คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : อดีตของคนส่งสาร
เกือบเดือนแล้วสินะที่ฉันกลับมาถึงเมืองไทย ตอนนี้ฉันเปิดเทอมได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว มันพอจะทำให้ฉันลืมๆเรื่องพวกเขาไปบ้างเวลาอยู่กับยัยลินาช่างพูด แหม่~ ก็ช่างพูดกันทั้งสองคนน่ะล่ะ ฉันเก็บสมุดปากกาลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน เกือบเดือนแล้วสิที่ฉันต้องทนกินกับข้าวสำเร็จรูป ไอพี่ไวกิ้งนี่นะ บอกได้อยู่ต่อแค่สองอาทิตย์เอาเข้าจริงอยู่มาเกือบเดือนยังไม่มีทีท่าจะกลับเลย ช่วงนี้ฉันปล่อยให้ยัยดาร่าฟุ้งเรื่องไปเกาหลีอยู่คนเดียว ก็มันขี้เกียจนี่นา ฉันมีเรื่องให้คิดมากกว่านั้นอีก และอีกเหตุผลก็คือเวลาอยู่กับลินาฉันต้องเคารพกฎ ที่ยัยนั่นตั้งขึ้นว่าไม่พูดถึงอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเกาหลี เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้หรอกรู้แค่ว่ายัยลินาจงเกลียดจงชังเกาหลีมาก ย้ำเลยล่ะว่ามากจริงๆ สงสัยเคยโดนหนุ่มเกาหลีหักอกแบบในละคร = =**
“นี่...ลินา วันนี้เราไปกินไอติมกันป่ะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ช่วงนี้รวย^O^!!”ฉันตบกระเป๋ากระโปรงเป็นการยืนยันให้ลินาดู
“ไปรวยมาจากไหนกัน หรือว่าที่หายไปตอนปิดเทอมนั่น หนีไปทำงานไม่ชวนกันใช่ม่ะ”ลินาชี้หน้าฉัน พร้อมกับทำแก้มป่องได้น่ารักมาก ธ่อ!อย่ามาทำหน้ารักได้ป่ะ อิจฉา (-^ - )**
“ก็ทำนองนั้น ว่าแต่จะไปป่ะล่ะ พูดมากเดี๋ยวเปลี่ยนใจเลยนะ”
“จ๊ะๆ...ไม่พูดมากก็ได้^__^=”
ฉันกับลินาเดินออกมาจากห้องเรียน ช่วงเวลาเลิกเรียนแบบนี้ฉันกับยัยลินาไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกัน ถ้าฉันไม่มีธุระก็จะเป็นยัยลินาที่มีธุระ อีกอย่างยัยลินาจะมีคนรถมารับ ส่วนฉัน...ไม่บอกได้มั้ย มันดูไม่ควรคู่แก่การเป็นเพื่อนยัยลินาเลย = =** พอเราสองคนโผล่พ้นอาคารออกมาก็มีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งพรวดเข้ามาขวางทางเราไว้ ดูแต่งตัวเข้าสิ ยังกับดารา อ๊ะ! ดารา หรือว่าจะเป็น...ฉันเพ่งมองคนตรงหน้า ใช่เขาจริงๆด้วย ฉันยังไม่ส่งคำตอบไปให้แทมินเลย อีกอย่างฉันก็ยังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงเป็นเขาที่มาล่ะ ฉันดึงแขนเขาเดินกลับเข้าไปในอาคาร โดยมียัยลินาเดินตามมางงๆ พอแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว เขาก็จัดการถอดหมวกออก
“นะ...นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วรู้จักโรงเรียนฉันได้ไงอ่ะ >O<!!”ฉันถามเขาอย่างตื่นเต้น ดวงตาเรียวเล็กนั่นไม่ยอมมองมาที่ฉันเลยแหะ แถมเขายังไม่มีทีท่าจะตอบคำถามฉันอีก
“นี่...อย่าเอาแต่นิ่งสิ นายมาได้ไง พี่ไวกิ้งบอกใช่มั้ย...นายตอบมาสิ เอ๊ะ! นี่นาย
“คีบอม...”ฉันเปล่าเรียกนะ ฉันไม่ได้เรียกชื่อเขา ฉันหันขวับไปทางยัยลินา สีหน้าที่ดูตกใจนั่นทำเอาฉันงงหน่อยๆ ลินารู้จักคีย์งั้นเหรอ
“ลินา...เธอ...สบายดีเหรอ”คีย์เอ่ยเสียงแผ่วเบา ทำไมพวกนี้ต้องทำหน้าแปลกๆกันด้วย ตกลงมันยังไงกันแน่เนี่ย นางเอกงงๆ +__+;;
“ฉัน...ฉันสบายดี( -_-)^”ลินาตอบเสียงเบาซะยิ่งกว่าคีย์ ได้ยินกันด้วยหรือนั่น =_=**
“พวกเธอรู้จักกันเหรอ เป็นไปได้ไงอ่ะ”ฉันยังคงไม่หยุดดึงแขนเสื้อคีย์ เขาเบือนหน้าไปทางอื่น ก่อนจะหันกลับมามองฉัน เขาทำหน้าเฉยอีกแล้ว
“ฉันมารับเธอกลับบ้าน”สั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่ไม่ตรงคำถามเลย อีกอย่างนายรู้จักบ้านฉันเหรอยะ อีตากุญแจ =O=!!
