คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Travel ทริปป่วน 1!!
ฉันปรือตาอย่างยากลำบากในตอนเช้า(หรือเปล่า)ของอีกวัน ความจริงฉันก็ไม่แน่ใจว่าเป็นตอนเช้านะ เพราะฉันหานาฬิกาในห้องนี้ไม่เจอเลย กลัวว่าฉันจะขโมยเลยเอาไปซ่อนไว้หรือไงก็ไม่รู้ ฉันล้างหน้าแปรงฟัน(จะเป็นแปรงใครก็ช่าง แค่เป็นหนึ่งในชายนี่ฉันไม่รังเกียจหรอก อิอิ) แล้วจึงค่อยย่องออกมาจากห้องนอน ดูๆไปที่ฉันย่องอยู่ก็เหมือนโจรเลยแหะ สิ่งที่ฉันหวังมากที่สุดตอนนี้คือ อย่าให้เจออนยูเลย ชั่วชีวิตฉันคงไม่มีทางลืมเรื่องเมื่อคืนได้แน่ ฉันเดินออกมาอย่างโล่งใจที่ไม่เจอใครเลย พวกเขาออกไปทำงานโดยทิ้งฉันใช่มั้ยเนี่ย ใจร้ายมาก!
“เธอ...กำลังมองหาอะไรอยู่ หรือคิดว่าจะหนีความรับผิดชอบเน็ตบุ๊ค”
“เปล่านะ”ฉันตอบกลับทันที โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครพูดกับฉัน แต่การโดนหาว่าไม่มีความรับผิดชอบเป็นสิ่งที่ฉันยอมไม่ได้
“ตื่นสายซะขนาดนี้ เธอคิดว่าแทมินจะเหลืออะไรให้เธอกินมั้ย”จงฮยอนเลิกคิ้วถามฉัน พอพูดเรื่องกินปุ๊บท้องมันก็ร้องปั๊บเลย น่าอายชะมัด
“แล้วพอมีอะไรให้ฉันกินบ้างล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่มี U_U++”ฉันจะร้องไห้จริงๆด้วยหากว่าไม่เหลืออะไรให้ฉันกินน่ะ
“ฉันล้อเธอเล่นหรอกน่า คีย์ทำของกินที่คิดว่าเธอน่าจะกินได้แยกไว้ต่างหากแล้ว”
“ล้อเรื่องของกินน่ะ ฉันไม่ค่อยจะปลื้มเท่าไหร่เลย”
“อ้า~ จริงสินะ เป็นฉันก็คงไม่ชอบ อนยูก็กำลังทานข้าวอยู่ในครัว เราเข้าไปกันเถอะ ^_^”จงฮยอนกลั้นหัวเราะ ดันไหล่ฉันให้เข้าไปในครัว แล้วทำไมต้องบอกเรื่ออนยูกินข้าวด้วย--^
“แล้วคนอื่นหายไปไหนกันล่ะ ไม่มากินข้าวเช้ากันเหรอ”
“เธออย่าพูดว่ากินข้าวเช้าเลย นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้ว เราออกไปทำงานพึ่งกลับมาเนี่ย”จงฮยอนบอกพลางเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง อนยูเงยหน้ามามองฉันแวบหนึ่ง แล้วเบนสายตาไปทางอื่น
“หวังว่าเธอจะกินได้นะ คีย์น่ะเป็นพ่อครัวที่ดีที่สุดในวงแล้ว”
“ฉันไม่เรื่องมากหรอก มีไรฉันกินได้หมดล่ะ”ฉันมองอาหารตรงหน้าแล้ว มันน่ากินที่สุดเลย อาหารฝีมือคีย์ ปลื้ม!*^*++
“เฮ้! ตื่นแล้วเหรอลิตเติ้ล ปาไปซะเที่ยงเลยนะ ฉันล่ะอัศจรรย์เธอจริงๆ นอนเหมือนวิญญาณออกจากร่างเลย =O=;;”เสียงสดใสของแทมินดังกังวานเข้ามา ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินยิ้มร่าตามเสียงมา
“อือ...เอียงอันอุ่มอ่ะ อึก!! ฉันก็เลยหลับเพลินไปหน่อย ^^++”ประโยคแรกของฉันคือ เตียงมันนุ่มนะคะ ท่านที่ฟังไม่รู้เรื่องโปรดทราบ
