ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #5 : 4 จูบที่ไร้ความรู้สึก

หายไปวันนึง เพราะต้องหาข้อมูลของภูเขาที่เราจะไปเที่ยวกัน
 และตอนนี้ก็พร้อมแล้วค่ะ พึ่งเสร็จเมื่อคืน สดๆร้อนๆเลย ^^~

4.

                แสงสีส้มอ่อนๆระบายไปทั่วท้องฟ้า ในเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้า นี่เป็นอีกครั้งที่ฮุนได้นั่งข้างหน้าโดยมีไอร์เป็นคนขับรถ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แก้มทำให้เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองรอบข้าง แป้งยังคงนอนหลับอยู่ที่เบาะหลัง ส่วนคนที่พึ่งปลุกเขาด้วยการหยิกแก้มก็กำลังขับรถไปฮัมเพลงเบาๆไปอย่างอารมณ์ดี ฮุนได้แต่ลูบแก้มข้างที่โดนหยิกของตัวเอง ไม่ได้คิดจะเอาคืนแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสดชื่นคือภาพท้องฟ้าและความเป็นธรรมชาติรอบข้าง

                สองข้างทางคือภาพท้องทุ่งนาสีเขียวชอุ่ม ทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา ชาวไร่ชาวนาที่เริ่มทำงานกันตั้งแต่เช้าๆ ให้ความรู้สึกกระฉับกระเฉงกับเขาจริงๆ ฮุนกดเปิดกระจกรถแล้วยื่นหน้าออกไปสูดอาการบริสุทธิ์ยามเช้า อย่างที่ชอบทำเวลานั่งรถ

                “ทำอะไรของนายน่ะฮุน เอาหัวกลับเข้ามานะ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ายื่นหน้าออกนอกรถ oOo!!” ไอร์ดึงชายเสื้อฮุนยิกๆ แต่คนที่กำลังสูดอากาศอยู่กลับไม่ได้สนใจฟัง

                “ผมขอแป๊บนึงนะฮะ อากาศดีจังเลย สดชื่นสุดๆเลยล่ะ ^O^!!” เขาหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ลมเย็นปะทะหน้าอยู่พักใหญ่ ถึงได้หันกลับเข้ามาในรถ

                “อารมณ์ดีใหญ่เลยนะ ถ้านายเห็นที่ที่เรากำลังจะไป นายต้องอารมณ์ดีกว่านี้แน่”

                “คงจะสวยมากเลยสินะฮะ  ผมอยากไปถึงเร็วๆจัง พี่ช่วยขับเร็วกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ยฮะ”

                “อีกไม่กี่กิโลก็ถึงแล้ว นายอย่าใจร้อนให้มันมากเลยน่า” ไอร์ส่ายหน้าให้กับความใจร้อนของฮุน แต่ก็ยอมเร่งความเร็วขึ้นมาเล็กน้อยตามคำขอของเด็กเอาแต่ใจ
                ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเขตอุทยานแห่งชาติป่าหินงาม ด้วยความที่เป็นช่วงการจัดงานท่องเที่ยวทำให้บริเวณทางเข้ารถติดยาวเป็นทาง รถของไอร์หยุดต่อท้ายรถทัวร์จากที่ไหนสักที่ คงจะเป็นพวกนักศึกษาจัดทริปมาเที่ยวกัน ไอร์นึกพลางค่อยๆเลื่อนรถไปตามขบวนอย่างช้าๆ เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง รถของเขาจึงหลุดออกมาจากจราจรที่ติดขัด ไอร์เลี้ยวรถเข้าจอดตามที่เจ้าหน้าที่ชี้บอก ก่อนจะพยักหน้าให้ฮุนปลุกแป้งที่ยังนอนหลับสนิทอยู่ ฮุนที่กำลังเอื้อมมือไปเขย่าตัวแป้งชะงักไปก่อนหดมือกลับ

                “ปลุกธรรมดาไม่สนุกเลย จริงมั้ยฮะพี่ไอร์ ^_^++” ฮุนยิ้มกริ่ม มองไปที่แป้งที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง

                “ฉันก็ว่างั้น แล้วนายจะปลุกยังไงล่ะ ^^++” ไอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากรอยยิ้มของฮุน สองคนมองตากันอย่างล่วงรู้ในความคิดของอีกฝ่าย

                “ว๊ากกกกกกกก>O<!!! จะชนสิบล้อแล้วววววววว!!!!” ไอร์กับฮุนก้มลงไปตะโกนเสียงดังข้างหูแป้ง

                “ห๊ะ!!O___O!! กรี๊ดดดด>O<!! หลบสิๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า... ช่วยแป้งด้วยยยยยย!!” แป้งหลับหูหลับตาแหกปากร้องลั่นรถ ขณะที่ไอร์กับฮุนพากันหัวเราะคิกคัก

                “หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ ^O^!!!” ไอร์กับฮุนระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น หลังจากพยายามกลั้นอยู่นานสองนาน

                “เอ๋... อ๊ะ... o_O>> มะ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกเหรอ นี่พวกนาย...~O~**” แป้งลืมตาขึ้นมองไปรอบข้าง ถึงได้รู้ว่ารถไม่ได้มีการเคลื่อนที่ไปไหน และไม่มีสิบล้ออยู่ใกล้ๆเลยสักคัน

                “ไปกันเถอะ ไปหาที่กางเต้นส์กันดีกว่า ^^” ไอร์ตีไหล่แป้งเบาๆ ทั้งที่ยังหัวเราะอยู่ ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปพร้อมๆกับฮุน

                ณ ลานสำหรับกางเต็นท์ ไอร์กำลังขะมักเขม้นกับการกางเต็นท์โดยมีฮุนเป็นผู้ช่วย พอจัดการเต็นท์ของเขากับฮุนเสร็จ ไอร์กับฮุนก็ต้องช่วยกางเต็นท์ให้แป้ง ที่นั่งมองสองหนุ่มอยู่ห่างๆ กว่าเต็นท์ทั้งสองหลังจะถูกจัดการอย่างเรียบร้อยก็เล่นเอาฮุนนั่งหอบกันเลยทีเดียว แป้งยื่นขวดน้ำเปล่าที่แอบแวบไปซื้อมาให้กับฮุน เขายิ้มเป็นการขอบคุณ แล้วหันมองไอร์ที่กำลังใช้ค้อนตอกสมอเต็นท์ ฮุนลุกแล้วเดินเข้าไปหาไอร์ ก่อนจะยื่นขวดน้ำนั่นให้ไอร์ ทิ้งให้คนที่อุตส่าห์ซื้อมาให้มองตามอย่างสงสัย

                “น้ำฮะ ^^~ เราทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ต่อไปจะทำอะไรเหรอฮะ” ฮุนนั่งลงข้างๆไอร์  เปิดขวดน้ำแล้วยื่นให้อีกหน ไอร์รับไปดื่มหลายอึกอย่างกระหาย

                “เราจะเดินขึ้นไปบนโน้นกัน นายไหวมั้ย” ไอร์ชี้ไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปบนภูเขา ฮุนมองตามมือไอร์ แล้วขมวดคิ้วมุ่น

                “ทำไมเราต้องเดินด้วยล่ะฮะ ผมเห็นฝั่งโน้นเขามีรถรางให้นั่งด้วยนี่”

                “แล้วนายคิดว่าเดินไปกับนั่งรถรางไป อันไหนมันได้ความรู้สึกดีกว่ากัน” “ไอร์มองหน้าฮุนนิ่ง สายตาจริงจังของไอร์ทำเอาฮุนรู้สึกแปลกจนต้องเมินหน้าไปทางอื่น

                “ก็ได้ฮะ เดินไปก็น่าสนุกดีเหมือนกัน ^////^”

                “ไม่เคยใส่ใจฉันเลยสิน่า ฉันก็มากับพวกนายนะ จะให้ย้ำแบบนี้ทุกชั่วโมงเลยมั้ย ~O~!!” แป้งโวยวายเสียงดัง ก่อนจะสะบัดหน้าหลบเข้าเต้นต์ไปอย่างอารมณ์เสีย

