คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : (First) Kiss Me!!
“เล่นอะไรของเธอ คิดถึงฉันมากหรือไงถึงได้วิ่งเข้ามากอดซะแรงขนาดนี้ -_-;”คีย์ย่อตัวลงมาจ้องหน้าฉัน สายตาของเขามันชวนใจเต้นจังเลยอ่ะ *///*!! เคลิ้มเลยเรา
“อะ...เอ่อ พูดบ้าๆ ฉันแค่วิ่งหนีงูมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิ่งมาทางเดียวกับนาย”ฉันยันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ฮืออ~ เจ็บสะโพกชะมัดยาดเลย เพราะแกตัวเดียวไองูบ้า ~*~!!
“เธอ...เธอนี่มันจริงๆเลย เอาเถอะ ทางนี้มันเป็นทางตัน เรากลับไปหาพี่อนยูกันดีกว่า”เขาเดินผ่านฉันกลับไปทางเดิม แต่ว่าฉันอยากรู้อะไรบางอย่างและนี่เป็นโอกาสดีที่ฉันจะถามเขา
“เดี๋ยวก่อนคีย์...ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย”ฉันดึงแขนของเขาเอาไว้ แล้วเดินอ้อมไปยืนจ้องหน้า (หล่อๆ --;;)เขานิ่ง
“จะถามอะไรก็ถามมาสิ จะมายืนจ้องฉันให้มันได้อะไร ( = =)^”เขาหลบตาฉัน ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ทำไมจู่ๆนายถึงชอบประชดฉันนัก แล้วก็ทำเป็นเย็นชาทั้งที่นายไม่เคยเป็นกับฉันเลย”
“ฉันว่าฉันตอบเธอไปชัดเจนแล้วนะ(-- )++”คีย์ปลายตามองฉันเหมือนกับว่ารังเกียจฉันเอามากๆเลย ฉันเป็นคนนะไม่ใช่ไส้เดือน =_=**
“ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปหรือแปลกไปเพราะเธอ ฉันก็ยังเป็นฉัน อย่าหลงตัวเองให้มันมากนักสิ ถ้าพี่อนยูหรือพี่จงฮยอนเปลี่ยนไป เธอค่อยโทษตัวเอง”
“ทำไมต้องเป็นสองคนนั่นด้วย อนยูกับจงฮยอนเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันถึงต้องโทษตัวเองถ้าพวกเขาจะเปลี่ยนไป - O-^”
“อยากรู้เหตุผลก็ไปถามสองคนนั่นเองสิ ฉันจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ไปกันได้แล้ว”
คีย์เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังจนฉันชักแปลกใจ เขาพูดถึงอนยูกับจงฮยอนทำไม แต่...จะว่าไปเขาเองก็เริ่มทำท่าทางแปลกๆตั้งแต่วันที่ฉันโดนเนรเทศออกจากสตูดิโอ หรือว่าเขาจะไม่พอใจที่เห็นฉันหยอกล้อกับจงฮยอน บ้าแล้ว! คิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปได้ เขาคงไม่บ้ามาหึงฉันหรอก ฉันว่าเขาคงเบื่อที่จะแกล้งแหย่ฉันมากกว่า มันคงเป็นอย่างที่พี่ไวกิ้งเตือนฉันจริงๆ
“ฉันว่าฉันพอจะนึกออกแล้วล่ะ นายเบื่อที่จะแกล้งฉันแล้วใช่มั้ย ฮ้า! ฉันควรจะดีใจนี่นา ได้เป็นของเล่นฆ่าเวลาของหนุ่มหล่ออย่างชายนี่ทั้งที”พูดไปฉันก็น้ำตาคลอไป เกิดมายังไม่เคยรู้สึกแย่อย่างนี้เลย ฉันบ้าไปแล้วที่ใส่ใจเรื่องติงต๊องนี่
“เธอไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนน่ะ ยัยโง่!!”คีย์ตวาดฉันเสียงดัง มาตวาดกันทำไมเล่า อีตาบ้า! คนยิ่งกำลังรู้สึกแย่ๆอยู่
“เพราะฉันโง่ไง ถึงได้กล้าคิดเองเออเองว่าพวกนายเห็นฉันเป็นเพื่อน ฉันน่าจะคิดได้เนอะ ว่าระดับชายนี่จะมาเป็นเพื่อนฉันได้ไง ~O~!!”
