คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : จดหมายลับของแทมิน
ฉันยืนเหม่อมองไปที่เท้า นึกถึงคำพูดของคีย์ที่ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท จะ...ใจฉันกำลังเต้นแรง แรงจนจะทะลุออกมานอกอกแล้ว >///<!! ไหนจะจงฮยอนอีก โอ้ยยย~ เลือกไม่ถูก รู้สึกว่าเป็นคนสวยเลือกได้ไงไม่รู้ แต่ว่าคำพูดของจงฮยอนไม่ทำใจฉันเต้นแรงแบบที่คีย์ทำเลย ฉันคงชอบคีย์ไปแล้วจริงๆ แต่ว่า...ฉันชอบเขาแล้วได้อะไร อีกยี่สินาทีฉันก็ต้องขึ้นเครื่องเพื่อกลับโลกแห่งความจริง โลกที่ไม่มีเขา โลกที่ฉันไม่มีนาย...คีย์...
“เน่...เหม่ออะไร ไม่คิดจะล่ำลาฉันเลยหรือไง แค่ฉันไม่ได้ร่วมกิจกรรมหน่อย ลืมกันเลยนะฉันเสียใจนะเนี่ย ~3~!!”แทมินยื่นหน้าเข้ามาหาฉันพร้อมกับทำแก้มป่อง
“อะ...เออ...ฉันจะกลับแล้วนะ รักษาตัวดีๆด้วย หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ”ฉันหลับหูหลับตาพูด ขณะที่สายตายังคงเหม่อไปอีกทาง
“เธอ...ให้มันได้อย่างนี้สิ เอ้า!เอานี่ไป ห้ามเปิดตรงนี้ ให้ไปเปิดอ่านบนเครื่อง เข้าใจมั้ย-_-;”
แทมินยัดกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับมาอย่างเรียบร้อย เรียบจริงๆ =_=** ใส่มือฉันแล้วรีบยึกยักให้ฉันซ่อนมันเมื่อเห็นว่าคีย์กับจงฮยอนเดินเข้ามา และอีกอย่างก็มีสายตาอนยูจ้องอยู่ด้วย
“คราวนี้ฉันคงต้องขึ้นเครื่องจริงๆซะที ไปนะ ^_^;;”ฉันยิ้มฝืดๆให้แทมิน เขาเองยิ้มร่าเริงกลับมา อะไรของขา นี่ดูไม่ออกเหรอว่าฉันฝืนยิ้มน่ะ
“เฮ้ๆ แล้วอีกสองอาทิตย์เธอจะยิ้มได้อย่างจริงใจเหมือนเดิม ^^O^^!!”แทมินขยิบตาให้ฉันอย่างน่ารัก หย๋า~อย่ามาทำอย่างนี้นะ ฉันหวั่นไหว -////-^
“โชคดีจะเป็นของเธอ ลิตเติ้ล ^^++”มินโฮง่ะ นายก็อีกคนอย่ายิ้มได้บาดใจขนาดนี้สิ ฉันจะเป็นลมเพราะพวกนายแล้วนะ
ถึงจะงงกับคำพูดของมินโฮกับแทมิน แต่ฉันก็ไม่มีเวลามากพอที่จะถามพวกเขา เพราะทีมงานเข้ามาล็อคคอฉันให้ไปขึ้นเครื่อง ฉันรีบกอดลาพี่ไวกิ้งแล้วตามทีมงานไป ฉันหันกลับไปมองพวกเขา ยังไม่ไปกันอีกแหะ คีย์กำลังมองมาทางฉันด้วย ทำไมสายตาเขาดูแปลกๆแบบนั้นล่ะ นายอย่ามองมาที่ฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ยคีย์ แค่นี้ฉันก็สับสนพออยู่แล้วนะ ฉันเบือนสายตากลับมา ด้วยไม่อยากจะมองเขาให้นานไปกว่านี้ แต่พอฉันหันกลับมาเท่านั้นล่ะ
ปึกกกก!!!!