                “อ่ะ... แซนวิช รองท้องไปก่อน เลยเที่ยงมานานแล้ว คงไม่ดีถ้าจะกินอะไรที่หนักกว่านี้” ไอร์ยื่นแซนวิชที่เขาซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อเมื่อตอนแวะปั๊มให้กับฮุน

                ดวงตาใสแป๋วมองแซนวิชในมือไอร์ แล้วรู้สึกหิวขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้าก็ไม่ได้หิวมากมายเท่าไหร่นัก ฮุนรับแซนวิชมาแล้วกัดเข้าปากเตี้ยวจนแก้มตุ่ย ไอร์หัวเราะคิกคักกับท่าทางเป็นเด็กๆไม่เลิกของฮุน ก่อนจะลุกเอาแซนวิชอีกอันไปให้แป้ง ที่หายเงียบเข้าเต็นท์ไปก่อนหน้านี้ แต่พอเขาเปิดเต็นท์หลังเล็กที่แป้งมุดหายเข้าไป ก็พบว่าแป้งนอนหลับสนิทไปซะแล้ว ไอร์ค่อยๆรูดซิบปิดเต็นท์เบาๆ แล้วถอยห่างออกมาเงียบๆ

                “คุณแป้งโกรธมากเลยเหรอฮะ o_O;;” ฮุนเอ่ยถาม เมื่อไอร์กลับมานั่งลงที่เดิม

                “เปล่า... แป้งหลับไปแล้วล่ะ สงสัยจะเหนื่อยที่ต้องขับรถน่ะ นายอิ่มแล้วใช่มั้ย” ไอร์เหลือบมองมือที่เคยถือแซนวิชของฮุน ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า “ไปกันเถอะ ฉันจะนายไปดูพระอาทิตย์ตกดิน ^^”

                “เอ่อ... แล้วเราจะทิ้งคุณแป้งไว้ที่นี่เหรอฮะ - O -!”

                “ถ้านายอยากให้แป้งไปด้วยก็ไปปลุกเอาเองสิ” ไอร์บอกเคืองๆ ก่อนจะเดินนำลิ่วไปอย่างไม่สนใจใคร

                “รอก่อนสิฮะ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย ผมแค่กลัวว่าคุณแป้งจะไม่ปลอดภัย” ฮุนวิ่งตามไอร์เพียงสองสามก้าวก็ทัน เพราะช่วงขาที่ยาวกว่า >> ฮ่าๆๆ หัวเราะในใจ ^^

                “ไม่ต้องห่วงหรอก แป้งน่ะความรู้สึกไวต่อสิ่งผิดสังเกต เพราะเธอเป็นนักยูโดของมหาวิทยาลัย เอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว ^^”

                “จริงเหรอฮะ O_O!! ดูไม่เหมือนนักกีฬาเลยแหะ” ฮุนบ่นๆกับตัวเอง ผู้หญิงที่ดูท่าทางเอาแต่ใจอย่างแป้งไม่น่าจะเป็นนักกีฬาได้เลย เขานึกอย่างแปลกใจ

                หลังจากเงียบกันไป ฮุนก็เอาแต่มองไปรอบข้าง ตอนนี้เขาเริ่มเห็นต้นอะไรสักอย่างที่มีดอกเดี่ยวชูช่ออยู่ประปราย และยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ ต้นดอกไม้สีชมพูต้นเล็กๆนั่นก็ยิ่งยืนต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดเขาก็ได้พบกกับท้องทุ่งดอกไม้สีชมพู สวยซะจนฮุนต้องหยุดมองพร้อมทำตาโตอย่างตื่นเต้น ไอร์ที่เดินนำหน้าต้องหยุดเดินและหันกลับมามองคนที่กำลังยืนทำตาวาวอย่างคิดไม่ผิด เขาคิดไว้ไม่มีผิดว่าฮุนจะต้องชอบที่นี่ ทุ่งดอกกระเจียวสีชมพูแซมขาวแห่งนี้  

                “นายอยากถ่ายรูปหน่อยมั้ย ^O^?” ไอร์ดึงกล้องดิจิตอลที่เอาติดตัวมาด้วย ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

