[Fic Vampire Company] First Valentine (เอซานxเจโนอิส)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[Fic Vampire Company] First Valentine

เรท G ใสกิ้ง

คู่ เอซาน เจโนอิส

...........................................................................................................................

cinna mon

 

เนื้อเรื่อง

นี่คือหนึ่งชีวิตประจำวันของผู้นำแวมไพร์ตระกูลหลัก

ชีวิตประจำวันของเอซาน  ซอร์คัต

“วันนี้ฉันลงไปเมืองมนุษย์มาล่ะเอซาน” แต่วันนี้แปลกหน่อยที่ ‘เจโนอิส ซาลล์’ ไม่ได้มาระบายเรื่องของทายาทตระกูลซีลเพียร์ให้เขาฟัง

แถมคนตรงหน้ายังดูระริกระรี้สุดๆ

“นี่ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ” เจโนอิสหุบยิ้มแล้วออกปากถามเขาอย่างสงสัย

มากเลยล่ะ….

“ขนาดนั้นเชียว?...ช่างเถอะ” เจโนอิสว่าก่อนยิ้มหวานอีกครั้ง ตาสีแดงของเขากำลังเปล่งประกายวิบวับเหมือนคนเจอของถูกใจ จนเอซานอดที่จะรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆไม่ได้

“นายรู้จักวันวาเลนไทน์รึเปล่า เอซาน” …แน่นอนว่าไม่

“ฉันลงไปเมืองมนุษย์ช่วงหัวค่ำ เห็นตัวเมืองจัดดอกไม้สวยงามเลยไปถามเอาว่าวันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่า” เจโนอิสเว้นช่วงเล็กน้อยเพื่อเห็นว่าคนฟังเริ่มตามไม่ทัน “รู้ไหม เทศกาลนี้มันสุดยอด!!”

…ไม่รู้ แต่ดูจากท่าทางคนตรงหน้าคงจะยอดจริงๆ

“เขาบอกว่ามันเป็นเทศกาลแห่งความรัก วาเลนไทน์ ทุกคนจะให้ช๊อคโกแลตกัน!”

สรุปว่านายอยากได้ช๊อคโกแลต?  พอคิดถึงตรงนี้  เจโนอิส ซาลล์ก็หยุดพูดพลางคลี่ยิ้มหวาน

“สมเป็นเพื่อนสนิทของฉันจริงๆ เอซาน รู้ใจฉันทุกเรื่อง”

ถ้ารู้ใจของเจโนอิส ซาลล์จริงๆคงไม่ถูกหลอกใช้บ่อยๆ…

“ฉันเคยหลอกใช้นายที่ไหน ไม่เค้ยยยยยยยยยย” เมื่ออ่านความคิดของแวมไพร์เพื่อนสนิทได้ เจโนอิสจึงออกปากแก้ตัวทันที “นั่นเขาเรียกว่าเพื่อนช่วยเหลือเพื่อนต่างหาก”

เป็นแบบนั้นเองเหรอ…เอซานพยักหน้าช้าๆราวกับพึ่งรู้ว่าตนเข้าใจผิดมาตลอด

“ว่าแต่ช๊อคโกแลตฉันล่ะ นายต้องให้ฉันนะ เพราะนายเป็นเพื่อนฉัน”

เพื่อน…พูดคำนี้ทีไรเขาก็ปฏิเสธคนตรงหน้าไม่ได้สักที ตอนนี้เขาไม่มีช๊อคโกแลตเลยได้แต่ให้เจโนอิสรอไปก่อน เดี๋ยวเขาจะไปหามาให้

รู้สึกตัวอีกทีเขาก็เดินมาถึงห้องครัวที่ เชอร์คา ซาลัวร์กำลังเตรียมอาหารไปให้แฝดคนน้องของตระกูลซาลล์อยู่

“อ้าว เอซาน แปลกนะที่นายจะมาที่นี่ตอนนี้น่ะ” ปกติเขาก็ไม่ได้คิดจะมาที่นี่ช่วงนี้เหมือนกัน…เขามักจะมาตรวจตราตอนช่วงใกล้รุ่งมากกว่า