“ลิตเติ้ล ไว้เราค่อยกินไอติมวันอื่นนะ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ขอตัวก่อนละกัน”
“อ๊ะ...เดี๋ยวสิลินา นานจะมีโอกาสอย่าชิ่งสิ”ฉันคว้าแขนลินาไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีได้ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมสองคนนี้ทำท่าแปลกๆใส่กัน ทั้งที่ดูเหมือนรู้จักกัน
“แต่ว่า...”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ฉันจะงอนจริงๆด้วย ไม่ต้องอ้างเหตุผลอื่นเลย นายก็ไปด้วยนะคีย์”ฉันคว้ามับเข้าที่แขนคีย์ แล้วออกแรงดึงทั้งสองคนออกมาจากอาคาร เล่นเอาคีย์สวมหมวกแทบไม่ทันเลย
ในที่สุดฉันก็สามารถลากสองคนนั่นมาถึงศูนย์การค้าที่ใกล้ที่สุดได้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างให้พวกเขาได้คุยกัน ถึงตอนนั้นฉันจะหาโอกาสแอบฟัง ชั่วป่ะ =___= ก็มันอยากรู้นี่นา ฉันเลือกโต๊ะที่อยู่ในสุดเพื่อจะได้มีมุมแอบซุ่มดู หลังจากสั่งไอติมไปเรียบร้อยแล้วฉันก็ขอตัวไปห้องน้ำ นี่ล่ะมุกชิ่งแบบที่คลาสสิคที่สุด หนีไปเข้าห้องน้ำ แต่ใช่ว่าฉันจะไปเข้าจริงๆหรอกนะ ฉันเอาเมนูจากโต๊ะอื่นมาบังหน้าแล้วแอบมานั่งโต๊ะข้างๆพวกเขา เงียบกันอยู่นานเลยทีเดียวก่อนที่ลินาจะเป็นฝ่ายพูดก่อน
“นาย...มาหาลิตเติ้ลเหรอ สนิทกันสินะ”ไม่บอกคงจะรู้มั่งว่าลินาพูดภาษาอะไรกับคีย์ เพราะฉันเก่งภาษาอังกฤษได้ก็เพราะลินานี่ล่ะ
“เธอ...ยังเหมือนเดิมเลยนะ ย้ายจากอเมริกามาอยู่นี่นานแล้วเหรอ”คีย์เปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆ ชิ!ลืมกันเลยนะ ไม่เอาๆ ฉันจะโมโหทำไมเนี่ย ~^~
“อื้อ! แม่ฉันอยากกลับมาอยู่เมืองไทย ฉันได้ยินมาว่านายเป็นไอดอลอยู่ที่เกาหลี คงยุ่งมากสิ”
“ไม่เท่าไหร่หรอก...”
“ไม่เท่าไหร่ แต่นายก็ไม่มีเวลาแม้แต่ตอบเมล์ แล้วก็กลับไปหาฉันที่อเมริกาตามสัญญา ห้าปีเชียวนะที่ฉันไม่ได้รับการตอบกลับจากนายเลย”น้ำเสียงของลินาเริ่มสั่น ฉันที่เอาแต่แอบฟังต้องลดเมนูลงเพื่อมองหน้าลินา น้ำตาคลอแหะ
“ฉันขอโทษ แต่ฉันบอกเธอแล้วนี่ ว่าไม่ต้องรออะไรจากฉัน ฉันไม่ควรค่าพอให้เธอรอหรอก ทำไมยัยซุ่มซ่ามไปนานจัง”ประโยคหลังนี่หมายถึงฉันใช่มะ ฉันก็นั่งอยู่ข้างๆนายนี่ล่ะ= =^
“ทำไมกันคีบอม ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย นายทำเหมือนเราไม่เคยรู้สึกอะไรต่อกันได้ยังไง นายทำเหมือนเราไม่เคยรักกันได้ยังไง”ลินาโพลงออกมา มะ...ไม่เคยรักกัน...
