คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : โรงเรียนใหม่
ณ สนามบินโซล มีผู้คนคับคั่งเต็มไปด้วยชาวต่างชาติ ศิลปิน ดาราอีกมากมาย และหนึ่งในนั้นก็มีเด็กสาวที่มาจากเมืองไทย เธออายุเพียง16 เป็นคนตัวเล็ก ร่างบาง ผมยาว ดวงตากลมโต ลากกระเป๋าเดินออกมา แต่ไม่รู้จะไปไหนเพราะไม่มีใครรู้จักที่นี่เลย
“ขอโทษนะคะ ใช่นินิวที่มาจากเมืองไทยรึเปล่าคะ” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก
“เอ่อ...ใช่ค่ะ คุณคือ......” นินิวทำหน้าสงสัย
“อ้อ......ฉันเป็นครูที่ปรึกษาของคุณค่ะ เรียกครูว่าครูจุงอานะคะ” หญิงสาวยิ้มให้เธอ อย่างเป็นมิตร เป็นรอยยิ้มที่ดูใจดีมากๆ
“สวัสดีค่ะ ครูจุงอา” นินิวไหว้แบบมารยาทไทย
“จ๊ะ พอดีทางโรงเรียนครูมารับเธอน่ะ เธอคงจะไม่เคยมาที่นี่ใช่มั้ยล่ะ ไปกันเถอะ ครูจะพาไปที่หอพัก”
“ค่ะ” นินิวหอบลากกระเป๋าตามครูจุงอาออกไปที่รถ เธอมองครูตัวเองตามหลังอย่างอิจฉานิดๆ ครูจุงอานั้น ทั้งใจดี สูงหุ่นก็ดี ขาว สวย ใช่ครูจริงๆหรอ ยังกับนางแบบยังงั้นแหละ
ณ หอพักของโรงเรียนมัธยมอินชอน
“เป็นไงอยู่ได้มั้ย ห้องนี้มีสองคนนะ” ครูจุงอาพาเข้าไปดูห้องพัก
“ค่ะ...อยู่ได้ค่ะ แล้วมีใครมาอยู่รึยังคะ” นินิวมองสำรวจรอบๆห้อง
“มีแล้วจ๊ะ สงสัยไม่อยู่ มีอะไรก็โทรหาครูได้นะ พักผ่อนเยอะๆ ใกล้เปิดเทอมแล้วเธอต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก ครูไปล่ะ” จุงอาพูดพร้อมยื่นกระดาษที่เป็นนามบัตรให้
“ขอบคุณค่ะ ครูจุงอา” นินิวไหว้ขอบคุณ
เมื่อครูจุงอาเดินออกไปแล้ว นินิวก็เดินสำรวจห้อง เป็นห้องโทนสีฟ้า ดูแล้วเย็นตาดี มีห้องน้ำในตัว มีเตียงสองเตียงเรียงคู่กัน ถัดไปอีกมุมหนึ่งก็เป็นโต๊ะอ่านหนังสือสองโต๊ะ ตรงข้างกับเตียงมีตู้เสื้อผ้าสีขาวตั้งเรียงกันสองตู้ สำหรับนินิวแล้วเป็นอะไรที่วิเศษสุดๆไปเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะได้มาอยู่ที่เกาหลี
นินิวกำลังนอนลงบนเตียงของตัวเองแต่ตาต้องไปสะดุดกับระเบียง ครูจุงอาบอกว่าตึกที่อยู่ข้างๆนั้นเป็นหอชาย
“ลองออกไปดูดีกว่า” นินิวพูดจบและเดินออกไปทันที เท่านั้นแหละเมื่อนินิวมายืนอยู่ระเบียงแล้วตัวก็แข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ระเบียงตรงข้าม มันเป็นอะไรที่บังเอิญหรือพรหมลิขิต ร่างบางขยี้ตาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ยังเหมือนเดิม
“พะ พี่ พี่แบคฮยอน” ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ข้างในแทบอยากจะกรี๊ดออกมาให้ได้ยินไปถึงประเทศไทยเลยล่ะ
-นั่นมัน พี่แบคใช่มั้ย ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ตัวจริงโครตๆๆๆๆของโครตน่ารักเลยล่ะ คิดไม่ผิดจริงๆที่สอบติดที่นี่ ฉันไม่ได้ฝันไปสินะ – ร่างบางคิด และยืนบิดไปบิดมาอยู่ตรงนั้นสักพัก
ฝ่ายแบคฮยอนสังเกตเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ระเบียงหอพักตรงข้าม จึงทำหน้าเซ็งๆ ประมาณว่าเอาอีกแล้วหรอ สงสัยจะเป็นพวกแฟนคลับ แบคฮยอนจึงเดินกลับเข้าห้องไปปล่อยให้ร่างบางเพ้อฝันอยู่แบบนั้นแหละ
“นี่เธอ มายืนบิดอะไรอยู่ตรงนี้” ผู้มาใหม่เดินออกมาจากข้างในแล้วสังเกตเห็นหญิงสาวตัวเล็กยืนบิดอะไรก็ไม่รู้ พอมองไปที่หอชายก็ไม่เห็นมีอะไร
“..........” นินิวยังคงอยู่ในภวังค์
“นี่!!!! เธอได้ยินมั้ย” เขาตะโกนใส่หูนินิว
“อุ้ย...เธอเป็นใครอ่ะ มาตั้งแต่เมือไหร่” ในที่สุดสาวน้อยของเราก็ตื่นสักที แต่ต้องทำหน้าสงสัยเพราะไม่เคยเห็นคนตรง
หน้า
“มาตั้งแต่ที่เธอยืนบิดไปบิดมา ฉันเรียกก็ไม่ได้ยินแล้วแหละ ฉันเป็นเมทของเธอนะ เธอมาจากเมืองไทยใช่มั้ย” นินิวพยักหน้า
“ฉันชื่อโซยอนนะ เธอชื่อไร”
“ฉันชื่อ นินิว ฉันยังไม่คุ้นชินที่นี่เท่าไหร่ ช่วยแนะนำหน่อยนะ”
“ได้สิ สำเนียงเธอนี่ใช้ได้เลยนะ ยังกับว่าเป็นคนเกาหลียังงั้นล่ะ”
