ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #7 : 6 ไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวด

มาแล้วจ้าาาา ^^~
หายไปนานมากเลยอ่ะ ลืมกันหรือยังน้อ
วันนี้เอาตอนที่หกมาง้อนักอ่านทุกคนแล้วนะ ^O^!!!

6.

ไอร์ ฮุน และแป้งนั่งคุยกันถึงเรื่องสถานที่ที่กำลังจะได้ไปดูอย่างตื่นเต้น แต่คนที่ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นฮุน เขาเห็นรูปภาพในโปสเตอร์ว่าที่นี่มีสวนหินรูปร่างแปลกๆ เขาอยากจะเห็นของจริงเหมือนกันว่ามันจะแปลกแล้วก็สวยแค่ไหน รถรางนำเที่ยวมาหยุดที่ลานกว้างหน้าพิพิธภัณฑ์เล็ก ผู้คนที่โดยสารมาบนรถต่างทยอยลงจากรถ ฮุนเป็นคนแรกที่วิ่งร่าลงจากรถก่อนใครเพื่อน ก่อนที่ไอร์จะตามลงมา และแป้งรั้งท้ายเพื่อน

“อ๊ะ...O__O!!” แป้งที่จู่ๆก็เดินสะดุดบันไดรถคว้าคอเสื้อไอร์เอาไว้ ทำให้ไอร์ต้องรีบหันไปรับแป้งที่กำลังจะหล่นจากรถไว้ได้ทันพอดี

“เป็นอะไรมั้ย แป้ง” ไอร์ถามอย่างเป็นห่วง ขณะที่แป้งเอาแต่ส่ายหน้าไปมา แก้มใสๆเริ่มเรือไปด้วยสีชมพู ไอร์ประคองแป้งให้ทรงตัวได้ปกติ โดยมีสายตาเคืองๆของฮุนมองอยู่ทุกอิริยาบถ

“ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้นายฉันคงตกรถ แข้งขาถลอกไปแล้ว^^”

“ไม่เป็นไร เพื่อนก็ต้องดูแลเพื่อนอยู่แล้ว^^” ไอร์เน้นคำว่าเพื่อนเพื่อจะทำให้คนที่ยืนจ้องอยู่ รู้สึกมั่นใจว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ รวมถึงแป้งด้วย ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให่ฮุน “ไปกันเถอะฮุน นายอยากเห็นเร็วๆนี่”

“พี่จำได้ด้วยเหรอฮะว่าผมก็มาด้วย~^~**” ฮุนประชดเสียงขุ่น ก่อนจะเดินหนีไอร์เข้าไปในพิพิธภัณฑ์ ไอร์แอบยิ้มบางๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเด็กคนนั้นน่ารักได้ตลอดเวลาแบบนี้นะ

ภายในพิพิธภัณฑ์ที่เต็มไปด้วยป้าย และแผนที่ของอุทยานและแผนที่จังหวัด บอกถึงสถานที่ต่างๆ ฮุนได้แต่เดินมองโน่นนี่ไปตามเรื่องตามราว เพราะเขาไม่รู้จักสิ่งที่อยู่ในแผนที่ และทักษะการอ่านแล้วแปลภาษาอังกฤษของเขาไม่ได้ดีขนาดนั้น จู่ๆฮุนก็หยุดเดินเมื่อเขารู้สึกว่ารอบตัวเขาเงียบผิดปกติ เขามองหาไอร์ไปทั่วบริเวณแต่กลับไม่พบ อีกแล้วเหรอ... แค่สถานที่แคบๆแบบนี้ เขายังจะหลงกับไอร์อีกเหรอเนี่ย ฮุนนึกปลงตัวเองเงียบๆ

“นายมองหาไอร์อยู่เหรอ ไม่ต้องหาหรอก ^^ ไอร์เขาไปซื้อน้ำน่ะ” แป้งที่ไม่รู้โผล่มาจากทางไหน เป็ฯคนตอบคำถามที่ดังอยู่ในหัวฮุน

“คะ...คุณแป้ง... มาจากตรงไหนฮะเนี่ย ผมตกใจหมดเลย” ฮุนมองหน้าแป้งอย่างระแวง เขารู้สึกถึงความผิดปกติจากรอยยิ้มคนตรงหน้าจริงๆ

