ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #6 : 5 มันไม่ง่ายอย่างที่คิด

ฮ่าๆๆๆ วันนี้มาสีน้ำเงิน เอลฟ์สไตล์กันเลยทีเดียว
    เดินทางมาถึงตอนที่ 5 แล้ววววว~ ดีใจมากเลย
    ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะ ไรท์เตอร์อ้อนขนาดเลยยยย

5.

                ไอร์พยายามดันตัวแป้งออก จนในที่สุดแป้งก็ถอยห่างออกไป เขามองหน้าแป้งด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะวิ่งตามฮุนไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าฮุนจะไปไหน ไอร์ได้แต่วิ่งไปเรื่อยๆ และหวังว่าจะเจอฮุนระหว่างทางที่วิ่งไป แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงความมืดสลัว จะมีก็แต่แสงจันทร์อันน้อยนิดที่พอนำทางให้เขาได้ ไอร์มองหาฮุนไปทั่วบริเวณที่วิ่งผ่านแต่ก็ไร้วี่แวว ไอร์ค่อยๆเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินอย่างช้าๆ ในใจของเขานึกังวลไปต่างๆนาๆ ฮุนไม่รู้จักทาง การที่เขาวิ่งออกมาท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดลงไปทุกทีแบบนี้ มันน่าเป็นห่วงอย่างที่สุด

                ไอร์เงยหน้ามองไปตามถนนที่เขากำลังก้าวเดินอยู่ เงาตะคุ่มๆของคนที่เดินอยู่ไม่ไกลจากเขา นั่นทำให้ไอร์ดีใจจนพูดไม่ออก เขาวิ่งเข้าไปรั้งแขนคนที่กำลังเดินเอื่อยๆเอาไว้ เพียงแค่ฮุนหันหน้าหลับมาพร้อมคราบน้ำตาที่รื้นอยู่บนสองแก้ม หัวใจของไอร์ก็ยิ่งสั่นไหว เขาไม่เคยเห็นฮุนร้องไห้แบบนี้ ทุกครั้งที่เจอกันเด็กคนนี้จะมีแต่รอยยิ้มสดใสฉายอยู่บนใบหน้า ไอร์ดึงตัวฮุนมากอดเอาไว้หลวมๆ ฮุนสะอื้นเบาๆย่อตัวลงซุกหน้าอยู่กับไหล่ของไอร์ มือใหญ่ลูบผมเขาอย่างปลอบประโลม

                “นายเลิกร้องไห้ได้แล้ว ทำไมถึงได้ทำตัวขี้แยแบบนี้ล่ะ ^^~”

                “ฮึก~ฮึก~ ...” ฮุนไม่ตอบอะไร มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้นที่ตอบคำถามของไอร์ ฮุนค่อยๆผละออกห่างไอร์ แล้วมองหน้าเขาทั้งน้ำตา

                “ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร ฮึก! แต่ผมเสียใจ ผมรู้แค่ว่าผมเสียใจ ได้ยินมั้ยฮะ” ฮุนระบายความในใจออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ

                “ได้ยินแล้ว ฉันได้ยินแล้ว” ไอร์พยักหน้ารับรู้ ถึงไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เขาก็อยากจะอธิบายความรู้สึกของเขาให้กับฮุนฟัง “ฉันรู้ว่านายเสียใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไม อาจเพราะแป้ง แต่ฉันแค่อยากบอกนาย ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับแป้งมากไปกว่าเพื่อน”

                “พี่... คิดว่าผมเสียใจเพราะแป้งชอบพี่เหรอฮะ เปล่าเลย ไม่ใช่เลย” ฮุนส่ายหน้าไปมาไม่หยุด ตอนนี้เขาควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมาได้แล้ว แต่ที่ยังเหลืออยู่คงเป็นเสียงสะอื้น

                “แล้วนายร้องไห้ทำไมล่ะ ถ้าไม่เพราะนายเสียใจที่ฉัน... เอ่อ... จ...จูบกับแป้ง ~___~;;;” ไอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอึกอัก แล้วหลบตาฮุนอย่างอายๆ

