คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่ได้บังคับ
ลูคัสเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่มีท่าทีจะหยุดกินง่ายๆ
เขาก็แอบพอใจในตัวเธอไม่น้อย เธอไม่ได้เป็นคนเลือกมากในการกินแค่อาหารง่ายๆที่เขาทำ
สามารถทำให้เธอกินได้แบบไม่มีบ่นเลยแม้แต่น้อย
มื้ออาหารทั้งคู่จัดการหมดเรียบร้อย
ชีช่าไม่รอช้าในเมื่อเขาอุตส่าห์ทำอาหารเย็นให้เธอทานแล้ว
เธอเลยตอบแทนมื้ออาหารครั้งนี้ด้วยการล้างจานทั้งหมดเอง ลูคัสไม่ขัดเธอพร้อมยกหน้าที่นี้ให้เธอทำ
ในจังหวะที่เขาปล่อยเธอล้างจานอยู่นั้น ลูคัสแอบหายเข้าไปในห้องทำงาน
ชีช่าล้างจานเสร็จหันมาอีกทีก็ไม่เห็นชายหนุ่มเจ้าของห้อง
“เอ๊ะ...เขาหายไปไหน
ไหนบอกว่ามีเรื่องต้องตกลงกันไง”
เธอเดินมองหาเขาไปรอบห้องพร้อมแอบสำรวจรอบห้อง
แต่เมื่อหาได้สักพักชายหนุ่มร่างใหญ่เดินมาหยุดตรงข้างหลังเธอ
“หาผมอยู่หรอ...”
“อุ๊ย...ตกใจหมด”เธอตกใจที่เขาโผล่มาจากด้านหลังของเธอแบบเงียบๆ
จนเธอสะดุ้งและถอยหลังจนแผ่นหลังของเธอชนกับแผ่นอกของเขา
“ระวังหน่อยคุณ...อย่าลืมว่าคุณกำลังท้องอยู่”
“ก็คุณเดินมาไม่ให้สุ่มให้เสียง...เป็นใครก็ต้องตกใจไหมละ”
“โอเคผมผิดเอง...งั้นเรามานั่งคุยดีๆที่โซฟานิ่มๆเถอะ...”คำว่าโซฟานิ่มๆฟังดูแล้ว
เธอรู้สึกแปลกๆ แอบรู้สึกจักจี้หัวใจตัวเอง แต่เธอก็เดินตามไปนั่งตรงกันข้ามกับเขาแบบเงียบๆ
เขาอดแปลกใจไม่ได้ที่เธอเลือกที่เดินไปนั่งฝั่งตรงกันข้ามกับเขา
ผู้หญิงที่เข้าหาเขาส่วนมากถ้าเขาไม่ได้สั่งว่าให้นั่งตรงไหน
พวกเธอแทบจะเกยมานั่งบนตักเขาอยู่แล้ว
เขามองเธออย่างพิจารณาตั้งศีรษะจนปลายเท้าของเธอ
นี้คงเป็นครั้งแรกที่เขามองเธออย่างจริงจังและเปิดเผย แม้เขาจะเคยมีค่ำคืนที่เร้าร้อนกับเธอมาแล้ว
แต่เขาขอสารภาพเลยว่าในตอนนั้นเขามั่วเมาไปกับเรือนร่างของเธอจนแทบไม่ได้พิจารณาคนตรงหน้าอย่างชัดเจน
“คุณมองฉันพอหรือยัง...ถ้ามองพอแล้วก็เขาเรื่องเลยดีกว่าไหม”
“คุณคงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาชาวบ้านทั่วไปใช่ไหม...ถ้าให้ผมเดา
คุณคงมีหน้ามีตาและเป็นที่รู้จักของวงสังคมชั้นสูง”
“ทำไม...ถ้าฉันเป็นผู้หญิงชาวบ้านทั่วไป
คุณคิดจะข่มขู่ชั้นหรือไง”
“เปล่า...ผมก็แค่ดูจากเสื้อผ้า
หน้า ผม และของใช้ส่วนตัวของคุณ มันเกินคนธรรมดาทั่วไปเขาจะใช้กัน”
“แล้วยังไง...มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ไม่ทราบ...อย่าคิดหาเรื่องมาเบี่ยงเบนประเด็นเด็ดขาด
ฉันไม่หลงกลคุณหรอก”
“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า...หากคุณเป็นคนธรรมดาทั่วไป
ที่เดินตามท้องถนนแล้วใครไม่รู้จักคุณและนักข่าวสังคมไม่รู้จัก ผมก็ไม่ต้องคิดมาก
แต่นี้ผมคิดว่า...เรื่องของเรามันไม่ได้ง่ายๆอย่างที่คุณคิด ”
“...”ชีช่าคิดตามที่เขาพูด
แล้วแอบกลืนน้ำลายลงคอ
เธอจินตนาการหากเรื่องนี้มันแพร่ออกไปในวงกว้างอย่างที่เขาเล่า
เธอไม่อยากนึกสภาพว่าแด๊ดกับแม่ของเธอจะทำหน้ายังไง
ที่ลูกสาวคนโตของบ้านทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้ แม้จะรู้ว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว
แต่บ้านเธอกลับสร้างกฎเกณฑ์มากมายให้กับลูกสาว เธอไม่อยากทำให้แด๊ดผิดหวังในตัวเธอ
“ผมยอมรับคุณกับลูกได้...แต่คุณละจะยอมรับเรื่องนี้อย่างเปิดเผยได้ไหม”
“เอ่อ...คือ...”