ฟึ่บบบบบ!!!
เมนูอาหารในมือฉันหล่นลงพื้นโต๊ะ สิ่งที่พึ่งได้ยินมันทำมือไม้ฉันอ่อนปวกเปียกหมดแล้ว ฉันดีดตัวลุกพรวดขึ้นเดินออกไปช้าๆ ในสมองก็มีแต่คำว่า “รัก” ที่ลินาพูดออกมา
“ลิตเติ้ล!!! รอฉันก่อน ลิตเติ้ล!!”ดูเหมือนจะมีใครเรียกฉันนะ จะเป็นคีย์หรือเปล่า ฉันหันกลับไปดูว่าใช่คีย์เรียกหรือเปล่า เขาตามฉันมาจริงๆ
“ฟังฉันพูดก่อนนะ ลิตเติ้ล!!! oOo!”คีย์ยังคงตะโกนเรียก แต่ว่าฉันไม่เห็นอยากจะฟังเลย ฉันหันกลับและก้าวเท้าเดินต่อไป แต่ว่าอะไร~อะไรก็ไม่เข้าข้างฉันเลย
พรืดดดดดดดดดด!!!!!!!
ตุ๊บบบบ!!!!
ฉันลื่นสไลด์บันไดกว่าห้าชั้นตรงทางเข้าศูนย์การค้า ลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่กับพื้น เล่นเอาระบมก้นกันเลยทีเดียว นี่ล่ะน้า~ฉันพอได้เหม่อรือสติหลุดเมื่อไหร่เป็นได้เรื่องทุกที ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับตัวลุกขึ้น และไม่คิดจะสนใจสายตาคนที่เดินผ่านไปมา ภาพใบหน้าของลินาที่กำลังร้องไห้ลอยเข้ามาหลอกหลอนฉัน ลินาเคยคบกับคีย์ เขาสองคนเคยรักกัน ไม่อยากจะเชื่อเลย มือขาวๆยื่นเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ช่างไม่เหมาะกับฉันเลยมือของนายไม่เหมาะกับฉันแล้วคีย์ ไม่สิมันไม่เคยเหมาะเลยด้วยซ้ำ
“ยื่นมือมาสิ อย่าอวดเก่งว่าเธอลุกไหวเลย ( - 0-)”ฉันมองมือเขาอย่างลังเล และฉันก็เลือกที่จะอวดเก่งลุกเองอย่างที่เขาว่า แต่ฉันเจ็บสะโพกอ่ะ U.U;;
“ก็บอกให้ยื่นมือมาไง ยังจะดื้ออีกนะ ยัยบ๊อง! -0-!!!”
ฉันนั่งลงไปตามเดิมเพราะเจ็บจนลุกไม่ขึ้น ทำไมเจอเขาทีไรมีแต่เรื่องเจ็บตัวนะ ดวงฉันกับเขาคงไม่สมพงกันจริงๆ คีย์พ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ และก้าวเข้ามาใกล้ฉัน ก่อนจะย่อตัวลงช้อนตัวฉันขึ้น
“เช็ดน้ำตาเธอซะ ฉันรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่ต้องเห็นเธอร้องไห้”คำพูดของคีย์ ทำให้ฉันรีบยกมือตะปบแก้มตัวเอง และก็พบว่ามันชื้นไปด้วยน้ำตาจริงๆ
“ช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย การที่เธอเงียบมันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน”
“นาย....นายจะอุ้มฉันไปไหน T__T^^”
“ถามพิลึก ก็พาเธอไปโรงพยาบาลน่ะสิ ตกบันไดมาซะขนาดนั้นควรไปหาหมอนั่นล่ะดีสุด”
“นาย...เอ่อ~เรื่องลิ... นายมาหาฉันที่โรงเรียนทำไม”ฉันเปลี่ยนเรื่องกะทันหันทั้งๆที่ตั้งใจจะถามเรื่องเขากับลินา แต่ว่า...เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับฉันนี่นา
“ฉันจะมาเอาคำตอบจากเธอ และจะมาบอกเธอในทุกๆเรื่องด้วย ทุกๆเรื่องที่เธอควรจะรู้”ดูเหมือนเขาก็เลี่ยงที่จะพูดถึงเช่นกัน
“เรื่องข้อตกลงบ้าๆนั่นน่ะเหรอ เป็นเกมส์ที่พวกนายคงสนุกน่าดูนะ”ฉันเค้นเสียงพูดออกมา ไม่อยากเข้าข้างตัวเองนักหรอก มันก็แค่เรื่องสนุกที่พวกเขาแข่งกันทำเท่านั้นล่ะ
