คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แล้วคุณจะติดใจ
เมื่อเขาขับรถออกไปสักพัก
ต่างฝ่ายต่างเงียบได้ไม่นาน ลูคัสก็เริ่มประโยคการสนทนากับหญิงสาวโดนทันที
“ผมต้องการจะตกลงเรื่องในคืนนั้น”เขาพูดกับเธอแต่ใบหน้ามองตรงไปท้องถนนข้างหน้า
“ฉันเองก็มีเรื่องจะบอกคุณ...เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นเหมือนกัน”ชีช่าได้ยินแบบนั้นอดค้อนไปมองสีข้างเขาไม่ได้
คิดหรือไงว่าแค่เขาคนเดียวที่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“งั้นเชิญคุณพูดก่อน...”ขึ้นชื่อว่าเป็นสุภาพบุรุษต้องให้เกีตรสุภาพสตรีเริ่มก่อน
“ไม่ละ...ฉันอยากฟังเรื่องของคุณก่อน”ชีช่าอยากกวนโอ๊ยเขาเล็กน้อย
เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา เธอเบื่อใบหน้าที่ดูเก๊กๆของเขาเต็มที
“ก็ได้...ผม”ลูคัสพยายามใจเย็น
และค่อยๆหันไปมองหน้าเธอ แอบสังเกตสีหน้าเธอ แต่ไม่ทันที่เขาจะเอยปากพูด
“หยุด! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะพูดก่อน เพราะฉันคิดว่าเรื่องของฉันสำคัญกว่าเรื่องของคุณแน่นอน”เธอพูดจบก็หันไปมองหน้าเขา
เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แบบช่วยไม่ได้ ก็เธออยากเปลี่ยนใจ
“ตกลงคุณจะพูดก่อนใช่ไหม”ลูคัสแอบเหล่มองเธอ
“ใช่...ฉันจะพูดก่อน”
“เชิญ...แต่ผมว่า
ก่อนที่คุณจะพูดอะไรต่อจากนี้ ผมขอทราบชื่อคุณก่อน
ผมไม่ชอบเรียกใครว่าคุณและไม่อยากให้ใครเรียกผมว่าคุณเหมือนกัน ผม...ลูคัส”
“ฉัน...ชีช่า
หรือคุณจะเรียกฉันว่าช่าก็ได้”
“ครับชีช่า...”ลูคัสเพิ่งจะรู้จักชื่อผู้หญิงที่เขาเคยร่วมหลับนอนด้วย
“งั้นฉัน...จะเริ่มอธิบายเรื่องแรกก่อนเลย”
“เชิญครับ...แต่ถ้าจะให้ดี
ควรจะเปลี่ยนการแทนสรรพนามตัวเองจากฉันเป็นชื่อตัวเองดีกว่า”
“เฮ๊ะ...คุณนี่ เรื่องมากจริงๆ
แต่ขอโทษนะคะ ฉันคงทำตามที่คุณบอกไม่ได้หรอกนะ มันฟังดูแล้วแปลกๆ ฉันไม่โอเค”ชีช่าแค่คิดก็ขนลุกขึ้นมาแล้ว
“ก็ได้...แล้วแต่คุณ
แต่ยังไงก็ควรจะเรียกชื่อผมนะ”เขายังคงยืนยันคำเดิมการเรียกชื่อของเขา
“ก็ได้ค่ะ...คุณลูคัสคะ
พอดีเรื่องที่ดิฉันจะพูดกับคุณมันเรื่องเกี่ยวกับ...”
แต่ไม่ทันทีเธอจะพูดต่อ
ดันมีเสียงงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เขากำลังเป็นต้องเลี่ยงไปตอบสายโทรศัพท์ก่อน โดยไม่ได้สนใจของคนด้านข้างจะแสดงที่หน้าไม่พอใจต่อเขายังไง
เขาใช้เวลาสิบนาทีในการสั่งการคนปลายสายก่อนจะวางสายลง
“ขอโทษที...