“ก็มาด้วยกัน ยังจะถามอีกนะ” แป้งพูดขำๆ ก่อนจะเบนสายตามองไปด้านนอกพิพิธภัณฑ์ “เราออกไปข้างนอกกันดีกว่า ฉันจะพานายไปดูหิน นายอยากรู้มั้ยว่าทำไมที่นี่ถึงชื่อป่าหินงาม ฉันจะพานายไปดู^^”

“เอ่อ... แต่ว่า...พี่ไอร์ยังไม่มาเลยนะฮะ”

“ฉันบอกเขาไว้แล้วล่ะน่า ว่าให้ตามไปที่ไหนน่ะ มาเถอะ” แป้งดึงแขนฮุนให้เดินตามเธอไป แม้ใจจะรู้สึกไม่ปลอดภัยแค่ไหน แต่ฮุนก็ยอมให้แป้งลากไปเงียบๆ

แป้งพาฮุนเดินลัดเลาะมาจนถึงกลางป่าที่เต็มไปด้วยหินรูปร่างประหลาดตา เรียงรายอยู่รอบตัวเขา ฮุนตาโตวาวอย่างตื่นเต้น ป่าที่เต็มไปด้วยหินแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ป่าที่ควรจะมีแต่ต้นไม่และสีเขียวของหญ้า กลับแซมไปด้วยหินมากมายหลากหลายรูปร่าง ตรงที่ที่เขายืนอยู่เป็นจุดที่ค่อนข้างสูง และเหมือนหน้าผาขนาดย่อม ความสูงคงเกือบๆสองเมตรได้ล่ะมั้ง ฮุนก้มมองลงไปแล้วนึกเสียวไส้ หากตกลงไปไม่ขาหักก็คงขาพลิกเดินไม่ได้ไปนานเลย

“มองลงไปข้างล่างทำไมอ่ะ ไม่กลัวตกลงไปเหรอ” แป้งเดินเข้ามายืนชิดตัวฮุน จนเขารู้สึกแปลกใจ ฮุนขยับตัวถอยห่างจากแป้งตามสัญชาตญาณระวังตัวของเขา

“ก...ก็กลัวนิดหน่อยฮะ ผมว่าเรายืนห่างๆตรงนั้นก็ดีนะฮะ” ฮุนถอยห่างออกมาอีก ในขณะที่แป้งยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“นายว่า... ถ้าหากตกลงไปขาเราจะหักมั้ยนะ ^^~” แป้งว่าพลางชะโงกหน้ามองลงไปข้างล่าง ถึงจะไม่สูงมาก แต่ก็ทำให้เดี้ยงได้เหมือนกันนะ

“ทำไมคุณแป้งถึงถามแบบนั้นล่ะฮะ ผมว่าเราไปกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ไอร์จะตามหาเราไม่เจอ”

“เขารู้หรอกน่าว่าเราอยู่ที่ไหน ตรงนี้น่ะเด่นจะตาย”

“แต่ผมว่า...” ฮุนทำท่าจะแย้ง แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไง ถ้าเขาจะเดินหนีแป้งก็กลัวตัวเองจะหาทางลงไปไม่ได้ เขาจึงได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่กับที่

“อืมมมม... ฉันอยากรู้จริงๆนะ หรือจะลองโดดลงไปดีล่ะเนี่ย” แป้งทำท่าจะโดดลงไป แต่แล้วก็กลับชะงักแล้วถอยมา เล่นเอาฮุนใจหายใจคว่ำอยู่ห่างๆ

“คุณแป้งเลิกเล่นเถอะฮะ เราลงไปข้างล่างกันดีกว่า จนป่านนี้พี่ไอร์ยังไม่ตามเรามาเลย คงจะกำลังเป็นห่วงอยู่แน่ๆ” ฮุนเดินเข้าไปหหาแป้งหมายจะดึงเธอให้ออกมาจากตรงนั้น

“อ๊ะ....O___O!!” แป้งทำท่าโงนเงนคล้ายเสียหลักจะตกลงไปอีกครั้ง ทำให้ฮุนต้องรีบคว้าเอวแป้งไว้อย่างตกใจสุดขีด พร้อมดึงเธอเข้าหาตัว

“ก...เกือบไปแล้วนะฮะ ผมบอกแล้วว่าให้ยืนห่างๆตรงนี้หน่อย” ฮุนบ่นเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือออกจาเอวของแป้ง แต่แล้วแป้งก็กลับเปป็นฝ่ายหันมาสวมกอดฮุนไว้ซะเอง