เปิดเทอมภาคเรียนที่สองของโรงเรียนมัธยมอินชอน
“ครูคะ หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ” ร่างบางมือม้สั่นไปหมด ตื่นเต้นยังไงไม่รู้ สงสัยเพราะจะได้เจอเพื่อนใหม่ที่เป็นคนเกาหลีล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไรนะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆนะ ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องเกร็ง” ครูจุงอาพูดปลอบนักเรียนในที่ปรึกษาของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียน
“นักเรียนทุกคนเงียบหน่อยค่ะ” ครูจุงอาพูดแค่ประโยคเดียวทำให้นักเรียนที่หยอกล้อกัน คุยกันเสียงดัง พากันเงียบหมดโดยอัตโนมัติ
“วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาจากเมืองไทย เป็นนักเรียนทุนด้วย เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ” ครูจุงอาเรียกคนที่อยู่ข้างนอก
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนินิวค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ร่างบางไหว้อย่างสวย ทำเอาหนุ่มๆหลายคนหมายตาเอาไว้ตั้งแต่แรกเห็น ไม่คิดว่าสาวไทยจะสวยอย่างนี้ ทุกคนให้ความสนใจนินิวหมดไม่เว้นแม้แต่นักร้องดังอย่างโอเซฮุน
“เอาล่ะ นินิวเธอไปนั่งข้างเซฮุนแล้วกันนะ เรามาเริ่มเรียนได้แล้ว” ครูจุงอายังคงทำการสอนต่อไป
-ว่าไงนะ ขะ ข้างเซฮุนหรอ อ๊ายยย ฉันจะทำไงดี ตัวจริง แม่ง โครตหล่อเลยอ่ะ ตายๆ โอ้ยฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว – นินิว ได้แต่นั่งทำตาเลิ่กลัก ไม่มีสมาธิในการเรียนแม้แต่นิด จนถึงพักเที่ยง
“เธอชื่อนินิวใข่มั้ย ผมโอเซฮุนนะ” ร่างสูงหันมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“อืม ฉันรู้จัก นายเป็นบอยแบนนี่นา” นินิวยิ้มกลบอาการแก้เขิน
“ผมดีใจนะที่ เธอรู้จักผมด้วย ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย เดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับเพื่อนๆของผมด้วย” เซฮุนชวนเมื่อเก็บของเสร็จแล้ว
“ได้หรอ”
“ได้สิ ใครจะว่า”
-ไอ้ที่บอกว่ารู้จักกับเพื่อนๆนี่ เป็นพี่แบครึเปล่านะ แค่คิดก็นฟินแล้ว- นินิวเดินคิดไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนมองอยู่
“นั่นมันนักเรียนไทยนี่ มาวันแรกก็ได้เดินข้างเซฮุนแล้วอ่ะ อิจฉาจัง”
“ไม่เห็นเหมาะกันเลย หน้าตาก็ธรรมดาทำไม เซฮุนถึงยอมเข้าไปสนิทด้วยนะ” และอีกหลายๆเสียงที่ซุบซิบนินทานินิวกับเซฮุน
“ซะ เซฮุน เธอรึ้กว่าบรรยากาศมันแปลกๆไปมั้ย” นินิวเริ่มหน้าซีด เมื่อได้ยินเสียงนินทา
“อย่าไปใส่ใจเลย คนอื่นเขาคงได้แต่พูดนั่นแหละ เพราะอิจฉาล่ะมั้ง” ร่างสูงทำเป็นเหมือนเรื่องปกติ
“เฮ้....มึงพาใครมาวะ น่ารักจัง ทำไมกูไม่เคยเห็นล่ะ” ผู้มาใหม่เข้ามาทัก
“นักเรียนมาจากไทยน่ะ ได้ทุนมาเรียนที่นี่” เซฮุนแนะนำ
“สวัสดีครับผมจงอินนะครับ” ผู้มาใหม่แนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ นินิวค่ะ และนั่นคงจะเป็นพี่แบคฮยอนใช่มั้ยคะ” นินิวมองไปที่คนที่อยู่ข้างหลังจงอิน
“ใช่ครับ แต่นินิวไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันก็งี้แหละ ไม่สนใจอะไร ไปกินข้านกันเถอะนะ” จงอินบอกปัดๆ เรื่องของแบคฮยอนก่อนจะชวนไปกินข้าว
“ค่ะ” แต่สายตากลมของนินิวยังคงมองแบคฮยอนอยู่ตลอด
-นินิว ถ้าแกฝันล่ะก็อย่าพึ่งตื่นน้า ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย พี่แบคน่ารักมากๆ สวยเว่อ โอ้ยยยใจจะละลาย- ร่างบางได้แต่คิดในใจ
TBC.
TALK.
มาอัพแร้วนะคะ ขอโทษที่อัพช้า
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ด้วยนะ
ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
อย่าเป็นนักอ่านไร้เงา ไม่งั้น ไรท์ งอนนนนนT^T
ความคิดเห็น