ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4 : การกลับมาของคนในอดีต
กริ๊งๆ เสียงเปิดประตูร้านของลิลลี่ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ เวดดิ้งอินเลิฟ ยินดีต้อนรับค่ะ”เสียงพนักงานต้อนรับในร้านกล่าวกันอย่างพร้อมเพรียง
“สวัสดีดีค่ะ”
“อ่าว คุณจีจี้นี่เอง...เชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่เอ็มมี่พาไปหาเจ๊ลิลลี่เลยนะค่ะ เจ๊เธอรออยู่ในห้องแล้วค่ะ”
“หรอค่ะ แต่จีจี้รอผู้ช่วยจีจี้แปปนึงก่อนได้มั้ยค่ะ เผอิญว่าวันนี้แฟนจีจี้ไม่ว่างเลยเอาผู้ช่วยมาแทนนะค่ะ”
“อ้อค่ะ ได้สิค่ะงั้นเชิญนั่งรอทางนี้ดีกว่านะค่ะ เดี๋ยวเอ็มมี่ไปเอาน้ำมาให้นะค่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ”
จีจี้นั่งรอผู้ช่วยคนสำคัญของเธออย่างใจจดใจจ่อ แต่เวลาล่วงเลยได้สักพักหญิงสาวก็เริ่มจะทนไม่ไหวเลยโทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยคนสำคัญ
“ฮัลโหล คนผู้ช่วยค่ะมาถึงยังค่ะเนี่ย”
“แปปนะๆ จีจี้ พอดีพี่ติดงานสำคัญเพิ่งคุยลูกค้าเสร็จ เลยนานไปหน่อย”
“ให้มันจิงเถิดว่าเป็นลูกค้านะค่ะ ไม่ใช่คู่ขา มิงั้นจีจี้ไม่ยอมแน่ๆ”
“จีจี้ อย่าเพิ่งโวยวายสิ พี่ก็รีบอยู่นี่ไง ทอมขับให้มันเร็วๆหน่อย”
“ได้ครับ”
“โอเค แค่นี้ก่อนนะ พี่กำลังจะไปถึงที่นั้นแหละ”
“ค่ะๆ แล้วเจอกันนะค่ะ ”
เอี๊ยดดดด เสียงรถที่เบรกดังลั่นถนน สร้างความตกใจให้กับชายหนุ่มที่นั่งด้านหลังอย่างมาก
“เฮ้ย!”เสียงสบทของทอมดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ถามด้วยความตกใจ
“นายครับมีเด็กวิ่งปราดรถไปครับ”
“อะไรนะ! รีบไปดูสิ เด็กเป็นยังไงบ้าง”
“พี่เคลวิน! พี่เคลวิน!”เสียงร้องของทั้งสองสาวผสานกันอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เป็นยังไงบ้างหนู”เสียงเรียกของชายหนุ่มที่วิ่งลงมาจากรถเข้าไปถามหนูน้อยที่นอนก้มอยู่บนถนน หนุ่มน้อยตอนนี้นึกว่าตนเองต้องตายแล้ว
“พี่เคลวิน ได้ยินชีช่า/ลีน่ามั้ยค่ะ”สองสาววิ่งไปหาเคลวินอย่างตกใจซึ่งทั้งสองมีสีหน้าจะร้องไห้แล้ว
“พะ...พี่...ไม่เป็นไร”เมื่อหนุ่มน้อยเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่เป็นอะไรจึงตอบคำถามของสองสาวไป
“เจ้าหนู ไหวมั้ย”วิลเลี่ยมก้มลงจับแขนหนุ่มน้อยด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
“ไหวครับ แต่ว่า...”ทุกสายตามองไปยังรอยแผลที่หนุ่มน้อยก้มลงไปมองด้วยความรู้สึกเจ็บนิดๆ
“พี่เคลวินเลือดค่ะ”
“เฮ้ยเลือด!”เคลวินตกใจเองเห็นเลือดที่หัวเข่าตนเองเป็นลอยถลอก ก็ต้องตกใจ
“เจ้าหนู บ้านอยู่แถวไหนกันเนี่ยเดี๋ยวลุงไปส่งเอง”วิลเลี่ยมนึกเอ็นดูและรู้สึกเป็นห่วงหนุ่มน้อยเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรครับ ผมเดินได้”
“ไม่ละ ให้ลุงไปส่งเถิด ทอมมานี่สิ....พาเด็กๆขึ้นรถ หนูทั้งสองคนชื่ออะไรเอย”
“หนูชีช่าค่ะ”
“หนูลีน่าค่ะ”
“จร้า บอกทางบ้านของเราหน่อยสิว่าอยู่แถวไหน ลุงจะพาไปส่งเองจร้า”
“อยู่ทางด้านหน้าค่ะ ชื่อร้านเวดดิ้งอินเลิฟค่ะ”
“นายครับเป็นที่ที่เรากำลังจะไปนี่ครับ”
“งั้นเด็กๆขึ้นรถเลยนะครับ เดี๋ยวลุงจะพาไปส่งเอง”
“เอ่อ แต่ว่า...”
