คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จำฉันได้หรือเปล่า???
Cheecha Lucus
รถคันหรูกำลังวิ่งออกจากนอกอาคารในเวลาค่ำ
มันวิ่งออกมาจากอาคารด้วยความเร็วปานกลางแต่ยังไม่ทันได้ขับออกสู่ถนนเส้นหลักก็ต้องเบรคชะงัก
เมื่อคนขับสังเกตเห็นอะไรบางอย่างตัดหน้ารถที่เขากำลังขับ
“เจ้านายครับ เป็นไงบ้าง”จอร์จรีบหันไปทางด้านหลังเพื่อดูอาการเจ้านายของเขา
ลูคัสที่กำลังวุ่นอยู่กับหน้าจอสมาร์ทโฟน
แต่โชคยังดีที่คนร่างยักษ์อย่างเขาไม่เป็นอะไร
“ไม่เป็นไร...นายลงไปดูก่อน ว่ามีใครบาดเจ็บไหม”เขาตอบด้วยเสียงราบเรียบแต่แอบหงุดหงิดในใจได้แต่เก็บอาการไว้
“ลีน่า...เป็นไงบ้าง
บอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ เจ็บตรงไหนไหม”ชีช่าแทบวิ่งเข้าไปหาน้องสาวฝาแฝดด้วยความตกใจ
เธอไม่คิดว่าน้องสาวของเธอจะลงทุนขนาดนี้ เธอแค่บอกให้ขว้างกระเป๋าใบโปรดของเธอไปขว้างรถก็ได้
แต่น้องสาวเธอบอกเสียดายของ งกไม่เข้าเรื่องจริงๆ
“คุณ...เป็นไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า
ผมพาไปโรงพยาบาลไหม”จอร์จรีบเปิดประตูและวิ่งมาดูหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้ารถ
“เอ่อคือ...”ลีน่าไม่รู้จะบอกยังไงเพราะเธอรู้ดีว่ามันไม่ได้เจ็บอะไร
เธอแค่หกล้มธรรมดาเท่านั้นเพราะด้วยความเร็วของรถที่ไม่เร็วมากทำให้ไม่ได้ชนเธอเลยแม้แต่นิด
แต่เพื่อเรียกร้องความสนใจให้คนในรถออกมานั้น เธอต้องแกล้งทำเป็นเจ็บ
“โอ้ยยย...ขาฉันๆ...โอ๊ย...ปวดๆ”ลีน่าร้องโอดครวญเสียงดังพร้อมหันไปขยิบตาให้พี่สาวฝาแฝดว่าเธอไม่เป็นไร
เพราะตอนนี้พี่สาวของเธอสีหน้าแทบช๊อคนึกว่าน้องสาวของเธอโดนชนเข้าจริงๆ
แต่เหมือนทุกอย่างจะเป็นใจ
เพราะลูคัสเห็นว่าจอร์จลงไปนานและดูเหมือนคู่กรณีจะได้รับบาดเจ็บเขาจำเป็นต้องลงไปดูด้วยตัวเอง
“จอร์จตกลงมีใครบาดเจ็บไหม...”แต่ไม่ทันเขาจะได้เอยปากต่อ
สายตาของเขาก็ได้สบตากับหญิงสาวใบหน้าลูกครึ่ง ผมยาวเป็นลอนสวยที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างคู่กรณีที่มีใบหน้าเหมือนกันจนแยกไม่ออก
แต่เขาจดจำดวงตาคู่นั้นได้เป็นอย่างดี
“เธอ...”
