คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน 2 เพื่อน
“ยูจัง ไปตามคัตสึกิกลับบ้านได้แล้วจ้ะ”
หญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นแม่ใหม่ของเด็กน้อยยู เธอเดินเข้ามาบอกให้เด็กน้อยที่ฟังเพลงอยู่ในห้องคนเดียว ไปตามลูกชายของเธอที่ออกไปเล่นข้างนอก
“ได้ครับแม่”
เด็กน้อยตอบรับ ปิดคอมแล้วเดินออกไป
.
.
Part yuu
ผมเดินไปหาคัตสึกิที่สนามเด็กเล่น แต่ผมเห็นก็คัตสึกิแกล้งมิโดริยะคุงอยู่ ผมจำได้เลยว่านี้เป็นหนึ่งในฉากเด่นของเรื่องนี้เลย ผมยืนนิ่งไปสักพักหนึ่งและได้เผลอจ้องมิโดริยะคุงไป และเหมือนเจ้าตัวจะรู้ ผมกับเขาเลยสบตากัน
“คัตสึกิ!!! คุณแม่เรียก!!!”
ผมวิ่งเข้าไปดึงแขนคัตสึกิทันที ไม่รู้สิเห็นสายตาเขาแล้ว ผมก็อดไม่ได้เลยที่จะช่วยเขา
“เหอะ เดกุฝากไว้ก่อนเถอะ”
คัตสึกิยอมกลับบ้านในทันที ผมโล่งอกมากเลยล่ะ นึกว่าจะไม่ยอมซะอีก และก่อนจะกลับผมก็หันไปยิ้มให้มิโดริยะกับเด็กอีกคนหนึ่ง มิโดริยะยิ้มและโบกมือให้ผม มันก็..น่ารักดี
และเวลาก็ผ่านไปเป็น10ปี
สึบาสะ ยู อายุ 14 ชั้นมัธยมต้นปีสุดท้าย
เวลานี้ห้องเรียนของบาคุโกและยูกำลังคุยเรื่องเรียนต่อกันอยู่
“เดี๋ยวครูะแจกแบบสอบถามเส้นทางการเรียนต่อให้!!! แต่พวกเธอนะ"
“ไงซะก็ต่อแผนกฮีโร่กันเกือบหมดอยู่แล้วสิ เนอะ”
ในขณะที่คนในห้องครึกครื้นเรื่องเรียนต่อกันอยู่นั้น สึบาสะ ยู ก็นอนขอบตาดำอยู่ข้างๆ มิโดริยะ อิซึคุ
มิโดริยะที่นั่งข้างๆ ในตอนนี้มีที่หน้าที่ปลุกให้ยูลุกขึ้นมาเรียน ในวันที่ยูไม่ได้นอนมา
ยูไม่ได้นอนมาสองวัน แต่คงไม่อดหลับอดนอนเกินสองวันแน่ๆ เพราะเขากลัวตาย ระหว่างวันที่่เขาอดนอนก็มีงีบตลอด เพราะกลัวตายอีกนั่นแหละ
"อ้อ บาคุโกกับสึบาสะนี่รู้สึกว่า… จะเลือกต่อที่ ม.ปลายยูเอ สินะ
ทุกคนในห้องแตกตื่นกันมากที่พวกเขาจะต่อที่ยูเอ
“แต่จะว่าไปมิโดริยะเอง ก็เลือกที่ยูเอเหมือนกันนี่นะ”
บาคุโกนิ่งไปสักพัก คนในห้องเองก็นิ่งไปสักพักเหมือนกัน แต่แล้วก็หลุดขำออกมา
“หาา มิโดริยะเนี่ยนะ!! ไม่ไหวมั้งครับ!!!”
“แค่เรียนเก่งน่ะ เรียนฮีโร่ไม่ได้หรอกนะเฮ้ย!!!”
