คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน 4 เหลี่ยมจริงจัง
ระหว่างทางไปโรงเรียน UA วันแรก ของยูและบาคุโก บาคุโกนั้นเอาแต่จ้องหน้ายูไม่หยุด
"คัตสึกิ.. เลิกจ้องหน้าฉันสักทีสิ.."
"ทำไมไม่ได้ที่สองวะ"
"แค่ผ่านก็พอแล้วหนิ.."
"แกมันไม่ได้เรื่อง!!!"
บาคุโกอารมณ์เสียและเริ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนยูตามไม่ทัน แต่ถึงยูจะเห็นว่าบาคุโกเดินเร็วขึ้นและตามไม่ทัน ก็ไม่ได้เร่งฝีเท้าตามให้ทัน จนบาคุโกเริ่มรู้สึกตัวและลดความเร็วลง
ยูที่เห็นว่าบาคุโกลดความเร็วในการเดินลงให้พอดีกับตัวเอง ก็ยิ้มออกมา
"ยูแกยิ้มอะไร!!!!"
"คิดไปเองน่ะสิ ฉันยังไม่ได้ยิ้มเลย.."
.
.
ที่ห้องเรียนบาคุโกและยู ก็แยกกันไปนั่งที่ตัวเอง พอยูได้นั่งก็ฟุบลงไปกับโต๊ะและหลับไปในทันที จนมิโดริยะมา ยูถึงตื่นขึ้นมา กำลังจะเดินไปคุยกับมิโดริยะ แต่พอยูเห็นบาคุโกกวนอีดะอยู่ ก็เข้าไปหาบาคุโกก่อนทันที
"คัตสึกิ.. อย่าไปกวนคนอื่นสิ.."
"ไอ้หลายแขน อยากตายมั้ย แล้วทำไมนอนไปนิดเดียว ปกตินอนนานกว่านี้-"
"โอ๊ะ นายคงเป็นสึบาสะ ยู สินะ ฉัน อีดะ เท็นยะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"อือ.. ถ้าบาคุโกทำอะไรไม่ดีบอกฉันได้นะ.."
"พวกนายเป็นอะไรกัน แฟน?"
"โว๊ยยย ฉันเป็นพี่ชายบุญธรรมของไอ้หลายแขนต่างหาก!!!"
"เหมือนเหรอ?"
"ก็ไม่รู้สิครับ ผมพูดไปงั้นแหละ"
เหมือนยูจะพึ่งนึกได้ว่ามิโดริยะมา จึงหันไปมอง แล้วทุกคนในห้องก็มองตามยูไปกันหมด
"อ่ะ!! อะ คือว่า!!!"
"อรุณสวัสดิ์ ฉันจบโรงเรียนเอกชนโซเม"
"ได้ยินแล้วล่ะ!! เอ่อ ผมชื่อ มิโดริยะ ยินดีที่ได้รู้จัก อีดะคุง"
"มิโดริยะคุง รู้สิน-"
อีดะพูดยังไม่ทันจบยูก็เข้าแทรก
"ทำไมมาช้าจัง"
"มิโดริยะคุงกับสึบาสะคุง หรือว่าจะเป็นเพื่อ-"
"ก็เพื่อนน่ะสิวะ!!!!"บาคุโกตะโกนไล่หลังมา
"ผมยังพูดไม่จบเลยบาคุโกคุง เหมือนรีบอ่ะ"
บาคุโกที่ได้ยินอีดะพูดแบบนั้น ก็ทำหน้าเหมือนจะฆ่าทิ้ง
มิโดริยะมาถึงสักพักอุราระกะที่ตามมาติดๆ ก็เข้ามาทักมิโดริยะ