“เธอรู้แล้วงั้นเหรอ ใครเป็นคนบอกเธอ”
“จะใครบอกก็ช่าง แต่ฉันไม่มีคำตอบอะไรจะให้นายทั้งนั้น นายวางฉันลงซะทีเถอะ”
“ไม่ได้หรอก ยังไงฉันก็ต้องพาเธอไปส่งโรงพยาบาล”
“นายรู้หรือไงว่าโรงพยาบาลมันอยู่ที่ไหน”ฉันยังคงงัดข้อกับเขาไม่เลิก คีย์กระชับตัวฉันขึ้นคล้ายจะหมดแรง ถามจริง นี่เขาคิดจะอุ้มฉันแล้วเดินไปเหรอ ทำไมไม่เรียกแท็กซี่ =O=**
“นายควรจะเรียกแท็กซี่นะ นายจะเดินไปแบบนี้ฉันว่าชาติหน้าโน่นล่ะ ถึงจะไปถึงโรง’บาล”
“นั่นสิ แล้วเขาจะจอดให้ฉันมั้ยเนี่ย”เขาพึมพำ และหยุดเดินเอาซะดื้อๆ ฉันเลยถือโอกาสหยิกแขนเขาสุดแรง
“อ๊ะ!!...-_+;;;”
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!!!”ฉันสั่งเขาด้วยน้ำเสียงเนิบๆ คีย์จำต้องวางฉันลงในที่สุด ฉันจัดการเรียกแท็กซี่เอง แล้วเผ่นขึ้นรถไปคนเดียว คีย์ที่โดนทิ้งรีบถลาเข้ามาเคาะกระจกรถรัว
“ยัยบ๊อง!! เธอจะทิ้งฉันไว้นี่คนเดียวงั้นเหรอ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย =[]=”คีย์รัวคำพูดออกมาชุดใหญ่ เมื่อฉันเปิดกระจกรถลง
“ใครบอกว่านายอยู่คนเดียว โน่นไงลินาเดินมาโน่นแล้ว กลับไปคุยกันเถอะ”
“ลิตเติ้ล!! ฉันอยากให้เธอรู้ไว้แค่ว่า เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว”
“นายไปเถอะ จะไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น และฉันจะไม่ฟังอะไรด้วย นายกลับเกาหลีไปเถอะ”ฉันเลื่อนกระจกขึ้นแล้วบอกคนขับให้ออกรถ พยายามที่สุดที่จะไม่มองกลับหลัง
ถ้ามันจะทำได้ง่ายขนาดนั้นคงจะดี ฉันอดที่จะหันกลับไปมองไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย นอกจากจะคนเยอะแล้ว อะไรบางอย่างที่เขาเคยบอกว่าฉันกำลังทำก็บดบังทุกอย่างไว้เช่นกัน น้ำตา...นี่ฉันร้องไห้ตั้งแต่ตอนไหนกัน ชิ! น่าอายชะมัดเลยที่มาร้องไห้ให้กับเรื่องบ้าๆแบบนี้น่ะ ฉันปาดน้ำตาออก แล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พวกเขาจะรู้จักกัน จะเคยรักกันมากขนาดไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันสักนิด เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป
ฮืออออ~ แง้ๆๆๆๆๆๆๆ~ TT[]TT!!!! เจ็บปวดอ่ะ มันทนไม่ไหวจริงๆนะ ฉันรักเขาอ่ะ รักเขาไปแล้วมันถอนตัวยากด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นคีย์ด้วยล่ะลินา แล้วทำไมต้องเป็นลินาด้วยนะคีย์ ท้ายที่สุดทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยเล่า ฮือออๆๆๆๆๆๆๆ~ พี่จ๋า พ่อจ๋า ช่วยลิตเติ้ลด้วย ลิตเติ้ลจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันฟุบหน้าฟูมฟายลงกับเบาะรถแท็กซี่ ที่นานๆจะขึ้นทีเพราะไม่มีตังค์ ถ้าวันนี้ไม่จำเป็นฉันก็กะจะโหนรถเมล์ไปโรง’บาลนั่นล่ะ TT.TT^^
ความคิดเห็น