ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #8 : (End)7.1 สัญญาว่าฉันจะไปหานาย ^^~

เย้ๆๆ ^O^~ มาถึงพาร์ทแรกของตอนสุดท้ายกันแล้วนะคะ
วันนี้มาสีชมพูหวานๆ แบบคนมีความรักกันเลยทีเดียว
 ขอโทษนะคะที่ให้คอยนานมาก พร้อมแล้วก็ไปสำลักความหวานกันต่อเลยค้า!!!

                ฮุนยิ้มแห้งๆหลังจากมานั่งประจำที่นั่งคนขับ แน่นอนว่าจากอาการเจ็บขาของไอร์ ทำให้เขาจำเป็นต้องมานั่งประจำที่คนขับ ทั้งที่เขาไม่ได้รู้จักถนนหนทาง และยังไม่ชินกับการขับพวงมาลัยขวาอีกด้วย สายตาที่ไอร์มองฮุนในตอนนี้เต็มไปด้วยความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาทำถูกใช่มั้ยที่ให้เจ้าเด็กคนนี้ขับรถแทนเขา และเขาคงจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดแน่ใช่มั้ยเนี่ย ฮุนสตาร์ทรถอยู่นานสองนานกว่าเสียงเครื่องยนต์จะดังขึ้น บ่งบอกว่าเขาสตาร์ทรถได้สำเร็จ ฮุนหันไปยิ้มแป้นให้ไอร์อย่างดีใจ ขณะที่อีกฝ่ายยังหน้าเครียดอยู่

                “นี่แค่สตาร์ทรถ นายก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยแล้ว -__-;;” ไอร์บ่นเบาๆพอให้ฮุนได้ยิน ทำเอาคนที่จับพวงมาลัยอยู่ข้างๆหุบยิ้มไปในทันที

                “ผมจะออกรถแล้วนะฮะ ~O~!!” ฮุนบอกเสียงเข้มก่อนจะค่อยๆออกรถไปตามเส้นทางที่ไอร์บอก รถปิกอัพคันใหญ่พุ่งตัวออกสู่ท้องถนนอย่างสง่างาม ทำให้ไอร์คลายความกังวลลงไปเล็กน้อย

                เมื่อเข้าสู่ถนนเส้นหลัก การเคลื่อนที่ของรถภายใต้การควบคุมของฮุนเริ่มแกว่งไปมา จากความไม่มั่นใจในตัวเอง ความกังวลฉายชัดออกมาจนไอร์รู้สึกได้ รถที่แล่นสวนไปมาทำให้ฮุนเริ่มตกใจจนลนลาน ไอร์เอื้อมมือไปจับมือฮุนเอาไว้เพื่อให้คนข้างๆสงบลง ฮุนหันมามองหน้าไอร์อย่างลืมไปว่าตัวเองกำลังขับรถอยู่ ทำให้เขาเสียการควบคุมจนทำให้รถเซไปมาอย่างน่าหวาดเสียว

                “เฮ้ย!! หันไปมองข้างหน้าสิ นายจะมามองฉันทำไมกันเล่า” ไอร์ร้องเสียงดังลั่นเมื่อรถเก๋งที่แล่นอยู่อีกเลนสวนมาในระยะประชิด

                “นายจะฆ่าฉันหรือไงถึงได้ขับส่ายเป็นงูขนาดนี้ ตอนออกตัวแรกๆยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ หยุดรถเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ฉันกับนายจะโดนก็อปปี้ติดอยู่ท้ายรถบรรทุก” ไอร์บ่นยาวด้วยความกลัว ทำให้ฮุนรีบหักรถเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างลนลาน

                “เพราะพี่นั่นล่ะ จู่ๆก็มาจับมือผม ทำให้ผมตกใจจนกลายเป็นแบบนี้ ~O~//” ฮุนว่าคนข้างๆเสียงดุ หลังจากรถหยุดนิ่ง เขากอดอกแล้วเชิดหน้านิ่งเหมือนเด็กโดนขัดใจ

