คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Bed room & Pajama from SHINee ห้องนอนและชุดนอนของชายนี่
รถเคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวณหน้าบ้านหลังขนาดย่อมหลังหนึ่ง ฉันที่พึ่งถ่างตาจากการปลุกของแทมิน พยายามเพ่งมองผ่านประตูบ้านเข้าไปด้านใน เอาละสิ ใครจะโชคดีได้มานอนที่บ้านพักชายนี่เยี่ยงเรา โฮะๆๆ ^O ^!!! ฉันกระตือรือร้นขึ้นมาเมื่อคิดได้ว่า มือถือยังอยู่กับฉัน ขอแชะรูปเป็นที่ระลึกหน่อยละกัน ฉันค้นมือถือที่ชุกไว้ในกระเป๋าออกมา กะจะถ่ายรูป แต่ดันโดนสายตากว่าห้าคู่จ้องเขม็งมาด้วยความสงสัยอีกแล้ว ฉันต้องอธิบายใช่มั้ย โอเค.พร้อม งั้นฟัง =O =;;
“สงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันไม่โทรหาญาติ ก็เพราะว่าที่นี่มันไม่มีสัญญาณไง โอเค้”ฉันหันกลับมาจะถ่ายรูป ดูเหมือนพวกเขาจะยังไม่เลิกมองแหะ ฉันหันกลับมาด้วยเป็นฝ่ายงงเอง
“นี่...ฉันขอถ่ายด้วยจิ เป็นโรคเห็นกล้องถ่ายรูปไม่ได้น่ะ ^_^+=”คีย์บอกยิ้มๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉัน ก็นึกว่าจะห้ามกันซะอีก อ๋า~ใกล้ขนาดนี้อดใจเต้นไม่ได้เลยแหะเรา -////-;;
แล้วทำไมคีย์จะต้องอยากมาถ่ายรูปกับฉันด้วยเนี่ย แถมยังยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ฉันอีก นายน่ะทำพลาดแล้วล่ะคีย์ ฉันอาจจะเผลอรักนายจริงๆก็ได้นะ ฮี่~ฮี่ ^__^=
แชะ!!!
“พี่คีย์ครับ เดี๋ยวพี่อนยูก็หึงหรอก นั่นน่ะ เนื้อคู่ของพี่เขานะ ดูดิ พี่เขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว”แทมินก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแซวเรื่องเดิม ชิ! คนกำลังอารมณ์ดี = ^=
“ที่ฉันอารมณ์ไม่ดี ก็เพราะนายยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ล่ะ แทมิน”อนยูจิกตาเล็กๆใส่แทมิน แต่ดูท่าทางน้องเล็กจะไม่กลัวพี่ใหญ่เอาซะเลย
“แหม...นี่ ลิตเติ้ลให้อนยูของเราถ่ายด้วยสิ”จงฮยอนผลักหน้าอนยูเข้ามาใกล้ๆฉัน ด้วยว่าไม่ทันตั้งตัว อนยูจึงหัวคะมำมาทางฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่มือฉันกดชัตเตอร์
