คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : สิ่งที่ฉันได้รับรู้ ช็อคเลย+__+!!
ภาพของคีย์ที่อุ้มฉันลงจากเขายังคงชัดเจนในสมอง ฉันภาวนามาตลอดทางขอให้มันถึงเร็วๆ แต่ฉันกลับรู้สึกไม่อยากให้เขาปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย และบทสรุปของวันนั้นก็คือ เราลงเขามาเป็นทีมสุดท้าย ได้กินแค่ข้าวเปล่า ข้าวเปล่าจริงๆ แม้แต่กิมจิเขายังไม่ให้เลย มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ฉันสะบัดภาพเขาออกจากสมอง นี่เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้ว เป็นวันที่เราจะได้รู้กันซะทีว่า ใครจะเป็นผู้ชนะ ฉันน่ะเลิกหวังไปนานแล้ว แต่ว่าอย่าให้เป้นยัยดาร่าก็แล้วกัน ไม่งั้นฉันคงช็อคตาย ~O~! ฉันยอมแพ้คนอื่นดีกว่าต้องแพ้ยัยนั่น
“คิดอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่าแกคิดถึงไอคนที่อุ้มแกลงจากเขา ~^~33”พี่ไวกิ้งผลักหัวฉันเบาๆ แล้วเดินไปเก็บกระเป๋าเตรียมเดินทางกลับในตอนเย็น
“ไม่ใช่หรอก -////-;; ฉันกำลังคิดเรื่องการประกาศผลอยู่น่ะ”
“แกอยากชนะขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าแกจะไม่ได้ปลื้มพวกเขาธรรมดา แกหลงรักไอคนนั้นไปแล้วใช่มั้ย”
“พะ...พี่ไวกิ้ง!\\>O<//!!!”ฉันตวาดแว้ดขึ้น ทำเอาพี่ไวกิ้งผงะไปเลย ก็ใครใช้ให้พูดเรื่องแบบนั้นออกมาล่ะ ฉันเขินนะเนี่ย
“พี่พูดเรื่องบ้าอะไร ฉันเขินจะตายอยู่แล้วเนี่ย (////)”
“ความรักไม่ใช่เรื่องบ้านะเฟ้ย แต่ถ้าจะบ้าคงเป็นแกนั่นล่ะ ถ้าเขาไม่ได้คิดแบบแก”พี่ไวกิ้งเดินกลับมาจับไหล่ฉัน พลางจ้องฉันเขม็ง “และฉันคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนเสียสติ =_=^”
พูดจบไอพี่ตัวดีก็หันกลับไปเก็บของต่อ ฉันจะเป็นบ้าเองเมื่อเขาไม่รับรักอย่างนั้นเหรอ ถ้าหากว่าฉันยังไม่ได้รักเขามากมาย ฉันก็ควรจะเลิกเพ้อสินะ
ฉันมารวมกับคนอื่นๆในห้องประชุมเล็กๆของตึกเอสเอ็ม มินนี่กับดาน่ากำลังคุยกันง้องแง้งอยู่สองคน ส่วนยัยดาร่าก็นั่งเชิดหน้าอย่างมั้นใจใน...อะไรสักอย่างที่อยู่ในสมองกลวงๆของคุณเธอน่ะแหละ ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ฉันจะพาลปากร้ายใส่คนรอบข้างบ่อยจังแหะ = =** ไม่กี่นาทีต่อมาทีมงานก็เดินนำห้าหนุ่มชายนี่เข้ามาในห้อง พวกเขายิ้มนิดให้กับทุกคนในห้อง คีย์มีสีหน้าเหว๋อนิดหน่อยเมื่อมองมาทางฉัน ทำไมยะ หน้าฉันเหมือนผีจูออนหรือไงถึงได้ทำท่าตกใจน่ะ
“เอ่อ...อะแฮ่ม! -O-!! วันนี้ก็เป็นวันทีทุกคนจะได้รู้กันสักทีว่าเราเลือกชุดคอนเซ็ปของใคร และเราก็เลือกชุดที่เราชอบและคิดว่าเหมาะกับเรามากที่สุดแล้ว”อนยูเว้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเริ่มพูดต่อ
“และชุดคอนเซ็ปที่เราเลือกก็คือ...”
