ส่วนประกอบของ "มนุษย์"

ลำดับตอนที่ #1 : # 1.0 ตัณหา

   โลกใบนี้สร้างมนุษย์ขึ้นมาให้ต้องหาอาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค 

เพื่อการดำรงอยู่ของชีวิต หาเพื่ออยู่รอดก็ดีไป แต่อยู่เพื่อหานี่สิ มันจะพอไหม?

   ความอยากไม่เคยปราณีใครๆทั้งสิ้น และความอยากมันก็มีหลายระดับให้เลือก

ตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล

   อยากเพื่อความพอดี อยากเพื่อลดความพอดี และอยากจนเกินความพอดี

   ดิ้นรน...ขวนขวาย...ไข่คว้า เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ จนบางครั้งลืมคิดไปว่า

ตนเองกำลังอยู่ในสถานะใด ยืนอยู่ตรงจุดไหน หรือว่าความอยากมันกำลังปิดตา

จนมองไม่เห็นได้ชัดเจน

   การเปลี่ยนแปลงไปของวัฒนธรรมที่เปิดกว้าง และปิดกั้นวัฒนธรรมดั้งเดิมให้ลดหาย

ไปเรื่อยๆ จนแทบไม่มีอยู่สังคมไทยในปัจจุบัน

   ความอยากมี ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในด้านร่างกาย วาจา จิตใจ การกระทำ 

ความคิด และความเห็นแก่ตัวที่มีมากขึ้นจนไม่มีที่สิ้นสุด

   การแสดงออกที่ก้าวร้าว จากที่เคยเป็นคนเรียบร้อย อ่อนน้อม ถ่อมตน

   วาจาอันหยาบคายไร้ความมีมนุษยสัมพันธ์

   จิตใจที่เริ่มจะหม่นหมอง ไม่สดใส เต็มไปด้วยราคี ราคะ

   พอมีสิ่งที่มาล่อตา ล่อใจ มนุษย์ก็เริ่มเปลี่ยนไป

   มันเป็นความยากสุดที่จะหยั่งถึงความรู้สึก ความต้องการ ความอยากมี 

ความอยากไม่มี ความอยากเป็น ความอยากไม่เป็น ของใครสักคนหนึ่งว่าต้องการอะไร

   คนที่มีความสวย ความหล่ออยู่แล้ว แต่ก็ยังอยากที่จะสวย อยากที่หล่อ มากขึ้น

   คนที่ไม่สวย ไม่หล่อ ก็อยากสวย อยากหล่อเพราะจะได้ไม่อายใคร

   ความอยากเหล่านี้ก็ทำให้ไปทำศัลยกรรม ทำหน้า ทำจมูก ทำนู่น ทำนี่ ทำทุกอย่าง

ถึงแม้จะเจ็บเท่าๆกับโดนรถชนก็ยอม 

   บางคนก็รวยล้น จนจะเอาเงินมาถมพื้นบ้าน บางคนเงินที่จะซื้อน้ำเปล่าเพื่อประทัง

ชีวิตของตัวเองแทบจะไม่มี

   แต่ว่าความอยากก็มักจะไม่เคยพอดีสำหรับคนรวย รวยแล้วก็อยากรวยกว่าเดิม

และความอยากก็ทำให้คนจนก็อยากรวยกับเขาบ้าง เพราะจะได้ไม่อดตาย

   แล้วจะทำอย่างไรเพื่อให้ตัวเองรวย?
  
   หางานทำ ขายของเก่า ปล้น ขโมย ขาย... งานที่ทำมีทั้งสุจริตและทุจริต แต่ก็เพื่อ

ให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินเงินทอง  และความมั่นคงของฐานะตัวเอง

   ความอยากเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้มนุษย์มีการแสดงออกและพฤติกรรมที่เห็นได้

ชัดเจน แต่บางคนก็ดูไม่ออกเหมือนกันว่าคนๆนั้นกำลังมีความอยากหรือเปล่า 

น่ากลัวจริงๆ

   แต่ก็ยังโชคดี มีบุญที่ได้เห็นคนๆหนึ่งที่อยู่เพื่อความพอดี ทำเพื่อคาวมพอดี 

และใช้ชีวิอย่างพอดี ซึ่งน่าจะเดาได้ว่า เขาคือใคร
  
   แต่ก็น่าโมโหไม่น้อย ตรงที่คนบางกลุ่มทำเพื่อสนองความอยากของใครบางคน

แบบน่าเกลียด ไม่ได้คำนึงถึงเลยว่าจะเกิดผลเสียต่อใครบ้าง  "กูจะทำ ใครจะทำไม?"

   เหมือนมีสมองเอาไว้แค่บรรจุเพื่อให้ศีรษะมีองค์ประกอบที่สมบูรณ์ มีความคิดแค่สนอง

ความอยากเท่านั้น

   แล้วเมื่อไหร่ ที่มนุษย์จะหลุดพ้นจากความอยากมี อยากเป็น ความอยากไม่มี 

ความอยากไม่เป็น เพราะทุกวันนี้จะมองไปทางไหนก็เจอแต่ตัวกระตุ้นให้เกิดความอยาก

   มนุษย์ ณ ปัจจุบัน ไม่เคยมีความพอดี ไม่เคยมีความพอใจ เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม 
   
แม้กระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต ก็ยังมีความไม่อยากที่จะหมดลมหายใจ สิ่งที่จะแก้

"ตัณหา" ให้หมดไป ก็คงจะมีแค่ "ความตาย" เท่านั้น?