                “ดีสิฮะ ผมเอามุมนี้นะ ^O^~” ฮุนยิ้มร่า เดินหามุมถ่ายรูปด้วยความร่าเริงเกินเหตุ อาจจะเป็นเพราะไม่มีใครตามมาขัดคอก็ได้มั้ง

                หลังจากถ่ายรูปด้วยกันจนเมื่อยแล้ว ไอร์ก็บังคับแกมขู่ให้ฮุนเดินต่อไป เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูอาทิตย์ตกดิน กว่าจะเดินถึงจุดชมวิว ฮุนต้องอ้อนเขาแวะถ่ายรูปอีกหลายที่เป็นแน่ และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เมื่อมาถึงลานที่มีรถรางจอดเรียงอยู่สามถึงสี่คัน ฮุนก็วิ่งนำหน้าเขาเข้าไปยืนใกล้ๆรถคันลีฟ้าลายดอกกระเจียวสีชมพู แล้วโบกมือเรียกเขามาถ่ายรูป ไอร์เดินเข้าไปหาฮุนช้าๆอย่างทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายอม

                “นายจะได้ดูมั้ย พระอาทิตย์ตกดินเนี่ย -__-;; ถ้านายไม่อยากดู ก็ให้คิดว่าฉันอยากดูหน่อยได้มั้ย” ไอร์ได้แต่บ่นงึมงำ ขณะที่มือก็กดชัตเตอร์ตามท่าแอคของฮุน

                “อยากดูฮะ แต่ผมก็อยากถ่ายรูปด้วยนี่ ~O~!”

                “เอาละ ถ่ายพอแล้วเดินต่อกันสักทีเหอะ”ไอร์ปิดกล้องแล้วก้าวฉับๆไปอย่างไม่สนใจฮุน เขาจะไม่ฟังคำอ้อนของเจ้าเด็กนั่นอีกแล้ว

                “พี่ไอร์ฮะ รอก่อนสิ ทำไมเดินเร็วกว่าเดิมอีกละเนี่ย” ฮุนวิ่งตามไอร์ที่เพิ่มความเร็วของการเดินมากกว่าในตอนแรก พลางร้องเรียกไอร์ให้หยุดรอ

                หลังจากลากฮุนให้เดินขึ้นเขามาได้สำเร็จ ในที่สุดไอร์ก็มาถึงหน้าผาที่ใช้เป็นจุดชมวิว ยังคงมีนักท่องเที่ยวรอถ่ายรูปอยู่บ้าง และส่วนมากเป็นคนที่ตั้งแคมป์อยู่ระแวกเดียวกับเขา ไอร์สูดอากาศสดชื่นยามเย็นเข้าปอด ฮุนที่พึ่งตามมายืนข้างๆทำตามอย่างไอร์ แล้วร้องว้าวออกมาเมื่อเห็นวิวทิวทัศน์ข้างหน้า ยอดไม้สีเขียว ภูเขาที่ไล่ระดับลดลั่นอย่างสวยงาม ทิวทัศน์ข้างล่างที่มีสิ่งจิ๋วๆ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม ไอร์ถึงได้ชวนเขาเดินขึ้นมาแทนที่จะนั่งรถ ความรู้สึกเหนื่อยได้ถูกแทนที่ด้วยความสดชื่นแบบนี้ ให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ

                ท้องฟ้ากว้างที่เริ่มฉาบสีส้มระเรือเหมือนภาพศิลปะที่งดงามหาดูได้ยาก ไอร์ยกกล้องขึ้นถ่ายรูปคนที่กำลังตาโตวาวกับบรรยากาศตรงหน้าเอาไว้ ฮุนที่รู้ตัวว่าโดนแอบถ่ายหันขวับมามองไอร์ตาขวาง

                “พี่แอบถ่ายรูปผมเหรอ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะเนี่ย ผมจะได้เชตผมให้ดีก่อน” ฮุนบอกเขาทีเล่นทีจริง แล้วเดินเข้ามาขอดูรูปที่โดนแอบถ่าย “ขอดูหน่อยสิฮะ ^^~”

                “ไม่มีทาง ฉันจะเอารูปนี้ไปลงอินเตอร์เน็ต นายดูตลกมากเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”