ฮุนได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่รู้จะขยับตัวไปทางไหน ขะ...เขายังไม่เคยโดนผู้หญิงกอดเลย นี่เป็นครั้งแรกและมันก็ให้ความรู้สึกแปลกๆกับเขา แต่ว่าแป้งจะกอดเขาไว้ทำไม ในเมื่อแป้งไม่ได้ชอบเขา แต่ชอบไอร์ไม่ใช่หรือไงนะ ฮุนนึกสงสัยในใจ

“แปลกใจเหรอ... ว่าทำไมฉันถีงได้กอดนาย หึหึ~” จู่ๆแป้งก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆ เธอผละออกมาแล้วจับแขนทั้งสองข้างของฮุนไว้แน่น “อย่าได้คิดว่าฉันจะหลงรักคนที่ทำลายหัวใจฉันอย่างนาย”

“อะ...อะไรนะฮะ คุณแป้ง...พูดอะไรฮะ” ฮุนงงในสิ่งที่แป้งพูด เธอไม่ได้พูดภาษาอังกฤษกับเขา เธอกำลังบ่นเป็นภาษาไทยใส่เขา ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่เข้าใจมันเลย

“นาย... คงคิดว่าฉันจะโดดลงไปจริงๆน่ะเหรอ หึหึ~  คนที่สมควรจะตกลงไปคือนาย ไม่ใช่ฉัน!!” แป้งถลึ่งตาใส่ฮุน จนเขาตกใจในความเปลี่ยนไป ของผู้หญิงที่ดูน่ารักมาโดยตลอด

“ตกใจเหรอ... นี่ขนาดตกใจยังน่ารักเลยอ่ะ แล้วถ้าตกลงไป... จะเป็นยังไงนะ”

“คะ... คุณแป้ง ทำแบบนี้ทำไมฮะ เรากลับลงไปดีกว่านะ”

“ถ้านักกีฬาแขนขาเดี้ยงจนไม่สามารถแข่งแมตสำคัญได้ จะส่งผลยังไงบ้างนะ ฉันอยากจะรู้จริงๆ”

“ทะ...ทำอะไรฮะ ปล่อยผมนะฮะ คุณแป้ง” ฮุนร้องเสียงหลงเมื่อโดนแป้งผลักจนตัวเอนจะตกลงไป แล้วดึงแขนเขาเอาไว้ไม่ให้หล่นลงไปจริงๆ แต่ตอนนี้ใจฮุนมันหล่นไปที่ตาตุ่มเรียบร้อยแล้ว

“กลัวเหรอ... กลัวตัวเองเจ็บด้วยเหรอ แล้วที่ฉันเจ็บล่ะ นายเป็นใคร เป็นใครทำไมถึงต้องเข้ามาในชีวิตไอร์  ทำนายถึงได้สำคัญกับไอร์มากกว่าเพื่อนที่คบกันมานานอย่างฉัน!!!”

“คุณแป้ง...” ฮุนพึมพำตอบเบาๆ มองแป้งที่กำลังร้องไห้อย่างไม่รู้จะทำยังไง เขาคิดว่าแป้งน่าจะเข้าใจ เขาคิดว่าแป้งจะยอมรับทุกอย่างได้ แต่เขาน่าจะรู้ว่ามันไม่ได้ทำได้ง่ายๆเลย

“ฉันจะทำให้นายกับไอร์ เจ็บยิ่งกว่าที่ฉันเจ็บ เริ่มที่ทำให้นายเดี้ยงเป็นอย่างแรกเลยดีมั้ย”

แป้งยิ้มร้ายที่มุมปากก่อนจะออกแรงผลักฮุนเต็มที่ เพื่อจะให้ฮุนตกลงไปให้ได้ แต่ฮุนที่อาศัยความสูงกับความที่ตัวใหญ่กว่า ยื้อตัวเองเอาไว้ แรงที่แป้งใช้ดันเขาไม่ยากหรอกที่เขาจะต้านมันเอาไว้ แต่ถ้าหากเขาลื่นขึ้นมา ก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะใช้แรงต้านกลับ เขาไม่รู้ว่าแป้งเอาแรงมาจากไหนมากมายมาใช้ดันผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอ แต่เธอก็ทำให้เขาไม่สามารถจะขยับตัวได้เลย

“ไปทำอะไรกันตรงนั้นน่ะ!!” จู่ๆไอร์ก็โผล่เข้ามา ภาพที่เขาเห็นคือ... คนสองคนกำลังยืนกอดกัน แล้วยื้อไปมาอยู่ไม่ห่างจากที่เขายืนมากนัก

“พะ...พี่ไอร์ฮะ ช...”

