ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เช้าวันนี้!
เอ๋~~~~~~~!!!
เช้านี้ทุกคนทำอะไรกันมั้งนะ?............................
.
.
.
.
.
เช้านี้ทุกคนทำอะไรกันมั้งนะ?............................
.
.
.
.
.
“นี่ สึคุงไม่รีบตื่นเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก!!”นานะร้องเรียกลูกชายตัวเองขณะที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว
“นี่ สึคุงไม่รีบตื่นเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก!!”นานะร้องเรียกลูกชายตัวเองขณะที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว
“.................”
“ให้ตายสิลูกคนเนี่ย ต้องให้แม่ปลุกตลอดเลย!!”นานะเดินขึ้นบรรไดไปยะงห้องของลูกชายเพื่อจะปลุกอีกครั้ง
“สึคุงตื่นได้แล้ว...............................เอ๋!!! สึคุง...หายไปไหนของเค้า???”แต่นานะกลับเหนเพียงความว่างเปล่าภายในห้องของสึนะ
“หรือว่า จะไปรงเรียนแล้ว แหม~! เด็กคนนั้นตื่นเช้าจังเลยนะ^O^/” นานะไม่ติดใจสงสัยอะไรและลงไปทำงานบ้านต่อ
ภูเขาหลังโรงเรียน (?)
“นี่รีบอร์น! นายจะให้ฉันเดินไปถึงเกาหลีเลยหรือไง!”ชายร่างเล็กผมสีน้ำตาลอมส้มน่าตาห่วยๆ (?) ท่าทางปวกเปียกเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองเด็ก 5 ขวบผู้ซึ่งขนานนามตัวเองว่าเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดในโลก
“อย่าบ่นมากเจ้าห่วยสึนะ!! ให้เดินแค่เนี่ยก็เหนื่อยหอบซะแล้วเหรอ ไม่ได้เรื่องเลย จริงๆ”รีบอร์นเอ่ยขึ้น
“ก็ตัวเองเล่นอาศัยเค้ามาทั้งทางเลยนี่เฟ้ย!!!!”
“เอาหละ ถึงแล้ว”
รีบอร์นจบก็เดินไปข้างหน้าซึ่งเป็นคฤหาสน์ตั้งตะหง่านอยู่พื้นราบบนภูเขาหลังโรงเรียนนามิโมริ
“ที่นี่มัน......”สึนะตะลึงตึงนังกับคฤหาสน์หลังโตที่ตั้งอยู่กลางเขา
“เข้าไปสิเจ้าโง่สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมๆ กับถีบสึนะเข้าไปกระแทกกับประตูคฤหาสน์เสียงดังกึกก้องไปทั่ว
ปัง!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันเจ็บนะเฟ้ยทำอะไรของแกน่ะรีบอร์น!!!”สึนะนั่งน้ำหูน้ำตาไหลพลางลูบหน้าของถัวเองที่ผสานงากับประตูดังปัง
แอด!!!!!
“มากันเเล้วเหรอครับ คุณรีบอร์น คุณซาวาดะ สึนะโยชิ เชิญข้างในได้เลยครับ!!”หลังจากที่ประตูคฤหาสน์เปิดออกก็มีชายคนหนึ่งอายุน่าจะราวๆ 70+ ออกมาต้อนรับ
ในห้องโถงใหญ่ สึนะกำลังยืนอึ่งกับของตกแต่งภายในห้องโถงแห่งนี้
“(นี่มัน คฤหาสน์พระราชาหรือไงฟะ หรูชิบ!!)”
“รอสักครู่นะครับ ผมจะไปเชิญคุณท่านมาให้”
“อืม”
.
.
.
.
.
.
89%.........(รอโหลดอยู่)
“คุณรีบอร์นครับ คุณท่านเชิญที่ห้องทำงาน”หลังจากที่สึนะกับรีบอร์นรอจนรากงอก พ่อบ้านคนเก่าก็เดินมาเรียกสักที
“แกรออยู่ตรงนี้แหละสึนะ เดี๋ยวฉันไปแป็บเดียว เดี๋ยวมา”จบประโยคของรีบอร์น เจ้าตัวก็กระโดไปยืนบนไหล่ของพ่อบ้านคนนั้นที่ยืนรอรับทันที
“อ้าวเดี๋ยวรีบอร์น!!”
ให้ตายสิไอ่เจ้ารีบอร์น ปล่อยเราไว้คนเดียวในที่ๆ ไม่รู้จักอย่างนี้ได้ยังไง เจ้าบ้าเอ้ย!!(_)()((&(*&(_)+_#*@+@)+
“จะว่าไปแล้ว ห้องนี้มันกว้างจริงๆ แหะ”สึนะเดินไปดูของตกแต่งที่วางอย่างเป็นระเบียบและสวยงามอย่างชื่นชม
“ลองจับจะเป็นอะไรมั้ยน่า~”
สึนะว่าแล้วก็เอื้อมมือไปจับแจกันขึ้นมาดู
“ทำอะไรน่ะ!!!”
จึ๊ย!!!! ซวยแล้วOoO//
“ทำอะไรน่ะ!!!”