                “...” ฮุนไม่ได้ตอบอะไร ความเงียบของเขาทำให้ไอร์รู้ว่านั่นคือการตอบรับกลายๆตามแบบฉบับของฮุน

                “แล้วไม่ว่านายจะเสียใจเพราะแป้งชอบฉัน แต่ฉันก็ยังอยากบอกอีกครั้งว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับแป้งแบบนั้นจริงๆ” ไอร์ยืนยันเสียงหนักแน่น นั่นทำให้ฮุนอดที่จะยิ้มนิดๆออกมาไม่ได้

                “ผมไม่สนหรอกว่าคุณแป้งจะชอบใคร ขอแค่พี่อย่าไปชอบใครที่ไม่ใช่ผมแล้วกัน...(  - -)//”

                “หือออ... นายพูดว่าอะไรนะ o_O!!” ไอร์ถามย้ำอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะคิดว่าตัวเองได้ยินไม่ผิดก็ตาม ฮุนก้มหน้างุดหวังจะซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวของตัวเอง

                “พี่ก็ได้ยินแล้วนี่นา ผมไม่พูดซ้ำอีกหรอก >O<///”

                “แต่ฉันอยากได้ยินชัดๆกว่านี้ นายพูดอีกรอบไม่ได้หรือไง หึ!”

                “ไม่!!! ผมยังทำใจเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ พูดแค่รอบเดียวก็ไม่ยุติธรรมกับคุณแป้งจะตายอยู่แล้วนะฮะ”

                “หึหึหึ~ ก็เพราะนายน่ารักอย่างนี้ไง ฉันถึงไปชอบคนอื่นที่ไม่ใช่นายไม่ได้ ^^~” ไอร์ว่าพลางหยิกแก้มของฮุนเล่นเบาๆ แล้วหัวเราะออกมาอย่างโล่งใจ

                ความสว่างจากไฟฉายของกลุ่มคนที่กำลังทยอยลงมาจากจุดชมวิว ทำให้ฮุนรีบเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเต็มแก้มออก ก่อนที่แสงไฟจะสาดมายังเขากับไอร์ แป้งยื่นไฟฉายให้ไอร์กระบอกหนึ่งด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ มัคคุเทศก์นำทางนักท่องเที่ยวทั้งหมดลงมาจากจุดชมวิว จึงทำให้บรรยากาศตอนเดินกลับไม่น่ากลัวนัก แม้จะเดินในความมืด ไอร์กับฮุนมองหน้ากันก่อนจะเดินตามหลังแป้งไปเงียบๆ

                ฮุนค่อยๆลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัวของเวลาเช้ามืด เพราะความรู้สึกที่ว่า มีบางสิ่งบางอย่างพาดอยู่ที่เอวเขา พร้อมกับลมหายใจของใครสักคนเป่ารดแก้ม ไอร์ขยับขาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่เขานอนก่ายอยู่ตื่นซะแล้ว เขาอมยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดีที่เห็นฮุนขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจเขา ยิ่งเห็นคนที่ถือวิสาสะเอาขามาก่ายตัวเองยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฮุนยิ่งเม้มปากแน่นกว่าเดิม

                “เอาขาพี่ออกไปจากเอวผมนะฮะ เรามีเรื่องสำคัญต้องทำให้เรียบร้อยนะฮะ ~3~!!” ฮุนจับขาไอร์เอาไว้ พยายามจะยกมันออกจากตัว แต่ไอร์ก็ต้านไว้เต็มที่

                “จัดการอะไร เรามีเรื่องอะไรจะต้องตื่นมาจัดการตอนตีห้ากัน” ไอร์ยังดื้อ ก่ายขาเอาไว้ที่เอวของฮุนตามเดิม “ไหนนายบอกมาสิ ถ้าสำคัญจริง ฉันจะลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย”

                “ก็เรื่องคุณแป้ง เมื่อคืนหลังจากกลับมา เรายังไม่ได้คุยกับเธอเลยนะฮะ ยังไงซะคุณแป้งก็เป็นเพื่อนของพี่นะฮะ” ฮุนบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พอได้ยินชื่อแป้งไอร์ก็เปลี่ยนอารมณ์เป็นเครียดขึ้นมาทันที