"หัวกระเซิงๆ นั่น!! คนที่จืดๆ นี่นา"
ยูเห็นว่าทั้งสองคนจะคุยกัน ก็หลบไปกอดบาคุโกจากข้างหลัง และเอาหน้าเกยไหล่บาคุโก
"ยังง่วงอยู่มั้ยแกน่ะ"
"อือ"
"นอนต่อมั้ยล่ะ"
ยูส่ายหน้าและมองไปหน้าห้อง ก็ไปสะดุดตากับถุงนอนสีเหลือง ที่เหมือนดักแด้
"ถ้าอยากเล่นเป็นเพื่อนกันล่ะก็ ไปทำที่อื่นโน่น"
"ที่นี่คือ.. แผนกฮีโร่นะ"
"เหมือนดักแด้เลยคัตสึกิ"
ยูตื่นเต้นมาก และเอาแต่ดึงเสื้อบาคุโกซ้ำๆ จนบาคุโกเริ่มรำคาญ แต่ก็ไม่ทำอะไร เพราะตลอดหลายปีมานี่ยูเอาแต่พูดถึงอีเรเซอร์เฮดให้ฟังอยู่ตลอดจนจำได้แม่นแล้วว่าอีเรเซอร์ลักษณะเป็นยังไง
"เออ"
"ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้น ชื่อ ไอซาวะ โชตะ ขอฝากตัวด้วยละกันนะ"
"อาจจะเร็วไปหน่อย แต่เอานี่ไปสวมและลงไปที่สนามซะ"
อาจารย์ไอซาวะพูดและชูชุดขึ้นมา
ระหว่างเดินไปที่สนาม บาคุโกก็โดนยูเกาะอยู่ตลอดทางจนถึงสนาม ยูก็เปลี่ยนไปไปเกาะคิริชิทะแทน
"ฉันสึบาสะ ยู นายล่ะ.."
"อ่ะ..อ๋อ ฉันคิริชิมะ เอจิโร่"
"นายได้ที่สอง.."
"ใช่ นายได้ที่สามสินะ ถ้าจำไม่ผิด"
"อือ บาคุโกเกือบฆ่าฉัน.. ที่ไม่ได้ที่สอง"
"555555555555 น่าสงสารจังนะ"
ยูคุยกับคิริชิมะ บาคุโกก็ยืนอยู่ข้างๆ ผ่านไปสักพัก อาจารย์ไอซาวะก็เรียกบาคุโกไปขว้างลูกบอล
"บาคุโก ตอนม.ต้นเคยขว้างลูกซอฟต์บอลได้กี่เมตร"
"67เมตร"
"งั้นลองใช้ อัตลักษณ์ แล้วขว้างดู จะทำยังไงก็ได้ แต่ห้ามออกจากวงนั่น เร็วๆ ด้วยล่ะ"
"คัตจางงง เอาเต็มแรงนะ!!!"ยูส่งเสียง
"ตายซะเหอะ!!!!!!!!"
'ตาย ใครตาย' ยูคิดในใจ
"คิริชิมะ ใครตายเหรอ.."
"นายนอนไปเถอะ เดี๋ยวดูให้ ถ้ามีใครตายจริงๆ"
เมื่อได้ยินคิริชิมะพูดแบบนั้น ยูก็งีบหลับไป
"ก่อนอื่นต้องรู้จัก ขีดสุด ของตัวเอง นั่นล่ะคือวิธีการที่ได้ผลดีต่อการสร้างพื้นฐาน"
เมื่อทุกคนได้เห็นว่าบาคุโกขว้างไปได้ไกลมาก ก็แตกตื่นกันใหญ่
แต่ถึงจะเสียงดังยังไงยูก็ไม่ตื่น
พอถึงตอนอาจารย์ไอซาวะพูดแนะนำจบ คิริชิมะก็พยายามปลุกยู
"สึบาสะ!! ตื่น!!"