เชิญคุณพูดต่อได้เลย”
“ค่ะ...งั้นคงไม่มีอะไรมาขัดแล้วนะคะ”
“ครับ...เชิญพูดมาได้เลย”
“เรื่องคืนนั้น...ฉันรู้ว่ามันคือความผิดพลาดกันทั้งสองฝ่าย
อีกอย่าง ฉันไม่มีสติเพราะฉันเมามาก จากปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากเกินขีดจำกัด
ทำให้ไม่สามารถยับยั้งแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นได้ ทำให้ทุกอย่างเลยเถิด ส่วนคุณ...ลูคัส
อาจจะเกิดความเข้าใจผิดว่าฉันเป็นผู้หญิงของคุณ ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดจากความผิดพลาดตรงไหนไม่ทราบ
แต่ที่แน่ๆ...เรื่องคืนนั้นได้สร้างปัญหาให้ฉันและคุณขึ้นแล้ว
ซึ่งเรื่องนี้คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉัน”เธอเรียบเรียงคำพูดมากมายที่คิดไว้แล้ว โดยไม่มีช่องว่างให้อีกคนได้ตอบกลับ
“ปัญหาที่คุณจะบอกผม...คือ”
“เพราะคุณไม่รู้จักป้องกัน
ทำให้ทุกอย่างต้องพัง”ชีช่าพูดไปพร้อมใช้สีหน้าคาดโทษคนด้านข้าง
“อย่าบอกนะว่า....คุณ”เขาหยุดพูดแล้วหันไปมองท้องเธอแบบเหลือเชื่อ
ว่าแค่คืนนั้นที่เขาไม่ได้ป้องกันในครั้งหลังๆมันจะทำให้เขาและเธอได้สร้างพันธะต่อกันได้
“ใช่...ฉันท้อง
แล้วที่ฉันท้องก็เพราะคุณพลาด แล้วฉันก็พลาดที่ประมาทไม่คิดว่าคุณจะไม่ป้องกัน
ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้วันนั้นฉันไม่ลืมไปหายาคุ้มมากินเลย ที่นี้ก็รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว
กรุณารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วย” หล่อนพูดไปน้ำตาก็เริ่มคลอๆ
ตอนนี้เธอทั้งโมโหและเกลียดขี้หน้าคนด้านข้างมาก
“ใจเย็นๆก่อนคุณ...อย่างเพิ่งโมโหไป”
เขาอยากให้เธอค่อยๆใจเย็นลง
หากเขาพูดอะไรหลังจากนี้ มันอาจทำให้เธอยิ่งโมโหเขาอีกเป็นแน่
“ฉันเย็นสุดแล้วค่ะ...”
“เอาเป็นว่า...ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่าง
และไม่ปฎิเสธทุกข้อกล่าวหาที่คุณบอก แต่มีอยู่เรื่องนึง”
“อะไร”
“ผมจะแน่ใจได้อย่างไร...ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของผมจริง”
“อีตาบ้า...”ชีช่าไม่รอช้า
เจอใช้กระเป๋าใบหรูคู่ใจของเธอตีกระหน่ำเข้าที่แขนของเขาอย่างเต็มแรง
“เห้ยคุณ...พอก่อน
ผมกำลังขับรถ เดี๋ยวก็ตายกันทั้งพ่อ แม่ ลูก หรอก”
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธออยู่บนรถที่เขาขับอยู่
เธอจึงหันมานั่งนิ่งๆแต่หอบเหนื่อยจากการทุบตีเขาและเอากระเป๋าตัวเองมากอดเป็นการปลอบใจกระเป๋าสุดห่วงของเธอ
“เมื่อกี้...เต็มแรงเลยสินะ”ลูคัสรู้สึกเจ็บที่แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนิดๆ
ขนาดเมื่อกี้เขาเกร็งกล้ามแล้วตอนนี้ก็ยังรู้สึกแสบนิดๆ
“สมน้ำหน้า...หึ”
เมื่อเธอนึกนิ่งไปสักพักก็สังเกตว่าตอนนี้รถของเขาได้วิ่งอยู่บนเส้นทางที่เธอไม่คุ้นชิน
สักพักเธอก็พบว่ารถของเขาได้มาหยุดจอดตรงคอนโดหรูกลางใจเมืองหลวง
ซึ่งที่นี้ไม่ใช่ใครที่จะเป็นเจ้าของได้ง่ายๆหากตังในกระเป๋าไม่เหลือใช้จริงๆ
เธอเองเกือบลืมไปว่าเขาเป็นใคร
“ลงสิคุณ...”