ทันทีที่ฉันกับเขามองหน้ากัน อาการหน้าร้อนผ่าวหรือเรียกอีกอย่างว่าเขินก็กำเริบขึ้นมา นี่ฉันอยู่กับชายนี่หรือพวกมาเฟียฟะ แกล้งกันอยู่นั่นล่ะ เห็นฉันกับตาทึ่มนี่เป็นตัวตลกหรือไง (เริ่มพาลครับพี่น้อง ถึงขั้นเรียกอนยูว่าตาทึ่ม -__-=) พวกเขาหัวเราะกันคิกคัก ดีจังเลยนะ มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น อีตาบ้า! พวกโรคจิต เฮ้อ! ฉันจะบ้าตาย _ , _;;
“ประทานโทษนะครับ พวกคุณทุกคนจะลงจากรถได้หรือยัง ~O~”มินโฮที่ลงไปยืนมองอยู่นานเอ่ยขึ้น อนยูเป็นคนแรกที่สะบัดบ๊อบลงไป
“พี่อนยู เขินแล้วชิ่งเหรอครับ ไม่แมนเลยอ่ะ ฮะฮ่า^O^++”แทมินยังมิวายตะโกนแซวตามหลังอนยู ก่อนจะวิ่งตามเข้าไปในบ้าน
จงฮยอนหัวเราะร่าไปกับคีย์(ทำไมนายต้องขำด้วย) ช่างอารมณ์ดีแบบมีที่มา (จากความทุกข์ของฉัน) เหมือนกะทิชาวเกาะเลยเนอะ ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกันล่ะ ฉันถอนหายใจในชะตากรรมของตัวเอง หมดศรัทธาอ่ะนะ ชายนี่ที่เท่ห์แสนเท่ห์ ตัวตนจริงๆของพวกเขารั่วขนาดนี้เลยเหรอ ฉันขยับตัวจะลงจากรถ หากแต่ว่ามินโฮกลับขยับมาบังประตูซะก่อน จะทำอะไรของเขากันนะ
“ฉันอยากให้เธอเข้าใจนะ ทุกวันของเราไม่ค่อยจะได้หยอกล้อผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็เลยพูดเล่นมากไปหน่อย”ฉันมองหน้าเขางงๆ เขาคิดจะสื่ออะไรออกมากัน
“ที่นายพูด มันคืออะไรเหรอ ช่วยใช้คำง่ายๆที่ไม่เป็นทางการทีสิ”
“พวกเขาแค่ล้อเธอเล่นน่ะ เธออย่าไปถือสาพวกเขาเลยนะ”อย่างนี้สิ สั้นๆง่ายๆได้ใจความ คนสมองช้าอย่างฉันถึงจะคิดทัน
“ไม่ๆ ฉันเข้าใจ ว่านานๆทีจะมีเหยื่อแบบฉันมาให้พวกนายแกล้ง ^^++”พูดจบฉันก็รีบก้าวลงจากรถทันที เดี๋ยวโดนปิดทางออกอีก
การตกแต่งแบบเรียบง่ายสไตล์โมเดิร์น เป็นโทนสีเขียวเกือบทั้งตัวบ้านเลย ท่าจะเป็นเอามากนะกับสีเขียวน่ะ ฉันเดินวนดูรูปที่ติดอยู่รอบๆห้องรับแขก เป็นรูปจากสถานที่ต่างๆที่พวกเขาไปพบแฟนคลับ หนึ่งในนั้นก็มีประเทศไทยรวมอยู่ด้วย เอ๋...งานนี้ฉันก็ไปนี่นา มีทแอนด์กรี๊ด คราวชายนี่มาตามหาจูเลียต พอฉันได้จับมือคีย์เท่านั้นล่ะ ก็ต้องขายหน้าตามประสาคนซุ่มซ่ามเลย เมื่อฉันละเมอตกเวทีเล็กๆนั่นลงไปกองกับพื้น แฟนคลับคนอื่นก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นซะฉันวิ่งหนีแทบไม่ทัน น่าขายหน้าเป็นที่สุด อ๊ะ...นะ...นี่มัน รูปที่ฉันตกเวทีนี่ พวกเขา...