                “ห๊ะ... นายจะบอกว่า... นายเขินที่ฉันจับมือนาย เลยเสียสมาธิในการขับรถเหรอ” ไอร์อมยิ้มน้อยๆ เมื่อแก้มของฮุนเริ่มระเรือไปด้วยสีแดงจางๆ

                “ใครเขินพี่กันเล่า ผมเปล่าเขินสักหน่อย >O<///”

                “นายเขินก็บอกมาตรงๆเหอะน่า ยอมรับเหอะน่าว่านายเขินฉันน่ะ ^^~”

                “ผมเปล่านะฮะ พี่เลิกคิดเองเออเองสักทีสิ ไม่งั้นผมไม่ขับรถให้จริงๆด้วย ~3~!!” ฮุนเมินหน้ามองไปทางอื่น พยายามไม่ใส่ใจเสียงหัวเราะคิกคักของคนข้างๆ

                “ฉันก็ไม่คิดจะให้นายขับต่อไปหรอกนะ เปลี่ยนที่กับฉันเลย อ้อ... ไม่ต้องลงนายย้ายมาเลย” ไอร์ว่าพลางกลั้นหัวเราะ แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้คนที่คิดว่าจะไม่หันหน้ามาต้องหันมามองด้วยความงง

                “พี่หมายความว่าไงฮะ ถ้าไม่ลงแล้วผมจะย้ายได้ยังไง”

                “นายก็ขยับมาฝั่งฉัน แล้วฉันจะมุดไปนั่งฝั่งนายเอง แค่นี้ก็จบ” ไอร์พูดเหมือนง่าย แต่คนฟังกลับยังทำหน้างงสงสัยอยู่ เขาจึงค่อยๆขยับตัวไปหาฮุนเหมือนจะนั่งลงไปบนตักของคนขี้สงสัย

                “พี่จะทำอะไรอ่ะ O__O!!” ฮุนร้องเสียงหลง เมื่อไอร์หันหน้ามาหาเขา รอยยิ้มทะเล้นของไอร์ทำเอาเขาเขินที่ต้องมองมันใกล้ๆแบบนี้

                “นายก็ย้ายก้นนายไปฝั่งโน้นสักทีสิ ให้ยืนแบบนี้ฉันก็เมื่อยเป็นนะ” ไอร์บ่นไม่จริงจังนัก ฮุนพยายามแทรกตัวผ่านช่องว่างเล็กๆที่ไอร์เหลือไว้ให้ จนเขาไปนั่งหน้าแดงเถือกที่เบาะข้างคนขับในที่สุด

                “บอกฉันมาตรงๆเหอะว่านายกำลังเขิน ^^++” ไอร์อมยิ้มมองหน้าแดงๆของฮุน ก่อนจะค่อยๆออกรถไปอย่างช้าๆ ฮุนตวัดสายตามามองไอร์เคืองๆ แล้วแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

                “พี่ก็รู้อยู่แล้ว จะถามผมทำไมกัน ก็ใครล่ะ ที่ชอบทำให้ผมเป็นแบบนี้ ~ /// ~;;”ฮุนตอบกลับเสียงอ่อย ขณะที่อีกคนยังคงเอาแต่หัวเราะคิกคัก

                “ก็แค่นั้น ^__^~”

                ไอร์เงียบไปไม่ได้เอ่ยอะไรอีก หลังจากที่ได้คำตอบที่ตัวเองพอใจ ความเจ็บปวดที่ขากำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก มันปวดหนึบขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงฝืนเหยียบคันเร่งต่อไป แต่เหมือนกับคนข้างๆจะสังเกตเห็นถึงความเจ็บของเขา ฮุนมองหน้าซีดๆของไอร์อย่างนึกเป็นห่วง เขารู้ดีว่า แม้เขาจะอยากขับแทนแค่ไหน แต่ไอร์คงไม่ยอม และต้องปากแข็งว่าตัวเองไม่เป็นไร ฮุนเลื่อนสายตาไปมองที่ขาของไอร์ ผ้าพันแผลสีขาวของไอร์มีเลือดซึมออกมาเยอะจนน่าตกใจ ฮุนตาเหลือกระร่ะระลักถามไอร์