อ๊ากกก!>O<!! เจ็บ! ฉันเงยหน้าขึ้นมองเสาตรงหน้าพลางถูหน้าผากอย่างเอาเป็นเอาตาย เจ็บชะมัดเลยอ่ะ ฉันหันขวับกลับไปที่ชายนี่อีกครั้ง และพวกเขาก็กำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดชีวิต จะมีก็แต่แทมินที่ดูจะเก็บเสียงหัวเราะไว้ไม่ค่อยจะอยู่ ฉันนิ่วหน้าแล้วรีบเดินตามทีมงานเข้าประตูสำหรับผู้โดยสารไปทันที น่าอายที่สุดเลยฉัน ทำไมต้องมาซุ่มซ่ามต่อหน้าพวกเขาทุกที =////=**
“เหม่อไรยะ ยัยลิตเติ้ล ฉันล่ะไม่เข้าใจเลย เธอมีดีอะไรนักหนา ชายนี่ถึงได้สนใจเธอมากขนาดนั้น ไม่สวย ไม่รวย แถมยังเซ่อซ่า ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”
เบื่อ!!! เป็นคำที่ผุดขึ้นมาเต็มสมองของฉัน เพราะพี่ไวกิ้งไม่ได้กลับมาด้วยฉันจึงต้องมาติดแหง็กอยู่กับยัยดาร่า และยัยบ้านี่ก็อาแต่พูด พูด แล้วก็พูด พูดจนฉันอยากจะหาอะไรมาอุดปากคุณเธอ แต่ฉันไม่อยากโต้ตอบหรอกนะ ฉันหัดเป็นคนใจเย็นได้แล้วล่ะตอนนี้ ยัยดาร่ายังคงพูดพร่ำไปเรื่อย อยากรู้จริงๆว่ายัยนี่ไปขุดเรื่องอะไรมาพูดนักหนา ฉันขยับตัวออกห่างจากยัยดาร่าเล็กน้อย ก็ที่มันไม่มากนี่ ถ้ากว้างกว่านี้ฉันไม่อยู่ใกล้ยัยนี่ในระยะสิบเมตรหรอก ฉันดึงหูฟังออกมาจากกระเป๋าเพื่อเอามาอุดหู แล้วนี่ฉันควรจะอ่านจดหมายของแทมินได้หรือยังเนี่ย
“นั่นกระดาษอะไรของเธอ นี่ยังนิยมเขียนจดหมายอยู่อีกเหรอ เก่าชะมัดเลย...”
“หุบปากสักทีได้มั้ย ฉันทนฟังเธอจนหูอื้อไปหมดแล้ว ตอนเกิดแม่เธอเอาลูกหวีดให้กินหรือไง ส่งเสียงแว้ดๆอยู่ได้ ฉันรำคาญ!!=O=!!”ฉันระเบิดอารมณ์ใส่ยัยดาร่าจนยัยนั่นนิ่งค้างไปเลย
“ธะ...เธอ...นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ที่ฉันไม่ตอบโต้เธอไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ แต่ไม่อยากแสดงด้านร้ายๆแบบเธอให้ชายนี่เห็น”
“เหรอ แล้วมาบอกฉันทำไม เลิกพูดมากสักที แล้วหาอะไรมายัดปากเธอไว้ซะ ก่อนที่มันจะเป็นเท้าฉันที่เข้าไปยัดปากเธอ ~~^”
“ฉันอยากพูดกับเธอตายนี่ เชอะ!!!”ยัยดาร่าเมินหน้าไปอีกทาง ก็ดีฉันจะได้รู้สึกสงบหูสักที
ฉันดึงกระดาษที่พับเก็บไปออกมาอีกรอบ ฉันมองไปที่ยัยดาร่าเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่มองมาที่ฉันอีก แต่ดูท่ายัยนั่นคงจะขี้เกียจพูดแล้ว ถึงได้เงียบงึบไปเลย ฉันคลี่จดหมายออกอ่านด้วยอยากรู้ว่าแทมินจะเขียนอะไรถึงฉัน เด็กบ้านั่นจะพร่ำบอกเรื่องที่ฉันเป็นเนื้อคู่อนยูแล้วให้กลับมาหาอนยูเร็วๆอย่างนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ หว๋ายยย~ เขียนซะยาวเหยียดเลยO_o;; ฉันจะพยายามอ่านละกัน