“หยุดพูดดีกว่า ถ้าเธอไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมั่วๆแบบนี้”
“ฉันพูดถูกน่ะสิไม่ว่า พวกนายก็แค่เห็นฉันเป็นของเล่นที่จู่ก็เซ่อซ่าเข้ามาให้แกล้งเล่น แกล้งทำดีด้วย...”คำพูดของฉันถูกกลบให้หายไปด้วยริมฝีปากแสนนุ่มของคนตรงหน้า
จูบ จูบ จูบ จูบบบบบ!!!>x<!!!!
ความอ่อนหวานนุ่มนวลแทรกผ่านไปในทุกความรู้สึกของฉัน สัมผัสที่หวานหอมของคีย์มันทำให้ฉันแทบจะหมดแรง หากว่าเขาไม่ประคองเอวฉันไว้ฉันคงล้มลงไปนอนแผ่กับพื้นแล้วแหง๋ๆ ฉันใช้แขนดันตัวของคีย์เมื่อเริ่มจะสำนึกได้ว่าไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะปล่อยให้เขาจูบฉันต่อไป ริมฝีปากบางถอนออกไปตามแรงผลัก ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นพลางสบตาเขาอย่างสับสน สิ่งที่เขาทำกับฉันเมื่อครู่ มันทำให้ฉันเริ่มกลัวเขาแล้ว เขา...เขาทำแบบนี้กับฉันทำไมกัน
“ล...ลิตเติ้ล ฉันไม่ได้...เธอคงจะพอเข้าใจใช่มั้ย”เสียงของเขาตะกุกตะกักเมื่อพยายามจะพูดอะไรออกมา คีย์หลบตาฉันเสมองไปทางอื่น
“พวกนายสองคนมาทำอะไรตรงนี้กัน ฉันได้ธงมาแล้วนะ เราควรจะไปต่อกันได้แล้ว”อนยูโผล่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำเอาฉันตีสีหน้าไม่ถูก
“อะ...เอ่อ...งั้นเรารีบไปเถอะ จะได้รู้กันสักทีว่าของรางวัลของเราคืออะไร”คีย์เดินผ่านฉันไปอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะหันมามองฉัน
“แล้วเธอน่ะ จะไม่ไปหรือไง =O=^”อนยูหรี่ตามองฉันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอยยิ้มแห้งๆถูกส่งไปให้อนยู เขาเองก็ยิ้มงงๆกลับมา
ธงสีเขียวสะท้อนแสงผืนสุดท้ายถูกฉันคว้ามาจากหูของกระต่ายสีขาวสะอาด ใครนะที่เป็นคนเอาธงมาผูกติดกับหูกระต่าย ไม่รู้หรือไงว่าการจับกระต่ายน่ะมันยากเย็นแค่ไหน ฉันกระโดดเหยงๆด้วยความดีใจ แล้วถลาเข้าไปยื่นธงให้กับคีย์โดยที่ลืมไปซะสนิทว่าพึ่งเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเขา คีย์ชะงักมือที่กำลังยื่นมาที่ธงแล้วหดมันกลับเข้าหาตัวเอง ฉันผงะถอยห่างออกมาเมื่อนึกขึ้นได้แล้วหันไปยื่นธงให้อนยู รู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงไม่รู้แหะ หวังว่าหน้าฉันคงไม่ได้แดงจนอนยูจะทันสังเกตเห็นหรอกนะ ( -///-)^
“เป็นอะไรไป ทำไมพวกนายทำท่าเหมือนเขินกันแบบนั้น นายไม่ได้ทำอะไรเกินข้อตกลงแน่นะคีย์ ( -O-)=”อนยูหันไปคาดคั้นที่คีย์ ว่าแต่ข้อตกลงที่ว่า มันคืออะไรอ่ะ !!?-__-?!!
