คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ธงเจ้าปัญหา ~*~!!
ฉันเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงของอนยูกับคีย์เงียบไป ลมพัดพาอากาศอันเย็นยะเยือกเข้ามากระทบโสตประสาทของฉัน รอบๆบริเวณเหลือเพียงความว่างเปล่า ไม่...ไม่จริงใช่มั้ยเนี่ย เขาสองคนทิ้งฉันจริงๆ พวกเขาไม่สนใจฉันเลยอ่ะ = =^ บรรยากาศวังเวงแบบนี้ยังทิ้งฉันไว้คนเดียวอีก ฉันรีบวิ่งไปตามทางที่ราบเรียบเพื่อจะตามเขาสองคนให้ทัน แต่นี่ฉันก็วิ่งมาไกลพอสมควรแล้วนะ พวกเขาจะเดินเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันหยุดพิงต้นไม่หายใจหอบ วิ่งมาตั้งไกลดันไม่เจอใครสักคน ฉันล่ะอยากจะบ้า ถ้าฉันหลงไปทำไงน่ะห๊า อีตาบ้าเอ๊ย!! ฉันเตะก้อนหินเล็กๆที่อยู่ใกล้าเท้าเพื่อระบายอารมณ์ ฉันมองหากล้องที่ควรจะมีในระยะนี้ แต่ไม่เห็นเลยแหะ พวกเขาซ่อนเอาไว้หรือเปล่าน้อ หวังว่าฉันคงไม่ได้วิ่งออกนอกเส้นทางหรอกนะ
สวบ!!!
O__O:!!
กรอบแกรบ!!!
O__O^^
จะเป็นพวกเขาหรือเปล่านะ ฉันแอบเหล่ไปทางเสียงพิลึกกึกกือในแถบต้นไม้ข้างหลัง แล้วพวกเขาจะเข้าไปทำแพะทำแกะอะไรในนั้นล่ะ หรือจะหาธงเจอแล้ว ในที่สุดสิ่งที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆฉัน มันก็คือ...
หางงงงง!!! =___=++!!
ไม่ยักรู้ว่าชายนี่มีหางด้วย บ้า!! คนบ้าที่ไหนจะมีหาง ฉันคิดว่าไม่เป็นการดีแน่ถ้าจะยังยืนอยู่ตรงนี้ต่อ มันคงจะเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่น่าจะปลอดภัยกับฉันแน่ ฉันค่อยๆถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเผ่นแนบไปด้วยความเร็วกว่าแสง ฉันมาหยุดอีกทีที่ไหนไม่อาจรู้ได้ แต่ที่เซอร์ไพรซ์ที่สุดเห็นจะเป็นธงสีเขียวสะท้อนแสง ผืนเล็กๆโบกสะบัดอยู่กับกิ่งต้นไม้ที่ฉันเกาะอยู่ ฉันมาถึงธงก่อนอนยูและคีย์อ่ะ เฮ่อๆ *v* พวกนั้นจะต้องงงแน่เลย ขนาดแผนที่ไม่ได้อยู่ที่ฉัน ฉันก็ยังสามารถมาถึงธงได้ เพราะฟลุ๊คโดยแท้ ( --);;
“ฉันมาถึงธงก่อนพวกนายอีกนะ อนยู คีย์ ฮี่ๆๆๆ^O^++”ฉันหัวเราะเสียงพิลึกจนตัวเองยังแอบมึน ฉันหัวเราะได้น่าเกลียดจังเลย = =**
“ฮึฮึๆๆๆ อุวะฮะฮ่าๆๆๆๆ ^^O^^!!!”แต่เสียงนี่น่ากลัวกว่า ฉันหันขวับไปที่เสียงหัวเราะนั่น แล้วต้องดึงมือที่กำลังจะหยิบธงกลับมา
คีย์กับอนยูกำลังประสานเสียงกันหัวเราะเยาะฉันอยู่ ในมือของอนยูถืออะไรบางอย่างที่มันดูคุ้นตาฉันมาก! ย้ำว่ามาก!! เขาสองคนยังหัวเราะกันเสียงดังลั่น ขณะที่ฉันเริ่มจะเข้าใจสถานการณ์
“ไอหางบ้าๆนั่น ฝีมือนายสองคนใช่มั้ย ~O~**”ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย แต่พวกเขาสองคนก็ยังหัวเราะกันไม่หยุด
“หยุดขำกันได้แล้ว พวกนายจะแกล้งฉันทำไม -3-;;”
“ฉันกะจะไม่หลุดแล้วนะ แต่เสียงหัวเราะพิลึกๆของเธอมันกระแทกต่อมขำฉันเต็มๆเลย”อนยูเป็นคนตอบกลับฉัน นายตอบไม่ตรงคำถามนะ
“พวกนายสนุกมากใช่มั้ยเนี่ย ที่ได้แกล้งฉันน่ะห๊า~*~!!”