“ว่าไง...คุณยอมรับได้ไหมครับ”ลูคัสเดาได้ไม่อยากว่าเธอลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป
ก็ดูจากลักษณะที่เธอเป็นคนใจร้อนแบบนี้
ทำให้เธอลืมถึงหน้าตาทางสังคมของตัวเอง หากคนทั้งสองเคยคบกันมาก่อนหน้านี้
มันก็คงไม่แปลกหรอกหากจะท้องก่อนแต่ง แต่สถานการณ์ตอนนี้มันกลับกัน
“มันมีทางออกที่ง่ายกว่านี้ไหม...ฉันไม่อยากให้ทางบ้านรู้เรื่องตอนนี้
ยิ่งนักข่าวนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลย ฉันไม่อยากให้ตัวเองลงไปอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์ในเรื่องแบบนี้
หากลูกฉันโตขึ้นมาแล้วเห็นข่าวแม่แกเกี่ยวกับเรื่องนี้ คงจะไม่ดีแน่ๆ”
“ก็ได้...ผมตามใจคุณ”
ลูคัสคิดว่าเรื่องข่าวมันง่ายมากหากเขาต้องการจะปิดข่าวเรื่องนี้
แต่เรื่องทางบ้านของเธอที่เขาเองยังไม่รู้จักอาจจะยากสำหรับเขาในตอนนี้
อย่างน้อยเขาต้องมีข้อมูลของคนตรงข้ามบ้าง
ลูคัสไม่รอช้าเมื่อคิดได้
เขาติดต่อไปหาจอร์จให้จัดการลบคลิปจากกล้องวงจรปิดที่เกิดขึ้นคืนนั้นให้หมด
และให้คอยเช็คทุกสำนักพิมพ์ว่ามีใครแอบนำเรื่องของเขาและเธอไปลงบ้าง
หากมีหลุดไปให้จัดการเอาเงินปิดปากคนพวกนั้นและซื้อข้อมูลเหล่านั้นมาให้หมด
ทุกอย่างจะต้องอยู่ในการควบคุมโดยเขา
เขาไม่ยอมให้ใครมาจัดการและควบคุมตัวเขาได้ง่าย ๆ
เมื่อจบการสั่งการจากลูกน้องคนสนิท
เขาก็หันมามองคนร่างเล็กที่มองเขาตาไม่กระพริบ
“คุณไม่ต้องกลัว...ผมไม่มีทางให้เรื่องนี้หลุดไปง่ายๆ...แต่คุณต้องให้ความร่วมมือกับผม”
“ฉันเนี่ยนะ...”
“ใช่...คุณนั้นละ
ต่อจากนี้ไปคุณจะต้องย้ายมาอยู่ที่นี้...ผมจะเป็นคนดูแลคุณและลูกทุกอย่าง”
“จะบ้าหรอ...คุณจะให้ฉันย้ายมาอยู่กับที่นี้เนี่ยนะ...ฉันไม่เอาหรอก”ชีช่าพูดแบบไม่ต้องคิด
“ลองคิดดูดีๆ...คุณอยากให้ทางบ้านรู้ว่าคุณท้องตอนนี้จริงๆหรอ...หรือรอให้ผมจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนถึงตอนนั้นก็ไม่สาย...อีกอย่างผมไม่อยากให้คุณเครียดจนมีผลต่อลูก
เด็กควรอยู่ในที่ปลอดภัย”
“คุณจะบอกว่าบ้านฉันไม่ปลอดภัยหรือไง...”
