เดินออกมาหรอก”คยูฮยอนสะบัดเสียงตอบใส่ ก็แหมคิดดู เขาต้องยืนเป็นหุ่นให้ช่างวัดตัวให้ แต่ไอ้เจ้านายบ้านี่มันนั่งเล่นเกมส์ในมือถือสบายใจเฉิบ
“เป็นอะไร ไม่พอใจรึไง ไม่พอใจก็บอกดิ”เจ้านายของเขาตอนนี้เหมือนผู้ชายทั่วไป ไม่หยิ่ง ไม่งี่เง่า ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ
“ชิส์ ช่างเหอะ ผมจะกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวแม่ผมคอย”คยูฮยอนออกคำสั่งทันที
“อืม โอเค เอางี้แหละกัน เดี๋ยวคุณซื้ออะไรเข้าไปที่บ้านหน่อยมั้ย เผื่อครอบครัวของคุณไง”ฮันกยองเสนอข้อเสนอที่จะถ่วงเวลาเลขาฯไว้
“แล้วทำไมไม่ซื้อไปฝากครอบครัวคุณเองล่ะ”คยูฮยอนสวนกลับด้วยประโยคนิ่มๆ แต่ส่งผลถึงฮันกยองที่เงียบไป แล้วสีหน้าที่สงบเยือกเย็นก็ปรากฏขึ้นมาทันที
“เอ่อ... คุณ...”คยูฮยอนส่งเสียงเรียกเบาๆ
“หืม...”ฮันกยองตอบรับด้วยท่าทีที่นิ่งเงียบ
“ผมขอโทษด้วย”ตยูฮยอนก็ใช่ว่าจะไร้ความรับผิดชอบเสียทีเดียว
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ไปซื้ออาหารญี่ปุ่นฝากแม่คุณดีกว่า”ฮันกยองแสร้งทำสีหน้าเริงรื่น เดินจูงมือคยูฮยอนเช่นเดิมเหมือนตอนที่เดินเข้ามาในตอนแรก
“แล้วนี่คุณจะจับมือผมทำไมอีกเนี่ย”คยูฮยอนหาโอกาสโวยเรื่องนี้ทันที
“อ้าว คุณไม่ชอบหรอ ก็เห็นคุณไม่ปฏิเสธ”ฮันกยองถามด้วยหน้าตาอันใสซื่อ
“ตลกหรอคุณ งั้นปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ผมไม่ชอบ”คยูฮยอนพยายามบิดมือตัวเองออกจากมือของฮันกยอง
“ไม่เอา คุณหมดสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว อีกอย่างผมกลัวคุณหลงด้วย”ฮันกยองเอ่ยด้วยเสียงกระเซ้าเล่น ชวนให้คยูฮยอนหน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“นี่คุณ หุบปากไปเลย จะไปซื้อของกินปะเนี่ย”คยูฮยอนเขินมาก พยายามเดินหนี แต่ดันลืมไปว่ามือตัวเองก็จับมืออยู่กับคนที่ทำให้เขาเขิน
“นี่คุณ ขอบคุณมากนะ ที่อุตส่าห์มาส่ง แถมตัดสูท และซื้ออาหารให้ด้วย ขอบคุณมาก”คยูฮยอนกล่าวเมื่อรถบีเอ็มดับบลิวสีดำคันหรูมาส่งถึงหน้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ อ้อ รีบเข้าบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวแม่คุณก็คอยเก้อหรอก”เจ้านายรีบไล่เลขาฯอย่างคยูฮยอนลงจากรถ
“ขอบคุณอีกครั้งครับ”คยูฮยอนกล่าวด้วยมารยาทอีกครั้ง (แล้วกล่าวมาจากใจจริงมิได้รึไง) แล้วเปิดประตูลงจากรถ คยูฮยอนยืนส่งฮันกยองเคลื่อนรถจากไปไกล
“ฮั่นแน่ คยูใครมาส่งนายน่ะ”คิบอมโผล่พรวดมาหลังจากที่คยูฮยอนเปิดประตูเข้าบ้านไป
“ไอ้บ้า ตกใจหมด”คยูฮยอนสะดุ้งสุดตัว ก็ตอนนี้มันตอนกลางคืนนี่นา คยูฮยอนแก้ต่างให้ตัวเองในใจ
“ท่าทางมีพิรุธ ใครมาส่งน่ะ ฉันเห็นนะ ผู้ชายชุดสูท รถบีเอ็มซะด้วย”คิบอมส่งสายตารู้ทันให้คยูฮยอน
“ไม่มีอะไร เอ้า ซื้อมาฝาก เอาไปอุดปากซะ”คยูฮยอนรีบซิ่งหนีขึ้นห้องตัวเองทันที คิบอมนะคิบอม ไม่รู้ล่ะ ฉันเอาอาหารเป็นสินบนนาบแล้ว ถ้านายปากโป้งล่ะก็... พ่อจะซัดไม่ให้เหลือซากเลย
ความคิดเห็น