อันยอง...ยัยลิตเติ้ล เบบี้ (ชิ! นาย
ใช่ว่าฉันจะอยากเขียนมันหรอกนะ แต่ไม่รู้จะบอกเธอยังไง เธออาจไม่รู้ก็ได้ว่าฉันตกใจแค่ไหนที่เห็นเธอวันนั้น ที่สนามบินน่ะ เราไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกหรอก แต่พอได้เจอเธอมันก็เกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้นระหว่างพี่อนยู พี่จงฮยอน และที่สำคัญพี่คีย์ ฉันแปลกใจมากๆจะเรียกว่าช็อคก็ได้ที่มารู้อีกทีว่า พี่ๆทั้งสามคนหลงรักเธอ สำหรับพี่อนยูฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะพี่เขาเคยออกอาการตอนที่พี่คีย์เอารูปที่เธอหกล้มมาติดที่...ฉันคิดว่าเธอน่าจะเห็นนะ
ฉันนึกไปถึงรูปของตัวเองที่เห็นบนบอร์ดแฟนคลับในบ้านพักพวกเขา นี่คีย์เป็นคนเอามาติดหรอกเหรอ ฉันอ่านจดหมายต่อเริ่มที่จะตื่นเต้นกับเนื้อความในจดหมายมากขึ้น
นั่นล่ะ รูปนี้เธอดูตลกเอามากๆเลย ^^ มันคงทำให้พี่อนยูรู้สึกถูกใจเธอ แต่กับพี่จงฮยอนน่ะสิเขาไปถูกใจเธอตอนไหน ตอนที่เธอทำเน็ตบุ๊คเขาพังน่ะเหรอ ไม่น่าเชื่อเลย แล้วอีกคนที่ไม่น่าเชื่อมากที่สุดก็คือ พี่คีย์ ตอนแรกน่ะมีแค่ฉันที่แอบจับผิดทั้งสามคน แต่แล้วจู่ๆพี่มินโฮก็มาถามว่าฉันรู้สึกแปลกกับการกระทำของพวกเขาสามคนมั้ย แน่นอนพี่มินโฮดูออกว่าสามคนนั่นน่าจะชอบเธอ แถมพวกเขายังไม่รู้ตัวอีกว่าต่างคนต่างก็ชอบเธอ
จุดแตกหักมาถึงตอนไหนรู้มั้ย อ๊ะๆอย่าคิดว่าเป็นวันที่เธอบอกว่าอยากได้เบอร์พี่คีย์เลย เพราะพวกเขาก็ยังไม่ได้เอะใจกันเลย แต่ที่เธอบอกมาวันนั้นก็ทำเอาพี่อนยูเซ็งหน่อยๆ น่าแปลกมากที่พี่คีย์เก็บอาการไว้ซะมิดเลย ทีแรกฉันกะจะให้เบอร์พี่คีย์ไปจริงๆน่ะล่ะ แต่ว่าฉันอยากแกล้งเธอเลยให้เบอร์พี่อนยู เหมือนโชคจะเข้าข้างฉันด้วยเพราะมือถือพี่อนยูมักจะฝากพี่คีย์เอาไว้ตลอดเวลา และมาพีคสุดๆวันที่เธอโดนลากออกจากสตูดิโอวันนั้น ฉันแอบเห็นพี่คีย์ส่งข้อความหาเธอ
ถึงว่าสิอนยูจะมาเห็นฉันเขกหัวตัวเองได้ไง ในเมื่อเขาอยู่ในสตูดิโอ ที่แท้ก็คีย์ส่งมา เบอร์ของอนยูคงอยู่ที่เขาอย่างเคย
ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ พี่คีย์สารภาพกับฉัน ถ้าหากฉันไม่คาดคั้นก็คงไม่สารภาพ เขาสารภาพว่าชอบเธอตั้งกะตอนที่เจอครั้งแรกในงานมีทฯจูเลียตโน่น แล้วจู่ๆพี่อนยูก็เดินเข้ามาถามว่าจริงเหรอ พี่คีย์งี้หน้าเหว๋อเลย ตลก อิอิ~^__^!! ทั้งสองคนเงียบกันไป จนมาคุยกันอีกทีตอนที่อยู่บนรถระหว่างไปโซลทาวเวอร์ พี่จงฮยอนเองก็สารภาพออกมาอีกคนว่าชอบเธอเช่นกัน เธอไปทำเสน่ห์มาหรือเปล่าเนี่ย เอาล่ะสิ่งสำคัญที่ฉันจะบอกเธอก็คือข้อตกลงของทั้งสามคน เรื่องที่จะกุมหัวใจเธอ
พวกเขาตกลงที่จะใช้วิธีของตัวเองซึ่งที่ผผ่านมาเธอคงดูไม่ออกหรอกว่าพวกเขาจีบเธอ โดยเฉพาะพี่จงฮยอนเพราพี่แกไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง สำหรับพี่อนยูเป็นต่อกว่าคนอื่นเพราะได้รับการเชียร์จากพวกเรา แลพี่คีย์ม้ามืดเลยนะนั่น ถึงพี่เขาจะขาวก็เหอะ ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาจีบเธอยังไง และข้อตกลงข้อต่อมาคือห้ามล่วงเกินเพื่อทำให้เธอหวั่นไหว
อึก!!! สะอึกเลยฉัน คีย์ทำ... เพราะอย่างนี้สินะ อนยูถึงได้พูดเรื่องข้อตกลงออกมา แต่ว่าจูบนั่นมันไม่ใช่ประเด็น -////-:; ฉันหวั่นไหวกับคีย์แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว
แต่ฉันไม่คิดหรอกว่าเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์จะสามารถทำให้เธอหลงรักคนใดคนหนึ่งได้ เพราะฉะนั้นฉันเลยอยากบอกเธอ ถ้าเผื่อเธอจะรักใครคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆ หรือถ้าแธอมีแฟนแล้ว(ซึ่งพวกเขาลงความเห็นว่าไม่น่าเป็นไปได้ ==^) เธอช่วยส่งเมล์ด่วนมาบอกฉันด้วย ถ้าไม่อยากให้พวกเขาเลือกที่จะหลีกทางให้กันผิดคน
ถึงวันนั้นคนที่เสียใจจะเป็นเธอเอง ถ้าหากเธอมีแฟนแล้วก็ส่งคำตอบมาด้วย ฉันไม่อยากให้พวกเขาต้องเสียใจ อ้อ! นี่ถ้าเกิดฉันกับพี่มินโฮเผลอชอบเธออีกคน ฉันคงต้องเชื่อแน่ว่าเธอทำเสน่ห์มาจริงๆ ที่จริงฉันก็ชอบเธอนะ ถ้าเธอจะเลือกฉัน ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอก อะๆอย่าดีใจเลย ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะ รีบๆส่งคำตอบมานะ แต่อย่าเลือกฉันล่ะ^__^
ป.ล1 เรื่องที่ฉันทำให้เธอโดนพี่คีย์เข้าใจผิดน่ะ ขอโทษด้วยนะ ฉันกินมากไปเลยท้องอืด ฉันอายเลยให้หมอบอกว่าอาหารเป็นพิษ ไม่คิดว่ามันจะไปเกี่ยวโยงไปถึงคุกกี้ ขอโทษจริงๆ
ป.ล2 ความจริงฉันไม่คิดหรอกว่าพวกเขาจะจริงจังอะไร แต่ฉันดูท่าทางของพวกเขาแล้ว มันดูมุ่งมั่นมากกับการแข่งกันจีบเธอ ตัดสินใจดีๆล่ะ เพราะฉันไม่แน่ใจหรอกว่าเมื่อเธอเลือกใครไปแล้ว เธอจะสามารถคบกับใครคนใดคนหนึ่งได้นานมั้ย ถ้าเธออดทนไม่พอกับความฝันของเรา
