คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 : จะเลือกใคร??
“ฉะ ฉันก็เป็นแฟนคลับคนนึงที่ติดตามผลงานของเอ็กโซนี่นา” ร่างเล็กพูดตะกุกตะกัก ก็มันเขินอ่ะ>//<
“เธอคงจะไม่ได้สอบชิงทุนข้ามประเทศเพื่อจะมาได้ใกล้ชิดกับพวกพี่หรอกนะ” ร่างหนาถือวิสาสะนั่งลงข้างๆนินิว ยิ่งทำให้นินิวอยากจะมุดดินหนืให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
-ใจเอ๋ยใจ อย่าพึ่งเต้นแรงตอนนี้ได้มั้ย เดี๋ยวพี่เค้าก็รู้หรอก- นินิวคิด
“มะ ไม่ใช่นะคะ!! ” ร่างเล็กตกใจที่ร่างหนารู้ทันจนเผลอตะโกนออกมา
“อยู่กันแค่สองคนจะตะโกนทำไมเนี่ย” แบคฮยอนเอามืออุดหูไว้
“แหะๆ ขอโทษค่ะ” นินิวเกาท้ายทอยตัวเองและหัวเราะแห้งๆ
“อย่าบอกนะว่าเรื่องจริง” แบคฮยอนทำหน้าเข้มใส่
-อยากจะแกล้งเด็กคนนี้บ่อยๆแล้วสิ พูดได้คำเดียว น่ารัก- แบคฮยอนคิด
“มะ มันก็มีส่วนนะ แต่จริงๆแล้วแค่อยากหาประสบการณ์ใหม่ๆเท่านั้นเอง จริงๆนะ” ร่างเล็กแก้ตัวทันที จนทำให้คนที่นั่งข้างๆอมยิ้มไปด้วย
“เอ.....ที่บอกว่าเป็นแฟนคลับน่ะ ชอบใครในเอ็กโซ” แต่สำหรับคำถามนี้ไม่รู้ทำไมแบคฮยอนถึงต้องการคำตอบเป็นอย่างมาก ทั้งที่จริงนินิวจะชอบใครก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลย
“ชอบ ชอบ เอ่อ ชอบทุกคนเลยค่ะ” ใครจะไปกล้าบอกว่าชอบคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขินก็เป็นนะ นินิวคิดในใจแล้วก้มหน้า
“งั้นหรอ พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม” แบคฮยอนไม่รู้สึกดีใจเลยกับคำตอบที่ได้ เขาจะเห็นแก่ตัวไปมั้ยถ้าจะให้ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนคลับของเขาแค่คนเดียว ใช่ คนเดียวเท่านั้น
“อะไรคะ” ทั้งสองคุยกันโดยไม่มองหน้ากัน คนนึงก้มหน้า อีกคนก็มองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“เธอรู้มั้ยว่าใครเป็นคนเอาแซนวิซใส่ในกระเป๋าฉัน ตอนที่เล่นบาสตอนเช้า”
“มะ ไม่รู้ ฉันไม่รู้หรอก ใส่ตอนไหน ไม่เห็นเลย” ร่างเล็กดูจะตกใจไม่น้อยกับคำถามนี้
-หรือว่าพี่เค้าจะสงสัยฉันหรือเปล่านะ ทำไงดี ถ้าโดนจับได้ พี่เค้าต้องไม่คุยกับฉันแน่เลย- นินิวดูจะลุกลี้ลุกลนไม่น้อยกลัวโดนจับได้
“เป็นอะไรของเธอเนี่ย วันนี้ทำตัวแปลกๆนะ ไม่สบายหรอ” ร่างหนาสังเกตเห็นคนที่นั่งข้างๆนั้นทำตัวแปลกๆตั้งแต่มาคุยด้วยแล้วจึงอดห่วงไม่ได้ มือหนาจึงแตะที่หน้าผากคนตัวเล็กโดยไม่ทันตั้งตัว
“ฉะ ฉะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” นินิวหน้าเห่อแดงยิ่งกว่าเดิม หนุ่มหน้าสวยคนนี้กำลังจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เป็นโรคหัวใจขั้นรุนแรง
“จะไม่ได้เป็นได้ไง ดูสิหน้าทั้งแดง ทั้งร้อนด้วย ไม่ต้องรอเพื่อนแล้ว ป่ะ เดี๋ยวพี่ไม่ส่ง” ร่างเล็กไม่ได้ยังไม่ทันปฏิเสธก็โดนจูงแขนไปแล้ว
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะ พี่ไม่มีซ้อมหรอ” แบคฮยอนยังไม่ปล่อยมือนินิว จับแบบเนียนๆ