                “อะไรนะ พี่ทำแบบนั้นไม่ได้นะ ขอผมดูก่อนสิฮะ เอากล้องมานะ พี่ไอร์”

                สองคนยื้อกล้องกันไปมา ไอร์พยายามเอี้ยวตัวหลบฮุนที่ได้เปรียบเพราะสูงกว่าเขา ขณะที่ฮุนก็อ้าแขนดักไอร์ไว้ทุกทาง จนตอนนี้มองไกลๆเหมือนกับว่าสองคนกำลังกอดกันอยู่กลายๆ ฮุนล็อคแขนไอร์ข้างหนึ่งเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนั้นก็จี้เอวไอร์ จนคนโดนล็อคหัวเราะดังลั่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมปล่อยให้ฮุนแย่งกล้องไปได้

                “ฮ่าๆๆๆ ฮะ...ฮุน เอามือนายออกไปจากเอวฉันนะ ฮุฮ่าๆๆ >O<!!” ไอร์ร้องห้าม พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากวงแขนของฮุน

                “พี่ต้องให้ผมดูรูปนะ ไม่งั้นผมก็ไม่ปล่อย”

                “โอเคๆ ฉันให้นายดูก็ได้!!” พอไอร์รับปาก ฮุนก็เลิกจิ้มเอวเขาทันที และปล่อยไอร์ให้เป็นอิสระ ฮุนเดินอ้อมมายืนประจันหน้ากับไอร์

                “เอามาสิครับ =__=;;”

                ฮุนแบมือยื่นไปรับกล้องจากไอร์ เขากดเลื่อนภาพถ่ายไปเรื่อยเพื่อดูรูปของตัวเอง จนมาหยุดที่รูปตอนเขากำลังอ้าปากหวอ และตาโตจับจ้องมองไปที่ท้องฟ้าสีส้ม มันไม่ได้ดูตลกอย่างที่ไอร์บอกกับเขา ฮุนทำแก้มป่องพลางยื่นกล้องคืนให้ไอร์

                “ไม่เห็นจะตลกเลย ผมหล่อจะตาย ฮึฮึ~^_^~” ฮุนยิ้มกว้าง แล้วหันไปมองท้องฟ้าต่ออย่างสบายใจ ไอร์ยกกล้องขึ้นหวังจะแอบถ่ายฮุนอีกครั้ง แต่คนตรงหน้าดันรู้ตัวแล้วหันมายิ้มให้ได้ทันพอดี

                “ฮุน... ฉันมีบางอย่างจะบอกนาย” จู่ๆไอร์ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าทุกครั้ง พร้อมขยับตัวมายืนใกล้ๆฮุน ดวงตาคมเข้มจ้องลึกเข้าไปในตาของอีกฝ่าย

                “เอ่อ... ฉับกับนายรู้จักกันมานานแล้วใช่มั้ย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนาย ฉันก็รู้สึกว่านายน่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็นฝีมือการเล่นเทควันโด รอยยิ้มของนาย และ...” ไอร์เกาหัวจนผมยุ่งไม่เป็นทรง ท่าทางหงุดหงิดเป็นที่สุด

                “แล้วยังไงต่อล่ะฮะ o__O” ฮุนที่กำลังตั้งใจฟังด้วยความตื่นเต้น รบเร้าให้ไอร์พูดต่อ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะพูดนั้น หงุดหงิดตัวเองแค่ไหนที่ไม่ยอมพูดต่อ ไอร์สูดหายใจเข้าเต็มปอดอย่างเตรียมพร้อม

                “ที่ฉันตั้งใจจะพูดก็คือ... คือ...” ไอร์กัดริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ เมื่อเขาตัดสินจะบอกฮุน เขาก็ต้องพูดได้สิ ไอร์บอกตัวเองในใจ “ฉันคิดว่า... ฉัน ช...”