“ฮ้า! ใช่ๆ ลิตเติ้ลกับพี่อนยูเนี่ย เป็นเนื้อคู่กันหรือเปล่าน้า ถึงได้ซุ่มซ่ามเหมือนกันเลย”
คำพูดซื่อๆของแทมินแวบเข้ามาในสมองฉัน พวกเขาจะจำได้มั้ยว่าเป็นฉันน่ะ ใครนะเป็นคนเก็บภาพที่น่าขายหน้าแบบนี้ไว้แล้วเอามาให้ชายนี่ อย่าให้รู้นะ แม่จะฆ่าห่อหมกให้ดู เอาแล้วไงพึ่งสำนึกได้ว่าฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นนี่ตามลำพัง หนุ่มๆหายไปไหนหมดค่ะเนี่ย ทำไมทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาใครสักคนที่อาจจะอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ไม่มีเลย ฉันถลาไปที่ประตูด้านในสุด มันอาจเป็นประตูเชื่อมไปห้องใดห้องหนึ่ง ล้อฉันแล้วก็ดันลืมฉันไว้ในห้องนั่งเล่น บ้าที่สุดเลย ช่วงนี้มีแต่คนชอบลืมฉัน
“เฮ้ย! เธอจะบ้าหรือไงเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู >O<!!!”คีย์ที่นุ่งผ้าขนหนูอยู่กระโดดเข้าหลบหลังประตูตู้เสื้อผ้า ส่วนฉันก็ตาโตจ้องแบบเต็มที่เลยล่ะ เฮ่อๆ ^- ^//;
“เอ่อ...ขอโทษฉันไม่รู้ว่าเป็นห้องนอนของนาย \\O_O//:;”
“ขอโทษแล้วจะมองอยู่ทำไมล่ะ หันไปสิ ไม่ก็ออกไปเลยไป ฮึ๋ย~ ฉันจะบ้าตาย”
“จ้าๆ ออกไปก็ออกไป”ฉันกลับหลังหันเดินแบบอ้อยอิ่งออกมา อกขาวๆนั่นยังติดตาอยู่เลย กรี๊ด!!! ฉันจะบ้าแล้ว โค-ตะ-ระ โชคดีเลยฉัน > <!!
“เป็นบ้าอะไรของเธอ ถึงได้มาชักดิ้นชักงอที่หน้าห้องฉัน คิดอะไรบ้าๆอยู่หรือเปล่า”จู่ๆอนยูที่โผล่มาจากไหนก็มิอาจทราบได้ พรวดมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เฮ้ย!! o_O! อนยู”ฉันสะดุ้งถอยกลับเข้าไปในห้องที่พึ่งจะออกมา และชนเข้ากับอะไรสักอย่างจนล้มลงกับพื้น จะมีสักครั้งมั้ยที่เจออนยูแล้วไม่เกิดเรื่องขึ้น
“โอ้ย!!! เอาอีกแล้วนะ เธอนี่ท่าจะพูดไม่รู้เรื่องแหะ”คีย์โวยวายทั้งที่เขาก็ยังไม่ได้ล้มก้นจ้ำเบ้าแบบฉัน หว๋าย~เขายังใส่แค่ผ้าขนหนูอยู่เลยอ่ะ >///<!!
“ฉะ...ฉันขอโทษจ้า ฉันตกใจอนยูอ่ะ เลยเผลอถอยเข้ามา”ฉันยันตัวเองลุกขึ้น อ๊ายยย~ เจ็บสะโพกชะมัดเลย
“เธอออกไปรอข้างนอกก่อนไป เดี๋ยวจะบอกว่าเธอจะต้องนอนห้องไหน”อนยูสั่งฉันหน้าเข้ม ทำเป็นเข้มนะ ทีตอนออกทีวีล่ะยิ้มร่าเชียว
ฉันแยกเขี้ยวใส่อนยู นายนี่มันจอมขัดความสุขฉันจริงๆเลย ขอแทะโลมคีย์หน่อยก็ไม่ได้ขัดตลอด เห็นฉันเป็นห้องน้ำหรือไงไม่รู้ โซฟาตัวยาวสีขาววางเด่นอยู่กลางห้องมันช่างเชิญชวนให้ฉันไปหย่อนก้นคลายเหมื่อยซะจริง พอได้นั่งปุ๊บภาพแผงอกขาวๆของคีย์ก็ลอยมาให้เคลิ้มอีกรอบ ถ้าหากได้สัมผัสฉันมิช็อคตายเลยเหรอ ทำไมทริปนี้เธอโชคดีอะไรอย่างนี้ งั้นถ้าเจอไอพี่ไวกิ้งฉันจะเปลี่ยนจากตบให้กลิ้งเป็นตบรางวัลงามๆเลย ผ่านไปสิบนาทีหนุ่มหล่อทั้งสี่ หายไปไหนคนหนึ่งเนี่ย เดินเรียงแถวมาให้ฉันเสี่ยงพวงมาลัย เพื่อเลือกคู่ครอง ใครจะเป็นผู้โชคดีได้มาเป็นเจ้าเงาะน้อ เอ่อ...จากขาวๆฉันก็จิ้นซะดำเลย ไม่เอาล่ะฉันมาจริงจังกับเรื่องที่หลับที่นอนดีกว่า