“มีอะไรอยากได้รึเปล่า” เชอร์คาเอ่ยถามขณะที่สายตายังไม่ละไปจากอาหารสูตรพิเศษที่ตั้งใจปรุง ท่าทางการปรุงอาหารดูคล่องแคล่วสมกับเป็นยอดพ่อครัว

“…” ความเงียบคือคำตอบ การไม่มีเจโนอิส ซาลล์อยู่ข้างๆเพื่อแปลความคิดเขาเป็นคำพูดมันลำบากแบบนี้นี่เอง

เขายืนนิ่งๆมองดูเชอร์คาที่ยังคงจดจ่อกับการทำอาหารอยู่จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ไม่อาจทราบ แต่ตอนนี้อาหารที่เชอร์คาทำเสร็จสมบูรณ์แล้วพร้อมกับส่งกลิ่นหอมลอยไปทั่วห้องครัว

และดูเหมือน เชอร์คาเองก็พึ่งรู้สึกตัวเหมือนกันว่าอีกชีวิตที่อยู่ในห้องครัวยังอยู่ที่เดิมไม่ได้จากไปไหน… นั่นทำให้คิ้วของเชอร์คาขมวดอย่างงุนงง

“อยากได้อะไรรึเปล่าน่ะ” เขาถามอีกครั้งเพราะรู้แล้วแน่ๆว่าคนตรงหน้ามีธุระด้วยถึงได้ยืนรอ

“…ช๊อคโกแลต” เสียงที่นานๆครั้งจะได้ยินดังออกมาจากปากของทายาทตระกูลซอร์คัต

“หืม…”

“สอนทำช๊อคโกแลต…”

ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นทายาทซาลัวร์ทำหน้าเหมือนเห็นผี

……………………………………………………………………………………………

“นั่นล่ะค่อยๆเคี่ยว ห้ามไฟแรงเดี๋ยวช๊อคโกแลตจะไหม้” เชอร์คาค่อยๆสอนผู้นำตระกูลหลักอย่าใจเย็น ในขณะที่เอซานค่อยๆเคี่ยวช๊อคโกแลตในหม้ออย่างตั้งอกตั้งใจ

“นายอยากได้แบบหวานหรือดาร์คล่ะ”

เจโนอิสชอบกินแบบดาร์คขมๆ…

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลืมตอบ ทำให้เชอร์คาต้องถามอีกครั้ง

“…ดาร์ก” เขาคงชินกับการให้เจโนอิสอ่านความคิดอย่างเดียวมากไปหน่อย

“ดาร์กเหรอ โอเคว่าแต่นายจะทำไปให้สาวที่ไหนน่ะอซาน ช่วงนี้เมืองมนุษย์มีเทศกาลแห่งความรักพอดี นายคิดจะเลียนแบบเหรอ” เชอร์คาเอ่ยถาม ในขณะที่เอซานยังคงจดจ่อกับช๊อคโกแลตที่เริ่มละลายจนข้นในหม้อ

“ใช่หรือเปล่า” เอซานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมามองเชอร์คาที่มองมาทางตนด้วยประกายตาเจ้าเล่ห์

ไม่รู้เมื่อกี้พูดอะไรบ้าง…แต่เขาก็พยักหน้าช้าๆ

นั่นทำให้เชอร์คาตบมือของตัวเอง ส่งเสียงเหมือนล้อเลียนเขาและทำท่าราวเจอแจ๊คพอต

“มา เดี๋ยวฉันจะสอนวิธีการตกแต่งช๊อคโกแลตระดับสูงที่ใครเห็นต้องชื่มชมและประทับใจในตัวคนทำให้กับนายเอง”

แม้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นระดับสูงจริงๆ เจโนอิสคงชอบ

“ฉันมีเวลาสอนนายครึ่งชั่วโมงเพราะเดี๋ยวฉันต้องเอาอาหารไปให้เจนีส”

พูดถึงตรงนี้เอซานก็หันไปมองอาหารที่เชอร์คาเตรียมไว้ให้เจนีส กลิ่นหอมของมันยังคงลอยตลบอบอวนไปทั่วห้องครัวแข่งกับกลิ่นหอมของช๊อกโกแลต

“มาเริ่มกันเลย”