จึ๊ย!!!! ซวยแล้วOoO//
ด้วยความตกใจสึนะเลยเผลอปล่อยมือจากแจกันใบนั้น
“ระวัง!!!”เสียงนั้นดูร้อนรน และสิ่งที่ตามมานั้นคือ...............
“.................”
“ให้ตายสิลูกคนเนี่ย ต้องให้แม่ปลุกตลอดเลย!!”นานะเดินขึ้นบรรไดไปยะงห้องของลูกชายเพื่อจะปลุกอีกครั้ง
“สึคุงตื่นได้แล้ว...............................เอ๋!!! สึคุง...หายไปไหนของเค้า???”แต่นานะกลับเหนเพียงความว่างเปล่าภายในห้องของสึนะ
“หรือว่า จะไปรงเรียนแล้ว แหม~! เด็กคนนั้นตื่นเช้าจังเลยนะ^O^/” นานะไม่ติดใจสงสัยอะไรและลงไปทำงานบ้านต่อ
ภูเขาหลังโรงเรียน (?)
“นี่รีบอร์น! นายจะให้ฉันเดินไปถึงเกาหลีเลยหรือไง!”ชายร่างเล็กผมสีน้ำตาลอมส้มน่าตาห่วยๆ (?) ท่าทางปวกเปียกเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองเด็ก 5 ขวบผู้ซึ่งขนานนามตัวเองว่าเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดในโลก
“อย่าบ่นมากเจ้าห่วยสึนะ!! ให้เดินแค่เนี่ยก็เหนื่อยหอบซะแล้วเหรอ ไม่ได้เรื่องเลย จริงๆ”รีบอร์นเอ่ยขึ้น
“ก็ตัวเองเล่นอาศัยเค้ามาทั้งทางเลยนี่เฟ้ย!!!!”
“เอาหละ ถึงแล้ว”
รีบอร์นจบก็เดินไปข้างหน้าซึ่งเป็นคฤหาสน์ตั้งตะหง่านอยู่พื้นราบบนภูเขาหลังโรงเรียนนามิโมริ
“ที่นี่มัน......”สึนะตะลึงตึงนังกับคฤหาสน์หลังโตที่ตั้งอยู่กลางเขา
“เข้าไปสิเจ้าโง่สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมๆ กับถีบสึนะเข้าไปกระแทกกับประตูคฤหาสน์เสียงดังกึกก้องไปทั่ว
ปัง!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันเจ็บนะเฟ้ยทำอะไรของแกน่ะรีบอร์น!!!”สึนะนั่งน้ำหูน้ำตาไหลพลางลูบหน้าของถัวเองที่ผสานงากับประตูดังปัง
แอด!!!!!
“มากันเเล้วเหรอครับ คุณรีบอร์น คุณซาวาดะ สึนะโยชิ เชิญข้างในได้เลยครับ!!”หลังจากที่ประตูคฤหาสน์เปิดออกก็มีชายคนหนึ่งอายุน่าจะราวๆ 70+ ออกมาต้อนรับ
ในห้องโถงใหญ่ สึนะกำลังยืนอึ่งกับของตกแต่งภายในห้องโถงแห่งนี้
“(นี่มัน คฤหาสน์พระราชาหรือไงฟะ หรูชิบ!!)”
“รอสักครู่นะครับ ผมจะไปเชิญคุณท่านมาให้”
“อืม”
.
.
.
.
.
.
89%.........(รอโหลดอยู่)
“คุณรีบอร์นครับ คุณท่านเชิญที่ห้องทำงาน”หลังจากที่สึนะกับรีบอร์นรอจนรากงอก พ่อบ้านคนเก่าก็เดินมาเรียกสักที
“แกรออยู่ตรงนี้แหละสึนะ เดี๋ยวฉันไปแป็บเดียว เดี๋ยวมา”จบประโยคของรีบอร์น เจ้าตัวก็กระโดไปยืนบนไหล่ของพ่อบ้านคนนั้นที่ยืนรอรับทันที
“อ้าวเดี๋ยวรีบอร์น!!”
ให้ตายสิไอ่เจ้ารีบอร์น ปล่อยเราไว้คนเดียวในที่ๆ ไม่รู้จักอย่างนี้ได้ยังไง เจ้าบ้าเอ้ย!!(_)()((&(*&(_)+_#*@+@)+
“จะว่าไปแล้ว ห้องนี้มันกว้างจริงๆ แหะ”สึนะเดินไปดูของตกแต่งที่วางอย่างเป็นระเบียบและสวยงามอย่างชื่นชม
“ลองจับจะเป็นอะไรมั้ยน่า~”
สึนะว่าแล้วก็เอื้อมมือไปจับแจกันขึ้นมาดู
“ทำอะไรน่ะ!!!”
จึ๊ย!!!! ซวยแล้วOoO//
“ทำอะไรน่ะ!!!”
จึ๊ย!!!! ซวยแล้วOoO//
ด้วยความตกใจสึนะเลยเผลอปล่อยมือจากแจกันใบนั้น
“ระวัง!!!”เสียงนั้นดูร้อนรน และสิ่งที่ตามมานั้นคือ...............
.
.
.
.
ติดตามตอนต่อไปสิ!
.
.
.
ติดตามตอนต่อไปสิ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น