คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ขุ น ห ล ว ง - 06 (100%)
KhunLuang
- 06 -
“พี่มาร์คแบมหิวน้ำ” ผมนั่งเพ่งไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อ่านข้อมูลต่างๆเพื่อทำรายงานที่อาจารย์สั่ง มือกดแป้นคีย์บอร์ดรัวประมาณว่าถ้าพิมพ์เร็วกว่านี้อีกนิดนิ้วอาจจะล็อคได้ นี่ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วผมใช้ชีวิตอยู่กับพี่มาร์คปกติไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าพี่น้องคนรู้จักกัน วันนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพี่มาร์คได้อธิบายให้ผมเข้าใจหมดแล้วพอผมรู้ความจริงผมก็รู้สึกดีขึ้น ว่าแต่ทำไมพี่มาร์คไม่หยิบน้ำมาให้ผมสักที คอจะแห้งตายอยู่ละนั่งหน้าคอมมาสามชั่วโมงกว่าแล้วเนี่ย
“พี่มาร์คแบมบอกว่าหิวน้ำ หยิบน้ำให้หน่อยคอจะแห้งตายอยู่แล้ววว”
“อยากกินน้ำอะไรล่ะ เดี๋ยวลงไปซื้อให้ข้างล่าง”
“อยากกินชาอ่ะ” ผมหมุนเก้าอี้คอมไปหยุดอยู่ตรงหน้าพี่มาร์คที่กำลังนั่งเห่อโทรศัพท์ใหม่ที่มี๊ส่งมาให้ คือจริงๆมี๊ส่งมาให้ผมไงแต่ของผมยังดีอยู่เลยยกให้พี่มาร์คไป พอนางเล่นเป็นก็เล่นจนจะสิงเข้าไปในโทรศัพท์เลยจ่ะ-..- อ่ออีกอย่างเดี๋ยวนี้พี่มาร์คเริ่มเหมือนคนปกติขึ้นมากแล้วนะ คำพูดโบราณๆไม่ค่อยได้ยินจากปากเขาเลยดีแล้วแหละเพราะถ้าพี่มาร์คทำตัวปกติไม่ปัญญาอ่อน ไม่เอ๋อ นางจะดูแฮนซั่มมากแบมพูดเลย
“ชาอะไรอ่ะ”
“ชาริล ชัปปุยส์” ไม่ไหวจริงๆคนนี้แบมขอเหอะพลีสสสส
“คือใครอะ ไม่รู้จัก”
“นักบอลไงนักบอล โห่ววว”
“แล้วตกลงจะกินน้ำอะไรน้ำเปล่าหรือน้ำพี่หืม” น้ำพี่ก็ได้น่ากินดีถรุยยยทะลึ่งละมาร์คมึง
ทะลึ่งล่ะ-..-
“ทะลึ่งละทะลึ่ง อยากกินโกโก้อะลงไปซื้อให้หน่อย”
“อื้อ”
“อ่อใส่วิปครีมด้วยนะ” พี่มาร์คแกเดินออกไปแล้วผมก็หันเก้าอี้เข้าหน้าคอมต่อต้องรีบทำรายงานให้เสร็จซึ่งมันก็เยอะมากแล้วคิดว่าผมจะทำเสร็จภายในวันนี้เหรอ หึ!! แต่วันนี้วันเสาร์รายงานกำหนดส่งวันจันทร์เหลือเวลาอีกวันนึงก็คือวันอาทิตย์ผมคิดว่าน่าเสร็จทัน เสียบหูฟังใส่โน๊ตบุ้คกดเปิดเพลงคลอเบาๆจะได้มีอารมณ์ทำมากขึ้น
เดี๋ยวๆๆ ตอนแรกมึงบอกคอม ตอนนี้บอกโน๊ตบุ๊คตกลงคือผมทำรายงานในโน๊ตบุ๊คนะครับผมคงไม่ยกคอมมาไว้ที่คอนโดหรอก-..- แต่ผมถนัดเรียกว่าคอมมากกว่ามันสั้นดี
นั่งทำไปสักพักไอโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดึงขึ้นมา คาดว่าน่าจะมีคนส่งไลน์มาผมเลยกดมาดูปรากฏว่าเป็นพี่หวังสุดหล่อของแบมเอง
ตึ๊ง!
JackSon_wang : วันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้แบมแบมของพี่ทำไรอยู่ครับ 11:40
BAMbamEiEi : นั่งทำรายงานครับ ทำมาจะสามชั่วโมงแล้วไม่ได้ลุกไปไหนเลยT^T 11:43
จริงๆมันมากกว่าสามชั่วโมงด้วยซ้ำแต่กลัวพี่หวังเป็นห่วงเลยลดให้;_;
ตึ๊ง!