แต่ก็ปลุกไม่สำเร็จสักที พูดดังแค่ไหนก็ไม่ตื่นสักที จนต้องไปตามบาคุโกมาช่วยปลุก
"แกปลุกเบาไปน่ะสิไอ้หัวแหลม วางมันลง ถ้าไม่อยากโดนลูกหลง" คิริชิมะปล่อยยูลงพื้นทันที
"ช้าก่อน.. คุณแม่ ผมตื่นแล้วครับ"
"ฉันไม่ใช่แม่แกโว๊ยยย ทีหลังจะนอนก็มาเกาะฉัน ไปเกาะคนอื่นมันลำบากรู้ไว้ซะด้วย"
"จริงๆ ฉันไม่ลำบากอะไรหรอกนะ"
"หุบปากไป ไอ้หัวแหลม แต่ถ้าไม่ลำบากจริงๆ เวลาปลุกมันก็ตบหน้ามันแรงๆ แล้วมันจะตื่น ปลุกแบบง่อยๆ มันไม่ตื่นให้แกหรอก"
พูดเสร็จบาคุโกก็เดินไปเตรียมตัวทดสอบ ปล่อยให้ยูยืนหลับอยู่ข้างคิริชิมะ คิริชิมะจึงเป็นคนรับกรรมลากยูไปจุดทดสอบ
รายการที่ 1 : วิ่ง 50 เมตร
ยูใช้อัตลักษณ์มือต่อส่งตัวเองไปอีกฝั่ง แต่ยูก็พลาดในตอนเกือบเข้าเส้นชัย
"คัตสึกิ!!!!!!!!!"
แล้วก็ดันลืมทำเตียงรับตัวเองไว้อีก สุดท้ายต้องเรียกบาคุโกมาช่วย
"4.20 วินาที ก็โอเคหนิ ไอ้หลายแขน"
บาคุโกหันฟังเวลาที่ยูได้ แล้วพอหันกลับมาก็เจอยูทำท่าเหนียงอายอยู่ เพราะบาคุโกอุ้มท่าเจ้าสาว
"เขินเป็นนะเตง.."
"เขินบ้าเขินบออะไร!!!"
บาคุโกรีบปล่อยทันที แต่ยูรับตัวเองไว้ทัน เพราะรู้ว่าบาคุโกปล่อยแน่ๆ จึงไม่เจ็บปวดอะไร
การทดสอบของยู ก็ดำเนินมาเรื่อยๆ จนถึง รายการที่ 5 ขว้างบอล
ยูสร้างมือขึ้นมาหลายๆ มือ แล้วมันก็ต่อกันเป็นมือยักษ์ขึ้นมา และขว้างบอลออกไป
ยูขว้างไปได้ไกลมากพอตัวเลย
ขว้างเสร็จอยู่ก็กลับมาเกาะคิริชิมะ แต่รอบนี้ไม่ได้นอน แต่ตั้งใจดูมิโดริยะแทน
ยูตั้งใจดูเหตุการณ์นี้มาก เพราะอาจารย์ไอซาวะจะใช้อัตลักษณ์
อาจารย์พูดกับมิโดริยะพูดไป ยูก็ตั้งใจฟังไป จนอาจารย์หันมา
"จ้องตาไม่กระพริบขนาดนั้นไม่ตาแห้งรึไง"
พูดไม่ทันขาดคำ น้ำตาของยูก็ไหลออกมาเพราะลืมตานานเกิสไป
"....ไม่ทันขาดคำ รีบขว้างให้เสร็จๆ ซะ"
พูดจบอาจารย์ไอซาวะก็รีบหันไปใส่ยาหยอดตาทันที
มิโดริยะขว้างบอลไปโดยรอบนี้แขนไม่พัง แต่นิ้วพังไปแทน
ยูมองนิ้วของมิโดริยะ ถึงจะเป็นห่วง แต่ก็คิดว่าไม่เป็นไรเลยไม่ได้วิ่งไปดู
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะหาา!! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ยเดกุ!!!"
