[fic exo]ลุ้นรักหนุ่มหน้าสวย (Baekhyun x You)

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : ความหวั่นไหว

หลังเลิกเรียน

มือบางเปิดประตูเข้าไปในโรงยิมขนาดใหญ่   ตาเบิกกว้างทันทีที่เห็น  ตั้งแต่เขามาเรียนโรงเรียนนี้ ยังไม่เคยมาที่นี่สักครั้ง  ร่างบางเดินสำรวจไปทั่ว เพื่อมองหาอุปกรณ์ทำความสะอาดแต่ไม่พบ  และต้องตกใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นร่างหนาเปิดประตูเข้ามา

“พะ พี่แบค”  นินิวพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้  ตัวแข็งทื่อไปหมด

“หือ  เธอมาทำอะไรที่นี่”  แบคฮยอนที่เปิดประตูเข้ามาก็พบกับร่างบางที่ตัวเองมองหาตั้งแต่เช้านั้นยืนอยู่  แถมสายตามองมาที่ตนอีก

“คะ  คือ  คือว่า เอ่อ คือ”  นินิวไม่รู้จะอธิบายยังไง  ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายแทบจะออกมาเต้นข้างนอกแล้ว  ไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่แอบรักที่นี่สองต่อสองด้วย

“เป็นอะไรของเธอ  ไม่สบายหรอ  หน้าแดงๆ”  แบคฮยอนก้มลงเข้าไปไกล้หญิงสาวตัวเล็กมากขึ้น  ยิ่งทำให้ร่างบางนั้นหน้าแดงขึ้นไปอีก จนต้องหลบสายตา

“ฉะ  ฉันไม่เป็นไรค่ะ  พะ พี่แบคมาทำอะไรที่นี่คะ”  ร่างบางถามออกไปแบบกล้าๆกลัวๆ

“พี่ โดนลงโทษน่ะ ต้องมาทำความสะอาดโรงยิม  อย่าบอกนะว่าเธอก็โดนด้วย”  ร่างเล็กทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้น

          -จะว่าไป  เธอนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ  เมื่อมองใกล้ๆ มิน่าล่ะ ไอ้เซฮุนถึงได้เพ้อหาตลอด-  แบคฮยอนพึ่งจะสังเกตเห็นนินิวใกล้ๆชัดๆก็วันนี้แหละ   และเหมือนจะต่อต้านหัวใจตัวเองดวยว่าห้ามชอบผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด เพราะไม่อยากจะยุ่งกับแฟนน้อง

“พี่จะไปไหนคะ”  ร่างเล็กพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นร่างหนากำลังจะเดินไปอีกทาง

“ก็ต้องไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดน่ะสิ  เธอมาถึงก่อนแท้ๆ  แต่ยังไม่ไปเอามาอีกนะ”  ร่างหนาต่อว่านิดๆ

“คือ ฉันไม่รู้จะไปเอาที่ไหนอ่ะ”  นินิวก้มหลุบต่ำลงเมื่อโดนต่อว่า

“หมายความว่าไง???”  แบคฮยอนทำหน้าแปลกใจ  

-ทั้งๆที่ใครๆก็รู้  แต่ทำไมยัยนี่ถึงไม่รู้ หรือเป็นข้ออ้างหรือเปล่า – แบคฮยอนคิด

“ฉันพึ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก เลยไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”  แค่คำตอบของร่างเล็กแบคฮยอนจึงเข้าใจ และเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาด

ไม่นานร่างหนาก็ลงมาพร้อมกับ ไม้ถู ไม้กวาด และถัง  อย่างพะรุงพะรัง  จนร่างเล็กต้องเข้าไปถือช่วย

“พี่จะให้ฉัน  ทำอะไรก่อนคะ”  เมื่อได้อุปกรณ์มาแล้วจึงก็ถามความเห็นจากร่างหนาก่อน

“ก็ต้องกวาดช่วยกันก่อนสิ  เธออย่าคิดนะว่ามันจะเสร็จง่ายๆน่ะ  เธอมองไปรอบๆสิว่าโรงยิมมันไม่ได้เล็กๆนะ”  ขึ้นเสียงอีกแล้วพี่แบค  จจทำให้นินิวต้องหน้าเสียอีกที