อ๋ายยยย~ฉันตื่นเต้นจังแหะ มันแอบหวังอยู่ลึกๆว่าจะเป็นตัวเอง แต่พออนยูเอ่ยชื่อออกมาฉันก็หันไปมองหน้าคนชนะ อย่างไม่แปลกใจเท่าไหร่
“ธ่อเอ้ย! คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นพี่ =O=^*”
“ทำไม ผิดหวังอ่ะดิ ที่จะไม่ได้ร่วมงานกับไอคนหน้าขาวๆนั่นน่ะ ( --)->”พี่ไวกิ้งเหล่ตาไปทางคีย์ ฉันเผลอมองตามพี่ไวกิ้ง ทั้งๆที่พยายามเลี่ยงอยู่ตลอด หว๋ายยย~เขาเองก็กำลังมองอยู่อ่ะ *///*^
“หุบปากเลยนะ ไอพี่บ้า> <!!!”ฉันหลบสายตาคมของคีย์มาแว้ดใส่พี่ชายตัวยุ่ง เขาจะมองมาทางฉันทำไมกัน ถ้ายังคิดเรื่องจูบนั่นอยู่ นายช่วยลืมมันได้ม้อยยย~
“เราดีใจมากนะครับที่ได้ร่วมงานกับพี่ ^^=”อนยูลุกขึ้นยื่นมือมาให้พี่ไวกิ้งจับ ฉันเบือนหน้าจากคีย์มามองรอยยิ้มน่ารักของอนยู เขาแยกเขี้ยวใส่ฉันเมื่อเห็นว่าฉันมองอยู่ =__=^
“นึกว่าอยากมองนักหรือยังไง พวกบ้า!> =O= <”ฉันพึมพำอยู่คนเดียว ไม่ดีใจเลยที่พี่ไวกิ้งชนะ ก็เพราะฉันจะไม่ได้กินกับข้าวฝีมือพี่ชายตัวดีตั้งสองอาทิตย์
เสื้อผ้าที่ถูกเก็บใส่กระเป๋าเมื่อเช้าถูกรื้อออกไปไว้ในตู้ตามเดิม ในขณะที่เสื้อผ้าของฉันก็ต้องอยู่ในกระเป๋าต่อไป จนกว่าจะเดินทางกลับถึงบ้านอันเป็นวิมานของฉัน รถตู้ของทางบริษัทเคลื่อนตัวเข้ามาจอดตรงประตูทางเข้าของสนามบินอินซอน และแน่นอนว่าชายนี่ก็ต้องตามมาส่งเราด้วย แต่ว่าฉันไม่ค่อยอยากจะให้มาเลย คีย์ทำให้ฉันหวาดระแวงจะตายอยู่แล้ว
ฉันอยากจะรีบๆขึ้นเครื่องไปตอนนี้จริงๆ ฉันยืนทำหน้าเซ็งในขณะที่คนอื่นต่างก็ล่ำลากันและกัน และตอนนี้ยัยดาร่าก็กำลังไล่ถ่ายรูปคู่กับชายนี่ทีละคน แทมินยิ้มแฉ่งใส่กล้องยัยดาร่า กว่าจะหายป่วยมายิ้มแป้นได้ตั้งสองวันเลยนะ (?) ยัยดาร่าถลาเข้าหาจงฮยอนเป็นคนต่อมา อีกแป๊บยัยนี่ต้องโผเข้าหาอนยูกับคีย์เป็นรายต่อไปแน่ ไม่นะ >O<!! ไม่รู้ว่าฉันขยับตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มารู้อีกทีฉันก็เข้าไปแทรกกลางระหว่างยัยดาร่ากับคีย์ ยัยดาร่าย่นจมูกอย่างไม่ค่อยพอใจแต่ยัยนั่นก็ยอมเข้าไปถ่ายรูปกับอนยูแทน คีย์หันมามองฉันงงๆแล้วก็เลื่อนสายตาลงไปมองมือฉันที่เกาะแขนเขาอยู่
“เอ่อ...คือฉัน...”ฉันถอยออกมาอย่างเขินๆ ตอนนี้หน้าฉันคงแดงเป็นเนื้อแตงโมแหง๋ๆเลย ฉันยิ้มแห้งๆให้คีย์ เขาไม่พูดอะไรแต่กลับลากฉันออกมาจากตรงนั้น นี่ไม่คิดจะสนสายตาประชาชีบ้างเหรอไง คนมองกันใหญ่แล้ว (_ _^)
“คีย์...นายจะลากฉันออกมาทำไมเนี่ย หยุดได้แล้วนะ ฉันเหนื่อย!!! =O=**”ฉันโวยวายเมื่อไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน พอจะหยุดก็มาหยุดเอาตรงหน้าห้องน้ำ ที่เป็นต้นเหตุให้ฉันคาดกับพี่ไวกิ้ง= =^
“ฉันอยากได้...เอ่อ...คือฉันอยากจะบอกเธอเรื่อง...”
เรื่องอะไรเล่า ก็พูดมาซะทีสิ ฉันอึดอัดนะเนี่ย =O=!!!