ในตอนนั้นเองที่มิโดริยะกำลังจะพูดอะไรออกไป แต่มันก็มีรังสีน่ากลัวๆ ออกมาจากโต๊ะข้างๆ นั้นก็คือ สึบาสะ ยู นั้นเอง
“พวกนายตัดสินไม่ได้หรอกนะว่าคนอื่นจะเป็นอะไร ใครจะรู้ วันข้างหน้ามิโดริยะคุง อาจจะเป็นฮีโร่อันดับหนึ่งก็ได้”
“ชะ..ใช่ครับ”
หลังจากที่บาคุโกเงียบไปนาน เขาก็ปล่อยระเบิดใส่หน้ามิโดริยะ
Boom!!!
“เฮ้ย!!! เดกุ”
มิโดริยะโดนแรงระเบิดทำให้กระเด้นไปข้างหลัง ยูเลยใช้อัตลักษณ์รับไว้ไม่ให้เจ็บตัวมาก
"คัตสึกิ.. "
"อะไรของแก!! หุบปากไปซะ!! ไม่ก็นอนซะบ้าง!!"
ถ้าเป็นในตอนเด็กยูห้าม คัตสึกิก็จะฟัง แต่ถ้าเป็นตอนนี้ ถ้ายูเข้าไปห้าม ก็อาจโดนลูกหลงด้วยก็ได้ หลังจากนั้นยูก็ทำได้แค่นั่งมอง ถ้ามีอะไรร้ายแรงยูจะเข้าไปช่วยทันที แต่มันก็ไม่มีอะไร
.
.
.
และแล้วก็ถึงตอนเย็น
“ยังคุยกันไม่จบเลยนะเฮ้ย เดกุ”
บาคุโกก็ดึงสมุดจากมือมิโดริยะมา
“ถ้านายระเบิดมัน ฉันจะฟ้องแม่”
“ไอ้เด็กขี้ฟ้อง แต่ใครจะสนวะ”
บาคุโกระเบิดสมุดของมิโดริยะ
“เกินไปแล้ว!!”
บาคุโกโยนสมุดออกไปนอกหน้าต่าง แล้วหันมาคุยกับยู
“จะกลับบ้านกับฉันมั้บยู”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะกลับกับมิโดริยะ”
“อย่ากลับดึก”
“อือ”
แล้ว บาคุโก คัตสึกิ ก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
.
.
“ขอบคุณนะยูจัง ถ้านายไม่รับสมุดของฉันไว้มันต้องโดนปลากินแน่ๆ”
“ไม่เป็นไร..”
ระหว่างทางมิโดริยะก็บ่นให้ยูฟังตลอดทาง ถึงคนที่เล่าให้ฟังจะดูไม่ค่อยสนใจก็เถอะ
พวกเขาเดินไปเรื่อยจนถึงอุโมงที่จะเจอวิลเลิน
“ที่ซ่อนตัว… ไซส์M..”
ยูรีบดึงมิโดริยะมาอยู่ข้างหลังทันที แต่วิลเลินก็พุ่งไปจับยูแทน
“แค่45วิ.. เดี๋ยวก็สบายแล้วหนุ่มน้อย”
ยูส่งสายตาให้มิโดริยะหนีไป แต่แน่นอนว่ามิโดริยะไม่ไป และมองซ้ายมองขวาเพื่อหาอะไรมาช่วย
“ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ พ่อหนุ่มน้อย!!! เพราะฉันมาแล้ว!!"
ออลไมท์เข้ามาช่วยก่อนที่มิโดริยะจะหาอะไรมาช่วยได้
หลังจากที่ออลไมท์ช่วยไว้ยูก็สลบไป
"หนุ่มน้อย Hey!! Hey!!"
ออลไมท์กับมิโดริยะ ปลุกยูไปสักพัก ยูก็ตื่นขึ้นมา
"ขอบคุณนะครับ.."
