คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : ...Painful...
Chapter 3
...Painful…
ทั้งๆที่หลายๆคนพูดไว้ว่า. . .
ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครองเสมอไป
แต่สำหรับผม ถ้าไม่ได้ครอบครอง จะรักไปทำไม
งั้นนี่ก็คงไม่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมตัดใจจากใครบางคนได้. . .
(Lee Taemin’s Part)
ผมอาจจะยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจความรัก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้จักมัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมหลายๆคนพอใจกับความรักที่ไม่ได้ครอบครอง แต่สำหรับผมแล้ว มันก็เหมือนการนั่งมองของเล่นที่เราชอบ แต่อยู่ในมือคนอื่น. . . ไม่มีสิทธิ์ที่จะจับต้องมัน ถ้าอย่างนั้นแล้ว เราจะมองมันอีกทำไม. . .
“แทมินๆ”เสียงเรียกผ่านบานประตูเข้ามา พี่คีย์นั่นเอง ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ คนนี้. . . ว่าที่พี่สะใภ้ของผมเอง
“ฮะ สักครู่ครับ”ผมกำลังจะเช็ดผมตัวเอง กลับต้องไปเปิดประตูให้พี่คีย์เข้ามา
“แทมิน นายรักพี่ใช่มั้ย”แต่อีกฝ่ายกลับทำผมงงกว่า ถามประโยคนี้ด้วยหน้าตาตื่น ขืนพี่อนยูมาได้ยินล่ะก็. . . บ้านแตกแน่!!!
“ทำไมถามอย่างนั่นล่ะครับ”
“ถ้านายรักพี่ นายต้องให้พี่นอนที่ห้องนายนะ ขอร้องล่ะ พลีสๆๆ”พี่คีย์ไม่รู้รึไงว่าผมแพ้คนขี้อ้อน ถ้าเกิดผมใจอ่อนขึ้นมาล่ะก็. . . พี่อนยูก็ฆ่าผมน่ะสิ ถึงจะน้องรักก็เหอะ ยังไงศรีภรรยาก็สำคัญกว่าอยู่ดี
“โอ๊ะ ผมลืมไปว่าผมต้องทายยาก่อนนอนนี่นา ผมไปเอายาก่อนนะฮะ”ว่าแล้วผมก็. . . ซิ่งสิครับ จะอยู่ทำไม
“แทมิน จำไว้นะ!!!”เสียงพี่คีย์เล็ดลอดออกมาจากห้องของผม ผมจะจำให้ขึ้นใจเลยครับพี่. . . ผมขอโทษ ฮือๆๆ
“เกิดอะไรขึ้นหรอ แทมิน”พี่อนยูที่อยู่ในห้องตัวเองชะโงกหน้าออกมาถาม
“ก็พี่คีย์น่ะสิฮะ จะมาขอนอนกับผม ก็พี่อนยูบอกเองว่าเหมือนผมจะเป็นไข้ ผมไม่อยากให้พี่คีย์ติดหวัดด้วยน่ะฮะ”ขออ้างชั้นยอด สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์
“อะ. . . อ๋อ ใช่ๆ พี่เตรียมน้ำร้อนไว้ให้แล้ว แต่พี่ลืมไว้ในครัวน่ะ แทมินก็ทายยาให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวเรื่องคีย์ พี่เคลียร์เอง”พี่อนยูบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังห้องผม ส่วนผมก็ต้องกะเวลาไว้สักหลังจากนี้สิบนาทีเห็นจะได้ ก็เวลาพี่คีย์ไม่พอใจล่ะก็. . . เอาเรื่องน่าดู ผมเห็นพี่อนยูต้องง้อเรื่อยเลย
ผมทานยาเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ. . . อีกตั้งหลายนาทีกว่าผมจะขึ้นห้องได้ ช็อคโกแลตที่ทำไว้เมื่อเย็นก็เหมือนจะเป็นรูปทรงมากขึ้น แย่จัง. . . ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเดี๋ยวนี้พี่มินโฮถึงไม่ค่อยมาที่บ้านของผมเท่าไหร่ เมื่อก่อนนี้ก็เห็นสนิทกับพี่อนยูดีนี่นา สงสัยไม่ค่อยได้เจอกันล่ะมั้ง. . . คิดถึงพี่มินโฮทีไร ผมก็จะนึกถึงเสียงนุ่มทุ้มของพี่เขามาลอยละล่องในความคิดทุกที ไหนจะเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกซะอีก คิดถึงเมื่อไหร่ผมก็อดที่จะขำตัวเองไม่ได้ คิดไปคิดมา ผมก็งี่เง่าพอตัวเลย
วันนั้นที่เจอพี่มินโฮครั้งแรก ผมจำได้เลยวันนั้นมันช่างเป็นวันที่ร้อนนรกแตกได้ใจ แต่ก็นั่นเป็นวันที่ทำให้ผมประทับใจพี่เขามากๆ พี่เขาอุตส่าห์นั่งพัดให้ผมที่รอพี่อนยูที่กำลังซ้อมเพลงอยู่ ที่นั่งรอด้านนอกห้องซ้อมก็ยอดแย่เลย ไม่มีแม้แต่แอร์ แถมลมก็ไม่ถ่ายเทอีกต่างหาก แต่นั้นก็เป็นวันที่ผมโก๊ะสุดๆ งี่เง่ามาก ผมเดินสะดุดขาตัวเองตอนเดินกลับพร้อมพี่มินโฮและพี่อนยู ก้าวบันไดรถบัสพลาด เดินชนประตูบ้านตัวเองทั้งๆที่อยู่มากว่าเกือบสิบปี และอื่นๆอีกมากมาย ช่างเป็นวันที่อนาถสุดๆของผมจริงๆ
ผมเหลือบมองนาฬิกาฝาผนังอีกรอบ เวลาที่ผมกะไว้ก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท่าทางพี่อนยูกับพี่คีย์คงเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว แถมผมก็เริ่มง่วงตะหงิดๆ สงสัยคืนนี้ได้หลับเป็นตายแน่ งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะครับทุกๆคน
...Painful…
“ว่าไงเนี่ย คีย์ สรุปว่าจะนอนที่ห้องพี่ หรือแทมิน”อนยูเปิดประเด็นถามคีย์หลังจากที่ปาตัวออกมาจากห้องน้องชายตัวเอง
“ก็ถ้าพี่อนยูไม่... เอ่อ ไม่... นั่นแหละ ผมก็อาจจะนอนที่ห้องพี่ก็ได้”คีย์โวยวายกลับ ก็แน่ละ. . . เรื่องนี้มันน่าอายจะตายไป
“คีย์. . . ผู้ชายน่ะ มันก็สนแค่สองอย่างเท่านั้นแหละ เซ็กซ์ กับ บู๊ รู้ไหม”
“ผมก็ผู้ชายเหมือนกันนะพี่ ผมไม่ได้สนใจไอ้สองอย่างนี้เลยด้วยซ้ำ”คีย์ที่ได้ฟังอนยูพูดก็เกิดอาการไข้ขึ้นกะทันหัน นี่เขาไปหลงรักผู้ชายอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย
“งั้นจำกัดความที่ว่า ผู้ชาย และ เมะ โอเคมั้ย”
“พี่อนยู. . .”คีย์ออดอ้อนอีกครั้ง แต่อนยูกลับทำหน้านิ่งราวกับว่าไม่ได้ยินอะไร
“คีย์ รู้ไหม ที่คีย์บ่ายเบี่ยงพี่อย่างนี้ มันทำให้พี่รู้สึกว่า คีย์ไม่ได้รักพี่เหมือนเดิมนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรอย่างนี้บ่อยๆ เราไม่ได้ทำอย่างนี้มาเกือบๆหกเดือนแล้วด้วยซ้ำ”อนยูเลือกที่จะบอกตรงๆเพื่อที่จะได้เข้าใจทั้งสองฝ่าย
“ก็เข้าใจ แต่. . . ผม. . .”คีย์หมดทางที่จะหาข้ออ้างได้
“ว่าไงล่ะ”