“ฮุน!! นายจะทำอะไร โกรธฉันขนาดนี้เลยเหรอ” ยังไม่ทันที่ฮุนจะทันขอความช่วยเหลือจากไอร์ แป้งก็ยื้อแขนเขาเอาไว้แล้วทำท่าเหมือนจะโดนเขาผลัก

“คุณแป้งทำอะไรฮะ หยุดเถอะฮะ ผมกลัวแล้วนะ”

“นายทำแบบนี้ทำไมอ่ะ ฉันก็ยยอมรับผิดไปแล้ว นายเลิกแกล้งฉันสักที”

แป้งยังไม่ยอมหยุดยิ้อแขนฮุน จนตอนนี้ทั้งสองคนแทบจะหล่นลงไปอยู่แล้ว ไอร์ที่มองอยู่เห็นท่าไม่ดี เขาจึงเข้าไปห้ามทั้งสองคน

“เลิกเล่นกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้ตกลงไปจริงๆหรอก” ไอร์ดึงแขนแป้งให้ปล่อยแขนของฮุน แต่เธอกลับสะบัดแขนใส่ไอร์สุดแรง จนไอร์ที่ไม่ทันได้ระวังตัวเชถลาตกลงไปอย่างรวดเร็ว

แป้งหยุดยื้อแขนฮุนทันทีด้วยความตกใจสุดขีด ทั้งสองคนค่อยๆชะโงกหน้าลงไปมองข้างล่างด้วยหัวใจที่เต้นรัว ไอร์ฟุบอยู่กับพื้น และที่ขาของเขาก็มีเลือดซึมออกมาเยอะจนน่าตกใจ อารมณ์ตกใจทำให้ฮุนวิ่งหาทางลงไปหาไอร์ และไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ลงมาหาไอร์จนได้ ฮุนคุกเข่าลงข้างๆไอร์ ที่กำลังยันตัวเองให้ลุกนั่ง ดวงตาคู่สวยพราวไปด้วยน้ำตา แป้งที่ตามลงมาได้แต่ยืนมองทั้งสองคนอยู่ห่างๆ

“พี่ไอร์ฮะ ผมขอโทษ... พี่เจ็บมากมั้ย” ฮุนเอื้อมมือไปแตะที่ขาซ้ายของไอร์ แต่เขากลับชะงักมือไว้แค่นั้น เมื่อเห็นสายตาเคืองๆของไอร์

“ฉันไม่เป็นไรมากหรอก แค่...เฮ้ยยย O___O!!!” ไอร์ร้องเสียงดังลั่นเมื่อเห็นเลือดที่ขาของตัวเองความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างกายแทบจะทันที

“พี่เจ็บเหรอฮะ oOo!! ผมว่าเรารีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่า” ฮุนรีบเข้าไปพยุงไอร์ที่เหมือนจะช็อคไปแล้วเรียบร้อย ขณะที่แป้งเอาแต่ยืนมองอยู่ที่เดิม

“ส่วนคุณแป้ง อย่าได้พูดคำว่าขอโทษนะฮะ เพราะผมจะไม่มีวันยอมรับมัน” ฮุนหันไปปบอกแป้งเสียงเย็ฯชา ก่อนจะพยุงไอร์ออกมาจากตรงนั้น

แป้งที่กำลังสับสนได้แต่มองตาหลังทั้งสองคนไป เธอไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอทำแบบนั้นลงไปได้ เธอแค่เจ็บปวดและแค้นเคืองจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธออยากให้คนที่ทำให้เธอเจ็บได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ และเขาก็ได้รู้ แม้จะเป็นความเจ็บปวดของร่างกายที่เทียบอะไรกับความเจ็บปวดในหัวใจเธอไม่ได้เลยก็ตาม แป้งก้าวเดินตามฮุนกับไอร์ไปห่างๆด้วยความเงียบ

ไอร์นั่งนิ่งอยู่ในศูนย์ของอุทยาน หลังจากที่เจ้าหน้าที่จัดการทำแผลให้เขาเรียบร้อย ตรงหน้าเขาคือฮุนที่เอาแต่นั่งทำหน้าหงิก ห่างออกไปคือแป้งที่เหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายและเย็นชา ต่างคนต่างเงียบ เป็นช่วงเวลาที่ฮุนไม่ชอบที่สุดในทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ฮุนหันไปมองที่แป้งอย่างต้องการคำอธิบาย แต่เธอไม่ได้หันมาสบตาเขา ไม่แม้แต่จะขยับตัว

“ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรออกมาเลยใช่มั้ย ~O~!!” ไอร์เอ่ยถามอย่างหมดความอดทน ที่ต่างคนต่างเอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จากันสักคำ

“ผมไม่มีอะไรจะพูดนี่ฮะ คนที่น่าจะพูดอะไรออกมามากที่สุดไม่ใช่ผมสักหน่อย”ฮุนว่าพลางเหล่มองไปที่แป้ง เธอค่อยๆหันมามองตอบฮุนในที่สุด

“จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ ขอโทษทั้งที่รู้ว่านายไม่ยอมอภัยงั้นเหรอ” แป้งจ้องหน้าฮุนด้วยแววตาเคืองๆ ก่อนจะละสายตาไปหาไอร์ “ส่วนนาย จะให้ฉันพูดอะไร ในเมื่อฉันคิดว่าที่นายเจ็บ ยังไม่เท่าความเจ็บในใจฉัน”

“แป้ง... ที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ คิดให้ดีนะว่าใครที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด” ไอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่แป้งกลับเค่นยิ้มออกมา เหมือนจะหัวเราะคำพูดของไอร์อยู่ในที

“ยังต้องให้ฉันคิดอีกเหรอ มาถึงตรงนี้แล้ว ถ้าวันนั้นนายไม่โทรมา แล้วบอกจะไปหาฉันที่รีสอร์ท ฉันอาจจะลืมนายไปจริงๆแล้วก็ได้ นายยังต้องให้ฉันคิดอีกเหรอ”

“ฉัน... อาจจะเป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่คนที่ทำให้เธอเจ็บที่สุดก็ไม่ใช่ฉันหรอกนะ”

“นายจะบอกอะไร จะบอกว่าฉันทำร้ายตัวเองเหรอ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่นางร้ายในละคร ที่พอถึงจุดที่ทุกคนรู้ความจริง ก็ต้องมานั่งร้องไห้ แล้วสำนึกผิด” แป้งหยุดพูดแล้วกลืนก้อนสะอื้นลงไปอย่างยากเย็น

“แผลที่ขาของนาย มันเทียบไม่ได้แม้แต่นิดเดียวกับแผลที่ใจของฉัน ความผิดของฉัน ฉันรู้มันดี แต่ถ้าจะให้ฉันสำนึกผิดตอนนี้คงไม่ได้หรอก ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ” พูดจบแป้งก็เดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

ฮุนที่นั่งฟังอยู่ถึงกับอึ้งในสิ่งที่แป้งระบายออกมา เขาโกรธแป้งที่ทำให้ไอร์ต้องเจ็บตัว แต่กลับลืมไปซะสนิทว่าคนที่ทำให้เธอเจ็บปวด คือเขาและไอร์ ความเจ็บที่ไม่สามารถหายได้ง่ายๆเช่นแผลที่ขาของไอร์ คนที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษคือเขากับไอร์มากกว่า ฮุนหลับตานิ่งอย่างรู้สึกผิด

“ทำอะไร ท่าทางแบบนี้ นึกว่าตัวเองเป็นพระเอกละครหรือไง ที่เอาแต่เห็นใจคนอื่น” ไอร์ดีดหน้าผากฮุนเบาๆ ทำให้ฮุนต้องลืมตามามองคนตรงนห้าเคืองๆ

“พี่ยังจะตลกออยู่ได้นะฮะ ไม่รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของคุณแป้งเลยหรือไง - O -**”

“อะไรกัน เป็นนายไม่ใช่เหรอ ที่ทำท่าทางโกรธแป้งมากกว่าฉันซะอีก” ไอร์หรี่ตามองฮุนงงๆ เจ้าเด็กนี่เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวจริงๆ

“ก็ตอนนั้นผมโกรธเธอจริงๆนี่ฮะ เธอร้ายกาจ แต่นั่นก็เพราะว่าเธอได้รับความเจ็บปวดจากเรา” ฮุนบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังจนไอร์นึกขำ