                ไอร์ยกขาออกจากตัวของฮุน แล้วผุดลุกขึ้นนั่งทันที เขาลืมเรื่องแป้งไปซะสนิทเลย เพราะเอาแต่ห่วงเจ้าเด็กขี้แยคนนี้คนเดียว ฮุนลุกขึ้นนั่งตามไอร์ แล้วมองเขาด้วยความงง นึกจะลุกก็ลุกไม่บอกกล่าวสักคำ ฮุนนึกในใจอย่างเคืองๆ ไอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกออกจากเต็นท์ โดยมีฮุนตามออกมาติดๆ

                “เฮ้ย!!O__O!!” ไอร์ร้องอย่างตกใจ บริเวณที่เป็นที่กางเต็นท์ของแป้งในตอนนี้ว่างเปล่า เต็นท์ถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อย แล้วเอามาวางไว้ข้างๆเต็นท์ของเขากับฮุน

                “มีอะไรเหรอฮะ o__O!!” ฮุนที่พึ่งออกมาหันมามองหน้าไอร์งงๆ ก่อนจะมองตามสายตาที่ดูตกใจของไอร์ ฮุนสะอึกจนพูดอะไรไม่ออก แป้งไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอคงจะเสียใจมากเลยสินะ ฮุนนึกอย่างเห็นใจ

                “เอามือถือฉันมาสิ อยู่ในกระเป๋าเสื้อในเต็นท์น่ะ” ไอร์หันมาบอกคนที่กำลังทำหน้าสลด ฮุนผลุบหายเข้าไปในเต็นท์ สักพักก็กลับออกมาพร้อมมือถือของไอร์

                ไอร์เดินวนไปรอบเต็นท์พลางกดมือถือไปอย่างร้อนใจ เพราะยังไงแป้งก็ยังคงเป็นเพื่อนของเขา แม้ว่าสิ่งที่แป้งทำเมื่อคืน อาจจะทำให้เขากับแป้งมองหน้ากันไม่ติดก็ตาม ท่าทางร้อนลนของไอร์ทำให้ฮุนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ขัดใจนิดๆที่ไอร์ดูเป็นห่วงแป้งซะจนไม่สนใจเขา ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ แต่มันก็ห้ามความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้ ฮุนหันไปจัดการล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะกลับมาหาไอร์ เขายังคงพยายามต่อสายหาแป้งอยู่เช่นเดิม ฮุนมองอาการหงุดหงิดของคนตรงหน้าแล้วพาลหงุดหงิดตาม

                “พี่ไอร์ฮะ ผมว่าพี่เลิกโทรเหอะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่านะฮะ”

                “นายอย่าพึ่งยุ่งได้มั้ย ตอนแรกก็นายไม่ใช่หรือไงที่บอกให้ฉันนึกถึงแป้งก่อน ยัยนั่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ยิ่งชอบทำอะไรบ้าๆอยู่” ไอร์หันมาตวาดใส่ฮุนโดยไม่ได้ตั้งใจ จนคนโดนดุหน้าซีดเผือด

                “ผมแค่คิดว่าบางที คุณแป้งอาจจะไปเดินเล่น และเราควรจะไปเดินตามหาก็เท่านั้น” ฮุนตอบเสียงอ่อย ก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงอารมณ์เสียใส่กันนะ ฮุนนึกน้อยใจเงียบๆ

                “โทษทีนะฮุน ฉันหงุดหงิดไปหน่อยน่ะ” ไอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของฮุน แล้วเดินเข้ามาแตะไหล่เขาเบาๆก่อนจะหลบไปล้างหน้าแปรงฟันบ้าง

                หมอกตอนตะวันใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้าแบบนี้ ดูสวยมากสำหรับคู่รักที่ควงแขนกันมาเที่ยว และมันก็น่าจะเป็นแบบนั้น สำหรับฮุนและไอร์ แต่เหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือแผนการของไอร์ ก็ทำให้เขาแอบเสียดายนิดๆ เขากำลังเดินอยู่บนสะพานไม้แคบๆที่ทำไว้สำหรับให้นักท่องเที่ยวเดินดูดอกกระเจียว เพื่อที่จะได้ไม่เผลอเดินไปเหยียบดอกกระเจียวเข้า เขาโทรหาแป้งไม่ติด และนึกไม่ออกว่าเธอจะไปไหน ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา เขาไม่รู้ว่าแป้งรู้สึกแบบนี้กับเขา เขานึกว่าเธอจะชอบไอร์ เพราะคำขอของเธอในตอนนั้น แต่ความจริงแล้วเพราะเธออยากให้ฮุนเป็นตัวช่วยเธอมากกว่า ไอร์หยุดเดินกะทันหัน จนคนที่เดินตามเขามาเงียบๆ ชนเขาเข้าเต็มๆ

                “โอยยย~ พี่จะหยุดทำไมไม่บอกผมล่ะฮะ>____<;;”

                “อ้าว... นายเดินตามมาด้วยเหรอเนี่ย ฉันนึกว่านายยังอยู่ที่เต็นท์ซะอีก” ไอร์พูดติดตลก นั่นทำให้ฮุนแปลกที่จู่ๆไอร์ก็เปลี่ยนอารมณ์กะทันหัน “ฉันนึกออกแล้ว ว่าแป้งอยู่ที่ไหน ^^”

                “...” ฮุนมองรอยยิ้มของไอร์แล้วไม่ได้ตอบอะไร ในหัวของไอร์ตอนนี้คงจะมีแต่เรื่องของแป้งสินะ เขาถูกลืมไปแล้วเหรอเนี่ย

                “เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน ^O^!!” ไอร์คว้าข้อมือบางของฮุนแล้วดึงเขาให้เดินไปด้วยกัน ฮุนมองมืออุ่นๆของไอร์ที่รัดแน่นอยู่กับข้อมือตัวเอง

                ความคิดน้อยอกน้อยใจเมื่อครู่เหมือนจะจางหายไปกับความมืด เพียงแค่ไอร์ดึงให้เขาเดินไปด้วยกัน ก็เหมือนทุกอย่างจะถูกไปลืมไปจนหมดสิ้น ไม่กี่นาทีต่อมาไอร์กับฮุนก็มาถึงผาสุดแผ่นดิน ที่ที่จะดูทะเลหมอกขนาดย่อมได้ชัดที่สุด และโรแมนติกที่สุดของที่นี่ ไอร์หยุดเดินจ้องเขม็งไปที่จุดที่เกิดเรื่องเมื่อเย็นวาน เธออยู่ตรงนั้น แป้งกำลังยืนเหม่อมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมายอยู่ตรงจุดนั้น ไอร์ปล่อยมือออกจากข้อมือฮุนทันทีที่มองเห็นคนที่ตามหา ทิ้งให้ฮุนได้แต่ยืนมองตามอย่างไม่พอใจ

                “แป้ง... เธอหายมาอยู่นี่เอง จะไปไหนทำไมไม่บอกฉันบ้างล่ะ” ไอร์แตะไหล่แป้งเบาๆ เธอหันมายิ้มบางๆให้เขา ก่อนจะหันกลับไปทอดสายตาไปยังหุบเขาเบื้องล่างเช่นเดิม

                “นายคงไม่อยากโดนฉันขัดจังหวะอีกหรอกใช่มั้ยล่ะ หึๆ~ ฉันไม่ใช่นางร้ายในละครหรอกนะ” แป้งหันมามองหน้าไอร์ตรงๆ สบตาเขาด้วยแววตาที่สั่นไหว

                “ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่หลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันที่เขาจะรักฉันได้ แม้จะดูร้ายกาจในบางการกระทำ แต่ฉันก็ไม่คิดจะบังคับจิตใจใครหรอกนะ” แป้งใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาวะให้ได้ทิ้งก่อนพูดต่อ “และฉันก็คงจะยอมรับได้ หากว่านายไม่ชอบฉันเพราะมีผู้หญิงที่ชอบอยู่ในใจอยู่แล้ว แต่การที่นายชอบคนที่ฉันไม่นับบเป็นคู่แข่ง มันน่าเจ็บใจ ว่ามั้ย^___^;;;”