“ถ้าเราไม่ทำเธอจะสามารถวิ่งมาถึงนี่เร็วขนาดนี้ได้เหรอ ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้อีกก็ช่วยกระตือรือร้นด้วย”อนยูอธิบายไปกลั้นหัวเราะไป
“เราไปต่อกันเถอะ อีกสามจุดเราก็จะได้ของรางวัลแล้ว”คีย์ที่บังคับตัวเองไม่ให้หัวเราะได้แล้ว ปีนขึ้นไปเก็บธงลงมาจากต้นไม้
“เล่นได้บ้าบอที่สุดเลย ฉันวิ่งซะขาแทบจะพันกัน =O=^”
ฉันบ่นงึมงำขณะก้าวเท้าตามเขาสองคนไป ฉันเลิกสนใจดอกหญ้าริมทางไปโดยปริยาย แต่กลับไปสนใจมือถือที่แย่งมาจากอนยูแทน คราวนี้มือถือมาอยู่ที่เขาได้ไงก็ไม่รู้ เห็นทุกทีจะอยู่กับคีย์อย่างที่เขาบอกตลอด เราเดินกันมานานมากๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึงจุดที่ธงอันที่สองสถิตอยู่ นี่เดินจนขาจะลากแล้วนะ จะซ่อนไว้ลึกอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ ฉันหยุดเดินแล้วทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นหญ้าซะดื้อๆ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ตกลงฉันมาเที่ยวหรือมาทรมานตัวเองกันนะเนี่ย นี่น่ะเหรอรางวัลของคนที่ผ่านเข้ารอบ ฉันขอสละสิทธิ์ ณ. ตรงนี้เลย = 3=**
“เอ้า!! ใครอนุญาตให้เธอหยุดพักกัน ลุกขึ้นมาแล้วไปต่อเลย”อนยูเข้ามาฉุดแขนฉันให้ลุกขึ้น ฉันทิ้งน้ำหนักตัวไว้ที่ก้น (?) เพื่อที่จะต้านการฉุดของอนยู
“ไม่เอาอ่ะ คราวนี้ฉันไม่ได้แกล้งนะ แต่ว่าฉันเหนื่อยจริงๆ ขอพักแป๊บเดียวเอง น้า~”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ๆ ฉันจะให้เธอพักแค่สิบนาทีเท่านั้นนะ”อนยูเดินไปนั่งลงกับก้อนหินขนาดพอเหมาะอยู่เยื้องฉันไปไม่ไกล
“กินซะสิ ดูเหมือนเธอจะเสียเหงื่อมากพอดู”คีย์ยื่นขวดน้ำเล็กๆให้ฉัน นี่แอบพกน้ำมาแล้วไม่ยอมบอกกันสักคำเหรอเนี่ย
ฉันรับขวดน้ำมาไม่ปริปากพูดขอบคุณให้เขาสักนิด ฉันยังไม่อยากญาติดีกับเขาเร็วนักหรอกถึงฉันจะกรี๊ดเขามากแค่ไหนก็ตาม แค่การเป็นตัวตลกให้พวกเขาแกล้งเล่นมันเสียศักดิ์ศรีมากพออยู่แล้ว ฉันจะไม่มีวันเดินเข้าไปให้พวกนั้นแกล้งเล่นอีกต่อไป
“ฉันหายเหนื่อยแล้ว เรารีบไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลาพวกนาย เห็นว่าอยากชนะมากนักนี่”ฉันยื่นขวดน้ำคืนให้คีย์ เขามองหน้าฉันแล้วเผยยิ้มออกมา
“...-__-…”ยิ้มอะไรของเขากัน เกิดบ้าอะไรอีก ตอนอยู่บนโซลทาวเวอร์ยังตีหน้าขรึมอยู่เลย