“ไม่...”เธอเสียงงแข็งใส่เขา
พร้อมหยืดตัวนั่งหลังตรงที่เบาะข้างคนขับไม่คิดจะขยับไปไหน
“แล้วเราจะตกลงกันได้ยังไง...ลงมา”ลูคัสที่ตอนนี้เดินมาเปิดประตูให้เธอพร้อมก้มมองดูเธอ
“คุณจะพาฉันไปไหน...ฉันไม่อยู่กับคุณสองต่อสองหรอกนะ”
“แล้วแต่คุณนะ...อยากจะเป็นข่าวดังพาดหัวข่าว
ว่าท้องจนมาเรียกร้องฝ่ายชายหน้าคอนโด...”
“...”เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย
ว่าเขาและเธอต่างก็เป็นที่รู้จักในแวดวงสังคม เธอนะไม่เท่าไหร่หรอก
แต่ถ้าเธอมีข่าวกับเขานี้สิ มีหวังได้รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแน่ๆ
ชีช่าจำเป็นต้องเดินลงจากรถแล้วเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
จนเขาพาเธอมาถึงชั้นเกือบบนสุดของคอนโด
ชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นของเขาครึ่งนึงส่วนที่เหลืออีกครึ่งนึงมันถูกแบ่งให้เพื่อนสนิทของเขาไปแล้ว
เขาเดินไปเดินประตูที่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาตั้งหน้าลิฟท์ที่มีบอดี้การ์ดของเขายืนรออยู่สองคน
เหมือนคนเหล่านั้นรู้หน้าที่ ทำความเคารพเจ้านายเสร็จก็หันไปทางอื่นแบบไม่รู้ไม่ชี้ว่าเขาจะพาใครมา
ในใจเธอคิดว่าคนพวกนี้มันคือหุ่นยนต์ชัดๆ
“เชิญ...”
เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วมองไปรอบๆ
นี้เธอคิดผิดคิดถูกที่ตามเขามา หากเกิดเขาคิดจะฆ่าเธอขึ้นมา
เธอแทบจะไม่เห็นท่าทางหนีทีไล่เลย ไหนจะห้องที่อยู่บนตึกสูง
จะโดลงไปก็มีแต่ตายกับตาย ส่วนด้านหน้าก็มีแต่คนของเขาคอยยืนเฝ้าอยู่
เธอได้แต่คิดในใจกับตัวเอง
‘ไอช่าเอ้ย...รนหาที่ตายชัดๆ’
“คุณทานอะไรมาหรือยัง...”
“ไม่...ฉันไม่หิว
ฉันอยากจะคุยธุระกับคุณให้จบๆ”
“แต่ผมหิว...เอาเป็นว่าเรื่องเรามีเวลาให้ต้องจัดการอีกเยอะ...ตอนนี้เราควรพักก่อน”
“แต่ฉัน...”
เธอไม่ทันได้พูดต่อ
เขาก็ต้องสีหน้าดุๆว่าให้เธอประมาณว่า เธอควรทำตามที่เขาพูดเป็นดีที่สุด
พร้อมกับเดินไปยังห้องครัวที่มีขนาดใหญ่
ดุก็รู้ว่าเจ้าห้องใช้งานบ่อยแค่ไหนเพราะอุปกรณ์ทุกอย่างเกี่ยวกับทำอาหารในห้องนี้มีครบครัน
เธอได้แต่คิดว่าแบบทึ่งๆ
ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนอกจากจะบริหารงานที่มีพนักงานเป็นพันๆคน แถมด้วยเป็นลูกของมาเฟียเก่าจะมีทักษะทางด้านการทำอาหารด้วย
เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ
“นี้คุณอย่าบอกว่า...คุณจะทำอาหารทานเองเนี่ยนะ”
“ใช่...ผมอยากกวนให้แม่บ้านต้องมาทำอาหารในยามวิกาล
เขาควรพักผ่อน”
“แล้วคุณ...แน่ใจหรือว่าจะกินมันได้”
“หรือคุณจะทำ...”ลูคัสรีบถามกลับไปอย่างรู้ทัน
เพราะถ้าให้เขาเดาดูจากลักษณะของเธอ ก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าหล่อนไม่ได้เป็นแม่บ้านแม่เรือนที่จะลงมือทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ
“ไม่มีทาง...”