                “แป้ง...” ไอร์มองตามสายตาของแป้งไปที่ฮุน ซึ่งเลือกที่จะยืนมองอยู่ห่างๆ ฮุนเลิ่กคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยที่จู่ก็โดนมองอย่างกะทันหัน

                “ฉันไม่ขัดขวางพวกนายหรอกน่า ไม่ยุ่งด้วยหรอก แค่นี้ก็เจ็บปวดพอแล้ว ^o^” ยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้าไปหาฮุน คนที่เลือกยืนห่างๆกรอกตาไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นแป้งเดินเข้ามาหา

                “หลับสบายมั้ยแดฮุน^^ หน้ามุ่ยเชียวนะ ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอีกเหรอ”

                “ห๊ะ... เปล่าฮะ ผมไม่ได้โกรธ ทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ ผมก็แค่... ตกใจ” แม้จะรู้ว่าแก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้น แต่ปากเจ้ากรรมก็ยังคงแถไปเรื่อย

                “เพราะนายน่ารักอย่างนี้สินะ นายถึงได้มันไป ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” แป้งพยักหน้าไปมา ท่าทางของเธอทำให้ฮุนงงหนักยิ่งกว่าเดิม “นี่... นายน่ะ ยังค้างอะไรฉันอยู่อย่างนึงนะ”

                “เอ๋... อะไรเหรอฮะ -___-??”

                “ก็ของรางวัลตอนฉันตกปลาได้ไง คำขอของฉันน่ะ ฉันเตรียมไว้แล้วนะ” แป้งดึงแขนฮุนให้ย่อตัวลงมา แล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ

                “นายน่ะ อย่าทำอะไรให้เป็นช่องว่างระหว่างนายกับไอร์เชียวนะ ไม่งั้นฉันจะกลับมาทวงเขาคืน และจะไม่คืนให้นายเลยด้วย” แป้งหยิกแก้มฮุนเนอย่างที่เห็นไอร์ชอบทำบ่อยๆ นั่นทำให้เธอรู้ว่าทำไมไอร์ถึงชอบบทำ

                “พวกเธอสองคนกระซิบอะไรกัน ทำไมต้องมีหยิกแก้มกันด้วย” ไอร์เดินเข้ามามองหน้าฮุนและแป้งอย่างหวาดระแวง แป้งตีหน้าเฉยแล้วเดินออกมาจาผาสุดแผ่นดิน

                “ว่าไงฮุน แป้งขออะไรกับนาย ~O~!!”

                “เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกฮะ คุณแป้งไม่ได้ขออะไรมากมายหรอกฮะ พี่ไม่ต้องรู้ก็ได้” ฮุนบอกปัดหันหลังเตรียมจะเดินนตามแป้งไป ถ้าไม่ติดที่คำพูดของไอร์จะทำให้เขาชะงัก

                “แล้วนายไม่ได้อยากรู้เหรอว่า แป้งขออะไรจากฉัน”

                “พี่ไม่ต้องมาหลอกถามผมหรอก คุณแป้งก็ขอมาเที่ยวกับเรานี่ไง ทำไมผมต้องอยากรู้อีกด้วยล่ะ”

                “เจ้าเด็กซื่อบื้อ... นั่นน่ะ ต่อให้ไม่ขอ แป้งก้ต้องตามมาให้ได้อยู่ดี เธอขอบางอย่างเกี่ยวกับนายต่างหาก”

                “อะไรนะฮะ บางอย่างเกี่ยวกับผม...” ฮุนทวนคำอย่างงงๆ มองงรอยยิ้มเป็นต่อของไอร์อย่างชั่งใจ เขาอยากรู้แต่ก้ไม่อยากให้ไอร์รู้ในสิ่งที่แป้งพูดเอาซะเลย

                “ว่าไงล่ะ นายอยากรู้มั้ย ถ้าอยากรู้ เราก็มาแลกกัน ^^+++”

                “อืมมมมมม... ก็ได้ แต่ว่าห้ามโกหกเด็ดขาดเลยนะฮะ” ฮุนนิ่งไปนานก่อนตอบตกลง แค่บอกๆไปตามที่แป้งพูด ถึงจะอายแต่เขาก้อยากรู้ว่าแป้งขออะไรไอร์เกี่ยวกับเขา

