คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 : ข้อเท้าเจ็บ
“เซฮุนอ่า ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” ร่างเล็กบอกออกไปด้วยความเกรงใจ จะไม่ให้เกรงใจได้ไงล่ะ เซฮุนดันโดดซ้อมเพื่อพานินิวไปส่งที่หอพัก
“ไม่เป็นไรหรอก โดดซ้อมแค่วันเดียวเอง” เซฮุนยิ้มละมุนให้และพยุงนินิวไปด้วย ถ้าสาวๆคนไหนได้เห็นอาจจะละลายได้ แต่ยกเว้นนินิวคนนี้
“เดี๋ยวก็โดนพี่ผู้จัดการต่อว่าหรอก ฉันกลับกับโซยอนและโบรัมก็ได้นี่นา” นินิวพยายามจะแย่งกระเป๋าตัวเองคืนมาจากคนร่างสูง แต่ด้วยความที่ตัวเองเตี้ยเกินไปบวกกับข้อเท้าแพลงด้วยจึงทำให้แย่งคืนไม่ได้
“ไม่ได้หรอก ฉันไม่ไว้ใจเพื่อนเธอเลย” เซฮุนปฏิเสธหน้าตาย
“นี่!!!! พวกชั้นไปเกี่ยวไรด้วยห๊ะ” โซยอนที่เดินตามอยู่ข้างหลังกับโบรัมได้ยินว่าตัวเองถูกพาดพิง จึงพูดแทรกขึ้น ด้วยความหมั่นไส้
“อ่าว......ก็ดูพวกเธอทั้งสามคนสิ ส่วนสูงไม่ถึงมาตรฐานสักคน” หน้านิ่งมากอิเน่
“แล้วมันเกี่ยวไรกับการที่พานินิวกลับหอด้วยล่ะ!!!” โซยอนตอนนี้กำลังเดือดปุดๆ ถ้าโบรัมไม่ดึงไว้ เซฮุนได้แผลกลับหอแน่ๆ
“ก็........ถ้านินิวเป็นลมหรือเป็นอะไรไปกะทันหัน ใครจะอุ้มไปส่ง ตัวพวกเธอก็เล็กนิดเดียว จะช่วยอะไรได้.......โอ้ยยยย” ร่างสูงพูดจบแล้วต้องลูบแขนตัวเองป้อยๆ
“เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยนะ ฉันเจ็บข้อเท้าไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงซะหน่อย” นินิวฟาดมือลงบนแขนเซฮุนเบาๆ แต่ก็อาจแดงได้
“ก็ฉันเป็นห่วงอ่ะ” ร่างสูงยู่ปากยังกับเด็กๆ งอนที่นินิวไม่เข้าใจเขา อุตส่าห์เป็นห่วง
“เหอะ.....ทำแล้วคิดว่าจะน่ารักหรอ” โซยอนแขวะ
“แล้วมันหนักส่วนไหนของเธอ” ไม่มีใครกล้าว่าเขาขนาดนี้เลย
“แกเป็นไรของแกห๊ะ โซยอน ปกติไม่เคยจะว่าเซฮุนด้วยซ้ำ แถมเมื่อก่อนเห็นบอกว่าชะ..อุ๊บ” โบรัมยังพูดไม่จบแต่ต้องโดนเพื่อนตัวเองเอามือเค็มๆมาปิดปากเอาไว้
“พูดมากน่าโบรัม พาฉันไปกินข้าวเลย ฉันหิวแล้ว” ยังไม่ได้คำตอบจากปากโบรัม โซยอนก็จัดการดึงออกไปจากตรงนั้นเร็วๆ ทำให้ทั้งสองยืนงงอยู่ตรงนั้น
“นินิว เพื่อนเธอเป็นอะไรน่ะ” ร่างสูงถามขึ้นหลังจากทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว
“ไม่รู้เหมือนกัน” นินิวส่ายหน้าไปมา และให้เซฮุนพยุงเดินต่อจนถึงหอพัก และก็ส่งได้แค่ประตูหอเท่านั้น เพราะหอพักหญิงผู้ชายเข้าไปไม่ได้
“เดินไปคนเดียวได้นะ” เซฮุนบอกออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ได้สิ ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย ขอบใจนะที่มาส่ง” นินิวโบกมือแล้วส่งยิ้มหวานให้ ทำเอาคนอย่างเซฮุนไปไม่เป็นเลยทีเดียว
ทางด้านสองแสบ
“อะไรเนี่ย....ลากฉันมาทำไม มือแกนี่เค็มเป็นบ้าเลยว่ะ” ผู้ถูกลากบ่นออกมา
“อ้อ..โทษทีเข้าห้องน้ำแล้วยังไม่ได้ล้างมือ” โซยอนตอบหน้าตาย (เหมือนใครกันนะ)
“โซยอน!!!!” โบรัมทำหน้างอทันที
“ล้อเล่น....ฉันรู้นะว่าเมื่อกี้แกจะพูดอะไร...อย่าพูดมันขึ้นมาเด็ดขาด” โซยอนจ้องเขม็ง จนทำให้โบรัมขนลุกได้
“โอเคๆ ไม่พูดก็ไม่พูด งั้นไปกินข้าวกัน” โบรัมเดินต่อแต่โซยอนไม่มีท่าทีว่าจะเดินตามเลย
“ฉันไม่หิว” โบรัมเห็นว่าเพื่อนตัวเองไม่เดินตามมาจึงหันกลับไปและได้คำตอบเท่านั้นแหละ
“ยัยบ้า....เมื่อกี้ใครบอกว่าหิว” เพื่อนตัวเล็กเดินกระทืบเท้ากลับมาหา
