ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #9 : (End)7.2 สัญญาว่าฉันจะไปหานาย ^^~

ตอนจบมาแล้วจ้าาาาาา~ หายไปซะนานเลย
คอมพ์พังนี่มันทรมานจริงๆเลยอ่ะ
ขอบคุณทุกคนนะที่ตามอ่าน^^~

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านของห้องนอนเข้ามาปลุกคนที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ไอร์พลิกตัวเบาๆ พร้อมความหาบางอย่างข้างตัว แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ไอร์หรี่ตาขึ้นมองที่ที่ใครบางคนเคยนอนแล้วขมวดคิ้วมุ่น เขาถอนหายเบาๆก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งมองหาไปทั่วห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาจากปลายเตียง ทำให้ไอร์ต้องหันไปมองที่มาของกลิ่น ฮุนนั่งเก็บกระเป๋าเงียบๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เขาคิดว่าหลับสนิทอยู่ตื่นมานั่งมองเขาแล้วเรียบร้อย ฮุนได้แต่เหม่อไปเก็บเสื้อผ้าไป เขากำลังรู้สึกใจหายที่ต้องไปจากที่นี่เร็วกว่ากำหนดถึงหนึ่งวัน เพราะโดนโค้ชส่งเมล์มาตามตัวกลับ

“นั่นนายตื่นมาทำอะไรแต่เช้า ~O~!!” ไอร์เอ่ยถามเสียงดัง จนคนที่เหม่ออยู่สะดุ้งสุดตัว ฮุนค่อยๆหันมาทำตาขวางใส่ไอร์

“พี่พูดเบาๆก็ได้นี่ฮะ ผมไม่ได้หูตึงสักหน่อย”

“นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ นายจะเก็บเสื้อผ้าไปไหน กำหนดกลับมันวันมะรืนไม่ใช่หรือไง”

“โค้ชโทรตามผมให้กลับไปซ้อมด่วนน่ะครับ ผมเลยเลื่อนไฟท์มาเป็นวันนี้” ฮุนตอบพลางเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าต่อ ไอร์ขยับตัวมานั่งตรงปลายเตียง มองแผ่นหลังกว้างๆของฮุนอย่างใจหาย

กว่าห้าวันที่เขาตื่นมาพร้อมๆกับฮุน มันทำให้เขารู้สึกชินที่ต้องเห็นหน้าของเด็กคนนี้ในทุกเช้า หากว่าพรุ่งนี้เขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอฮุน เขาจะรู้สึกว่างเปล่าแค่ไหน และจะเหงาแค่ไหนหากไม่ได้แกล้งฮุนในทุกวัน ไม่ได้เห็นสีหน้างอนๆ รอยยิ้มใสๆ แค่คิดเขาก็แทบอยากจะห้ามไม่ให้ฮุนกลับ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเขาไม่มีสิทธิ์จะทำมัน ไอร์ดึงไหล่ฮุนเบาๆเป็นเชิงให้ฮุนขยับตัวมาหาเขา ก่อนจะโอบกอดฮุนไว้หลวมๆ

“ทะ...ทำอะไรฮะ O_O///” คนถูกกอดเอ่ยถามเสียงหลง เมื่อโดนไอร์กอดแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไอร์ไม่ได้ตอบคำถามเขา หากเพียงแต่ซุกหน้าลงกับไหล่เขาเบาๆ

ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดคอทำให้หัวใจของฮุนเต้นแรงจนเขากลัวว่าไอร์จะได้ยิน อ้อมกอดที่ได้รับทำให้เขารู้สึกได้ถึงความคิดของคนกอด เขารู้ว่าไอร์ไม่อยากให้เขากลับ และเขาเองก็ไม่ได้อยากกลับ แต่คงทำอะไรไม่ได้ เพราะเกาหลีคือบ้านของเขา และเขายังต้องวิ่งไล่ตามความฝันของเขาต่อไป ฮุนกุมมือที่ทาบอยู่บนอกเขาแน่น แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ปล่อยเถอะฮะ ผมต้องเก็บของต่อ แล้วยังต้องพาพี่ไปทำแผลอีก”

“ขอเวลาอีกหน่อยไม่ได้หรือไง ~O~” ไอร์ตอบกลับเสียงอ้อน กระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งกว่าเดิม โดยไม่รู้เลยว่าการทำเสียงแบบนั้นมันทำให้ฮุนใจอ่อนจนไม่อยากกลับ

“แค่ห้านาทีนะฮะ แล้วต้องไปล้างหน้าเช็ดตัวไปโรงพยาบาลกัน” ฮุนเอี้ยวตัวเพื่อใช้สายตาขู่คนเอาแต่ใจ

“ก็ได้ แต่นายต้องเช็ดตัวให้ฉันนะ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย ^^++” ไอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จ้องตาฮุนเขม็ง ฮุนบู้ปากก่อนจะแกะแขนไอร์ออกก่อนจะครบเวลาห้านาทีตามที่บอก

“ไม่ให้กอดแล้ว ไปล้างหน้ากัน แต่ผมไม่เช็ดตัวให้หรอกนะ ~3~”

ฮุนว่าพลางพยุงไอร์ให้ลุกขึ้น แล้วพาเขาไปล้างหน้าแปรงฝันในห้องน้ำ ระหว่างนั้นฮุนก็หาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาชุบน้ำเตรียมไว้ให้ไอร์เช็ดตัว หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จไอร์ถูกทิ้งให้นั่งเช็ดตัวคนเดียวบนเตียง ขณะที่ฮุนก็มุดเข้าไปรื้อเสื้อผ้าในตู้ของไอร์ออกมาให้เขาใส่ เสื้อที่ฮุนเลือกออกมานั้นเป็นเสื้อยืดคอกลมสีพีช ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเข้ม เพื่อให้สะดวกต่อการทำแผล