                ไอร์ยิ้มกริ่มเมื่อเจ้าเด็กซื่อๆตรงหน้าหลงกลเขาเข้าจนได้ เขาจะบอกคนตรงหน้าได้ยังไงว่า เรื่องที่แป้งขอนั้น มันคือการให้เขาร่วมมือกับแป้ง ทำให้เจ้าเด็กนี่หลงรักแป้งให้ได้ และนั่นทำให้เขาเข้าใจว่าแป้งชอบฮุน แต่แผนนั้นเป็นเพียงการพูดลองใจเขาของแป้งเท่านั้น และแป้งก็จี้ได้ถุกจุดจริงๆ เขาไม่อยากอธิบายความซับซ้อนและเล่หืกลของสาวไทยให้ฮุนฟังเท่าไรหรอก เพราะพอสงสัยอะไรสักอย่างแล้ว เจ้าเด็กนี่จะถามไม่ยอมหยุด จนกว่าจะเข้าใจทุกอย่าง

                “คุณแป้งขอให้ผม... ไม่ปล่อยพี่ไว้คนเดียว ไม่งั้นเธอจะตามมาทวงพี่คืนไป” ฮุนบอกอายๆ เขาหลบสายตามเจ้าเล่ห์ของไอร์ เสมองไปอีกทาง

                “อย่างนั้นเหรอ ทำไมแป้งต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะ ถ้านายปล่อยฉันไว้คนเดียว ทำไมเราต้องตัวติดกันตลอดเหรอ” ไอร์แกล้งถามฮุนซ้ำๆ นั่นทำให้ฮุนต้องถอยห่างออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก

                “ไม่รู้หรอกฮะ คุณแป้งเธอพูดมาแค่นี้ ของพี่ล่ะ คุณแป้งเธอขออะไรเกี่ยวกับผมเหรอฮะ”

                “หึหึ~ นายก็รู้อยู่แล้วนี่ แป้งก็ขอมาเที่ยวกับเราไง”

                “เอ้า... แล้วมันเกี่ยวกับผมตรงไหนล่ะฮะ พี่ไอร์ขี้โกงนี่นา บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฮุนชี้หน้าไอร์อย่างเอาเรื่อง ไอร์ยักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะเดินลงไปตามทางเดิน

                “พี่ไอร์!!! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะฮะ” ฮุนเดินกึ่งวิ่งตามไอร์ไม่ลดละ และคงเป็นเพราะความรีบจึงทำให้เขาสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้มหน้าคะมำไปข้างหน้า

                เป็นโชคดีของฮุนที่ไอร์คว้าแขนเขาเอาไว้ได้ทัน และกระชากแขนเล็กๆนั่นเข้าตัวเอง เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ฮุนได้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนไอร์อีกหน แสงตะวันยามเช้าสาดส่องไปทั่วบริเวณ ให้ความรู้สึกสว่างสดใส และไม่ร้อนจนเกินไปนัก แต่ในตอนนี้คนที่ร้อนกว่าดวงตะวันคงจะเป็นฮุน ใบหน้าขาวใสระเรือสีชมพูขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ไอร์ยิ้มนิดๆก่อนจะบีบจมูกคนตรงหน้าเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว >///<!!
               ไม่มีใครได้รู้ได้เห็นเลยว่าอีกมุมไกลๆของถนนที่คดเคี้ยว มีสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาความหมายได้ กำลังจ้องมองมาที่ทั้งสองคนเขม็ง ยอดหญ้าที่อยู่ในมือเจ้าของสายตาที่ไม่หวังดีคู่นั้นกูกขยำจนเละ ไม่มีวันที่ทั้งคู่จะมีความสุขได้นานหรอก สายตาคู่นั้นสื่อออกมาในท้ายที่สุด ก่อนจะเดินหายลับไป...
 

ใครก็ได้ช่วยไรท์ที!!!
ไรท์ไม่อยากให้ใครร้ายเลยอ่ะ T T
แต่จะร้ายได้ขนาดไหนก็ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
ขอบอกว่าใกล้จบแล้วล่ะ หึหึ~