                “พี่ไอร์ฮะ... พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอฮะ O_O;;”

                “นายจะให้ฉันรู้สึกอะไรล่ะ ^^++” ไอร์หันมาหรี่ตาเล็กๆมองฮุน พร้อมรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ ฮุนรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ จึงตีไปที่ต้นแขนของไอร์เต็มแรง

                “พี่คิดอะไรเนี่ย ~O~;; ผมหมายถึงว่า... พี่ไม่เจ็บขาเลยเหรอฮะ”

                “โอย... ฉันเจ็บนะเนี่ย ใครจะไปรู้ล่ะ จู่ๆนายก็พูดจามีเลศนัยกับฉัน ใครจะรู้ว่านายหมายถึงขาของฉัน”

                “ผมไม่คิดเลยนะฮะ ว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้ ~*~!!” ฮุนทำสีหน้าผิดหวังใส่ ทำให้ไอร์ที่กำลังจะหัวเราะต้องเปลี่ยนมาแก้ตัวเสียงแผ่ว เขาชักจะหมดแรงแล้วล่ะตอนนี้

                “ฉันไม่ได้คิดอะไรอย่างที่นายกำลังคิดหรอกนะ ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นคนพูดประโยคเมื่อกี้”

                “พี่อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย ผมไม่มีทางเชื่อพี่หรอกฮะ” ฮุนยังคงทำหน้ามุ่ย และเลือกจะไม่มองหน้าไอร์ แต่เสียงแผ่วๆของคนข้างๆก็ทำให้เขาต้องหันกลับมา

                “ฉันไม่อยากเถียงกับนายแล้ว เจ้าเด็กดื้อ...”

                “พี่ไอร์ฮะ เจ็บมากเลยใช่มั้ย พอเถอะฮะ เดี๋ยวผมขับต่อเอง สัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่กลัวอีก” ฮุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย ไอร์หันมาสบสายตาห่วงๆของฮุน ก่อนจะยอมหยุดรถ เพื่อให้ฮุนเป็นคนขับต่อ

                ระหว่างที่ขับรถไปนั้น ฮุนก็พยายามมองหาโรงพยาบาล จนในที่สุดเขาก็เห็นโรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่งเข้า ฮุนรีบเลี้ยวรถเข้าไปโดยไม่ได้บอกกล่าวไอร์แม้แต่คำเดียว เพราะเขากลัวว่าไอร์จะไม่ยอม ฮุนหยุดรถที่หน้าตึกอุบัติเหตุ-ฉุกเฉิน ทันทีที่รถเขาหยุดนิ่ง ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาถามเขา ฮุนได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆปให้เพราะฟังภาษาไทยไม่ออก

                “เออ... จะมาทำแผลครับ ผมเป็นแผลที่ขา ^^;;;” ไอร์เป็นคนยื่นหน้ามาตอบคำถามของเจ้าหน้าที่เสียเอง ผู้ชายคนนั้นพยักหน้ารับยิ้มๆก่อนจะไปลากรถเข็นมาทางฝั่งที่ไอร์นั่ง

                “นายนี่มันน่าเขกหัวจริงๆ คิดจะเลี้ยวก็เลี้ยว เกิดมีรถวิ่งตามมาไม่ทันระวัง เราไม่ซวยกันเลยเหรอ” ไอร์บ่นฮุนระหว่างทางที่เจ้าหน้าที่เข็นเขาไปที่ห้องฉุกเฉิน

