คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน 1 แค่ไม่ได้นอน ไม่ใช่ผี
06:00
ณ บ้านหลังหนึ่ง ที่มีเด็กชายนอนจมกองหนังสืออยู่ เมื่อแสงแดดสาดเข้ามาในห้อง ถึงทำให้คนที่กำลังนอนอยู่รู้สึกตัว แต่ด้วยร่างกายที่อดหลับอดนอนมาหลายวันมันทำให้เขาลุกไม่ขึ้นแล้ว เมื่อกี้ที่เขานอนก็เพราะร่างกายน็อคไป
“ใครก็ได้.. ช่วยผมที..”
เด็กชายพยายามเปล่งเสียงเรียกให้ในบ้านช่วย แต่น่าเสียดาย ถึงเขาจะมีแรงเปล่งเสียงให้ใครสักคนช่วย ก็ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย…
. . . .
ตึก ตึก ตึก..
' โธ่.. เด็กน้อย.. '
มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเด็กชายที่นอนอยู่ ชายคนนั้นลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยน
' เอางี้ดีกว่า เราจะส่งเธอไปใช้ชีวิตอีกครั้ง จงใช้ชีวิตดีๆ สึบาสะ ยู '
ชายคนนั้นก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วร่างเด็กชายก็หายไป
. . . .
ณ โลกอีกใบที่ชายคนนั้นส่งเด็กชายมา มีหญิงสาวลูบหัวเด็กน้อยด้วยความอ่อนโยนอยู่ เธอนั้นกำลังรอให้เด็กน้อยที่เธอลูบหัวตื่นขึ้นมา ข้างๆ เธอนั้นก็มีเด็กเด็กน้อยอีกคนนั่งอยู่ เด็กคนนั้นก็คือลูกชายวัยสี่ขวบที่เธอพามาเยี่ยมคนบนเตียงบ่อยๆ
“เฮ้อ..”
วันนี้เป็นวันที่เธอจะพอ แล้วให้หมอถอดเครื่องช่วยหายออกของเด็กน้อยออก แต่ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เด็กน้อยเริ่มลืมตาขึ้นมา หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นก็รีบไปเรียกหมอทันที
“หวัดดี..”
เด็กน้อยที่พึ่งฟื้นทักทายเด็กตรงหน้า
“ขอน้ำหน่อยได้มั้ย..”
“อ่ะ อ๋อ ได้”
เด็กน้อยรีบรินน้ำให้คนบนเตียงทันที
“ขอบคุณนะ.. แล้วนายชื่ออะไร..”
“บาคุโก บาคุโก คัตสึกิ อ่ะนี่น้ำ”
เด็กน้อยทั้งยิ้มให้กัน หลังจากเด็กน้อยได้กินน้ำเสร็จ คุณหมอ และ หญิงสาวก็เข้ามา คุณหมอตรวจร่างกายอย่างละเอียด และถามกับคนบนเตียงว่า
“จำอะไรได้บ้างครับ”
“สึบาสะ ยู”
“จำได้แค่นี้เหรอครับ?”
เด็กน้อยพยักหน้าเป็นการตอบรับ
แล้วคุณหมอก็ออกไปคุยกับหญิงสาวข้างนอก หมอให้ข่าวดีกับเธอว่าถ้าอาทิตย์นี้เด็กน้อยไม่เป็นอะไร ก็พากลับบ้านได้เลย เธอดีใจนน้ำตาไหลออกมา และเธอยังพูดขอบคุณหมอยังใหญ่เลยด้วย
คุยกับหมอเสร็จเธอก็กลับเข้ามาในห้อง
"ดีใจมั้ยคัตสึกิ ยูฟื้นแล้วนะ"
คัตสึกิพยักหน้า แล้วเธอก็เข้ามากอดเด็กทั้งสองไว้แน่น
“พะ..พอแล้วครับ”
“โอ๊ะจริงด้วยมีของขวัญให้เธอด้วยนะ ได้ยินว่าญาติเธอส่งมาให้น่ะจ้ะ"
part yuu
พูดจบเธอเดินไปหยิบกล่องของขวัญมาให้ผม
“ขอบคุณครับ”
ผมรับมาเก็บไว้ก่อน
“ยูเรียกฉันแม่ได้นะจ๊ะ”
“ได้จริงเหรอครับ..”
“จริงอยู่แล้ว อ่า ถึงเวลาต้องกลับแล้ว”
เธอมองนาฬิกาแล้วเดินไปจับมือลูก
“อยู่คนเดียวได้มั้ยยู วันนี้ฉันอยู่เฝ้าไม่ได้น่ะจ้ะ”
“อยู่คนเดียวได้ครับ แม่ไปเถอะครับ”
เธอทำหน้าไม่อยากไป แต่คงมีเรื่องที่ต้องจัดการจริงๆ เธอเลยเดินเข้าจุ๊บหัวผม แล้วจูงมือคัตสึกิไป คัตสึกิก็โบกมือให้ผม ผมก็โบกมือกลับ
.
.
หลังจากคุณแม่และคัตสึกิออกไปสักผมก็ลองเปิดกล่องของขวัญดู ของข้างในมีรูปร่างเหมือนผลปีศาจในวันพีชและมีโน๊ตแปะอยู่
‘นี่คือผลปีศาจฮานะ ฮานะ ที่โรบิ้นในโลกวันพีชกินเข้าไป ถ้าเธออยากมีอัตลักษณ์ก็กินมันซะ’
"เฮ้อ.."
ผลปีศาจมีชื่อเสียงที่ไม่ดีเลยเกี่ยวกับรสชาติของมัน แต่เด็กน้อยก็ต้องกินเข้าไป
"แหวะ!!"
เมื่อเด็กน้อยกัดเขาไปก็ทำหน้าพะอืดพะอม เหมือนะอ้วกออกมาตอนนั้นเลย
.
.
.
.
ในเช้าของวันที่ยูจะได้ออกจากโรงบาล
คัตสึกิกระโดดขึ้นเตียงแล้วปลุกยู อาทิตย์ที่ผ่านมาเด็กทั้งสองสนิทกันเร็วมากๆ ยูที่ไม่ค่อยพูด กลับพูดมากกว่าปกติเวลาอยู่กับคัตสึ
“ยู!!!! ตื่น!!!!!!!!!!”
"อือ คัตสึกิ.. เหรอ ขออีก15นาที.."
พอยูพูดไปแค่นั้นหญิงสาวที่เด็กทั้งสองเรียกว่าแม่ ก็จับยูแต่งตัวด้วยความเร็วสูง แล้วก็จูงมือยูกับคัตสึกิกลับบ้านทันที
(เหมือนรีบอ่ะ)
และแล้วทั้งสามก็มาถึงบ้าน
"เอาล่ะ นี้คือบ้านใหม่ของเธอนะ ยูจัง!!!" คุณแม่
ความคิดเห็น