ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
"ข้าให้เจ้าตัดสินใจเดี๋ยวนี้" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงกีบท้าม้ากระทบพื้นและเสียงเหล็กกระทบกันดังเซ็งแซ่ "เจ้าจะเลี้ยงดูเด็กนั่นไหม"
หญิงสาวผู้ถูกถามมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย...หากนางนำเด็กคนนี้ไปเลี้ยงจะเป็นภาระแก่กองทัพมั้ยนะ อีกทั้งเด็กคนนี้ก้เป็นผู้หญิง ถ้านำไปเลี้ยงแล้วภายภาคหน้าจะสามารถเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพให้คุ้มกับที่เลี้ยงดูมามั้ยนะ...เธอถอนหายใจยาวก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาทอประกายมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
"เด็กคนนี้ บางทีเมื่อเติบโตขึ้นอาจจะไม่สามารถทำประโยชน์ใดๆได้เลยนอกจากการมีหน้าที่ปรนเปรอ แต่ข้าก็ไม่อยากให้เขามาตายในสนามรบเช่นนี้"
"พูดง่ายๆก็คือเจ้าจะเลี้ยงเด็กนั่น" ชายหนุ่มพูดพลางเหลือบมองไปในอ้อมกอดของหญิงสาวที่สนทนาด้วย...เด็กทารกผิวขาวกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในนั้นโดยไม่มีอาการตื่นตกใจกับเสียงที่ดังโครมครามภายนอกเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าโลกใบนี้มีเพียงตนเอง มีตนเองที่อาศัยอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น...หญิงสาวไม่ตอบ เธอเพียงแค่ยิ้มรับด้วยความสุขใจ "ก็เอาเถอะ ข้าก็ไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก เพียงแต่..."
"เพียงแต่อะไร" เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ว่าพลางควบม้าหนีห่างไป...เพียงแต่ว่าข้าว่าถ้าเจ้ารู้เรื่องความลับที่ทำให้เด็กนั่นมีสีผมและสีตาต่างจากพ่อแม่ของเด็กนั่นจริงๆแล้วล่ะก็ เจ้าไม่มีวันอยากจะเลี้ยงเด็กนั่นเลย..ไม่สิ เจ้าอาจจะรังเกียจที่จะอุ้มมันด้วยซำ...แต่จะยังไงได้ล่ะก็เจ้าไม่เคยเห็นพ่อของเด็กคนนั้นนี่นา...เป็นประโยคที่ชายหนุ่มหยุดยั้งไว้ให้อยู่เพียงในหัวสมองเท่านั้น
หญิงสาวผู้ถูกถามมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย...หากนางนำเด็กคนนี้ไปเลี้ยงจะเป็นภาระแก่กองทัพมั้ยนะ อีกทั้งเด็กคนนี้ก้เป็นผู้หญิง ถ้านำไปเลี้ยงแล้วภายภาคหน้าจะสามารถเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพให้คุ้มกับที่เลี้ยงดูมามั้ยนะ...เธอถอนหายใจยาวก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาทอประกายมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
"เด็กคนนี้ บางทีเมื่อเติบโตขึ้นอาจจะไม่สามารถทำประโยชน์ใดๆได้เลยนอกจากการมีหน้าที่ปรนเปรอ แต่ข้าก็ไม่อยากให้เขามาตายในสนามรบเช่นนี้"
"พูดง่ายๆก็คือเจ้าจะเลี้ยงเด็กนั่น" ชายหนุ่มพูดพลางเหลือบมองไปในอ้อมกอดของหญิงสาวที่สนทนาด้วย...เด็กทารกผิวขาวกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในนั้นโดยไม่มีอาการตื่นตกใจกับเสียงที่ดังโครมครามภายนอกเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าโลกใบนี้มีเพียงตนเอง มีตนเองที่อาศัยอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น...หญิงสาวไม่ตอบ เธอเพียงแค่ยิ้มรับด้วยความสุขใจ "ก็เอาเถอะ ข้าก็ไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก เพียงแต่..."
"เพียงแต่อะไร" เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" ว่าพลางควบม้าหนีห่างไป...เพียงแต่ว่าข้าว่าถ้าเจ้ารู้เรื่องความลับที่ทำให้เด็กนั่นมีสีผมและสีตาต่างจากพ่อแม่ของเด็กนั่นจริงๆแล้วล่ะก็ เจ้าไม่มีวันอยากจะเลี้ยงเด็กนั่นเลย..ไม่สิ เจ้าอาจจะรังเกียจที่จะอุ้มมันด้วยซำ...แต่จะยังไงได้ล่ะก็เจ้าไม่เคยเห็นพ่อของเด็กคนนั้นนี่นา...เป็นประโยคที่ชายหนุ่มหยุดยั้งไว้ให้อยู่เพียงในหัวสมองเท่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น