“ค่ะๆ”  ร่างเล็กทำได้แค่พยักหน้าแล้วหยิบไม้กวาดและวิ่งไปที่สนามกลางโรงยิม   โดยไม่รู้เลยว่าร่างหนานั้นแอบขำและยิ้มออกมากับท่าทางหวาดกลัวของนินิว

“เธอทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆนะ รู้ตัวมั้ย”  ร่างหนาบ่นกับตัวเอง  ไม่รู้ทำไมถึงอยากแกล้ง  ก่อนจะไปหยิบไม้กวาดอีกอันนึงและเริ่มต้นกวาดอย่างจริงจัง  เพราะรู้ว่าคงจะไม่เสร็จง่ายๆแน่  โรงยิมออกจะใหญ่ขนาดนี้

ทั้งสองช่วยกันกวาดจนเสร็จ  แค่กวาดก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมงครึ่งก็ทำให้ทั้งสองล้าเต็มที  เพราะยังเหลือถูพื้นอีก  มือหนาถือถังน้ำที่มีน้ำเกินครึ่งในถังเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่นอนแผ่ราบอยู่บนพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน

“ไง  ไหวมั้ย”  ร่างหนาวางถังน้ำลงข้างๆร่างเล็ก  ไม่แปลกที่แบคฮยอนจะพูดกับนินิวแบบชิวๆ  เพราะตอนที่กวาดพื้นนั้นทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันไปด้วย  จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น

“งือ......ยังไม่เสร็จอีกหรอ”  ร่างเล็กทำหน้างอ  อยากจะกลับหอแล้ว

“ลุกขึ้นเลยนะ  อย่าอู้สิ  เดี๋ยวก็ค่ำหรอก”  แบคฮยอนดึงมือร่างเล็กให้ลุกขึ้น  จนร่างเล็กต้องยอมลุกตามแต่โดยดี  ร่างหนาไม่รู้เลยว่า การกระทำแบบนี้มันทำให้นินิวคนนี้ใจเต้นมากขึ้นกว่าเดิมอีก

“รู้แล้วน่า”  จำเป็นต้องพูดกลบเกลื่อนทุกที

แบคฮยอนยื่นไม้ถูให้นินิว  และในมือตัวเองก็มีอีกหนึ่งอัน   ทั้งสองก็เริ่มต้นถูช่วยกัน   จนเกือบจะเสร็จ  แต่ด้วยความที่รีบไปหน่อยขาของร่างหนาไปเตะถังน้ำเข้าจนต้องทำให้น้ำกระจายเต็มพื้น  และจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงถ้า............

“ว้ายยย!!!/เห้ยยยยย!!!”  ทั้งสองประสานเสียงกันอย่างไม่น่าเชื่อ

ตุ๊บ!!!!

“โอ้ย!!”  เป็นฝ่ายแบคฮยอนที่ร้องออกมาเมื่อหลังของตัวเองกระทบกับพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

สายตาสองคู่ประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ   ริมฝีปากทั้งสองห่างกันไม่ถึงเซ็นแต่ไม่รู้อะไรดึงดูดให้ทั้งใบหน้าทั้งคู่ขยับเข้าหากันเรื่อยๆจน.....

จุ๊บ........

“เอ่อ....จะลุกออกไปได้ยัง”  แบคฮยอนผละออกก่อนที่จะเกิดอะไรที่ถลำลึกไปกว่านี้ 

“ขะ  ขอโทษ”  เมื่อร่างเล็กได้สติกลับคืนมาก็ลุกขึ้นนั่งทันที 

-เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น  ฉันทำอะไรลงไป  น่าอายชะมัด-  นินิวหน้าขึ้นสีทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อกี้  เขาจำได้ว่า เขาถูพื้นอยู่แต่ด้วยอยากกลับหอเร็วๆเขาจึงวิ่งไปด้วยจะได้เสร็จเร็วๆโดยไม่ดูทางข้างหน้า จึงต้องลื่นน้ำที่แบคฮยอนทำหกและล้มลงไปทับร่างหนาเข้า ก็ แค่ นั้น