“ฉันว่าเรามาถึงธงอันที่สองแล้วล่ะ”คีย์พยักพเยิดไปที่พุ่มไม้ด้านหลังฉัน ชายธงสีเขียวสะท้อนแสงแดดอ่อนๆดูกลมกลืนไปกับใบไม้ ถ้าหากไม่สังเกตดีๆก็คงจะดูไม่ออกว่าเป็นธง
ฉันถลาเข้าไปหยิบธงมาไว้ในมืออย่างตื่นเต้น ชักสนุกกับเกมส์นี้ซะแล้วสิ ^^! ฉันจ้องธงด้วยสายตาที่วาววับ แผนที่สีขาวที่ถูกพับเป็นแผ่นเล็กๆซ่อนอยู่ไม่ห่างจากธง คีย์เป็นคนหยิบมันออกมาคลี่ดูแล้วยิ้มออกมา อนยูที่ดึงมาดูต่อก็ดูท่าทางสดชื่นเอามากๆ ทำท่าทางยังกับได้ดูภาพสาวสวยใส่ชุดว่ายน้ำไงงั้นล่ะ ฉันดึงเอาแผนที่มาดูแล้วต้องหลุดขำออกมา นี่มันแผนที่หรือหรือคำเฉลยกันแน่ฟะ = =^ ฉันมองตัวหนังสือใหญ่เบอเริ่มที่เขียนบอกว่าลำธารนั่นแล้วกลั้นหัวเราะ
“นี่ เราเจอป้ายพิเศษใช่มั้ย หรือว่าคนวาดขี้เกียจกะทันหันเลยเขียนเอาซะเลย”
“อันนั้นไม่สำคัญหรอก เมื่อคำใบ้ง่ายแบบนี้การเก็บธงต้องไม่ง่ายอย่างแน่นอน”อนยูบอกอย่างกับว่าเป็นคนเอาธงไปซ่อนซะเอง
และมันก็เป็นอย่างที่เขาว่า ธงที่เรามาถึงด้วยคำใบ้แสนง่ายดายห้อยอยู่บนกิ่งไม้ที่ยื่นออกไปยังลำธาร แถมเป็นต้นไม้ที่สูงใช้ได้ทีเดียว ฉันถอยห่างออกมาเพราะกลัวว่าจะโดนสองคนนั่นแกล้งให้ปีนไปเก็บมัน อย่าแกล้งฉันเลยนะคราวนี้ฉันขอโบกมือลาฉันกลัวความสูงจริงๆ T.T ฉันมองไปที่ผืนธงเล็กๆนั่นปลิวสะบัดล่อใจล่อตาเราทั้งสามคน ตาสบตาคล้ายกำลังถกเถียงกันว่าใครจะเป็นคนปีนขึ้นไปเก็บธง โปรดอย่ามองมาที่ฉันเลยเน้อออ~
“เธอ...ตัวเล็กที่สุดและเหมาะจะปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้เล็กๆนั่น”คีย์ออกปากตะล่อมฉันเป็นคนแรก ฉันถอยฉากออกมาแบบไม่ต้องลังเล
“ไม่มีทาง!! ~O~! ฉันปีนไม่ได้หรอก ฉันเป็นโรคกลัวความสูง พวกนายปีนเองเถอะนะ ฉันขอบายเลยรอบนี้ +__+^”
“งั้นก็...เหลือพี่คนเดียวที่ยังไม่ได้สัมผัสธงเป็นคนแรก ฉะนั้นคราวนี้ตาพี่แล้วล่ะ เชิญ!”คีย์ผายมือเปิดทางให้อนยู ที่กำลังทำหน้าลำบากใจแต่ก็ยอมที่จะไปเก็บธง
เขาค่อยๆขยับตัวเข้าใกล้ธง หลังจากป่ายปีนขึ้นไปบนต้นไม้ได้สำเร็จ กิ่งไม้สั่นไหวเล็กน้อยเช่นเดียวกับธงที่เคลื่อนเหมือนจะร่วงลงลำธาร ฉันกับคีย์ลุ้นกันจนตัวโก่งหายใจแทบไม่ทั่งท้องอยู่ห่างๆ ในที่สุดช่วงเวลาแห่งการลุ้นก็สิ้นสุดลงเมื่ออนยูคว้าธงมาไว้ในมือได้สำเร็จ แต่...ดูเหมือนว่ากระดาษแผนสีขาวจะลอยละล่องลงสู่ลำธารนะ นั่นมันน่าจะเป็น...แผนที่!!!