“คุณหนูๆเชื่อคุณวิลเลี่ยมเถิดครับ เพราะคุณหนูคนนี้คนเดินไม่ไหวแน่ๆเพราะระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เดี๋ยวเราจะไปส่งเอง”
“ก็ได้ค่ะ พี่เคลวินทนหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวจะได้กลับบ้านแล้วนะค่ะ”
“พี่ไม่เป็นไรหรอกชีช่า ”
เด็กๆต่างเดินขึ้นรถไป วิลเลี่ยมอุ้มเด็กชายเข้าไปในรถอย่างถนุถนอม ด้วยความรู้สึกแปลกๆกับเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างบอกไม่ถูก เหมือนรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนี้มาก
“ป้าลิลลี่ขาๆ ช่วยพี่เคลวินด้วยค่ะ”เมื่อมาถึงหน้าร้านสองสาวต่างวิ่งลงจากรถแล้วรีบเข้าไปในร้านพร้อมผสานเสียงขอความช่วยเหลือ
“ว๊ายๆ เกิดอะไรขึ้นค่ะน้องชีช่า น้องลีน่า ” เอ็มมี่ที่อยู่แถวนั้นวิ่งมาอย่างตกอกตกใจเมื่อได้ยินเสียงสองสาว
“ช่วยพี่เคลวินด้วยค่ะ พี่เคลวิน เลือดออกค่ะ” สองสาวผสานเสียงอย่างพร้อมใจ
“อะไรนะค่ะ ตายแล้วๆ แล้วนี่คุณเคลวินอยู่ไหนค่ะเนี่ย”เอ็มมี่ตกใจแล้วเริ่มมองหาหนุ่มน้อย
“นู้นค่ะ มาแล้วค่ะ”
สองสาวหันไปชี้ทางด้านวิลเลี่ยมที่อุ้มเคลวินมา ทำให้เอ็มมี่ตกใจในใบหน้าทั้งสองคนที่มีความละม้ายคลายคลึงมาก ถ้าไม่รู้จักทั้งสองคนนึกว่าเป็นพ่อลูกกัน
“เอ็มมี่ เกิดอะไรขึ้น เสียงดังเข้าไปถึงในห้องเลย”
“อ่ะเอ่อ...คุณเคลวินนะค่ะ ได้รับบาดเจ็บค่ะ”
“อะไรนะ”
หญิงสาววิ่งออกมาจากห้องแบบไม่คิดห่วงอะไรทั้งสิ้น เธอเป็นห่วงลูกชายของเธอมาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับลูกชายของเธอ
“เดี๋ยวค่ะเจ๊ มีคนช่วยคุณหนูแล้วค่ะ”
“แล้วอยู่ไหนละ”
“ทางนู้นค่ะเจ๊”ลิลลี่มองไปทางลูกชายของตนแล้วรีบวิ่งไปหาทันที
“เคลวิน!”เมื่อเห็นลูกชายกำลังเดินลงมาหาตนก็รีบวิ่งเข้าไปหาโดยไม่ทันสังเกตคนรอบข้าง
“หม๊ามี๊...”