“ช่างเถอะ”  แบคฮยอนบอกปัดๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งตาม  เรื่องที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้ร่างหนาใจเต้นเร็วขึ้นจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมัน   โดยไม่มีใครสังเกตเลยว่าทั้งสองคนหน้าแดงไปแล้ว

“โอ้ยย!!”  เมื่อร่างเล็กกำลังลุกขึ้นแต่ต้องเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้า  ตอนที่ลื่นล้มนั้นดันข้อเท้าพลิกอีก 

          -นี่มันวันซวยอะไรของชั้นเนี่ย-  นินิวทำหน้าจะร้องไห้

“ไม่เป็นไรนะ  ทำต่อไหวมั้ย”  ด้วยความเป็นห่วงจึงเข้าไปช่วยพยุง (แบคเป็นห่วงใครด้วยหรอ)  นินิวทำได้แค่ส่ายหน้า

“อ๊ะ”  ร่างเล็กตกใจนิดหน่อยเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองลอยขึ้น  ด้วยวัญชาติญาณกลัวตกจึงเอามือไปคล้องคอแบคฮยอนไว้ 

“รู้มั้ยฉันไม่เคยอุ้มผู้หญิงคนไหนเลยนะ  เธอควรจะดีใจนะที่เป็นคนแรก”  ร่างหนาพูดส่งๆแต่ไม่รู้เลยว่ามันทำให้นินิวดีใจแค่ไหน  ร่างหนาวางร่างเล็กตรงที่ถูเสร็จแล้ว และตนเองก็ไปทำที่เหลือให้เสร็จ  ร่างเล็กทำได้แค่มองดูเท่านั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือเรื่องจริง  ฉันได้อยู่กับพี่แบคสองต่อสองแบบนี้  ถ้าหยุดเวลานี้ไว้ได้ก็คงจะดีนะ”  ร่าเล็กพูดแล้วยิ้มบางๆให้กับตัวเอง  เขามีความสุขมากแค่ไหน ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็เถอะ

เวลาได้ผ่านล่วงเลยจนเกือบทุ่ม  ครูยูอีบอกว่าจะมาตรวจพรุ่งนี้เช้า  ร่างหนาจึงต้องทำให้เสร็จโดยมีร่างเล็กนั่งดูเป็นกำลังใจให้  ในที่สุดแบคฮยอนก็ทำเสร็จ  และเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเรียบร้อย

“เดินไหวมั้ย”  ร่างหนาเดินมาหานินิวแล้วถามขึ้น คำตอบที่ได้คือไม่ไหว ร่างหนาจึงต้องถอนหายใจออกมาทันที

“พี่กลับก่อนก็ได้นะ  เดี๋ยวชั้นโทรบอกโซยอนมารับก็ได้”  ร่างเล็กเห็นสีหน้าลำบากใจของแบคฮยอนจึงพูดแบบนี้

“ไม่ต้องลำบากเพื่อนหรอก  ยังไงหอเธอก็ใกล้กับหอพี่ไม่ใช่หรอ  เดี๋ยวพี่ไปส่ง ขึ้นมาสิ”  แบคฮยอนหันหลังและย่อเข่าลงให้ร่างเล็กขึ้นขี่หลังตนได้ง่ายๆ

“พี่จะไม่หนักหรอ  ชั้นหนักมากเลยนะ”  นินิวพูดด้วยท่าทางลังเล

“ขึ้นมาเถอะน่า  ตัวเล็กๆแค่นี้ จะหนักแค่ไหนกันเชียว อีกอย่างพี่ก็เคยอุ้มเธอแล้ว ไม่เห็นจะหนักเลย”  ในที่สุดร่างเล็กก็ปฏิเสธไม่ได้และยอมขึ้นขี่หลังร่างหนาแต่โดยดี

