คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ย้าย
ชีช่าได้นำเรื่องที่เธอได้ตกลงกับเขาครั้งนี้ไปปรึกษาธิชาเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ
เธอรู้แค่ว่าต้องการให้ลูคัสรับผิดชอบลูกในท้องของเธอ แต่เธอไม่ได้นึกอยากจะแต่งงานกับเขาเพื่อออกหน้าออกตาให้สังคมรับรู้
“ทำไมแกคิดแบบนี้...แกคิดดีแล้วใช่ไหม
ที่คิดจะปิดเรื่องนี้ไม่ให้คุณลุงกับคุณป้าเขารับรู้ แต่ปิดไม่ได้ตลอดหรอกนะ”ธิชากล่าวถึงพ่อแม่ของเพื่อนสาวของเธอ
บุคคลที่เธอเคารพรัก
“ก็ฉันคิดไม่ออกแล้ว...แต่ก็คิดว่า
มันก็ไม่มีอะไรเสียหายไปมากกว่านี้แล้วไหม ยังไงเขาก็คือพ่อของลูก ถึงแม้ว่าเราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แต่มันก็ดีกว่าเขาไม่ยอมรับฉันกับลูกไหมวะ”
“มันก็จริงของแก...”
“อีกอย่าง...ถือว่าฉันก็จะได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตไปกับเขา ถ้าหากมันไม่ไหวจริงๆ
ฉันจะได้ถอยออกก็ยังทัน ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้...แต่เรื่องแต่งงาน...”
“ก็แต่งไปเลยสิ...แกเสียหายนะเว้ย”
“ไม่...ยังไงก็ไม่ใช่ตอนนี้
ฉันกับเขาไม่เคยรู้จักกันเลยนะแก อยู่ๆจะให้ฉันมาแต่งงานกับเขาเลยเนี่ยนะ
ไม่มีทางอ่า...เขาเป็นคนยังไงฉันก็ยังไม่รู้เลย”
“แกบอกเรื่องนี้กับเขาไปแล้วใช่ไหม...”
“ฉันบอกปัดเรื่องนี้ไปแล้ว...ฉันบอกให้เราดูๆกันไปก่อน
เรื่องลูกฉันแค่อยากบอกให้เขารับรู้และรับผิดชอบเท่านั้น ฉันอยากให้ลูกรู้ว่าแกก็มีพ่อ”
เธอนึกถึงเรื่องนี้ในตอนที่เธอยังเด็ก
กว่าเธอจะรู้ว่าใครคือพ่อของเธอ เธอรู้สึกว่าช่วงเวลาวัยเด็กของเธอและพ่อหายไปมาก
เธอจึงไม่อยากให้ลูกเธอต้องเป็นแบบเธอ
“ฉันเข้าใจแก...เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันจะช่วยแกละกัน”
“ฉันคิดว่า...จะบอกแด๊ดกับแม่ ว่าฉันจะมาอยู่กับแกช่วงที่เราเร่งทำโปรเจค...แกคิดว่าไง”
“งั้นแกก็ไปบอกคนที่บ้านแกว่า
แกเร่งทำโปรเจคใหญ่ที่ลูกค้าขอมากับงานเปิดตัวแบรนพวกเรา
เพราะงั้นแกเลยต้องมาพักอยู่กับฉันอีกสักพักใหญ่ จนกว่างานจะเสร็จ” ธิชาถือว่าครั้งนี้เป็นการช่วยเพื่อนและหลานได้มีพ่อในทีเดียวกัน
งานที่ทั้งคู่เปิดร่วมกันคืองานออกแบบชุดให้กับแบรนชุดของตัวเอง
และมีลูกค้าจากข้างนอกที่มีความสนใจในงานของพวกเธอ จะมาจ้างพวกเธอออกแบบให้
แม้จะเป็นแบรนที่เพิ่งจะเริ่มต้นได้ไม่นาน
แต่ก็ได้รับความสนใจจากวงการแฟชั่นได้ไม่น้อย และอีกไม่นานแบรนของพวกเธอจะมีงานแฟชั่นโชว์ในอีกสามเดือนข้างหน้า
ซึ่งตอนนี้พวกเธอเองก็แทบไม่มีเวลาทำอะไรแล้ว ต่างคนต่างวุ่นกับงานออกแบบและวางแผนงานทั้งหมดเพื่อให้งานครั้งนี้เกิดความผิดพลาดน้อยที่สุด
เธอจึงแทบฝั่งตัวเองอยู่แต่ในห้องเสื้อของพวกเธอ ทั้งกิน นอน
ชีวิตส่วนใหญ่ของเธออยู่ที่นี้ น้อยครั้งที่เธอจะได้กลับบ้าน
แล้วตอนนี้เธอดันมาตั้งท้องอีก
มันยิ่งทำให้เธอเครียดมากกว่าเดิม จะคิดจะทำอะไรก็วุ่นวายไปหมด
“งั้นช่วงนี้...ฉันว่าแกควรพักให้มากๆ