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่อย่าคิดมากหน่อยเลย ผมไม่ทำอะไรเกินข้อตกลงหรอก”
แล้วสรุปว่าข้อตกลงที่พูดถึงกันเนี่ยมันคืออะไร ทำไมพวกเขาจะต้องพูดอะไรที่รู้เรื่องกันสองคนด้วยนะ ไม่รู้จักสำนึกเลยว่าฉันก็อยู่ตรงนี้น่ะ ~3~!!
มีแผนที่ซ่อนอยู่ในผืนธงอย่างเคย แต่คราวนี้เป็นแผนที่ที่จะพาเราไปยังของรางวัล ว๊าววว~ของรางวัลคืออะไรนะ จะเป็นอาหารเย็นอันแสนอร่อยหรือเปล่า หรือว่าจะเป็นของขวัญน่ารักน่าชังแบบที่เหมาะกับสาวน้อยอย่างฉัน อ๊าย~ อยากเห็นของรางวัลเร็วๆจังเลย ฉันดี้ด๊าเดินยิ้มมาตลอดทางจนทำให้อนยูมองฉันด้วยสายตางงๆ อย่ามองมากนักสิ มันทำให้ฉันเสียสมาธิกับการคิดเรื่องอื่นแทนเรื่องบางเรื่องนะ ความรู้สึกแปลกที่ริมฝีปากกลับมาก่อกวนฉันอีกรอบ อ๊ะ!นั่นไง จะตามมาหลอกหลอนฉันทำไมเนี่ย >///<** ฉันถอนหายใจและพยายามบังคับความคิดให้ลืมเรื่องนั้น แต่มันก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆเลยสักนิด อยากจะเอาหัวโขกต้นไม้ให้สลบจริงๆ พอฟื้นมาจะได้ลืมๆไป
ฉันเหลือบมองคีย์อย่างลืมตัว และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันมองอยู่นะ เพราะเขารีบเดินฉับๆนำหน้าฉันกับอนยูไปซะไกลเลย เขาคงไม่ได้กำลังเขินแบบฉันหรอกนะ ตัวเองเป็นคนจูบเขาเองแท้ๆ ยังจะมาเขินอีก ฉันสิที่ต้องเขินน่ะ โอ๊ยยย~แล้วนี่ฉันจะไปคิดถึงจูบนั่นทำไมเนี่ย น่าอายที่สุดเลย ฉันยกมือขึ้นแนบแก้มตัวเอง เมื่อรู้สึกว่ามันจะร้อนๆพิกล บ้าๆๆๆ!! >___<!! เลิกคิดถึงนะยัยลิตเติ้ล เธอต้องไม่หวั่นไหวเด็ดขาด อ๋อยยย*__* แต่นั่นมันคีย์ชายนี่เชียวนะ และฉันพึ่งจะโดนคีย์ชายนี่ขโมยเฟิร์สคิสไปนะ จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง
“เฮ้ย!!อะไรเนี่ย นี่น่ะเหรอของรางวัล ให้ตายสิ ~*~! พวกพีดีแกล้งเราแน่เลย”เสียงโวยวายของ อนยูดึงฉันออกมาจากอาการเพ้อเจ้อ
“ของรางวัลก็คือพวงกุญแจรูปไม้แขวนเสื้อสามอันเนี่ยน่ะ แกล้งกันชัดๆเลย =O=**”คีย์บ่นพลางคว้าพวงกุญแจจากอนยูมาเพ่งใกล้ๆ เพ่งให้ตายมันก็ไม่กลายเป็นทองหรอก ~O~^
“เอ๊ะ...นี่กระดาษอะไรอีกเนี่ยO_o!!”ฉันเดินเข้าไปหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆที่ติดมากับพวงกุญแจ แล้วคลี่ออกอ่าน...ไม่อยากจะบอกเลย ฉันอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ (_ _)^
“เอ้า...มันเขียนว่าอะไรทำไมไม่อ่านล่ะ ฮ้า~ หรือว่าเธออ่านไม่ออก”อนยูหรี่ตามองฉัน ธ่อ...นายอย่ามามองฉันแบบนี้นะ ไอที่พูดน่ะ จะด่าว่าโง่ก็ว่ามาตรงๆเลย -O-!!