                “นายก็เป็นแบบนี้ตลอดล่ะ เอาแต่สงสารคนอื่น จนลืมว่าโดนทำร้ายยังไงบ้าง” ไอร์ยีผมฮุนเล่นอย่างทุกครั้ง และก็ทุกครั้งที่มักจะถูกมองค้อนด้วยสายตาแสนงอนของฮุน

                “เมื่อไรพี่จะเลิกยุ่งกับผมของผมสักทีนะ ~3~!!”  ฮุนบู้ปากใส่ไอร์ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นพลางกอดอกทำท่างอนเหมือนเด็ก

                “นายงอนเหรอ นี่... งอนจริงเหรอ คราวนี้ฉันไม่ง้อหรอกนะบอกให้”

                “งั้นพี่ก็เดินกลับไปที่เต็นท์เองละกัน” ฮุนหันมาบอกแล้วลุกเตรียมจะเดินหนีไปอีกคน แต่เสียงเรียกของไอร์ก็รั้งเขาไว้ซะก่อน

                “อยากให้ฉันง้อนายล่ะสิ แต่จำไว้นะ ถ้านายไม่พยุงฉันกลับไปที่เต็นท์และไปที่รถ นายก็ไปไหนไม่ได้เหมือนกันนั่นล่ะ หึหึ~” ไอร์หัวเราะอย่างเป็นต่อ เมื่อฮุนหันกลับมาหาเขา

                ฮุนยืนนิ่งครุ่นคิดอย่างหนัก อย่างที่ไอร์บอก ถ้าไม่มีไอร์เขาก็ไปไหนไม่ได้ และวันนี้พวกเขาก็ต้องกลับกันแล้ว ยิ่งไอร์ขาเจ็บแบบนี้ เขายิ่งไม่มีตัวช่วยเลย ฮุนถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ เขาเดินเข้าไปพยุงไอร์ให้ลุกและเดินมาด้วยกัน ระหว่างทางไอร์ก็เอาแต่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่พึ่งเกิดรื่องวุ่นวายแท้ๆ แต่คนที่เจ็บตัวกลับอารมณ์ดี จนฮุนรู้สึกหงุดหงิด ฮุนให้ไอร์นั่งพักอยู่ที่ขอนไม้ใกล้บริเวณที่กางเต็นท์เอาไว้ ส่วนตัวเขาก็ต้องเก็บเต็นท์เองอย่างทุลักทุเล

                “ไปกันเถอะฮะ ^^~” ฮุนบอกพลางพยุงไอร์ให้ลุกขึ้น แม้จะดูยุ่งยากแต่สุดท้ายเขาก็เก็บเต็นท์เสร็จจนได้

                ก่อนที่ทั้งสองคนจะทันได้ขยับตัวไปไหน เสียงเตือนข้อความของมือถือไอร์ก็ดังขึ้นซะก่อน ไอร์ดึงมือถืออกมาดู และพบว่าเบอร์ที่โชว์อยู่คือเบอร์ของแป้ง เป็นข้อความมัลติมีเดีย ฮุนมองมันด้วยความงง ก่อนไอร์จะเปิดเล่นวีดิโอที่แป้งส่งมาให้

                ‘…ฉันไม่ได้ส่งมันมาเพื่อจะขอโทษ อย่างที่บอก มันทำใจไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ แต่เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ทำอะไรบ้าๆลงไปอีก ฉันเลยอยากแยกกับพวกนายซะตอนนี้ หวังว่าพวกนายจะให้เวลาฉันนะ เพื่อที่สักวันฉันอยากจะขอโทษพวกนายจากใจจริง เดินทางปลอดภัยนะ...’

                พอจบข้อความของแป้ง ไอร์กับฮุนก็มองหน้ากันอย่างหนักใจ สถานการณ์ในตอนนี้มันน่าปวดหัวยิ่งกว่าเอาเรื่องเครียดสักสิบเรื่องมารวมกันซะอีก หลังจากมองหน้ากันอยู่นานไอร์ก็เป็นฝ่ายเอ่ยความคิดที่น่าจะตรงกันที่สุดของเขากับฮุนออกมา

                “แป้งแยกทางกับเรา แล้ว...ใครจะเป็นคนขับรถล่ะทีนี้!!!”
 

เอาแล้วไงล่ะ ใครจะขับรถล่ะ??
ถ้าไม่ใช่คนที่สภาพร่างกายพร้อมที่สุดอย่างฮุน
แล้วการเดินทางกลับจะป่วนแค่ไหนล่ะเนี่ย ~___~;;;;;;;;