แบคฮยอนแบกนินิวจนใกล้จะถึงหอแล้ว  แต่ทำไมเขาถึงยังไม่อยากให้ถึงหอเลย  และระหว่างทางนั้นเขาได้รู้อย่างนึงคือ นินิวต้องแอบชอบเขาแน่ๆ  เพราะด้วยความที่เขาแบกร่างเล็กอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเร็วของร่างเล็ก  ที่เต้นเร็วไม่แพ้ของเขาเลยสักนิด

“ถึงแล้ว  ปล่อยฉันลงได้แล้วนะ”  ร่างเล็กที่สังเกตเห็นร่างหนาดูเหม่อๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“อ๊ะ  ถึงแล้วหรอ  เร็วจัง”  คำสุดท้ายร่างหนาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“เมื่อกี้ว่าไงนะ”  ร่างเล็กที่ได้ยินไม่ชัดจึงถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ เพื่อนเธอมารอแล้ว”  แบคฮยอนมองไปที่ร่างบางที่เดินออกมาจากหอพักหลังจากที่โทรให้ลงมารับร่างเล็กหน้าหอพัก

“ขอบคุณนะ”  นินิวลงมาจากหลังของแบคฮยอนและโซยอนก็เข้ามาพยุงแต่ก็ไม่พูดอะไร   ร่างหนาพยักหน้ารับและเดินไปที่หอพักของตัวเอง

        -พี่รู้มั้ย  ยิ่งพี่ทำแบบนี้ ฉันยิ่งรักพี่มากขึ้นกว่าเดิม รัก จนถอนตัวไม่ขึ้น  ถึงพี่จะไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ฉันได้รักพี่ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว-  ร่างเล็กได้แต่คิดในใจเท่านั้นเอง

เช้าวันต่อมา

“นินิว  วันนี้เราไปดูหนังกันนะ”  เซฮุนเห็นนินิวเดินมาโดยไม่ได้สังเกตท่าเดินของนินิวเลยว่าเดินแบบไหน

“ขอโทษนะ  ฉันไปไม่ได่อ่ะ”  นินิวยิ้มแหยๆ  จะไปได้ไง เขาเจ็บเท้าอยู่นี่นะ

“อ๊ะ  เท้าเธอไปโดนอะไรมาน่ะ”  เซฮุนที่พึ่งสังเกตเห็น

“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ  ไม่เป็นอะไรหรอก”  เซฮุนจึงเข้ามาพยุงเพื่อให้ร่างเล็กเดินได้สะดวกขึ้น 

“พี่แบค  ไค  ฉันงดเล่นวันนึงนะ”  ร่างสูงตะโกนไปบอกอีกสองคนที่ยืนอยู่สนามบาส

“ได้ไงวะ  เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนงั้นหรอ”  ไคพูดประชด  แบคฮยอนทำเป็นไม่สนใจชู้ตลูกบาสเล่นเพื่อรอน้องทั้งสอง  แต่ก็คงเงี่ยหูฟัง

“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันไปนั่งดูที่เดิมก็ได้  ไปเล่นเถอะ”  นินิวผลักให้เซฮุนไปเล่นบาส  และให้โบรัมพยุงเขาให้ไปนั่งที่เดิม

          -พี่แบคจะรำคาญฉันรึเปล่านะ  ดูสีหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่-   ซึ่งร่างเล็กไม่รู้เลยว่าที่แบคฮยอนไม่พอใจนั้นเป็นเพราะเขากับเซฮุน  


TBC.



TALK
มาอัพแล้วนะค้า อย่าพึ่งงอนน้า
พอดีเน็ตมีปัญหานิดหน่อย กว่าจะอัพได้ เฮ้ออ...(ปาดเหงื่อ)
พรุ่งนี้ก็วันแม่แล้ว  อย่าลืมบอกรักแม่นะคะ  
ไรท์เองก็อยากอยู่กับแม่ในวันแม่เหมือนกัน แต่คงเป็นไปไม่ได้(เศร้านิดๆ)

อย่าลืมเม้นด้วยนะคะ  จะอัพเร็วหรือช้า ขึ้นอยู่กับรีดเดอร์ทุกคนน้าา  อย่าหาว่าไรท์ไม่เตือน