“ใช่คะ...ฉันเอง”ชีช่าตอบรับเขาพร้อมยืนขึ้นและมองเขาอย่างเอาเรื่อง
ดวงตาของเธอไม่ได้มองเขาดวงความยินดี
“คือว่า...ผมว่าช่วยพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลก่อนไหมครับ”จอร์จเห็นท่าสถานการณ์ตรงหน้าดูกระอักกระอ่วนแปลกๆ
เลยต้องเปลี่ยนเรื่องคนทั้งคู่
“ไปค่ะ...ฉันไปแน่”ชีช่าพูดพร้อมพยักหน้าและยิ้มร้ายๆไปยังลูคัสอย่างเอาเรื่อง
“แต่ลีน่าว่า...ลีน่าไม่ได้เจ็บมากขนาดจนต้องไปหาหมอนะคะ”น้องสาวอย่างเธอไม่อยากให้เรื่องใหญ่โตไปมากกว่านี้
เธอแค่ต้องการให้คนทั้งสองได้เจอกันและเคลียปัญหาที่เกิดขึ้น
“ไปกันลีน่า...เราไปตรวจกัน”ชีช่าก็ทำท่าไม่ยอมให้น้องสาวของเธอเจ็บตัวฟรี
เธอคิดว่าเรื่องของเธอตอนนี้พักไปก่อน เพราะตอนนี้อาการน้องสาวฝาแฝดสำคัญกว่าเรื่องของเธอ
คนทั้งสี่พากันไปโรงพยาบาล
แต่ระหว่างการเดินทางมายังโรงพยาบาล ลูคัสที่เปลี่ยนตำแหน่งมานั่งด้านข้างคนขับ
เขาพยายามใช้กระจกหลังคอยจ้องมองหญิงสาวทั้งคู่ตลอดเวลา แต่ที่เขามองเป็นพิเศษคือหญิงสาวผมยาวเป็นลอน
เธอเองก็รู้ว่าเขาแอบมองเธอตลอด เธอก็มองตอบกลับเขาอย่างไม่เกรงกลัว
เมื่อน้องสาวฝาแฝดถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน
คนทั้งสามต่างรออยู่หน้าห้องอย่างใจเย็น โดยไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้น จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาสักพักใหญ่
ทางด้านพยาบาลก็เดินออกจากห้องฉุกเฉินเพื่อตามญาติคนไข้ ชีช่าก็รีบเดินเข้าไปดูอาการน้องสาวของเธอทันที
“โชคดีครับ...ที่ไม่เป็นอะไรมาก
แค่หัวเข่าทะลอกเล็กน้อย ดูแลล้างแผลให้สะอาด อย่าให้โดนน้ำก็ได้แล้วครับ”หมอเวรห้องฉุกเฉินแจ้งอาการหญิงสาว
ทำให้เธอเบาใจขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อหมอและพยาบาลเดินออกไปจากเตียง
ลีน่ารีบเข้าเรื่องถามพี่สาวฝาแฝดของเธอทันที
“ช่าเอาไงต่อ...ดูเหมือนว่าเขาก็จำได้
เล่นจ้องตลอดเวลาตั้งแต่บนรถแล้ว เขาต้องติดใจเรื่องช่าแน่ๆ”ลีน่าสังเกตอาการของคนทั้งคู่ตั้งแต่บนรถแล้ว
และดูเหมือนเขาเองก็จำพี่สาวของเธอได้
“ก็ดีสิ...ไหนๆเราก็จะมาเจอเขาอยู่แล้ว
ที่เหลือช่าจัดการเอง”ชีช่าไม่อยากให้ลีน่าต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้
เพราะแค่น้องสาวของเธอลงทุนทำเรื่องเมื่อกี้ไป ทำเอาเธอแทบช๊อคไปเลย
“เอางั้นหรอ แต่ถ้าเขาไม่มีเรื่องจะเคลียกับช่าละ”ลีน่าถามด้วยความอดห่วงไม่ได้
หากทุอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้
“จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เอาให้อับอายกันไปข้างนึง”ชีช่าคิดว่าเธอเองก็ไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว
เมื่อสบโอกาสคนทั้งสองได้เดินไปยังสวนของโรงพบายาลเพื่อหลบสายตาจากทุกคน
และดูเหมือนคนทั้งคู่ต่างมีคำพูดมากมายที่อยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้
ชีช่าไม่รอช้าตนจึงเป็นฝ่ายเริ่มประโยคก่อน
“ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
เราเจอกันด้วยความบังเอิญอีกแล้วนะคะ”ชีช่ารู้ดีแก่ใจว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่ใช่ความบังเอิญ
แต่เป็นความตั้งใจของเธอ
“ผมก็ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกัน...โดยบังเอิญขนาดนี้”ลูคัสจ้องไปหยั่งดวงตาคนตัวเล็กอย่างพินิจคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรกันแน่