                “ผมกลัวพี่จะไม่ให้ผมพาพี่มานี่ฮะ ^^//”

                “ญาติเชิญรอข้างนอกก่อนนะครับ ^^~” เจ้าหน้าที่หยุดรถที่หน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนจะหันมาบอกฮุน โดยที่ลืมไปว่าเขาเป็นคนต่างชาติ ไอร์หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าฮุนทำหน้าเอ๋อๆ

                “นายรออยู่ข้างนอกนี่ล่ะ ฉันเข้าไปได้คนเดียว”

                ฮุนพยักหน้ารับ แล้วเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ไอร์หายเข้าไปนานจนฮุนเกือบจะเผลอหลับ ถ้าหากว่าไม่มีเสียงคุยกันของพยาบาลสาวสองคนที่เดินผ่านมาทำลายความเงียบลง เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่เข็นรถไอร์ออกมาพอดี

                “เป็นไงบ้างฮะ คุณหมอว่าไงบ้าง” ฮุนถามเสียงตื่นเต้น แกมกังวลว่าแผลที่ขาไอร์จะอักเสบมาก

                “มันอักเสบนิดหน่อย นายไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นหรอกน่า” ไอร์มองหน้าฮุนด้วยรอยยิ้มกริ่ม เขาชอบนะ เวลาที่ฮุนเป็นห่วงเขา มันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสำคัญกับเจ้าเด็กนี่เอามากๆเลย

                “ผมไม่คุยกับพี่แล้ว >///<!!” ฮุนบ่นเบาๆแล้วเลิกถามไอร์ไปเลย เขาเขินจะตายอยู่แล้วที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่แบบนี้ เขาว่าเขาควรจะไปรอไอร์ที่รถดีกว่า เจ้าหนน้าที่ชายคนนี้เริ่มมองเขาสองคนแปลกๆแล้ว

                ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาหลังจากที่ฮุนกับไอร์ออกมาจากโรงพยาบาล แม้จะง่วงนอนเพราะฤทธิ์ยาแค่ไหน แต่ไอร์ก็พยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งไว้ เพราะถ้าหากเขาเผลอหลับไป ฮุนคงได้พาเขาหลงทางอีกเป็นแน่ เวลาผ่านไปพักใหญ่ ฮุนรู้สึกแปลกใจที่ไอร์เงียบไปจนผิดปกติ จึงหันไปหวังจะชวนคนข้างๆคุย แต่กลับพบว่าไอร์หลับสนิทไปแล้วเรียบร้อย เอาแล้วไงล่ะ... ใครจะบอกทางเขาล่ะทีนี้ ฮุนนึกอย่างหวั่นใจ ได้แต่มองป้ายบอกทางตามที่ไอร์เคยบอกให้เขาทำ

                ไอร์สะดุ้งตื่นเมื่อถูกสะกิดที่ไหล่เบาๆ เขาหรี่ตาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืด จนเห็นรอยยิ้มแห้งๆของคนที่ปลุกเขาได้ชัดเจน เขาเผลอหลับไปตอนไหนกันเนี่ย หวังว่าคงไม่นานจนฮุนพาเขาขับรถหลงทางมาไกลนะ ไอร์มองไปรอบๆด้วยความหวั่นใจ แต่กลับพบว่าตอนนี้รถของเขามาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าปากซอยบ้านของเขาเอง ไอร์หันไปมองคนที่กำลังนั่งยิ้มทะเล้นอยู่ข้างๆอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าเจ้าเด็กจอมหลงทางอย่างฮุนจะพาเขามาถึงจุดหมายจนได้

                “พี่จะบอกว่าผมเก่ง ก็พูดออกมาเถอะน่า ^O^~”

                “ไม่ต้องมาทำตลกเลยนะ ทำไมนายถึงไม่ปลุกฉัน เกิดหลงทางไปไกลจะทำยังไง” ไอร์ดุฮุนเสียงเข้ม รอยยิ้มสวยบนหน้าใสจึงแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งแทบจะทันที