ลูคัสได้แต่อมยิ้มแล้วลงมือทำอาหารแบบง่ายๆ
จากวัตถุดิบที่มีติดในตู้เย็น
เนื่องจากเขาแทบไม่มีเวลากลับมาทานอาหารที่พักเลยในเวลาตอนเย็น เขาต้องออกไปสังสรรค์คู่ค้าคนสำคัญและเดินทางไปนู้นมานี้ตลอด
มันจะมีไม่กี่วันหรอกที่เขาจะมีเวลาได้ใช้ชีวิตสงบในห้องพักของตัวเองบ้าง
ในตอนแรกที่เธอบอกเขาว่าเธอไม่หิว
แต่เมื่ออาหารที่ลูคัสทำนั้นมันส่งกลิ่นหอมไปทั่ว มันเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของเธอเป็นอย่างดี
เธอที่แอบหนีเขาไปนั่งรออยู่ห้องรับแขกตอนนี้แอบหันมาชะเง้อมองคนในครัวไม่ได้
แต่ลูคัสก็เหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังคอยแอบมองมาที่อาหารของเขาอยู่ตลอดเวลา
เมื่อเขาทำมันเสร็จแล้วเดินถือจานออกไปตั้งโต๊ะทานข้าว จากมุมนี้สามารถมองเห็นวิวยามค่ำคืนของเมืองหลวงที่แสงไฟส่องมามากมายมันทั้งสวยและดูวุ่นวายในขณะเดียวกัน
“ผมทำมาเผื่อคุณด้วย...มานั่งตรงนี้เถอะ”
“ก็ฉันบอกแล้วว่า...”
“ไม่หิว...ผมรู้ว่าอาจจะไม่หิว
แต่ผมกลัวว่าลูกในท้องของคุณจะหิว”เขานั่งลงตรงตำแหน่งจานข้าวของเขาและมองไปยังคนร่างเล็กที่ยืนลูบท้องตัวเอง
เหมือนลังเลเล็กน้อย
“ผมบอกแล้วไง...ว่าเรื่องของเรามีเวลาคุยกันอีกเยอะ
แต่เด็กในท้องของคุณ...ตอนนี้คงรอคุณไม่ไหวแล้ว”
“ก็ได้...ฉันเห็นแก่ลูกของฉัน...ไม่งั้นฉันไม่เสียเวลามานั่งทานข้าวกับคุณแน่ๆ”
เธอเดินมานั่งทางขวามือของเขาพร้อมหยิบจานมาตักข้าวใส่จานที่ตั้งรอเธอเธออยู่แล้ว
มันคือเมนูง่ายๆที่มีกลิ่นหอมหน้ากินมาก ข้าวผัดไข่และต้มจืดหมูสับ
เมนูที่แสนจะง่ายแต่ทำไมมันเรียกน้ำลายให้เธออยากกินมากขนาดนี้
“แล้วคุณจะติดใจ”ลูคัสพูดแค่นั้น
ก่อนจะทานมันอย่างเงียบๆ
เธอที่แอบค้อนเขาไปเล็กน้อย
เธอตักอาหารเข้าปากแล้วต้องร้องในใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะอร่อยได้ขนาดนี้
หรือเธอหิวกันแน่ เธอรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธออยากจะกินมันให้หมดคนเดียว
ปล.ทุกกำลังใจของคนอ่านจะทำให้ไรเตอร์มีแรงบันดาลใจในการสร้างงานเรื่อยๆค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น