“วันนี้พี่พัก เพราะพรุ่งนี้พี่มีงานแถลงข่าวการคัมแบ็คน่ะ นินิวจะไปดูมั้ย”
“จะไปได้ยังไง บัตรก็ไม่มี จะทันแฟนคลับตัวยงของพวกพี่ๆได้ยังไง ” ก็จริงอย่างที่นินิวว่า เนื่องจากบัตรมีจำนวนจำกัดจึงทำให้นินิวพลาดงานครั้งนี้อย่างช่วยไม่ได้
“อืมมม อยากไปมั้ยล่ะ” แบคฮยอนทำท่าครุ่นคิดอยู่แปปนึงและเอ่ยขึ้นมา
“อยากไปสิ แล้วจะให้ทำไงล่ะในเมื่อบัตรมันหมดแล้ว” นินิวก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง โดยไม่สนใจเลยว่าจะเดินชนอะไรเข้า
“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่หาบัตรสตาร์ฟมาให้” แบคฮยอนหันมาบอก
“ดะ ได้หรอคะ” ร่างเล็กตาโตกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อกี้
“พรุ่งนี้พี่จะฝากพี่ผู้จัดการเอามาให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ” นินิวรู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้อยู่ดีๆคนที่แอบชอบทำอะไรให้แบบนี้
-ไม่ผิดใช่มั้ยที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่แบคชอบชั้น อยากให้ชั้นไปดูพี่แบคในงานแถลงข่าวการเปิดตัวคัมแบ็คเพลงใหม่ด้วย ถึงจะไม่จริงขอมีความสุขกับความเพ้อฝันแบบนี้ก่อนเถอะนะ – นินิวคิดเพลินจนไม่รู้ว่าตัวเองได้มายืนอยู่หน้าหอพักแล้ว
“โซยอนยังไม่มาเลย อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” แบคฮยอนถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เดินมาตลอดทาง คนตัวเล็กก็หน้าแดงไม่หายเลย จะเพราะแสงแดดก็ไม่ใช่ เย็นแล้วแดดก็ไม่ได้แรงซะหน่อย
“ได้สิ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรนี่” ร่างเล็กส่ายหัวไปมา
“หน้ายังแดงอยู่เลยนี่ ไปหาหมอมั้ย” คำตอบที่ได้คือ ร่างเล็กส่ายหัว และที่ไม่กล้าบอกคือ นินิวไม่ชอบไปหาหมอ ไม่ชอบฉีดยาและไม่ชอบกินยาด้วย
“เฮ้อ....ดื้อจริงๆเลยนะ งั้นเอาโทรศัพท์มาสิ” แบคฮยอนถอนหายใจกับความดื้อของร่างเล็กคนนี้ แต่ก็ทำให้เค้ายิ้มได้ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ฝืนเหมือนตอนขึ้นคอนเสิร์ต แต่เป็นรอยยิ้มที่เค้ามีความสุขจริงๆ
-เธอซักจะมีอิทธิพลต่อหัวใจฉันแล้วนะ นินิว- ร่างหนารู้สึงถึงหัวใจเต้นแรงของตัวเอง
“พี่จะเอาไปทำไม” นินิวทำหน้างง
“เอามาเถอะน่า..” นินิวจึงยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ ร่างหนากดอะไรไม่รู้ที่โทรศัพท์ของนินิว และก็ยื่นคืนให้
“พี่ทำอะไรอ่ะ”
“เปิดดูสิ เบอร์ที่โทรออกเป็นเบอร์ของพี่นะ ถ้าไม่ไหวก็โทรหาพี่ได้ พี่พักอยู่หอข้างๆนี่เอง ไปล่ะ” พูดจบแบคฮยอนก็มุ่งหน้าไปที่หอพักของตน
“มะ ไม่จริงใช่มั้ย” บอกได้คำเดียวว่า อึ้ง ไม่น่าเชื่อว่าอยู่ดีๆก็ได้เบอร์ของพี่แบค เพราะปกตินินิวมีแต่เบอร์ของเซฮุนและไค พอตั้งสติได้นินิวก็รีบขึ้นหอพักทันที
........ครืน ครืน......