“แต่ตอนนี้ไม่หิวแล้ว.....กลับหอเถอะ” โซยอนจับมือเพื่อนตัวเล็กของตัวเองเดินไปอีกทางหนึ่งซึ่งเป็นทางไปหอพัก
ณ ห้องซ้อมเต้นของหนุ่มๆ
หนุ่มทั้งสิบเอ็ดคนต่างพากันซ้อมเต้นอย่างหนัก แต่ละคนเหงื่อท่วมตัวกันทั้งนั้นเพราะใกล้จะคัมแบ็คเพลงใหม่แล้วจึงต้องตั้งใจกันหน่อย
“ไค เซฮุนไปไหนทำไมวันนี้ไม่มาซ้อม” เมื่อถึงเวลาพัก ลีดซูโฮจึงถามหาผู้ที่โดดซ้อมจากคนที่สนิทที่สุด คิมจงอิน
“ผมจะไปตรัสรู้ได้ยังไงล่ะครับพี่ เลิกเรียนผมก็ไม่เห็นมันแล้ว ไม่รู้มันออกไปจากห้องตอนไหน” ก็จริงอย่างที่ไคบอก เซฮุนรู้ว่าไคต้องลากมาซ้อมแน่ๆ จึงแอบออกมาจากห้องตั้งแต่ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนโดยที่ไคไม่ทันสังเกต และพอไคออกจากห้องแล้วจึงรีบเข้าห้องไปหานินิวที่ยังเก็บของใส่กระเป๋าไม่เสร็จ เซฮุนรู้ว่านินิวจะออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายตลอด
“ไอ้เด็กคนนี้นี่ นิสัยไม่ดี ปกติไม่เคยโดดซ้อม” ซูโฮบ่น
“ไค เด็กสาวคนนั้นเซฮุนเอาจริงหรอ” คราวนี้ลู่ฮานเป็นคนพูดขึ้นโดยมีแบคฮยอนนั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้สิ ผมเห็นมันตัวติดนินิวตลอด สงสัยจะชอบมาก” คำตอบของไคทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างลู่ฮานรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า
“แบคฮยอน ขอน้ำหน่อย” ชานยอลเห็นขวดน้ำตั้งอยู่ข้างๆแบคฮยอนจึงบอกให้เอามาให้
“ตีนก็มีไม่ได้เป็นง่อย ก็มาเอาเองสิ” แบคฮยอนไม่สนแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเล่นเกมโดยไม่สนใจคนรอบข้าง
“ไค พรุ่งนี้ฝากบอกเซฮุนด้วย ว่า ให้ระวังตัวไว้เถอะ พี่ซึงฮวานฝากมาบอก” คริสเดินมาบอกไคและเดินไปหาเลย์ ทำเอาทุกคนขนลุกแทนเซฮุนไปตามๆกัน
วันต่อมา
หลังเลิกเรียน
“ไอ้เซฮุน มึงห้ามหนีเลยนะวันนี้ พี่ซึงฮวานต้องการพบมึง” ไคเข้าไปกอดคอเซฮุนเอาไว้ไม่ให้หายไป
“โอ้ยย กูหายใจไม่ออก” เซฮุนตั้งตัวรับไม่ทันจึงพลาดท่าให้กับไค
“มึงโดนเชือดแน่ ฮ่าๆๆๆๆ” ไคเย้ย ใครๆก็รู้ว่าพี่ผู้จัดการโหดแค่ไหน
“นินิว ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปส่ง” เซฮุนทำหน้าเสียดาย และไม่สนใจคำพูดของไคเลยสักนิด
“ฉันหายแล้ว นายไปเถอะ” นินิวโบกมือไล่
ร่างเล็กเดินมานั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างอาคารเพื่อรอเพื่อนสาวทั้งสองคน ไม่มีอะไรทำจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“ไม่คิดว่าเธอจะชอบดูเอ็กโซ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอยู่ใกล้หูตัวเอง ร่างบางจึงหันไปทางต้นตอของเสียงแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ หน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ
“พะ พี่ มาตั้งแต่เมื่อไรคะ” น่าอายชะมัด ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ ก็ตัวเองดันดูมิวสิควีดีโอ ของหนุ่มๆวงเอ็กโซอยู่น่ะสิ และที่น่าอายไปกว่านั้นคนที่ทักก็ดันเป็นหนึ่งในวงเอ็กโซ บยอนแบคฮยอน
TBC.
TALK
มาอัพให้ตามสัญญาแล้วนะคะ
อ๊ะ อ๊ะ อย่าพึ่งงอนไรท์เตอร์น้า
ตอนแรกว่าจะอัพให้วันเสาร์
แต่ไรท์ต้องไปค่ายอาสา เลยรีบพิมพ์รีบอัพให้
จะตีสองแล้ว....ไรท์ต้องนอนแล้วล่ะ
เดี๋ยวจะตื่นไปเรียนไม่ทัน;P
ไม่เม้นไม่อัพต่อนะคะ ขอเตือนไว้ก่อน...อิอิ
ความคิดเห็น