“อะ...อะไรเนี่ย ของรางวัลใหญ่คืออาหารเย็นมื้อพิเศษ สำหรับทีมที่กลับมาเป็นทีมแรก นี่เราต้องเดินกลับอีกเหรอ”อนยูสบถอย่างหัวเสีย ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกันแหละ
“ก็ถ้าพี่ไม่เดินกลับลงไป พี่จะนอนบนเขานี่หรือไง = =++”คีย์เหล่ตามองอนยูแบบมึนๆ กับคำเว้า เอ้ย! คำพูดของเขา
“ฉันอยากเหาะได้จังเลย V.V”ฉันพึมพำเบาๆ แล้วนั่งลงนวดขาที่เริ่มปวดหนึบขึ้นมา หวังว่าตอนที่ฉันเตะรากไม้ ขาฉันคงจะไม่เป็นไรนะ
“อ๊ะ! O_o!! นั่นขาเธอมีแผลนี่ ไปโดนอะไรมาน่ะ”อนยูเข้าดึงขาฉันไปดู และนั่นทำให้ฉันหงายเงิบไปไม่เป็นท่าเลย จะทำอะไรช่วยปรึกษากันก่อนได้มั้ยเนี่ย -__-^
อนยูพินิจพิเคราะห์ขาของฉัน ซึ่งฉันแทบไม่รู้ตัวว่ามันไปมีแผลตอนไหน แต่ว่าฉันก็ชักรู้สึกแสบๆตรงบริเวณข้อเท้าซะแล้วสิ ฉันก้มมองแผลที่อนยูจ้องอยู่ เป็นแผลยาวตั้งแต่ด้านหนึ่งของเท้ามาอีกด้านหนึ่ง
“เธอนี่ก็พิลึกคน ไม่ได้รู้สึกเจ็บบ้างหรือไงกันนะ”อนยูบ่นอุบ แววตาเขาดูเจ็บปวดเหมือนแผลนั่นมันไปอยู่บนเท้าเขาเอง
“ฉันพึ่งจะรู้สึกก็ตอนที่นายทักนี่ล่ะ ต้องเป็นแผลตอนที่ฉันวิ่งหนีงูแน่เลย แสบชะมัด U.U”
“เธอพอเดินไหวมั้ย เราต้องรีบลงไปให้เร็วที่สุดไม่งั้นได้กินข้าวเปล่าแหง๋”คีย์เดินมายืนมองห่างๆ พูดแบบนี้คล้ายๆว่านายไม่ห่วงฉันเลย
“ว่าไงไหวหรือเปล่า หรือจะให้ฉันแบกเธอลงเขา *O*”แววตาวาววับของอนยูกำลังทำฉันกลัวเขามากเลย มันดูหื่นๆพิกล =___+;;
“ไม่ดีกว่า ฉันยังพอเดินไหว ขืนให้นายแบกฉันว่าคงเป็นกลิ้งลงเขามากกว่าเดินนะ -__-^”
อนยูไม่พูดอะไร เขายักไหล่แล้วลุกเดินตามหลังคีย์ที่เดินนำไปก่อนเพื่อน ฉันยันตัวลุกตามไปเป็นคนสุดท้าย ทำไมรู้สึกแปลกๆกับแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้าไปนะ เขาหันหลังให้ฉันทั้งที่พึ่งจูบฉัน (////) นี่ฉันจะไปนึกถึงมันให้ลมจับทำไมเนี่ย ช่างเถอะ...ต่อให้เขาไม่สนใจใยดีฉันมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตฉันได้มากนักหรอก แต่ว่าฉันกลับไม่สามารถละสายตาจากนายได้เลย คีย์... อ๊ะ...ฉันเบือนสายตามองไปทางอื่น เมื่อจู่ๆคีย์ก็หันหน้ามาซะอย่างนั้น หวังเขาคงไม่ได้รู้สึกตัวว่าถูกฉันมองหรอกนะ