“ลิตเติ้ล คือ...พวกเราคุยกันเรื่องที่จะสละที่นอนให้เธอแล้วนะ”อนยูเปิดประเด็นที่กำลังอยู่ในสมองฉันขึ้นมา
“ฉันก็คิดว่าจะถามพวกนายเหมือนกัน แบบว่าฉันไม่เรื่องมากหรอก จะให้นอนที่นี่ก็ได้ ตรงโซฟานี่ก็ได้”ฉันลูบๆโซฟา นี่พูดจริงเลยนะ แค่ได้นอนใต้ชายคาเดียวกับชายนี่ก็สุดๆแล้ว
“เห็นพวกฉันเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ เธอกำลังดูถูกชายนี่อยู่นะ”จงฮยอนหรี่ตามองฉันแบบน้อยอกน้อยใจ ฉันรู้ว่านายแกล้งทำหรอก = =:;
“เราตกลงกันแล้วว่าจะยกห้องพี่อนยูกับพี่คีย์ที่สะอาดที่สุดในบ้านให้เธอนอน ^O^=”แทมินจ๋าอย่ายิ้มแบบนี้สิ เดี๋ยวก็ย่องเข้าไปปล้ำกลางดึกหรอก เฮ่อๆ~
“นั่งยิ้มอะไรอยู่ เอ้านี่ เป็นชุดนอนที่เราค้นในสุดของตู้ เป็นชุดนอนที่เล็กที่สุดในบ้านแล้ว”จงฮยอนยื่นเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้ฉัน
“เอ๋...นั่นมันชุดโปรดของผมนี่ครับพี่จงฮยอน พี่ไปค้นตู้ผมมาเหรอ”
“มินโฮต่างหากที่ไปค้นมา ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเสื้อผ้านาย”จงฮยอนมองหน้างอนๆของแทมิน แล้วโยนเรื่องให้มินโฮซะงั้น
“จริงเหรอครับพี่มินโฮ ~O~!!!”แทมินหันไปทำแก้มป่องใส่มินโฮ
“เอาน่าแทมิน เดี๋ยวฉันจะซักคืนให้ แล้วห้องที่ว่ามันห้องไหนอ่ะฉันอยากอาบน้ำแล้ว”
“ก็ห้องที่เธอไปยืนชักดิ้นชักงออยู่หน้าประตูน่ะแหล่ะ=O=**”อนยูพูดพลางจ้องฉันด้วยสายตาอันแสนโหดร้าย ก่อนจะโดนอีตาบ้านี่งับ ฉันว่าฉันไปอาบน้ำนอนดีกว่า
ฉันลุกวิ่งเข้าไปที่ห้องเดิมที่เซ่อซ่าเข้าไปในตอนแรก เป็นบ้านชั้นเดียวที่มีหลายห้องให้งงงันจริงๆ ฉันวางเสื้อผ้าของแทมินไว้บนเตียง พึ่งนึกออกแหะว่าฉันมีชุดชั้นในชุดเดียว ก็คือที่ใส่อยู่กับตัวฉันเนี่ยแหล่ะ สรุปว่าฉันคงต้องใส่ชุดเดิมเหรอ ก็...มันจำเป็นอย่าหาว่าฉันซกมกละกัน ฉันจัดการถอดเสื้อผ้า เหลือเพียงผ้าขนหนูที่เห็นอยู่ตรงราวเล็กๆ พันอยู่รอบตัวฉัน จะสาธยายทำไมให้ติดเรตเนี่ย ฉันหันซ้ายขวาหาประตูห้องน้ำ และพบว่ามันอยู่ฝั่งขวามือของห้อง ฉันเอื้อมมือหมายจะเปิดประตูหากแต่ว่า มันดันเปิดออกมาซะก่อน พร้อมๆกับที่คีย์โผล่ออกมาในสภาพตัวพราวไปด้วยหยดน้ำ เซะซี้น่าเจี๊ยะอีกแล้วอ่ะ \\O_O//!!