นี่เป็นการทำช๊อคโกแลตครั้งแรกของเอซาน ซอร์คัต

………………………………………………………………………

หลังจากนั่งรอช๊อคโกแลตแข็งตัวอยู่พักใหญ่ ก็ครบกำหนดเวลาตามที่เชอร์คาบอก

ช๊อคโกแลตเสร็จแล้ว…

ด้วยเวลาตกแต่งแค่ครึ่งชั่วโมง พวกเขาจึงตกแต่งได้ไม่มากเท่าที่ควร แต่มันก็มีขนาดใหญ่ เจโนอิสน่าจะถูกใจ

และตอนนี้เขาก็เดินมาถึงอาณาเขตทายาทแห่งซาลล์แล้ว

เหล่าแวมไพร์ทั้งหลายที่เดินผ่านต่างทำความเคารพเอซาน แต่เอซานก็ทำได้เพียงเดินผ่านไปอย่างนิ่งสงบไม่ตอบรับใดๆ นอกจากปรายตาตามองเล็กน้อย เขายังรักษาภาพพจน์ของผู้นำตระกูลหลักที่น่าเคารพยำเกรงไว้ได้

ถ้าพูดอะไรไป อาจจะหลุดสิ่งที่ไม่ควรหลุดได้…

ตอนที่คิดอะไรเพลินๆ สายตาของเขาก็บังเอิญเจอคนที่ตนกำลังตามหาอยู่ แต่ดูเหมือนคนที่ถูกตามหาจะไม่รู้ตัว เจโนอิสเดินห่างจากเอซานไปเรื่อยๆ และเอซานได้แต่มองตามเท่านั้น

ร่างสูงของเอซานเดินตามเจโนอิสไปด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น แต่ดูเหมือนคนที่ตนเองกำลังตามอยู่ก็ไวไม่แพ้กัน

ทำยังไงดี…ทำยังไงดี…ทำยังไงให้เจโนอิสหันมา

รู้สึกตัวอีกทีเขาก็เผลอ ‘ตะโกน’ เรียกคนที่ตัวเองกำลังเดินตามอยู่เสียแล้ว

“เจโนอิส!!!”

เหมือนกับเวลาหยุดหมุน เหล่าแวมไพร์ที่ทำลังทำงานของตนต่างหยุดชะงักแล้วหันมามองทายาทซอร์คัตเป็นตาเดียว รวมทั้งเจโนอิสที่หันกลับมามองแล้วทำหน้าเหวอไม่แพ้กัน

ตอนนี้เอซานกำลังสับสน ยิ่งเมื่อเหล่าแวมไพร์ใต้อาญัติของซาลล์หันมามองเขาพร้อมทำหน้าเหมือนได้เจอสิ่งล้ำค่าในชีวิตที่พร้อมจะไปบอกต่อให้รุ่นลูกรุ่นหลานฟัง

เอซาน  ซอร์คัต ตะโกนได้!

เอซานยังคงทำอะไรไม่ถูกจนรู้สึกตัวอีกทีเจโนอิสก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“มีอะไรเหรอเอซาน” เจโนอิถาม แต่ตอนนี้ในหัวของเอซานขาวโพลนไปหมดความคิดสับสนจนแม้แต่เจโนอิสที่อ่านความคิดอยู่ยังขมวดคิ้ว

“เจโนอิส ฉัน…ฉัน…”

พอถึงตรงนี้เจโนอิส ซาลล์ก็รู้ทันทีว่าคนตรงหน้ากำลังหลุดมาด…แบบสุดๆ 

ก่อนเอซานจะได้พูดอะไรทำลายภาพพจน์เจโนอิสก็จัดการลากผู้นำตระกูลหลักไปยังที่ลับตาคน โดนมีสายตาของเหล่าลูกน้องมองตามไปอย่างงุนงง

พอถึงที่ลับตาคน เจโนอิสก็เริ่มปลอบทันที

“ใจเย็นนะ เอซาน ใจเย็นๆ” ดูเหมือนเอซานจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้แล้ว ใบหน้าของเขาเริ่มกลับมาเป็นใบหน้าที่แสนเย็นชาดังเดิม แต่ในความคิดกลับตรงกันข้าม