                “ผมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ ผมจะพาพี่หลงได้ยังไง มีแต่พี่นั่นล่ะที่ชอบทำให้ผมหลงทางอยู่เรื่อย” ฮุนเอ่ยเถียงเสียงเบา ดวงตาเล็กหรี่ลงอย่างน้อยใจ

                “นาย...” ไอร์มองอาการน้อยใจของคนตรงหน้าแล้วนึกด่าตัวเองในใจ เขาไม่น่าพลั้งปากดุฮุนเลย “แล้วนี่นายจะจอดรถนอนตรงนี้หรือไง มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ”

                “ผม...จำไม่ได้นี่ฮะ ว่าเป็นซอยไหน จำได้แค่ชื่อหมู่บ้านเท่านั้นล่ะ”

                “เลี้ยวเข้าซอยตรงหน้านั่นไง ~O~!” ไอร์ชี้มือไปที่ซอยบ้านตัวเอง ฮุนมองตามก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปตามที่ไอร์บอก และเลี้ยวเข้าบ้านหลังที่เขาจำได้ขึ้นใจว่าเป็นบ้านของไอร์

                “นาย...ก็เก่งนะที่มาถึงที่นี่โดยที่ฉันไม่ได้บอกทางเลย” ไอร์เอ่ยเสียงเรียบเมื่อวางแขนลงบ่นไล่ฮุน คนถูกชมชะงักกึก หยุดมองคนเอ่ยชมงงๆ

                “เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะฮะ -__-?”

                “ฉันพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะ รีบพยุงฉันลงจากรถซะทีเหอะน่า ค้างท่านี้นานๆมันเมื่อย ~///~!!” ไอร์หลบสายตาฮุน ไม่อยากให้เด็กคนนี้เห็นแก้มที่รื่นไปด้วยสีชมพูระเรือ

                “พี่ก็เป็นซะอย่างนี้สิน่า ^_^~” ฮุนอมยิ้มแก้มป่อง ก่อนจะพยุงไอร์ลงจากรถ และเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน

แม่ของไอร์ที่ลงมาเปิดประตูบ้านให้ร้องทักขาของลูกชายอย่างตกใจ ไอร์ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วโกหกชุดใหญ่ให้แม่ฟัง มันจำเป็นนี่นะ เขาไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจเรื่องแป้ง เพราะแม่ของเขาค่อนข้างรู้จักกับแป้งดี เมื่อกล่อมให้แม่สบายใจจนขึ้นบ้านไปนอนได้แล้ว ไอร์จึงหันมายิ้มกริ่มใส่ฮุน ที่นั่งหาวหวอดๆอยู่ข้างๆเขา ฮุนปิดปากตัวเองเขินๆเมื่อรู้ตัวว่าโดนไอร์มองอยู่ ไอร์ขยับตัวมาโอบไหล่ฮุนเอาไว้พลางยิ้มยั่ว

“ไปนอนกัน ^^++”

“ห๊ะ... O_O/// อะไรนะฮะ พี่หมายถึงอะไรกัน” ฮุนระล่ำระลักถาม ใบหน้าแดงระเรือขึ้นมาด้วยความเขิน ทำเอาไอร์หัวเราะรวนกับอาการของฮุน “ขำอะไรของพี่กันฮะ >O<//”

“ก็ขำนายน่ะสิ ก็ฉันชวนนายไปนอนก็คือไปนอนไง มันดึกแล้วนะ นายจะนั่งตรงนี้จนเช้าเลยเหรอ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ จู่ๆก็พูดขึ้นมาแบบนั้น...” ฮุนบ่นแล้วพยุงไอร์ให้ลุกเดินขึ้นบ้านไปพร้อมกัน
 

โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ตอนสุดท้ายแล้ว
ให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ ^^~