อาการแสบๆที่แผล ในตอนนี้มันกลายเป็นปวดขึ้นมาซะแล้วสิ ฉันเริ่มเดินช้าลง และกลายเป็นกะเผกในที่สุด สุภาพบุรุษทั้งหลายที่เดินฉับๆนำหน้าน่ะ ช่วยกรุณารับรู้หน่อยได้มั้ย ว่าตอนนี้สุภาพสตรีสาวสวย (หรือเปล่า ?)กำลังเดินอย่างทรมานมาก ไอแผลนี่มันเริ่มเล่นงานฉันหนักข้อขึ้นทุกทีแล้ว TT^TT!! ฉันมองสองหนุ่มแล้วไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา ถ้าหากฉันขอให้อนยูแบกล่ะก็ ฉันก็ต้องมากลัวว่าเขาจะพาฉันกลิ้งลงเขา แต่ถ้าจะขอให้คีย์แบก แน่นอนว่าไม่!>///<!!
“เป็นอะไรของเธอ เดินกะเผกแบบนั้น ปวดแผลขึ้นมาใช่มั้ย”อนยูหยุดเดินหันมามองหน้าฉันนิ่ง “ปวดแผลมากล่ะสิ ถึงได้เดินเหมือนคลาน = =^^”
“ฮึ๋ย~... ถ้าฉันบอกว่าฉันปวดแผล นายจะยอมแบกฉันลงเขาเหรอ”
“เธอเคยบอกว่ามันจะกลายเป็นกลิ้งลงเขา และฉันคิดว่าคงไม่มีแรงพอจะแบกเธอหรอก”
“งั้นก็เดินต่อเหอะ เดี๋ยวก็ลงไปเป็นทีมสุดท้ายหรอก ฉันยังพอเดินไหว”ฉันยิ้มแห้งๆให้อนยู แต่สายตามองหาใครอีกคน เขาหายไปไหนกัน รีบจนไม่ยอมรอเลยเหรอเนี่ย ~___~33
“ฉันว่า...ให้คีย์เป็นคนแบกเธอจะดีกว่านะ เขาคงจะคิดไว้แล้วเหมือนกัน”
พอจบคำพูดของอนยูขาของฉันก็ลอยสูงขึ้นจากพื้น ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ หันขวับไปมองคนที่ยกฉันขึ้นงงๆ คีย์...เขามาตอนไหนกัน ฉันนึกว่าเขาเดินล่วงหน้าไปแล้วซะอีก
“นาย...อุ้มฉันไหวเหรอ -O-!!”
“ถึงคีย์จะตัวผอมแบบนี้ แต่ก็แรงเยอะพอดูนะ เธอหายห่วงเรื่องกลิ้งลงเขาได้เลย^^”
อนยูยังคงไม่เลิกพูดเรื่องกลิ้งลงเขา นายช่วยหยุดพูดถึงได้มั้ยเนี่ย มันเป็นลางไม่ดีเลยนะ ฉันก้มหน้าหงุดเพื่อซ่อนอาการเขินเอาไว้ การได้แนบติดอยู่กับอกกว้างๆของหนุ่มหล่อแบบนี้ มันทำให้ฉันหายใจติดขัดเอามากๆเลย เมื่อไหร่จะถึงสักทีนะ ฉันยังไม่อยากขาดใจตาย +__+///
ความคิดเห็น