“เป็นอะไรมากมั้ยลูก เจ็บตรงไหนบ้างบอกแม่ลูก”
“หม๊ามี๊ เคลวินไม่เป็นไรครับ แค่เจ็บแผลเล็กน้อยครับ”
“โถ่! เคลวินลูกแม่”
“โอ๋ๆ หม๊ามี๊อย่าร้องเลยนะครับ ” ลิลลี่กอดลูกด้วยความเป็นห่วงลูกอย่างมาก เธอคงใจสลายหากเกิดอะไรกับแก้วตาดวงใจของเธอ โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่มองมาอย่างเธอด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น
“ลิลลี่...”เป็นเสียงที่เอยมาอย่างแผ่วเบา สร้างความฉงนใจให้กับคนด้านข้างว่าเจ้านายของตนรู้จักผู้หญิงตรงหน้าได้อย่างไร
“อ้าว...พี่วิลเลี่ยม มาแล้วหรือค่ะ จีจี้กำลังรออยู่แลยค่ะ”จีจี้ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเมื่อเห็นพี่ชายของตนก็วิ่งเข้าไปหาทันที
“เอะ เกิดอะไรขึ้นค่ะเนี่ย คุณลิลลี่”
“อ่ะ เปล่าค่ะ เผอิญเกิดอุบัติเหตุกับลูกชายนิดหน่อยค่ะ”
“อ่าวหรอค่ะ แล้วเป็นไรมากหรือเปล่าค่ะเนี่ย”
“เคลวินไม่เป็นไรแล้วครับ แผลแค่นิดเดียวไกลหัวใจครับ”
“เก่งจังเลยจร้า”จีจี้ชมเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยความเอ็นดู
“อ้อ เกือบลืมค่ะ นี่พี่ชายจีจี้เอง พี่วิลเลี่ยม”
เมื่อได้ยินคำว่าวิลเลี่ยมหญิงสาวก็ตกใจแล้วแบนสายตาจากจีจี้หันไปมองคนที่ชื่อวิลเลี่ยม ซึ่งเจ้าของชื่อยืนมองเธอตั้งแต่เธอเดินเข้ามากอดลูกชายเธอแล้ว เธอคิดในใจว่าขออย่าให้เป็นเขาคนนั้น
“วิลเลี่ยม!...”เธอตกใจมาก ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นผู้ชายที่เธอหนีเขามาเกือบเจ็ดปี
“ใช่ ผมเอง ลิลลี่”สายตาของชายหนุ่มเพ่งมองมาอย่างหญิงสาวตรงหน้าอย่างเกรงขรามและกัดกรามตนเองตนเองอย่างข่มใจไม่ได้เกิดความพิโรธที่มันคับคลั่งอยู่ในใจ
“เอ๊ะ สองคนนี้รู้จักกันหรอค่ะเนี่ย ดีจังเลย”
......................................................................................................
“ห่า!.... พี่วิลเลี่ยมพูดว่าอะไรนะค่ะ”เสียงตกใจของจีจี้เกิดจากเรื่องที่บอกเล่ามาจากพี่ชายของเธอ
“เด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่”
“เด็ก...เด็กคนไหนค่ะ อย่าบอกนะค่ะว่าเป็น...ลูกคุณของคุณลิลลี่”
“ใช่...ลูกของลิลลี่หรือลินลดา”
“เป็นไปได้ยังไงค่ะ พี่วิลเลี่ยม แล้วคุณลิลลี่เกี่ยวอะไรกับพี่...”
วิลเลี่ยมนึกไปถึงสามชั่วโมงก่อน ทั้งเขาและหญิงสาวอีกคนเกิดการเจรจากันเป็นการส่วนตัว ในขณะที่น้องสาวของเขาไปจัดการเรื่องดอกไม้ในวันงาน
“ลิน...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“ค่ะ...ไม่ได้เจอกันนานเลย”
เมื่อทักทายเสร็จทั้งสองก็เกิดความเงียบ สายตาชายหนุ่มจับจ้องไปยังเธอด้วยสายตาที่ค้นหาอะไรบางอย่างโดยที่เธอเองกลับไม่สนใจที่จะมองไปยังเขาหากแต่จะมองไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงบางสิ่งบางอย่าง
“คุณไม่คิดจะถามผมหน่อยหรอ...ว่าผมมาที่นี่ทำไม”
“ก็คงไม่มีอะไรต้องถามให้มากหรอกค่ะ ก็น่าจะรู้กันอยู่ว่าคุณมาทำอะไร”
“อย่ามายี่ยวนผมหน่อยเลย...ลิน”
“ฉันเปล่า...”
“คุณ...เปลี่ยนไปมากเลยนะ”
“ฉันเปลี่ยนค่ะ...เปลี่ยนไปมากเกินกว่าที่คุณจะคิดด้วย เปลี่ยนพอจนรู้ว่าอะไรคือความจริงแล้วอะไรคือกลลวง”
“กลลวง...พูดได้น่าสนใจดีหนิ แล้วอยากรู้มั้ย ว่ากลลวงที่คุณพูดถึงเมื่อเจ็ดปีก่อนมันยังเหมือนเดิมอีกมั้ย”วิลลเลี่ยมไม่พูดเปล่า เขาย่างเท้าไปหาเธอด้วยความท้าทายทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเริ่มใจไม่ดีแต่ไม่คิดที่จะเดินหนีเหมือนอย่างเคย
“ก็เข้ามาสิ...แล้วคุณจะรู้ว่า ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม และฉันก็จะทำให้คุณรู้อีกว่าลิลลี่คนนี้ไม่ใช่ลินลดาที่คุณเคยรู้จักเหมือนเมื่อเจ็ดปีที่ผ่านมา” หญิงสาวไม่หลบเลี่ยงตัวเองพร้อมมองชายหนุ่มด้วยสายตาท้าทายอย่างจริงจังกับการกระทำของตน
“ลิน!!...”คำพูดของเธอมันยิ่งสร้างความโทสะให้กับวิลเลี่ยม
“อย่าเรียกฉันว่าลิน ฉันไม่ได้ชื่อนั้น แต่ฉันชื่อลิลลี่ แล้วอีกอย่างคุณควรออกไปห่างๆฉันด้วย เพราะฉันไม่อยากให้ลูกฉันมาเห็นในการกระทำอุกอาจของคุณ”
“ลิน!!...นี่คุณกล้าพูดกับผัวตัวเองแบบนี้หรือ”
“หยุดนะ!...”