“ก่อนพูดน่ะเคี้ยวข้าวให้หมดก่อนสิ ไม่มีมารยาทจริงเลยนะเธอ-///-”คีย์ออกปากดุในเรื่องมารยาทอันเสื่อมโทรมของฉัน แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ มันก็จริงนะ ลืมสำนึกว่าฉันอยู่กับศิลปินสุดฮอตอย่างชายนี่
ฉันหุบปากก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารฝีมือคีย์ ไม่อยากจะเสียมารยาทอีก เดี๋ยวโดนว่าเสียคนอีกรอบ หรือก็คือนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วมันเขินจนไม่กล่าสู้หน้าเขา ฉันเงียบฟังพวกเขาวางแผนหนีเที่ยวในช่วงบ่าย ก็ไม่รู้จะหนีทำไม แค่เดินไปหน้าบ้าน เรียกแท็กซี่ให้มารับแค่นี้ก็จบ จะวางแผนทำไมให้ยุ่งยาก ฉันนึกขำในใจจนข้าวติดคอหาน้ำเกือบไม่ทัน ดีที่ว่าจงฮยอนยกแก้วน้ำจะดื่มพอดี ฉันเลยแย่งมาซะดื้อๆเลย จงฮยอนมองตามแก้วน้ำตาปริบๆโดยที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะน้ำในแก้ว บัดนี้มันโดนอัปเปหิลงท้องฉันแล้ว ฮ้า~ อิ่มจริงๆเลย^^=
“ติงต๊องเอ้ย!!! แบบนี้เราจะพาคนโก๊ะๆอย่างเธอไปด้วยดีมั้ยเนี่ย”จงฮยอนรับแก้วคืนแถมแขวะฉันเข้าให้
“ดีสิ ขอไปด้วยคนนะ ฉันอยากไปเที่ยว นะ~ นะ”ฉันใช้ลูกอ้อนตามแบบที่เคยอ้อนไอพี่ไวกิ้ง ที่ตอนนี้คงใกล้ลาตายเพราะหาฉันไม่เจอ
“ถ้าจะไป ก็รีบไปอาบน้ำซะสิ เดี๋ยวพวกเราไปก่อนไม่รู้ด้วยนะ (-o- ):”แทมินเอียงหน้ามาขยิบตาให้ฉัน น่ารักที่สุด ^^++
ชิ! อย่ามาน่ารักนะ นายเด็กน้อย แน่ล่ะฉันแก่กว่าเขาสองปีแน่ะ แต่ฉันไม่บอกหรอกไม่อยากเป็นนูน่าให้เขา ฉันลุกเดินกึ่งวิ่งเพื่อจะรีบไปอาบน้ำ ทริปท่องเที่ยวกับชายนี่แบบไม่ต้องเสียตังค์ ใครบ้างจะไม่อยากไป เอ๊ะ! แล้วฉันจะใส่เสื้อผ้าที่ไหนไป ฉันชะงักที่หน้าประตูหันกลับไปจะถามพวกเขา และแทมินผู้น่ารักก็รู้ใจฉันชิงตอบมาก่อน
“พี่จงฮยอนอุตสาห์สละเสื้อผ้าให้เธอเลยนะ แขวนอยู่ที่ราวหน้าห้องน้ำน่ะแหละ อ้อ! ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”แทมินยิ้มเจ้าเล่ห์ ลุกเดินเข้ามาหาฉัน
“ที่จริงเราส่งพี่อนยูไปปลุกเธอตั้งแต่ตีห้า แต่พี่เขาเข้าไปเห็นเธอนอนน้ำลายยืด ผ้าห่มกระจาย หัวฟู เลยวิ่งป่าราบออกมาซะก่อน”เหว๋อครับพี่น้อง สภาพฉันทุเรศปานนั้นเลยเหรอ
“เราเลยเข้าไปปลุกเธอด้วยกัน เธอยังละเมออีกว่า...เดี๋ยวตื่นไปกินข้าวเที่ยงทีเดียวนะ พี่ไวกิ้งสุดหล่อ และเธอก็ตื่นมากินข้าวเที่ยงจริงๆ”แทมินยื่นหน้ามาแยกเขี้ยวใส่ฉัน
ฉันวิ่งหนีแทมินที่หัวเราะร่ามาอย่างรวดเร็ว น่าอับอายมาก เสียภาพพจน์หญิงไทยหมดเลยฉัน พี่ไวกิ้งจ๋าช่วยลิตเติ้ลด้วย เติ้ลอ๊าย~ อาย ฉันควรจะปฏิวัติท่านอนใหม่ดีมั้ย แล้วเค้ามีเปิดหลักสูตรสอนมั้ยอ่ะ คอร์สเท่าไหร่ทุ่มหมดตัวเลย ฉันมันเกิดมาพร้อมความโหลยโท่ยจริงๆ (What is โหลยโท่ยค่ะ _ผู้เขียน_) ไม่รู้ไปได้แต่ใดมา = = ^^