                “คุยอะไรกันน่ะ!!!” เสียงคุ้นหูของบุคคลที่ไอร์กับฮุนอยากหลีกหนีไปให้ไกลๆ เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา ก่อนที่ไอร์จะทันได้พูดจบประโยค

                แป้งเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างไอร์กับฮุน เธอเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กำลังมืดลงทุกขณะแล้วยิ้มอย่างสดใส ความเงียบปกคลุมทั้งสามคนเอาไว้เนิ่นนาน ทั้งที่รอบกายยังมีคู่รักอยู่หลายคู่ที่มาชมพระอาทิตย์ตกดิน กำลังคุยกันเสียงดัง ฮุนได้แต่นึกเสียดายที่โดนแป้งขัดจังหวะเอาไว้ซะก่อน ไม่ต่างอะไรกับไอร์ที่หงุดหงิดตัวเองอยู่แล้ว ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ แป้งที่เหม่ออยู่นานค่อยๆปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆออกมา

                ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ไอร์จะพูดคืออะไร และไม่ใช่เธอไม่รู้ว่ากำลังขัดเรื่องราวสำคัญของทั้งสองคน แต่หากเป็นใครก็คงทำอย่างเธอ ใครที่ไหนจะทนได้จริงมั้ย เธอไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้คนที่เธอรักต้องกลายเป็นของคนอื่น เธอคงยอมไม่ได้หากคู่แข่งเธอไม่ใช่เขา เธออาจจะไม่ทำแบบนี้

                “ฉันอดดูพระอาทิตย์ตกเลยอ่ะ พวกนายนี่ใจร้ายนะ ไม่ปลุกกันเลย” แป้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใส แววตาของเธอดูสับสนอย่างเห็นได้ชัด “แต่ไม่เป็นไร เอาไว้ฉันค่อยมาดูพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า”

                “เอ่อ... แป้ง คือว่าฉัน...”

                “ไม่เป็นไร นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอก เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาดูใหม่ก็ได้ ^^;;;” แป้งชิงตัดบทไอร์ ไม่อยากให้เขาพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากฟังออกมา

                ไอร์เงียบไป พร้อมๆกับที่ฮุนมองมาทางเขาเหมือนจะสื่อว่าทุกอย่างในเวลานี้ไม่ปกติ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไอร์จะพูด หรือเรื่องที่แป้งทำตัวแปลกๆ ความคิดของทั้งสามคนกำลังตีกันอย่างวุ่นวายเกินกว่าจะเข้าใจ และก่อนที่จะทันได้มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก แป้งก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

                “ฉันชอบนายนะ ตลอดเวลา... ฉันชอบนายจริงๆ” แป้งเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด และก่อนที่จะทันได้มีใครตั้งตัว แป้งก็หันมาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคนที่เธอพึ่งบอกรักไป

                หยดน้ำใสๆไหลเอ่อมาพร้อมความรู้สึกที่เจ็บปวดไปทั้งหัวใจของแป้ง เธอขอแค่สิ่งนี้สิ่งเดียวเป็นการตอบแทนความรู้สึกของเธอ ความรู้สึกที่มากจนล้นหัวใจ โดยที่เธอลืมนึกไปว่ากำลังทำให้หัวใจอีกดวงเจ็บปวดได้ไม่แพ้เธอ คนที่กำลังยืนมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่พราวไปด้วยน้ำใสๆ ภาพคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แม้จะโอบล้อมไปด้วยความมืด แต่กลับเด่นชัดในสมองเขา หัวใจของเขากำลังร้องบอกให้เขาไปจากตรงนี้ แต่ขาของเขากลับก้าวไม่ออก และมันก็ควบคุมไม่ได้ เขาค่อยถอยออกมาอย่างยากลำบาก ถอยห่างออกมาโดยมีสายตาคมจ้องมาคล้ายจะเรียกเขาไว้ แต่เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว บรรยากาศตรงนี้ไม่น่าอยู่อีกแล้ว ฮุนหันหลังกลับและวิ่งฝ่าความมืดออกมาอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง เขารู้แต่ว่าเขาต้องไป!
 

วันนี้มาสีฟ้าเลยค่ะ^^~
ใกล้จะถึงฝันแล้วนะคะ...ช่วยติดตามจนถึงตอนจบเลยนะคะ
แล้วเจอกันในตอนที่5นะ
ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดนะคะ^O^!!!