“เฮ้ย!...แผนที่!!!”คีย์แหกปากลั่นถลาเข้าไปที่ริมลำธาร เขาคว้ากิ่งไม้เล็กๆแถวนั้นมาไว้ในมือ แล้วใช้มันเขี่ยแผนที่ขึ้นมาจนได้
“เละมากมั้ยนั่นน่ะ พอดูได้หรือเปล่า +O+!!”อนยูที่พึ่งลงมาจากต้นไม้เข้ามาถามคีย์ เขาคลี่กระดาษอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เป็นไงอ่ะ หวังว่าหมึกคงไม่จางหมดหรอกนะ”ฉันเข้ามาชะเง้อดูด้วยอีกคน ไม่เอานะฉันเริ่มสนุกแล้วแท้ๆ ถ้าไม่มีแผนที่เราจะหาธงผืนสุดท้ายเจอได้ยังไง
“ดูเหมือนว่า...จุดหมายของธงจะจางหายไปหมดนะ ทางมันขาดไปตรงนี้”คีย์ชี้ไปที่รอยจางของหมึก ซึ่งจางไปกับน้ำแล้วเรียบร้อย
“แล้วทำไงล่ะ เราจะไปถึงธงได้เหรอคราวนี้”ฉันโวยวายเสียงดังลั่นป่า เดินวนไปวนมาเหมือนคนเป็นโรคประสาท
“อย่าพึ่งโวยสิ มันจางไปไม่มาก แสดงว่ามันจางไปแค่ช่วงใกล้จุดหมายไม่เท่าไหร่”อนยูเพ่งแผนที่อย่างตั้งใจ ก่อนสาวเท้าเดินนำฉันกับคีย์ไป
นี่เราเล่นเกมส์กระชับสัมพันธ์หรือเล่นเกมส์ชิงเงินล้านกันแน่ ทำไมมันต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย ฉันเดินตามหลังพลางนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันไม่เห็นจะต้องไปคิดมากขนาดนั้นเลย และแล้วเราก็มายืนอยู่ระหว่างทางแยกสองทาง ซึ่งน่าจะเป็นจุดสิ้นสุดในแผนที่สีจางนั่น แล้วเราจะต้องไปทางไหนกันล่ะเนี่ย ซ้ายหรือว่าขวา ถ้าฉันเห็นกล้องก็ดีสิจะได้รู้ว่าควรไปทางไหน อนยูขยำแผนที่แล้วยัดมันใส่กระเป๋ากางเกง เขาเดินไปทางซ้ายทีทางขวาทีอย่างตัดสินใจลำบาก
“ฉันว่าเราคงจะต้องแยกกันไปคนละทางแล้วล่ะ ~*~”อนยูหันมาพูดกับคีย์ เน่...ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้นะ อย่าพูดกันแค่สองคนสิ = =**
“แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันไปทางไหน >O<!!”
“จะไปทางไหนกับใคร เธอก็เลือกเอาเองสิ ไม่ก็เอาดอกหญ้าที่เธอชอบจ้องเล่นมาเสี่ยงทายมันซะเลย”คีย์ค่อนขอดฉัน ก่อนสะบัดบ๊อบเดินไปทางขวา
“จะไปกับฉันก็ได้นะ ถ้าเธอไม่กลัวว่าจะผิดทาง หรือว่ากลัวหลง”อนยูยื่นข้อเสนอที่ไม่น่าไว้วางใจให้กับฉัน ที่พูดนี่ไม่ได้หวังผลตอบรับที่ดีเลยใช่มั้ย = __+^
“ฉันขอเสี่ยงทายเอาดีกว่านะ นายล่วงหน้าไปก่อนเลย เฮ่อๆ –_+”ฉันหันไปเด็ดดอกหญ้าสีขาวมานับกลีบซ้ายขวา อนยูยิ้มขำก่อนก้าวยาวๆจากไป
ฉันขมวดคิ้วแน่นเมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แล้วฉันจะอยู่คนเดียวให้มันได้อะไรฟะ ฉันรีบนับกลีบเล็กของดอกหญ้า พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆตัว ถึงจะเป็นตอนกลางวันแต่การโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวมันก็วังเวงไม่เบานะ ฉันเขวี้ยงดอกไม้ทิ้งอย่างหงุดหงิดทั้งที่ยังเสี่ยงทายไม่เสร็จ ฉันรู้สึก...วะ...ว่า...มีอะไรบางอย่างเลื้อยอยู่ที่ขาของฉันนะ ฮึ๋ยยย~ > <!! หวังว่าคงไม่ใช่งูนะ ฉันก้มลงไปมองอย่างช้าๆ และสิ่งที่กำลังเลื้อยผ่านเท้าฉันมันเป็น...งู งู งู๊!!!>O<!!!
“อะ...อ๊ายยยย~ >O<~!!”ฉันหลับหูหลับตาโกยอ้าวแทบจะทันที ไองูบ้าเอ๊ย!ไม่รู้หรือไงว่าฉันเกลียดและกลัวแกมากแค่ไหน ยังจะมาเลื้อยเล่นที่ขาฉันอีก
ฉันลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าเตะอะไรสักอย่างเข้าไปเต็มแรง แล้วนี่ตกลงว่าฉันวิ่งมาทางไหนกันเนี่ย ฉันหันกลับไปมองทางที่พึ่งวิ่งผ่านมา ทั้งที่ขาก็ยังวิ่งไปไม่หยุด และแล้ว...
พลั๊กกก!!!
ตุ๊บบ!!
“แอ๊ก!!!+___+!!”ฉันเด้งออกจากอะไรบางอย่างที่ตัวเองวิ่งชน แล้วล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นดินแข็งๆ อูยยย~ เจ็บชะมัดเลยอ่ะ U__U;;
ความคิดเห็น