เสื้อผ้าของแทมินมันตัวใหญ่เทอะทะจนฉันแทบจะจมหายไปกับกางเกงขายาวแสนลีบของเขา ฉันต้องพับขากางเกงขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองเดินสะดวก และมาถึงเสื้อฮู๊ดสีดำสนิทจะตัวใหญ่ไปไหนก็ไม่รู้ ดูโดยรวมบอกได้คำเดียวว่าโลโซ ถ้าคืนให้แทมินใส่ เขาคงจะดูดีกว่าฉันเป็นกองเลย ผมยาวๆของฉันถูกรวบให้ตึงเปรี๊ยะ เพิ่มพร็อพด้วยหมวกใบเล็กซะหน่อย นี่ล่ะสไตล์เด็กกะโปโลของจริง แต่พวกเขาคงไม่สนหรอก ไม่งั้นคงไม่เอาเสื้อผ้าพวกนี้มาให้ฉันใส่
“อึก! ...แค่กๆๆ = =;;; นั่นมันตัวอะไรน่ะ นายช่วยอธิบายทีสิแทมิน”มินโฮสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในครัว
“โอ้ย!! นั่นมันไม่ใช่ชุดที่ผมเตรียมให้สักหน่อย มันเสื้อผ้าพี่คีย์ต่างหาก”แทมินโอดครวญกับมินโฮ แต่ฉันสิ แทบจะแกล้งบ้าทันทีที่ได้ยินว่าเป็นของคีย์ ทำไมตัวใหญ่เยี่ยงนี้
“ก็ฉันเห็นมันแขวนที่ราวเหมือนกันนี่ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนก็ได้ -///-++”ฉันหายเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตัวเล็กกว่าเดิม และไม่ทำให้ฉันจมหายไป แต่สีเสื้อนี่สิเด่นมาก สีชมพูประกายมุก
“แบบนี้สิ ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย”จงฮยอนกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอาฉัน ฉันพึ่งสำนึกว่าฉันกับพวกเขาคุยกัน ยังกับสนิทกันสักสิบปีเห็นจะได้ = =^^
“พร้อมแล้วใช่มั้ย งั้นเราก็เริ่มปฏิบัติการได้แล้ว”เสียงใสแจ๋วของท่านหัวหน้ากล่าวเปิดงาน เทศกาลหนีเที่ยวของชายนี่ ดูโอเว่อร์เนอะ
เราทั้งหมดย่องผ่านคุณบดิการ์ดไปอย่างเงียบเชียบ แต่คุณบดิการ์ดก็มิวายหันมายิ้มใจดีให้ ช่างไม่เข้ากับใบหน้าเลย (-- ); แล้วตกลงว่าฉันกำลังเล่นอะไรเนี่ย ทำไมต้องย่องทั้งที่ก็เดินออกไปดีๆได้ ไม่เข้าใจจริงๆ ฉันยืดตัวขึ้นเมื่อคิดได้ว่าควรจะเลิกเล่นเป็นเด็กอนุบาล ก่อนเดินลิ่วขึ้นนำหน้าทั้งห้าหนุ่ม อนยูที่ย่องอยู่หน้าสุดคว้าแขนฉันเอาไว้ จะดึงทำไมกันเนี่ย ฉันหันกลับไปมองหน้าเขางงๆ แล้วเลื่อนสายตาไปที่แขน อาการเขินเริ่มเข้าครอบงำฉันอีกครั้ง อนยูรีบชักมือกลับทันทีที่นึกได้ หน้างี้อมชมพูขึ้นมาเลย
“เธอไม่ทำตามแผน การหนีเที่ยวก็ควรจะย่องไปเบาๆสิ ทะเล่อทะล่าแบบนี้ก็โดนจับได้กันพอดี =O=!”
“จับได้เหรอ?... เมื่อกี้ฉันยังเห็นคุณบดิการ์ดยิ้มให้เราอยู่เลย พวกนายติงต๊องป่ะเนี่ย”ฉันเลิกคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาทำ
“เราหลบผู้จัดการ ไม่ใช่บดิการ์ด ขืนเดินไปโต้งๆ ผู้จัดการก็ให้บดิการ์ดตามไปเป็นขบวนอีก เพราะฉะนั้น ช่วยทำตามแผนด้วย”คีย์อธิบายความเป็นมาของแผน ถ้าหากเป็นคีย์ขอ ลิตเติ้ลให้สิทธิ์นั้นจ๊ะ เฮ่อๆๆ ^o^!!