“ไม่หยุด มันคือเรื่องจริง ว่าผมเป็นสามีของคุณ”
“ไม่จริง! แล้วคุณก็หยุดพูดเรื่องนี้ด้วย ฉันไม่เคยมีสามี”
“ถ้าไม่เคยแล้วเด็กคนนั้นเป็นใคร!...”
วิลเลี่ยมเริ่มโมโหกับหญิงสาวตรงหน้าเขา เขาไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน ลินลดาคนเก่าเมื่อเจ็ดปีก่อนไม่เคยท้าทายเขาเลยสักครั้ง คำพูดที่อ่อนหวานและเอาใจเก่งเป็นที่หนึ่งเขายังจำได้ดี แต่มาวันนี้สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่มันกลับตรงกันข้าม ยิ่งทำให้เขารู้สึกแค้นใจว่าเหตุใดเธอถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“...”ลิลลี่เมื่อได้ยินเรื่องชายหนุ่มตรงหน้าตะโกนถามก็เงียบไปไม่รู้จะตอบยังไง
“บอกสิ...ว่าเป็นลูกของชู้คนไหนของคุณ ผมก้อย่างเห็นหน้ามันเหลือเกิน”
“หุบปากคุณเดี๋ยวนี้นะ...คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าเขาจะเป็นลูกชู้คนที่เท่าไหร่ของฉัน แต่สิ่งที่คุณควรรับรู้เอาไว้ก็คือ อย่างยุ่งเกี่ยวกับฉันแล้วก็ลูกอีก”
“ทำไม...ทำไมผลจะยุ่งเกี่ยวไม่ได้...หรือว่าคุณปิดบังอะไรผมอยู่”
“ไม่...มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณเลยสักอย่าง เรื่องฉันกับคุณมันจบไปนานแล้ว”
“มันไม่จบแน่ หากผมไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของใคร”
“งั้นก็เชิญคุณ ตามหาคำตอบที่ไม่มีวันเจอไปคนเดียวเถิด เพราะไม่ว่าลูกฉันจะเป็นลูกของใคร เขาก็จะมีแค่ฉันเป็นทั้งแม่และพ่อให้เขาคนเดียวเท่านั้น”
เป็นประโยคสุดท้ายที่ได้สร้างปริศนาให้กับชายหนุ่ม ก่อนที่หญิงสาวจะเดินจากไปโดนไม่สนใจสายตาของชายหนุ่มว่าเขาจะมองหล่อนอย่างไหร่ แต่ลินลดาเดินจากไปพร้อมกับคำพูดในใจ “ในเวลานี้มันคือความจริงที่ต้องเผชิญ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
เมื่อหญิงสาวเดินลับสายตาไป วิลเลี่ยมโทรไปสั่งการลูกน้องคนสนิทให้ดำเนินการเรื่องบางอย่างที่เขาอยากรู้มากเหนือสิ่งอื่นใด
“ทอม สืบเรื่องลินลดาภายในหนึ่งชั่วโมง ว่าเจ็ดปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น”
“ครับ นาย”
“ลินคุณหลอกทุกคนได้ แต่คุณหลอกตัวเองไม่ได้ หลักฐานมันเห็นๆกันอยู่แล้ว”
.............................................100%............................................
ปล. คอมเม้นเยอะนะค่ะ คนเขียนอยากได้กำลังใจ และคำติชมของคนอ่านมากมาย ไม่รู้ว่างานเขียนของตนเองเป็นไงบ้าง ยังไงก็แนะนำมาได้นะค่ะ ขอบคุณมากๆนะค่ะที่เข้ามาอ่าน จะพยายามต่อไปนะค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ก็คงเพราะพวกผู้ชายมันหวังแต่ได้ แต่ไม่เคยมีความจริงใจ
วิลเลี่ยมเจอเมียกับลูกแล้ว
เหลืออีกคนที่คงได้เจอเมียกับลูกในงานแต่งจีจี้แน่นอน