ขอโทษที่ทำให้ลำบาก…ขอบคุณนะที่ช่วย ถ้าไม่ได้นายฉันต้องแย่แน่ๆ

หน้าตายกับความคิดที่สวนทางทำให้เจโนอิสอดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งๆทุกครั้ง

“ฉันตกใจแทบแย่แหนะ ตอนที่นายตะโกนเรียกชื่อฉัน”

ก็ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงดี…พยายามจะตามแล้วแต่ก็ตามไม่ทันสักทีเลยเผลอ             … เอซานคิดถึงตรงนี้ก่อนเริ่มก้มหน้าหลบตา

 ใช่…เขาเกือบหลุดต่อหน้าแวมไพร์นับร้อย

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ สุดท้ายก็รอดมาได้ ว่าแต่นายมีอะไรรึเปล่า” เจโนอิสถามอีกครั้ง เอซานจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจโนอิส

ตอนนั้นเองเขาก็นึกได้ เขาเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองเอาช๊อคโกแลตมาให้

“ช๊อคโกแลต!!!” เจโนอิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนยื่นมือออกมา ทำท่าออดอ้อนเหมือนสุนัขขออาหารเจ้านายไม่มีผิด เอซานพยักหน้าเล็กน้อยก่อนยกวัตถุในมือขึ้นมา

ทำให้เขารู้ความจริงอีกข้อนึง…เมื่อกี้ตอนที่ตอนเหล่าแวมไพร์จ้อง เขาเผลอบีบมันแตก….

แม้ว่าสีหน้าจะยังคงปกติ แต่ความคิดหลังจากนั้นที่เจโนอิสอ่านได้ เหมือนกับโลกกำลังแตกเลยก็ไม่ปาน

“ไม่เป็นไรน่าเอซาน แตกก็กินได้นะ!!!” เจโนอิสว่าพลางฉวยโอกาสหยิบของในมือเอซานมาแกะกินด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข มันอร่อยมากจนเจโนอิสแทบหยุดมือไม่ได้

เมื่อเห็นคนตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย เอซานถึงคิดว่าคุ้มแล้วที่อุตส่าห์เข้าครัวไปทำให้

“นายทำเองเหรอ” เจโนอิสชะงักและถามเมื่อความคิดได้ เอซานจึงพยักหน้าตอบอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจโนอิสทำสีหน้าซาบซึ้งมาให้เขา

“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่านายทำเอง นึกว่านายซื้อมาจากพวกมนุษย์ ฉันจะค่อยๆกิน จะค่อยๆลิ้มรสชาตินะ” แม้จะไม่เข้าใจแต่เอซานก็พยักหน้ารับอีกครั้งเพราะเห็นว่ามันน่าจะทำให้เจโนอิส ซาลล์พอใจ

“นายทำเพื่อฉันขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆนะเอซาน!!” ว่าเสร็จเจโนอิสก็กอดหมับคนตัวสูงกว่าจนทำให้คนสูงกว่าตัวแข็งทื่อทันที “นี่เป็นช๊อคโกแลตวาเลนไทน์ชิ้นแรกในชีวิตฉันเลย ฉันสัญญาว่าจะกินมันอย่างอร่อยที่สุด!!!”

เจโนอิส ซาลล์ไปแล้วพร้อมกับหัวใจของทายาทซอร์คัตที่แทบจะหลุดตามไป ร่างทั้งร่างยังคงยืนแข็งค้างในท่าเดิม สัมผัสนุ่มนิ่มของอ้อมกอดเมื่อกี้ยังไม่หายไป

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร แต่เขาต้องรีบตั้งสติก่อนที่จะมีใครเดินผ่านมาอีก

พอตั้งสติได้ตอนนั้นเองที่เขาฉุกคิดขึ้นมาได้

ว่าทำไมเขาไม่ไปซื้อช๊อคโกแลตตั้งแต่แรก

และที่สำคัญที่สุด ทำไมเขาต้องทำตามคำสั่งของทายาทตระกูลซาลล์ด้วยล่ะ…

THE END

---------------------------------------


เรื่องนี้มันคลอดจากความเพ้อ เพ้อจริงๆนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฟินนน รักเฮียมึน น่าร้ากกก