“ก็ได้ - O -!!”ฉันตอบรับก่อนค่อมตัวลง แล้วย่องตามเดิม ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะติงต๊องได้ขนาดนี้ ชายนี่แน่เหรอเนี่ย - -^^
กว่าจะหายใจได้ทั่วท้อง เราก็มาโผล่ที่ริมถนนอันคลาคล่ำไปด้วยรถรา แดดยามบ่ายในฤดูร้อนแบบนี้ ไม่เอื้ออำนวยต่อการหนีเที่ยวเลยจริงๆ แต่โชคดีที่อากาศยังเย็นอยู่บ้าง มินโฮรับหน้าที่ไปเรียกแท็กซี่ แต่ว่ามันคันเล็กสำหรับหกคนไปมั้ย สรุปคือต้องเรียกเพิ่มอีกคัน แยกกันนั่งคันละสามคน และฉันก็ได้นั่งแสนสบายกับคีย์ที่เบาะหลัง จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีอนยูมานั่งหน้านิ่งอยู่ข้างคนขับ ไม่รู้จะเก๊กไปถึงไหน
“ว่าแต่ว่าพวกนายจะไปไหนกัน ย่องๆมาเนี่ยตกลงได้แล้วเหรอว่าจะไปไหน”ฉันหันไปถามคีย์ที่นั่งหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ อ๊ายยย~ หล่อลากเลยค่ะพี่น้อง *O*++
“เราจะไปคังนัมกัน คิดว่าเธอน่าจะรู้จักนะ (_ _ )//:”คีย์ตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น จะกรุณาลืมตามาคุยกันมิได้เหรอเคอะ จะยังเขินอะไรนักหนาเล่า
“ใช่ๆฉันต้องรู้จักแน่นอน”ว่าแต่ว่ามันอยู่ส่วนไหนของกรุงโซลล่ะ ฉันเมินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากเผยความโง่ออกมามากนัก
บรรยากาศในรถเงียบงัน คีย์นั้นคงเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันหันไปหาอนยูเผื่อว่าจะพอมีเรื่องอะไรชวนเขาคุย แต่แค่สบตากันแวบเดียว ฉันกับเขาก็ต้องเมินหน้าไปคนละทาง ไม่รู้ว่า แทมิน จงฮยอน และมินโฮ ที่อยู่รถอีกคันจะเงียบเชียบแบบเราหรือเปล่า ผ่านไปพักใหญ่เราทั้งหมดก็โผล่กันมาที่แถวๆคังนัม การแต่งตัวของแต่ละคนมิดชิดแบบจำแทบไม่ได้ = =++ประชดครับพี่น้อง ไม่เห็นเหมือนที่เมืองไทยเลย ฉันเห็นดาราออกมาเที่ยวแต่งตัวยังกับโจรก็ไม่ปาน ทั้งแว่นดำทั้งหมวกไหมพรม แต่ที่นี่พวกเขาชายนี่แต่งตัวยังกับจะไปพักผ่อนริมทะเล
“อันดับแรกเราควรจะไปร้องคาราโอเกะกันดีมั้ย”จงฮยอนเสนอความคิดในขณะที่เรากำลังซื้อชากันอยู่ ร้องมาทุกวันยังคิดจะร้องอีก
“ไม่เอาอ่ะ ผมอยากไปเดินช็อปปิ้งมากกว่า เราน่าจะไปที่มยองดงไม่ก็ทงแดมุน”แทมินออกอาการง้องแง้ง
“ฉันเป่ายิ้งฉุบชนะ ยังไงซะเราก็จะร้องคาราโอเกะกัน ไปกันเถอะ @_@!!”จงฮยอนยืนยันคำเดิมอย่างมาดมั่น แต่แทมินก็ยังจะค้านต่อ...
“แต่ว่า... =O=;;;”
“เอาน่าแทมิน เราต้องเคารพการตัดสินใจของผู้อาวุโสรองสิ เข้าใจมั้ย ^^;”มินโฮกล่าวหา จงฮยอนได้ปวดร้าวที่สุด
“รีบไปเหอะน่า ฉันร้อนจะตายแล้ว~O~!!”คีย์โวยวายขึ้นมา ทำให้ทุกคนต้องรีบเดินหาร้านคาราโอเกะ เพราะกลัวจะโดนคีย์เหวี่ยง ขี้วีนแบบเนี่ย ปลื้มค่ะ*O* ชายในฝัน อิอิ~
ความคิดเห็น