“ใช่ค่ะ...บังเอิญมากๆ
ถึงแม้ว่าจะไม่เจอกันนาน ฉันก็จำคุณได้ และหวังว่าคุณเองก็จะจำฉันได้...”ชีช่าจ้องชายหนุ่มร่างใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่หลบสายตา
และเธอไม่หวาดกลัวเขาเลยสักนิด
“ทำไมผมจะจำไม่ได้...คืนนั้น...คุณออกจะเร้าร้อน
แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของคุณ แต่ผมยังจำสัมผัสของคุณได้...มันยังตราตรึงใจผมจนถึงทุกวันนี้”จังหวะที่เขาพูด
เขาก็พยายามเดินเข้าไปใกล้สาวร่างเล็กทีละนิด ให้เธอรู้ว่าเขาเองจดจำเธอได้และมันยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาตลอดเวลา
“คุณ!...” ชีช่าแวดเสียงใส่คนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
เธอเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีสีหน้าหวาดกลัวว่าเธอจะเอาเรื่อง
ทั้งๆที่เรื่องนี้เขาควรต้องรู้สึกผิดต่อเธอแท้ๆ
“จุ๊ๆ...เสียงเบาๆหน่อยสิครับ
อยากให้คนทั้งโรงพยาบาลได้ยินเรื่องของเราหรือไง”ลูคัสแอบดุเธอที่เสียงดังไปเล็กน้อย
แต่เขาแอบนึกขันคนตรงหน้าที่มีสีหน้าถอดสีและทำท่าเหมือนเด็กโดนดุ
“เหอะ...”ชีช่าสะบัดหน้าใส่เขา
เพราะเธอไม่เคยเจอใครหน้าด้านหน้าทนเท่าคนตรงหน้ามาก่อน
“คุณพอจะมีเวลาให้ผมสักหน่อยไหม”ลูคัสเห็นว่าเรื่องนี้คงเป็นเขาที่ควรจะเริ่มพูดก่อน
หากปล่อยให้เธอเริ่มพูดอีกคงไม่จบง่ายๆแน่
“ทำไม...”
“ผมมีเรื่องต้องตกลงกับคุณ
เพราะมันเป็นเรื่องที่จำเป็นสำหรับตัวคุณและตัวผมเองด้วย”
“ได้...ฉันเองก็มีเรื่องตกลงกับคุณเหมือนกัน”
“งั้นเชิญ...”ลูคัสผายมือให้สุภาพสตรีตรงหน้าเดินไปยังรถของเขาที่จอดรออยู่ด้านหน้าโรงพยาบาลแล้ว
ชีช่าช่างใจอยู่สักพักว่าเธอควรไปกับเขาหรอไหม
แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอต้องควรโทรไปบอกน้องสาวฝาแฝดของเธอก่อนที่ตอนนี้เจ้าหล่อนนอนพักฟื้นในห้องวีไอพีของโรงพยาบาล
แม้ว่าน้องสาวของเธอจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก สามารถกลับบ้านได้
แต่ดูเหมือนท่านประธานใหญ่อย่างลูคัสจะไม่ยอมง่ายๆ
เขาบอกว่าจะรับผิดชอบการรักษาทั้งหมดจนกว่าแน่ใจว่าอาการของเธอจะหายดี
“ช่าอยู่ไหน ทำไมหายไปนานเลย”เมื่อรู้ว่าปลายสายดูเป็นห่วงเธอมาก
เธอมีเวลาไม่มากก่อนจะรีบอธิบายให้น้องสาวฝาแฝดฟัง
“ลีน่า
เดี๋ยวธิชาจะมาอยู่เป็นเพื่อนแก เราขอไปเคลียเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน
แล้วช่าจะกลับมา”
“แต่ช่า...น่าว่า”
“เราขอวางสายก่อนนะ...มันไม่มีอะไรหรอก
ไม่ต้องเป็นห่วง ช่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี”
ไม่ทันที่ลีน่าจะได้พูดอะไรต่อ
เธอรีบกดวางสายทันทีและส่งข้อความไปยังเพื่อนสนิทให้มาโรงพยาบาลเพื่อมาดูแลน้องสาวฝาแฝดของเธอ
หลังจากนั้นเธอก็เดินขึ้นรถคันหรูของเขาไปโดยที่มีเขาเป็นคนนั่งขับมันออกไป
ชายหนุ่มสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไม่ต้องตามเขาไปแต่ให้อยู่เฝ้าดูคนเจ็บเพื่ออำนวยความสะดวกเธอ
ในจังหวะที่เขาและพี่สาวฝาแฝดที่เรื่องต้องออกไปจัดการให้เรียบร้อย
ปล.ทุกกำลังใจของคนอ่านจะทำให้ไรเตอร์มีแรงบันดาลใจในการสร้างงานเรื่อยๆค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น