“ว๊ากกกกกกกกกกก~> <!!!”
“แว๊กกกกกกกกกก~oOo!!!”
เราสองคนแหกปากขึ้นพร้อมกัน ฉันผวาถอยหลังไปด้วยความตกใจ ส่วนเขาก็ก้าวมาข้างหน้าเพื่อจะเลี่ยงฉัน แต่ด้วยความซุ่มซ่ามฉันก็ดันเกิดอาการขาพันกัน พอจะล้มก็ยังไปคว้าแขนเขาเข้าให้อีก เราจึงเซถลาลงไปด้วยกัน ผลก็คือตอนนี้คีย์กำลังนอนทับฉันอยู่เต็มๆเลย และที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือ...ผ้าขนหนูที่อยู่บนตัวฉันมันเลื่อนลงจนเกือบจะเห็น เอ่อ...นะ...หน่ม~น้ม (-- ///); เราสองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก คีย์ขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้น แต่ถ้าเขาลุกก็เห็นกันหมดพอดี ฉันเลยคว้าคอเขาไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
“นั่น...พี่คีย์กับลิตเติ้ลทำอะไรกันอยู่เหรอ ทำไมไปอยู่กันอีท่านั้นล่ะ”
ฉันกับคีย์เงยหน้าขึ้นไปมองแทมิน มันไม่ใช่แค่แทมินนะที่จ้องอยู่ แต่ว่ามีจงฮยอน มินโฮ และอนยูที่จ้องตาแทบถลน ฮือๆทำไงดีน้อเรา สภาพไม่น่าดีใจเท่าไหร่เลย คีย์พยายามจะลุกขึ้น แต่ฉันก็ยังคงเกาะเขาไว้แน่น
“เธอจะปล่อยให้ฉันลุกได้หรือยัง –O-///”
“ถ้านายลุกฉันก็โป๊อ่ะดิ นายอย่าทำเนียนไม่รู้เลยว่าผ้าขนหนูบนตัวฉันมันเลื่อนลงน่ะ ( --)//”
“ฉันว่านายไม่สมควรมองนะ แทมิน เราออกไปข้างนอกดีกว่า”มินโฮปิดตาแทมิน แล้วพาเดินออกไป ในขณะที่จงฮยอนกับอนยูยังมองตาไม่กระพริบ
“พวกนายจะมองอีกนานมั้ย ช่วยหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาให้หน่อยสิ ~O~!!!”คีย์ร้องสั่งเพื่อนเสียงหลง จงฮยอนยิ้มนิดๆขณะเดินไปหยิบผ้าขนหนู
“นายนี่มันไวไฟเหมือนกันนะ คีย์ ^_^=”จงฮยอนทำหน้ากรุ้มกริ่ม ก่อนล้อช่วยดูสีหน้าฉันกับคีย์ได้มั้ยว่าอยู่ในอารมณ์จะเล่นป่ะ
คีย์รับผ้าขนหนูมาคลุมตัวฉัน ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น อ่ะนะ...ถ้าเขาไม่หน้าแดงละก็ เขาคงเป็นเกย์แล้วล่ะ ส่วนฉันจะเหลือเหรอ พอได้ผ้ามาพันตัวซะแน่นก็แจ้นหายเข้าห้องน้ำน่ะสิ จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะ ที่ได้นอนจ้องหน้ากับซุปเปอร์สตาร์อย่างคีย์ ชายนี่หน้าห้องน้ำเนี่ย ฉันควรจะดีใจหรือเปล่าน้อ ฉันส่ายหน้าเพื่อสะลัดความคิดอันสับสนทิ้ง ฉันควรจะคิดเรื่องเผชิญหน้ากับเขาในครั้งต่อไปดีกว่า
ความคิดเห็น