เรื่องงานฉันจัดการเอง”
“ได้ไงกัน...ตอนนี้เราเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะ
เราต้องช่วยกัน นี้มันงานแรกของเรานะ”
“แต่แกท้องอยู่นะเว้ย...แกควรเป็นห่วงลูกก่อนไหม”
“ถ้าฉันบอกไม่เป็นไร...มันก็ต้องไม่เป็นไร
เชื่อฉันนะ ถ้าฉันไหวลูกฉันก็ต้องไหว”
“ไหวก็ไหว...แต่ถ้าไม่ไหวรีบบอกฉันนะแก
ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ”
ชีช่ารีบพยักหน้าอย่างไว
ไม่มีอะไรสามารถห้ามเธอได้จริงๆ ธิชาได้แต่คอยดูแลเพื่อนของเธออยู่ห่างๆ
ขืนไปขวางไม่ให้เพื่อนทำ มีหวังโดนคนตรงหน้างอนอีกนานเป็นแน่
ไม่รอช้าเธอรีบโทรไปหาคนทางบ้านเพื่อแจ้งให้ทราบว่าเธอจะอยู่กับธิชาในช่วงนี้
จนกว่างานจะเสร็จ แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากมาย
“นี้ฉันต้องไปช่วยขนเสื้อผ้าแก
เข้าบ้านเขาไหม”
“แกต้องช่วยฉันสิ...แกควรไปกับฉันด้วย
ไปดูให้เห็นว่าฉันอยู่ที่ไหน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แกจะได้ตามฉันเจอไง”
“แกพูดซะเหมือนว่า...เขาจะพาแกไปฆ่าเลย”
“เปล่า...เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก
ลูกเขาทั้งคนนะ”
“ก็ลองทำดูดิ...ฉันนี้แหละไปพาคนของแด๊ดแกไปถล่มหมอนั้นให้ราบเป็นหน้ากอง”
“ฮ่าๆ...แกพูดจนฉันกลัวแทนเขาแล้วนะ”
“ฉันขอให้แก...เจอคนที่ดีและเป็นพ่อที่ดีของหลานฉันนะ”ธิชาดึงมือเพื่อนสาวเข้ามากุมแล้วมองเธอด้วยความเป็นห่วง
เธอเชื่อมั่นในการตัดสินใจของเพื่อนเสมอ
“แกควรไปบอกหมอนั้นแล้วละ...ว่าให้ทำดีกับฉันและลูกให้มากๆ”
“ขอให้เจอกันก่อนเหอะ...ฉันจะบอกให้”
ในวันนี้ก็มาถึง
วันที่หญิงสาวร่างเล็กกับเพื่อนสาวคนสนิทช่วยกันย้ายข้าวของมายังห้องหรูบนตึกสูงกลางใจเมือง
ด้านล่างมีชายสวมชุดสูทสี่คนท่าทางทะมัดทะแมงรอพวกเธออยู่ทางเข้าของตึก
แม้เธอจะไม่คุ้นกับใบหน้าของพวกเขาเลยและดูเหมือนว่าเป็นคนละคนกับที่เฝ้าอยู่หน้าห้องของเขาในคืนนั้น
เธอแอบคิดในใจไม่ได้ว่า
นี้เขามีบอดี้การ์ดกี่คนกันแน่
“ใครวะแก...หน้านิ่งไม่รับแขกเลย”ธิชาอดสงสัยไม่ได้
“สงสัยบอดี้การ์ดของเขามั้ง...เรารีบขนของกันเหอะ”
แต่ไม่ทันที่หญิงสาวทั้งสองจะขนของกันนั้น ร่างชายใส่สูททั้งสี่ก็เดินเข้ามาหาพวกเธอ
“คุณลูคัส
ให้ผมมารับมาคุณชีช่าไปยังห้องครับ ช่วยส่งของทั้งหมดให้พวกผมถือด้วยครับ”น้ำเสียงที่ดูฟังชัดและสีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ของคนพูด
ทำให้เธอจำเป็นต้องยื่นกระเป๋าลากที่เธอถือให้กับคนตรงหน้า
“งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ
ธิชาส่งของให้พวกเขาถือ”
“อ้อ...นี้ค่ะ
ช่วยถือระวังๆด้วยนะคะ อ้อมีอีกนะคะข้างหลังรถค่ะ”ธิชารีบชี้ไปทางด้านหลังรถ
ของที่เธอเอามานอกจากเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเธอแล้ว
ก็มีพวกแบบงานทั้งหมดที่เธอต้องเอามาทำที่บ้านด้วย แม้ว่าสมัยนี้จะมีเทคโนโลยีมากมายสามารถออกแบบจบในอุปกรณ์ชิ้นเดียว