รีบๆส่งคำตอบมาให้ฉันเร็วๆล่ะ
Bye ยัยลิตเติ้ลผู้มีเสน่ห์ ^o^++
ฉันพับจดหมายเก็บใส่กระเป๋าสะพาย เนื้อความในจดหมายลับ(ก็ฉันได้มาแบบลับๆอ่ะนะ)ของแทมินมันทำให้ฉัน...จะสับสน หรือจะดีใจกันดีนะเนี่ย โดยเฉพาะที่บอกว่าอย่างฉันไม่น่าจะมีแฟนน่ะ มันดูถูกกันชัดๆเลย(ดูได้ถูกมากกก~) แล้วก็ที่บอกว่าฉันจะคบกับพวกเขาไม่ยืดแบบนั้น เพราะว่ามันเป็นแค่ความอยากเอาชนะของพวกเขาอย่างนั้นต่างหากล่ะ แต่การได้คบกับหนุ่มฮอตอย่างชายนี่มันก็คุ้มที่จะเสี่ยงนะ เฮ้อ! ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอะกับสายตาจับผิดของยัยดาร่า ฉันคงชะล่าใจเกินไปแล้ว เธอหรี่ตามองฉันสลับกับกระเป๋าซึ่งฉันพึ่งจะยัดจดหมายเข้าไป และด้วยสัญชาตญาณฉันรีบซ่อนกระเป๋าไว้ข้างตัวทันที
“จดหมายนั่น จากชายนี่จริงๆสินะ ฉันอ่านทันแค่บรรทัดสุดท้าย คำตอบที่ว่าหมายถึงอะไรงั้นเหรอ”ยัยดาร่าถามฉันเสียงแหลมเฟี้ยวเลย ยัยลูกหวีด ~O~!!
“ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องบอกเธอ ฉะนั้นอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน =O=**”ฉันเค้นเสียงตอบยัยดาร่าอย่างเคืองๆ
“ได้ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันฝากนักข่าวถามพวกเขาเองก็ได้ แบบนั้นคงง่ายกว่าถามเธอ”
“ก็ลองดูสิ ฉันรับรองเลยว่าถ้ามีข่าวเรื่องนี้ออกมา เมื่อไหร่ วันต่อมาจะมีข่าวพบศพสาววัยสิบเจ็ดปี เธอว่าจะเป็นศพใครน้อ”ฉันแยกเขี้ยวใส่ยัยดาร่า เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอก่อนหันไปทางอื่น
“ยัยโหด >O<^^”ยัยดาร่าพึมพำ อย่านึกนะว่าฉันไม่ได้ยิน ชอบนักล่ะ ยุ่งเรื่องของฉันน่ะยัยผีดาดาเอ้ย!! =O=;; ฉันล่ะอยากจับเธอโยนลงจากเครื่องบินซะจริงๆเลย
คิดถึง...นี่เรายังห่างกันไม่ถึงวันเลยฉันก็คิดถึง...พี่ไวกิ้งซะแล้ว (คิดถึงไวกิ้งแน่เหรอออ~O_+ ~ -->ผู้เขียน) ง่ะ...ฉันยอมรับก็ได้ว่าคิดถึงคีย์อ่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่คิดถึงพี่ชายตัวเองหรอกนะ ฉันไม่ใช่น้องอกตัญญูอะไรขนาดนั้น ฉันคิดถึงท่าทางของเขาตอนที่เขามาเห็นฉันอยู่กับจงฮยอน เพราะอย่างนี้สินะเขาถึงได้ทำเฉยชาใส่ฉันในวันนั้น แล้วที่พวกเขามายุ่งกับฉันซะขนาดนั้นก็คงจะเพราะเหตุผลนี้ ว้าววว!!~ นี่มีหนุ่มหล่อตั้งสามคนมาหลงรักฉันเหรอเนี่ย แล้วคนสวยอย่างฉันจะเลือกใครดีล่ะ โอยยยย~กลุ้มใจหาใดเทียม นี่ฉันกำลังหลงตัวเองอยู่ใช่ป่ะ =__=^
ความคิดเห็น