บาคุโกกำลังจะพุ่งเข้าใส่มิโดริยะ แต่ก็โดนอาจารย์ใช้ผ้าดึงตัวเอาไว้
"อย่าให้ต้องใช้อัตลักษณ์บ่อยนักได้มั้ย.. คนยิ่งตาแห้งๆ อยู่ อย่าทำให้เสียเวลาน่ารีบๆ เตรียมทดสอบต่อไปซะ"
ยูเห็นบาคุโกทำสีหน้าไม่ดี แต่ก็คิดว่าให้อยู่คนเดียวก่อน เพื่ออะไรๆ อาจจะดีขึ้น
ยูเดินไปกับคิริชิมะเพื่อจะทำบททดสอบต่อ ในใจก็เอาแต่คิดเป็นห่วงอยู่ตลอด
"งั้นก็จะประกาศผลล่ะ อนึ่งเรื่องคัดออกนี่โกหกนะ"
"เพื่อให้พวกเธอดึงเอาพลังออกมามากที่สุด เลยโกหกเพื่อให้ได้ผลดีเยี่ยม"
"หา!!!!??"
ทุกคนส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ
"มันก็โกหกแน่อยู่แล้วสิ.. แค่คิดซักหน่อยก็น่าจะรู้นะ.."
ยาโอโยโรซึ โมโมะ พูดเสริม
ผลคะแนนออกมาว่า ยู ได้ที่ 4 และบาคุโก ที่ 3
ตัดไปตอนถึงกลับบ้าน ยูก็สลบไปบนเตียงทันที เพราะปกติก็ไม่ชอบอยู่ในที่ๆ มีคนเยอะๆ อยู่แล้ว เวลาไปโรงเรียนยูก็จะเหนื่อยมาก แต่ไม่ถึงกับสลบแบบวันนี้
วันต่อมาในคาบอังกฤษ ยูไม่เก่งวิชานี้ เขาเบื่อเลยหลับในคาบไปเลย
พอถึงไม่กินข้าว ยูก็ยังหลับอยู่ จนทุกคนรวมถึงบาคุโกออกไปกินข้าวกันหมด แต่ก็ยังเหลืออีกคนที่ยังไม่ไปแล้วเข้ามาปลุกยู
"นี่ ไปกินข้าวได้แล้ว"
ครั้งนี้แค่อยู่ได้ยินเสียงคนที่ปลุกเขา เขาก็ตื่นแบบง่ายๆ เลย
"นายคือ.."
ยูจ้องตากับคนที่ปลุกตัวเองขึ้นมา คนที่มีผมขาวและแดง มีแผลเป็นใหญ่ที่หน้า
"โทโดโรกิ โชโตะ"
"อ๋อ.. ผม สึบาสะ ยู"
ยูส่งยิ้มไปให้โทโดโรกิ ทั้งๆ ที่ปกติจะไม่ยิ้มให้ใครง่ายๆ เลยสักนิด
"ไปกินข้าวกัน"
"ได้ ไปสิ"
โทโดโรกิเดินนำไปที่โรงอาหารยูยิ้มไม่หยุดเลยในระหว่างทางไปโรงอาหาร
ถึงโรงอาหารก็มีแต่คนจ้องมาทางยูและโทโดโรกิ ทั้งสองไม่สนใจสายรอบข้าง แล้วแยกกันไปสั่งอาหารที่ตัวอยากกินมา สั่งเสร็จก็มานั่งด้วยกัน
"นายกินอะไร"
"โซบะ"
"ขอชิมได้มั้ย"
"อือ"
"แล้วป้อนได้มั้ย"
พอยูพูดแบบนั้น โทโดโรกิก็ทำหน้าเหม็นเบื่อทันที จนยูขำออกมา
และในคาบฮีโร่ ออลไมท์เอาชุดฮีโร่ ที่ทุกคนเคยรีเควสต์ส่งไปมาให้ทุกคน
แล้วทุกคนออกไปแต่งตัวกัน
"ยู ตอนพักเที่ยงทำไมแกไม่ให้ฉันปลุก"
. . . . .
: ตอนใหม่มาแล้ว (๑´•.̫ • `๑)
ความคิดเห็น