"โอ๊ะ ไม่เป็นไร แต่ไอ้ขอบตาดำๆ ของเธอเนี้ย เกิดจากวิลเลินรึเปล่าหนุ่มน้อย"
"เปล่าครับผมแค่อดนอน"
ออลไมท์พยักหน้า
"งั้นฉันเอาเจ้านี่ไปส่งให้ตำรวจก่อนแล้วกัน เธอก็อย่าอดนอนจนเป็นนิสัยล่ะ"
ออลไมท์กำลังจะไป ยูสะกิดมิโดริยะ และส่งสายตาไปทางออลไมท์ มิโดริยะตกใจนิดหน่อย ที่เหมือนยูจะรู้ว่าเขาอยากทำอะไร แต่ติดที่ยูพึ่งเจอเหตุการณ์ร้ายมา
มิโดริยะคิดว่าถ้าหากยูอยากให้เขาไป ก็คงไม่เสียหายอะไร ก็เลยกระโดดกอดออลไมท์ไป
ยูยืนมองมิโดริยะที่เกาะออลไมท์ไป ภาวนาในใจไม่ให้เพื่อนตัวเองตกลงมา พอเพื่อนของตัวเองลับตาไป ยูก็หายใจเข้าลึกๆ และรีบออกตามหาบาคุโก
ยูนั้นเป็นคนที่วิ่งช้ามาก วิ่งแปปๆ ก็เหนื่อยมากแล้ว เพราะงั้นกว่าจะถึงที่หมายมิโดริยะอาจจะเข้าไปช่วยแล้วก็ได้ แต่ใครจะรู้ มิโดริยะอาจจะช่วยไม่สำเร็จก็ได้ ใครจะรู้ ตั้งแต่เขาเข้ามาในโลกนี้ อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปได้หมด
"มิโดริยะ!!!"
"ยูจัง!! อะไรครับเนี่ย!! ทำไมหอบขนาดนี้!!!"
'ในที่สุดก็วิ่งมาถึงแล้ว'
"คัตสึกิ.. คัตสึกิ.."
"ใจเย็นๆ นะครับ!!"
ยูชี้ไปที่อีกฝั่งของถนน พอมิโดริยะสบตาเข้ากับบาคุโก เขาก็ไม่รอช้า รีบเข้าไปช่วยทันที ยูเองก็จะเข้าไปช่วยเหมือนกัน แต่ฮีโร่ที่อยู่ตรงนั้นไม่ให้เข้า
แต่ยังไงอัตลักษณ์ของยูก็ใช้ระยะไกลได้อยู่แล้ว แค่ต้องมีสมาธิ
แต่ก็ไม่รู้ว่ายูใช้เวลากับตัวเองนานไปรึเปล่า เพราะพอหันไปออลไมท์ก็ช่วยไว้ได้แล้ว
"คัตสึกิ!!"
พอเห็นว่าบาคุโกปลอดภัย ยูก็รีบเข้าไปหาทันที
"เมื่อกี้ยืนเหม่ออะไรอยู่"
"...ฉันไม่มีสมาธิ"
"..."
บาคุโกไม่พูดอะไรแต่กลับดึงยูเข้ามากอดไว้แน่น
"ไม่เป็นไรไอ้หลายแขน ฉันรู้ว่าแกพยายามแล้ว"
ยูที่ได้ยินประโยคนี้เข้าไป ก็ถึงกับฝุ่นเข้าตากันเลยทีเดียว เขาเคยคิดว่าบาคุโก คัตสึกิ คนนั้นจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา
แต่ยังไงบาคุโกก็เคืองมิโดริยะอยู่ดี และก่อนจะหลับบ้านบาคุโกก็ไปตามบ่นมิโดริยะ ไม่ต่างไปจากในเรื่องเลย
. . . . .
"เมื่อตอนที่ฉันกอดแก ฝุ่นเข้าตาเหรอ ไอ้หลายแขน"
"มั้ง ไม่รู้ไม่บอก"
. . . . . .
: หวังว่าทุกคนจะสนุกนะคะ ??’?✨
ความคิดเห็น