“เอ่อ โซยอนขะ...” นินิวกดรับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าเป็นใคร กำลังจะบอกขอโทษที่กลับมาไม่ได้บอกแต่โซยอนก็พูดขึ้น
(นินิวววว ขอโทษนะที่วันนี้ไปรับไม่ได้ พอดีพาโบรัมไปหาแฟนน่ะ กลับไปก่อนเลยนะ)
“ฉันมาถึงหอแล้ว แต่ลืมโทรบอก”
(งั้นหรอ แค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปแล้ว บาย) โซยอนกดวางทันทีที่พูดจบ
วันต่อมา
หลังจากเลิกเรียน นินิวแทบจะไม่เป็นอันเรียน เพราะตื่นเต้นที่จะได้ไปงานแถลงข่าวตอนเย็นนี้ วันนี้วงเอ็กโซทุกคนไม่ได้มาโรงเรียน เนื่องจากต้องเตรียมตัว นินิวกำจะพาตัวเองออกจากห้องแต่ต้องหยุดเดินเพราะมีคนมาขวางหน้าไว้
“สวัสดีค่ะ พี่ซึงฮวาน” นินิวเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครจึงโค้งให้
“พี่เอาบัตรมาให้ แบคฮยอนฝากมา” ซึงฮวานยิ้มให้อย่างใจดี
“ขอบคุณค่ะ ลำบากพี่ที่ต้องเอามาให้ถึงนี่เลย”
“แล้วจะไปพร้อมพี่เลยมั้ย” ซึงฮวานเอ่ยคำชักชวน
“ได้หรอค่ะ”
“ได้สิ ใครจะกล้าว่าให้ล่ะ มากับพี่ซะอย่าง” ซึงฮวานรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้มาก ตั้งแต่ที่นินิวไปดูพวกหนุ่มๆซ้อมก็สนิทกันอย่างง่ายดาย
“ขอบคุณค่ะ” นินิวโค้งให้อีกครั้งและเดินตามออกไป
“พี่มีเรื่องจะถามเธอนิดหน่อย ได้มั้ย” เมื่อขึ้นรถแล้วซึงฮวานจึงเปิดปากถามด้วยสีหน้าเครียดๆ
“มีอะไรหรอคะ” คำถามและสีหน้าของพี่ผู้จัดการมันทำให้นินิวรู้สึกเกร็งๆ
“เธอชอบใครระหว่างเซฮุนกับแบคฮยอน และเธอเป็นแฟนกับใคร” เป็นคำถามที่ตอบได้ยากมาก แต่ที่ซึงฮวานถามออกไป เพราะด้วยความเป็นห่วง จากที่สังเกตเซฮุนออกอาการว่าชอบนินิวอย่างออกนอกหน้าส่วนแบคฮยอนถ้าสังเกตดีๆก็จะรู้ว่าเขาชอบนินิวเหมือนกันและไม่อยากให้ทะเลาะกัน เพราะต้องทำงานด้วยกันอีกนาน
“ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับใครเลยค่ะ ฉันกับเซฮุนเป็นแค่เพื่อนกันส่วนพี่แบคฮยอนก็เป็นเหมือนพี่ชายเท่านั้นค่ะ” คำตอบช่วงแรกตอบออกไปด้วยความจริงแต่ช่วงหลังเป็นคำตอบที่ฝืนตอบออกไปถึงแม้ว่ามันจะจริง
“ก็ดีแล้ว พี่ไม่อยากให้หนุ่มๆทะเลาะกัน” ซึงฮวานค่อยผ่อนคลายหน่อย เขาเป็นคนใจดีเป็นเป็นคนที่เอาจริงเอาจังกับงานมาก บทจะโหดก็โหดมาก บทจะใจดีก็ใจดีนะ เขาไม่ขัดขวางหรอกว่าใครจะมีแฟน แค่อย่าทำให้เสียงานก็พอ ขนาดซูโฮกับเทาคบกันยังไม่ว่าอะไรเลย
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ จะไม่มีเรื่องแบบนี้แน่นอน ” นินิวมีสีหน้าเศร้าหมองลง ยิ่งเป็นแบบนี้แล้วยิ่งทำให้นินิวไม่กล้าที่จะบอกชอบแบคฮยอนมากขึ้น แต่ถึงจะบอกชอบยังไงแบคก็คงไม่ได้ชอบตอบหรอกไหนจะเรื่องเซฮุนที่ไม่บอกก็รู้ว่าชอบนินิวอยู่
TBC.
TALK
เฮ้อออ....ในที่สุดไรท์ก็สอบเสร็จสักที
ไรท์ดีใจที่สุดเลยจะได้กลับบ้านแล้ววว(เนื่องจากไม่ได้กลับบ้านมา4เดือนกว่าๆ)
แต่ไรท์อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ เพราะบ้านไรท์ไม่มีเน็ตเลย(บ้านนอกก็บอกมาเถอะ)
ฟิคจะมีต่อหรือหยุด ขึ้นอยู่กับรีดเดอร์นะคะ
เมื่อรู้แล้วเม้นด่วน!!!! เลยค่ะ อิอิ เพราะไรท์ก็อยากได้กำลังใจเหมือนกันนะ
ความคิดเห็น