“อย่างน้อยที่นี้ก็อยู่ไกลสายตาคนที่บ้านคุณ”
“แล้วคุณจะให้ฉันบอกคนที่บ้านว่ายังไง...แค่ฉันออกจากบ้านเขาก็สงสัยแล้ว”
“นี้เป็นเรื่องนี้คุณต้องไปจัดการ...หรือจะรอให้ท้องใหญ่ก่อน”
“คุณอย่ามาบังคับฉันน่ะ...”
“ผมไม่ได้บังคับคุณ...ผมแค่อยากให้คุณอยู่ในที่ที่ปลอดภัย...ทั้งหมดมันอยู่คุณตัดสินใจแล้วละ”
“...”เธอเงียบไปพร้อมกับเอามือมากุมท้องของเธอ
ที่มองยังไงก็มองไม่ออกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์
เธอพยายามคิดหาทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้
ว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ที่บ้านสงสัยในตัวเธอ อีกอย่างช่วงนี้เขาแทบอาเจียนอยู่บ่อยๆ
กินอะไรนิดหน่อยก็แทบอ้วกออกมาหมด ล่าสุดวันนี้ก่อนออกจากบ้านแม่นมตั้งท่าให้เธอไปหาหมอและจะโทรไปบอกแด๊ดกับแม่ของเธอแต่เธอห้ามไว้ทันก่อน
แด๊ดกับแม่ของเธอตอนนี้เดินทางไปทำธุระต่างประเทศ และคิดว่าอีกหลายเดือนกว่าคนทั้งสองจะกลับมา
เลยกำชับให้แม่นมดูแลคุณหนูทั้งสองเป็นอย่างดี เธอไม่อยากทำให้ท่านทั้งสองต้องเป็นห่วงจนต้องรีบเดินทางกลับมา
“นานเท่าไหร่...ฉันต้องอยู่กับคุณแบบนี้นานเท่าไหร่”
“ก็ขึ้นอยู่ว่าคุณ...จะพาผมไปหาทางบ้านคุณได้เมื่อไหร่
หรือตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“ไม่ได้...แด๊ดฉันรู้เมื่อไหร่
ท่านจัดการคุณเละแน่ๆ”
“ฮึ...”เขาแอบขำว่าเธอดูเป็นห่วงเขา
ทั้งๆที่ควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า เพราะไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้
หากเขาไม่ยอมให้ทำ
“ฉันแค่...เป็นห่วงว่าลูกจะไม่มีพ่อต่างหาก
อย่างเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะเป็นห่วงคุณ”
“โอเค...งั้นตามนี้นะคุณ”
“แต่ฉันไม่นอนห้องเดียวกับคุณเด็ดขาด”
“ไม่ได้!...ผมเป็นพ่อของลูกที่อยู่ในท้องของคุณ ผมมีสิทธิที่จะดูแลทั้งแม่และลูก
เพราะฉะนั้นทำตามที่ผมบอก”ลูคัสขัดเธอเสียงดังและดุเธอเป็นนัยๆ
“แต่ฉัน...ไม่เคยร่วมเตียงนอนกับใคร
ฉันไม่ชิน”
“ก็ฝึกให้ชินซะ...เพราะต่อไปนี้คุณกับผมคงต้องทำความคุ้นเคยกันอีกเยอะ”ลูคัสบอกกับเธอพร้อมแฝงไปด้วยความนัยบางอย่าง
ที่เธอฟังดูยังไงๆแล้วเรื่องนี้เธอก็เสียเปรียบเขาทุกทาง
“ส่วนเรื่องานแต่ง...คุณพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกผม”
“ห่า!...”เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย เธอคิดว่าแค่อยากคลอดลูกแบบเงียบๆ
และได้ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเหมือนที่แม่เธอเลี้ยงเธอมา
“อย่าบอกว่าคุณจะรอให้ลูกคลอดก่อน...แล้วพาเขาไปร่วมงานแต่งของเรา”
“แล้วใครบอกว่า...ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
ความคิดเห็น