“เฮ้อ. . . ผมรักพี่นะครับ”ในเมื่อหมดข้ออ้างก็ต้องยอมๆไป เดี๋ยวคนร่างสูงตรงหน้าจะน้อยใจเขาอีก คีย์ค่อยๆประกบริมฝีปากแนบเข้ากับอนยูที่นั่งอยู่บนเตียง คอมเม้มริมฝีปากของอีกฝ่ายเป็นการหยอกเหย้า ก่อนจะค่อยๆสอดชำแรกลิ้นน้อยๆเข้าไป ลิ้นของคีย์ค่อยสัมผัสตามไรฟัน บางครั้งก็ถอดลิ้นออกมาไล้เลียริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปใหม่ ลิ้นของคีย์เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของอนยูจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นของใคร ยิ่งจูบกันนานมากขึ้นเท่าไหร่ หยาดน้ำใสก็เริ่มที่จะไหลย้อยออกมาจากมุมปาก เสียงหอบหายใจกระชั้นขึ้นอีกราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมา
หวังว่าคืนนี้. . . แทมินคงหลับแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงอายแทมินตายแน่ๆเลย
...Painful…
...Painful…
ครั้นเมื่อแน่ใจว่าร่างบางหลับสนิทแล้วก็หยิบมือถือร่างบางมาดู
‘ยังไม่วางสายอีกหรอเนี่ย ฮึ. . . ก็ดี’
“ว่าไง แอบฟังชาวบ้านเล่นหนังสดแล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ”อนยูกรอกเสียงไปตามสายโทรศัพท์ แต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา อนยูไม่ได้ยินเสียงอะไรที่บ่งบอกถึงการกระทำของอีกฝ่าย
“ยังไงนายก็ไม่มีวันได้เขาไปหรอก”บอกย้ำด้วยน้ำเสียงมั่นใจก่อนจะกดวางสายไปทันที ไม่ใช่เขาที่กดตัดสาย แต่เป็นกดรับสายเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้ามา
‘มินโฮ’
อนยูเหลือบสายตามองคนที่นอนอยู่บนเตียงของเขา ร่างกายเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยร่องรอยที่เกิดจากการกระทำของเขาเอง หวังว่ารอยพวกนี้จะสร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่เขาเกลียดได้ อนยูค่อยๆเลื่อนผ้าห่มให้คลุมร่างบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
‘ในเมื่อนายไม่หยุด ฉันก็จะไม่หยุด ถ้านายทำให้น้องฉันเสียน้ำตาให้นายมากเท่าไหร่ นายก็จะเสียน้ำตามากกว่าน้องฉันสิบเท่า ถ้านายทำให้น้องฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ คนที่นายรักนั่นแหละ. . . จะเจ็บยิ่งกวาน้องฉันร้อยเท่า คอยดูแล้วกัน คอยเฝ้ามองคนที่นายรักเจ็บปวดได้เลย คนอย่างฉันถ้าเริ่มแล้วแล้ว จะไม่หยุดจนกว่าจะเห็นจุดจบของศัตรู’
รอยยิ้มที่ปรากฏในกระจกเงาไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็น อนยู. . . พี่ชายที่แสนอ่อนโยน หรือ อนยู. . . คนรักที่อ่อนหวาน แต่เป็นอนยู. . . ที่ไม่มีใคร. . . รู้จัก
...Painful…
End of ...Painful…
ขอคอมเม้นท์กันด้วยน้า
เข้าไปอ่านเอ็นซีตามลิงค์
ก็อย่าตกใจหน้าตาคนแต่งล่ะ ฮ่าๆๆ
กว่าจะหาที่ลงเอ็นซีได้ หวิดตาย
จะตายก็ตอนสมัคร โง่อยู่หลายวัน
เอาเป็นว่าเนื้อเรื่องเริ่มมันส์แล้วใช่ม่า
เจอกันงวดหน้า วันที่ 6 นะจ้ะ
เป็นอย่างไรก็ฝากติเตียน แนะนำ หรือชมกันบ้างนะค่ะ
มีหลายๆคนบอกว่า ซับซ้อน งง
อยากจะทราบว่างงกันมากไหมค่ะ
คนแต่งก็งึนๆอ่ะค่ะ คอมเม้นต์บอกกันบ้างนะค่ะ
ความคิดเห็น