แต่เธอก็คิดว่ามันไม่พอ มันควรสร้างผลงานออกมาให้เห็นเป็นรูปร่าง
เป็นชิ้นเป็นอันให้เสมือนจริงมากที่สุด เธอถึงจะพอใจ
คนทั้งสองเดินเข้ามาในห้องที่เปิดรับให้พวกเธอเข้ามาเป็นที่เรียบร้อย
ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนวันที่เธอเข้ามาในคืนนั้น แต่มันดูเห็นอะไรได้มากกว่าคืนนั้น
เนื่องจากแสงที่รอดผ่านมาจากกระจกบานใหญ่ที่ติดเกือบรอบทิศของบ้าน
และสไตร์การออกแบบห้องที่โมเดิร์น ลัคซูรี่ ช่างเหมาะกับเจ้าของห้องเหลือเกิน
“แก...ฉันว่าแกคงได้สามีที่ธรรมดาแล้ววะ
ดูจากห้องเขาสิ เรียบ หรู เนียบไปทุกอย่างจริงๆ”
“แล้วไงละ...มันวัดค่าอะไรของเขาได้ไหมละ
ของแบบนี้มันอยู่ที่คนไม่ใช่ที่สิ่งของ”
“จร้า...คุณหนูชีช่า
ชักอยากเจอพ่อของหลานฉันแล้วสิ จะเรียบหรูเหมือนที่อ่านจากนิตสารไหม”
“เสียใจด้วย...วันนี้เขาไม่อยู่หรอก”
“อ่าว...ได้ไงวะ
แกและลูกอุตส่าห์ย้ายมาทั้งที่นะเว้ย นี้เขาตั้งใจหลบแกหรือไง”
“ไม่ใช่เขาหรอก...ฉันเองแหละที่ตั้งใจมาในวันที่เขาไม่อยู่เอง”เธอสารภาพความจริงกับเพื่อน
“นี้แก...โอ๊ยฉันจะบ้าตาย
ไอเราก็อุตส่าห์เตรียมคำพูดมา จะฝากฝั่งให้เขาดูแลกับลูกให้ดีๆ แกนะแก”
“เอาน่า...ไม่ช้าก็เร็วแกกับเขาก็ได้เจอกันเองแหละ...อีกอย่างที่ฉันไม่อยากให้เขาอยู่วันนี้
เพราะว่าฉัน...”เธอเงียบไปพร้อมมองไปรอบๆห้องอย่างมีนัย
“อย่าบอกนะว่า...แกจะยึดพื้นที่ของเขา”ธิชาสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากเพื่อนสาวของเธอ
“สมแล้วที่แกเป็นเพื่อนของฉัน...ฮ่าๆ”
เธอไม่รอช้าหลังจากที่ข้างของทั้งหมดที่เหล่าชายฉกรรจ์นำข้าวของทั้งหมดของเธอมาตั้งไว้ที่ห้องรับแขก
เธอและเพื่อนสนิทของเธอต่างช่วยกันวางข้าวของแล้วจองพื้นที่ในการวางของมากมาย
ไม่ว่าจะในห้องนอน ห้องน้ำ ห้องแต่งตัว แม้ว่าเธอจะไม่คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมใหม่
เธอก็พยายามทำตัวให้ชินเหมือนที่เขาบอกเธอไว้ อะไรที่เคยเป็นที่ของเขา
เธอก็ยึดมาเป็นของเธอส่วนนึง ถึงแม้จะไม่มากแต่ก็ทำให้ดูรกได้ เธอขนของที่จำเป็นต่อเธอเท่านั้น
ถ้าจะให้ขนมาหมดคิดว่าพื้นที่แค่นี้คงไม่พอ
“แก...แล้วจะเอาไงกับงานพวกนี้
แกจะตั้งมุมไหน”ธิชาหันไปมองชิ้นงานของเพื่อนสนิท
“อืม...”ชีช่าใช้สมาธิและมองดูไปรอบๆห้อง
มองหามุมที่เธอสามารถทำงานแล้วสามารถสร้างแรงบันดาลใจใหม่ๆได้
แต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เห็น เหมือนมันขาดอะไรไปบางอย่าง
“ไม่ได้เลยวะแก...ที่นี้ไม่มีตรงไหนสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้ฉันได้เลย” ชีช่ารู้สึกเหมือนห้องนี้ยังขาดอะไรไป
เธอเลยมองไปส่วนต่างๆของห้องอย่างใช้ความคิด
“งั้นรอแกคุยกับเจ้าของห้องก่อนไหม...เผื่อเขาจะสามารถหามุมนั้นของแกได้”
“ไม่...ฉันจะจัดการทกอย่างเอง”
ถึงเวลาที่เธอจะลงมือทำอะไรที่เธออยากทำแล้ว
ไหนๆเขาก็บอกทำตัวให้ชิน เธอจะลงมือทำให้เขาเห็นเองว่าเธอไม่ใช่คนง่ายๆอย่างที่เขาคิด
ความคิดเห็น