“ตกลงนายจะพูดอะไร รีบๆพูดมาซะที ฉันอึดอัดแทน =__=**”คีย์ขยับตัวเล็กน้อย พลางมองซ้ายมองขวา นี่ตกลงเรื่องที่จะบอกเป็นความลับระดับชาติหรือยังไง+_+**
“ฉันคิดว่าเธอเป็นคนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด เพราะฉะนั้นเธอก็สมควรจะรู้ ก็คือ...”เขาก็ยังคงอึกอักอยู่เหมือนเดิม ฉันชักไม่อยากรู้แล้วนะ “เว้ย! นี่ฉันกำลังละเมิดข้อตกลงใช่มั้ย~O~!”
“นี่นายเป็นไรมากป่ะเนี่ย ถ้านายไม่ยอมพูดฉันจะไม่ฟังแล้วนะ”ฉันหันหลังทำท่าจะเดินหนี แต่ก็โดนคีย์คว้าแขนกลับมาซะก่อน
“พวกเรา ฉันหมายถึงฉัน พี่อนยู และพี่จงฮยอน เรามีข้อตกลงว่า...”
“นั่นนายคิดจะพูดอะไรเหรอ คีย์ O_o++”จู่ๆ จงฮยอนก็โผล่เข้ามากลางวงซะอย่างนั้น แล้วนี่ตกลงฉันจะรู้เรื่องมั้ยวันเนี่ย =_=^
“นายจะผิดสัญญาเหรอ เราสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรกันเชียวนะ^_^++”จงฮยอนยิ้มร่าหรี่ตามองคีย์คล้ายจะจับผิดงั้นล่ะ
“แต่ฉันไม่ได้ชอบยัยนี่แล้ว ฉันจะไม่ทำตามข้อตกลงอีกแล้ว ฉันรักยัยนี่ไปแล้ว!>O<**!!”คีย์ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นสนามบิน (เว่อร์ = =^)
O__O!!--> สีหน้าของจงฮยอน
O[]O//!!!--> สีหน้าของฉันเอง
“นะ...นายพูดอะไร มะ...เมื่อกี้นายบอกว่า...”ฉันไม่กล้าแม้แต่จะทวนคำพูดของเขา ในขณะที่จงฮยอนเองก็ยังไม่หายช็อคสักที
“ฉันไม่อยากจะเล่นอะไรทั้งนั้น พอทำอัลบั้มเสร็จฉันจะทำตามที่ใจฉันอยากจะทำ พวกพี่อยากทำอะไรก็ตามใจ”คีย์หันหลังให้ฉันกับจงฮยอน ฉันว่าฉันเห็นแวบๆนะ เขากำลังเขินด้วยล่ะ
“ตอนนี้ไม่ใช่นายคนเดียวหรอกที่ไม่อยากทำ ฉันเองก็ไม่อยากทำตามเหมือนกัน เพราะฉันเองก็เริ่มรักยัยโก๊ะนี่แล้ว”จงฮยอนคว้าตัวฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา อ๊อก~ฉันอยากจะเป็นลม *__*;;
“พวกนายพูดเรื่องอะไร ทำอะไร แล้วทำไมจู่ๆมาพูดเรื่อง... -///-; เรื่องรัก”ฉันยกมือขึ้นทาบแก้มเอาไว้ ฮือออ~ฉันกำลังหน้าแดงใช่ม้อยยย~
“เธออย่าพึ่งถามอะไรมากเลย เราต้องคุยกันก่อน เพราะอนยูยังไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าเราตกลงกันได้เราจะส่งคนไปบอกเธอเอง”คีย์หันกลับมาหลังจากปรับสีหน้าได้แล้ว
“เธอกลับไปรวมกับคนอื่นๆได้แล้ว อีกเดี๋ยวเธอก็ต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว”คีย์ดึงฉันออกจากอ้อมแขนจงฮยอน เห็นฉันเป็นตุ๊กตาหรือไง ดึงไปดึงมาอยู่ได้
ฉันมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา ก่อนจะย่นจมูกแล้วเดินหนีมา อยากจะบ้าตายซะจริงๆเลยที่พวกเขาพูดถึงยัยนั่น~ยัยนั่นที่พวกเขาพถูดถึงน่ะ มันหมายถึงฉันหรือเปล่า ถ้าหากว่าเป็นฉันก็แสดงว่า พะ...พวกเขาเพิ่ง สะ...สารภาพรัก OoO!! สารภาพรักฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันพึ่งถูกคีย์ และจงฮยอนชายนี่สารภาพรักงั้นเหรอ อ๊ากกก>O<!! อยากจะกรี๊ดดังๆ ฉันปิดแก้มตัวเองเพื่อซ่อนอาการหน้าแดง พี่ไวกิ้งมองฉันด้วยแววตาสงสัยเมื่อฉันเดินมาถึง รวมทั้งยัยดาร่าด้วย เอ๋...ดูเหมือนสองสาวชาวญี่ปุ่นจะขึ้นเครื่องไปแล้วนะ
ความคิดเห็น