“ฮุน... ฉันเช็ดหลังไม่ถึงอ่ะ นายมาช่วยเช็ดให้หน่อยดิ ^^++” ไอร์ร้องเรียกฮุนที่กำลังง่วนอยู่กับตู้เสื้อผ้าของเขา คนถูกเรียกหันมามองไอร์ด้วยสายตาเคืองๆ แต่แก้มสองข้างกลับเป็นสีชมพูระเรือด้วยความเขิน

“พี่นี่เรื่องเยอะจริงๆเลย ทำไมแค่นี้ถึงเช็ดไม่ได้ล่ะ” ปากก็บ่นไปเรื่อย แต่สุดท้ายฮุนก็มาช่วยเช็ดหลังให้ไอร์อยู่ดี และคงเป็นโชคดีของเขาที่ไอร์หันหลังให้ เลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มเขินๆที่เผยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

วันทั้งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากกลับมาจากทำแผลที่โรงพยาบาลโค้ชเชกับเล็กก็มาเยี่ยมไอร์ที่บ้าน และเอาตารางซ้อมหลังจากขาของไอร์หายมาให้ พอรู้ว่าฮุนจะกลับเกาหลีสี่ทุ่มคืนนี้ โค้ชเชก็อาสาจะไปส่งที่สนามบิน ทำให้เวลาสองทุ่มนั้นทั้งสี่คนก็มานั่งทานอาหารที่ร้านอาหารภายในสนามบิน ไอร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามฮุนเอาแต่นั่งหน้าบึ้ง ข้าวปลาไม่ยอมกิน จนโค้ชเชเอ่ยแซวกลั้วเสียงหัวเราะ

“เป็นไรไปไอร์ เสียใจจนถึงกับกินข้าวไม่ลงเลยเหรอ ^O^~”

“โค้ชพูดอะไรกันครับ ผมไม่ได้เสียใจสักนิด ใครจะกลับก็กลับสิ ผมจะไปเสียใจทำไม” ไอร์แก้ตัวเสียงดังลั่น จนโค้ชเชกับเล็กหัวเราะออกมาพร้อมกัน

ฮุนยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าไอร์ ในขณะที่คนตรงหน้าเอาแต่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่ใส่ใจจะเอ่ยลาเขาเท่าไรนัก ฮุนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะจับไหล่ไอร์ไว้แน่น

“พี่จะไม่พูดอะไรจริงๆเหรอฮะ ^^~”

“นายจะให้ฉันพูดอะไร โชคดีนะ และกลับมาเร็วๆหรือไง ทั้งที่ฉันรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้”

“พี่ไอร์ฮะ พี่จำได้มั้ยที่บอกว่าถ้าพี่มีเวลาพี่จะไปเที่ยวบ้านผมมั่งน่ะ” ฮุนเอียงคอถามคนที่ทำหน้าบึ้ง

“จำได้ แล้วยังไงล่ะ กว่าฉันจะว่างก็คงต้องรอหลังตารางฝึกโน่น”

“แต่พี่จะไปใช่มั้ย....” ฮุนมองหน้าไอร์ตาแป๋ว รอคำตอบที่เขาอยากจะได้ยินมันไอร์ตีหน้าเฉยก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดฮุนหลวมๆ

“ฉันสัญญาว่าฉันจะไปหานาย...” ไอร์เอ่ยเบาๆที่ข้างแก้มฮุน แล้วคลายวงแขนออกมายืนจ้องหน้าฮุน พลางอมยิ้มน่ารัก

“ก็แค่นั้นล่ะ...^_^~” ฮุนว่าก่อนจะหันไปบอกลาโค้ชเชกับเล็กที่ยืนมองทั้งสองอยู่ด้วยสายตาสงสัย

ไอร์ทอดสายตามองตามเด็กหนุ่มตัวสูงที่โบกมือลา พร้อมกับเดินถอยหลังเข้าเกท เขาโบกมือตอบเมื่อฮุนหันกลับไป เขาใจหายไม่น้อยเลยที่ต้องมายืนมองเด็กคนนี้เดินจากเขาไป ทั้งที่เขาอยากจะไปด้วยหรือแม้แต่ห้ามไม่ให้ฮุนกลับไป แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะทั้งเขาและฮุนต่างก็มีความฝันเดียวกัน และเขาก็เข้าใจที่ฮุนต้องกลับไปก่อนกำหนดเพื่อจะฝึกซ้อมร่างกายให้พร้อมในการแข่งคราวหน้า เขาเองกคงต้องกลับไปซ้อมเพื่อเตรียมตัวแข่งในครั้งต่อไปเช่นกัน

แต่แน่นอนว่า... หากเขามีเวลาพักยาวๆหลังตารางซ้อม เขาคงจะต้องทำตามสัญญาที่บอกไว้กับเจ้าเด็กเอาแต่ใจคนนั้น รอก่อนเถอะ...นายต้องเจอฉันไปป่วนนายที่โน่นแน่นอน

“จะยืนยิ้มอีกนานมั้ย พี่ไอร์” เล็กตีไหล่ไอร์เบาๆ สายตาที่มองไอร์นั้นส่งแววล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นสิ... มัวแต่ยิ้มอยู่นั่น จะกลับมั้ยบ้าน” โค้ชเชเอ่ยแซวอีกคน ก่อนจะเดินนำไอร์และสองออกมา

...ฉันสัญญาว่าฉันจะไปหานาย แดฮุน... ไอร์นึกในใจก่อนจะหันหลังเดินตามโค้ชเชออกมา....

The………………End!

แล้วคอยติดตามฟิคเรื่องใหม่ด้วยนะคะ^/\^~