JackSon_wang : โหคงเยอะน่าดูให้พี่ไปช่วยทำมั้ยครับ 11:47
BAMbamEiEi : ไม่เป็นไรครับๆไม่เยอะขนาดนั้นหรอกเดี๋ยวแป๊ปเดียวก็เสร็จ พี่หวังไปต้องลำบากมาหาแบมถึงคอนโดหรอกครับ 11:50
ตึ๊ง!
JackSon_wang : แต่ตอนนี้พี่อยู่หน้าห้องแบมแล้วนะ เปิดประตูให้พี่หน่อยครับ J 11:51
เวรแล้วเชี้ยเอ้ยยยย จะมาทำไมไม่บอกก่อนล่วงหน้าเนี่ยถ้าไอพี่มาร์คซื้อน้ำเสร็จแล้วขึ้นมาจะทำไงละทีนี้ พี่หวังต้องเข้าใจผิดแน่ๆๆ
ตึ๊ง!
Jackson_wang : เปิดประตูให้พี่หน่อยแบมแบม 11:57
ทำไงดีๆ อ๋ออออคิดออกแล้ว พอพี่หวังเข้ามาก็ล็อคประตูซะสิ ไอพี่มาร์คจะได้เข้าห้องไม่ได้เริศมากทำไมผมสมองเร็วแบบนี้นะ ผมเดินไปเปิดประตูออกแล้วเจอพี่หวังตัวเป็นๆยืนอยู่หน้าห้องแล้วฉีกยิ้มมาให้ผม ซึ่งไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มนั้นในใจอาจจะโมโหผมอยู่ก็ได้ที่เปิดประตูช้า
“เอ่อขอโทษที่เปิดประตูช้านะครับ รายงานมันเหลืออีกแค่ไม่กี่บรรทัดก็จะจบบทเลยอยากพิมพ์ให้มันเสร็จๆไป พี่หวังไม่โกรธแบมชิมิ”
“พี่จะโกรธแบมทำไมละหืมม พี่เข้าไปได้มั้ยครับ”
“อ่อได้อยู่แล้นนนน”
พี่ให้พี่เขานั่งที่โซฟาแล้วไปหยิบน้ำเปล่ามาเสิร์ฟ แล้วก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆพี่เขาชวนผมคุยตลอดพี่เขาคุยเก่งมาก คุยสนุกจนผมลืมไปเลยว่าทำรายงานค้างไว้อยู่
“พี่หวังชวนแบมคุยจนแบมลืมเรื่องรายงานไปเลย แบมขอไปทำรายงานต่อน้า พี่หวังก็นั่งเล่นทำอะไรตามสบายคิดว่าเป็นห้องตัวเองเลย” ผมพูดแล้วหมุนตัวเดินไปที่โต๊ะเพื่อที่จะนั่งปั่นรายงานต่อ
“งั้นพี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
“เชิญตามสบายโลดดด”
อีกนิดเดียวเท่านั้นเนื้อหารายงานก็จะเสร็จแล้ว อีกนิดเดียววววฮึกเสร็จจนได้เย้ ผมยืดแขนบิดขี้เกียจไปมา ตอนแรกคิดว่าจะเยอะนะพอทำไปทำมามันก็ไม่ได้เยอะซะหน่อยที่เหลือก็แค่หน้าปก สารบัญแล้วก็คำนำทำพรุ่งนี้ก็ได้
“อยู่คนเดียวทำไมมีแปรงสีฟันสองอันล่ะแบม” พี่หวังที่ออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เดินเข้ามาถามผมที่กำลังนั่งบิดขี้เกียจอย่างสบาย
“อะเอ่อแบมซื้อมาเผื่อไว้ตอนแรกคิดว่ามันหายแต่พอไปหาดูดันไปตกอยู่มุมห้องน้ำเลยเอามาล้างแล้วใช้ทั้งสองอันเลยฮ่าๆ” แก้ตัวแบบนี้ดูน่าเชื่อถือมั้ยT^T ทำไมพี่หวังต้องสงสัยอะไรที่ไม่เข้าเรื่องด้วยจะไปขี้ในห้องน้ำก็ขี้ไปเสร็จแล้วก็ออกมาแค่นั้นพอ ไม่ต้องมาถามอะไรเยอะแยะไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะของใช้ส่วนตัวของผมในห้องนี้จะมีสองชิ้นซะส่วนใหญ่ลืมไปแล้วหรือไงว่าผมอยู่กับไอพี่มาร์ค พูดถึงพี่มาร์คใช้ให้มันไปซื้อโกโก้ที่ร้านข้างล่างไม่ใช่ที่อเมริกาไปซะนานเลย แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอจะได้ไม่ต้องมาเจอหน้ากับพี่หวัง
“อ่อครับผม ว่าแต่ทำรายงานเสร็จแล้วเหรอ”
“ยังไม่เสร็จดีหรอกครับเหลืออีกนิดหน่อยเอาไว้ทำตอนกลางคืนก็ได้”
ก๊อก ก๊อกๆ
“เปิดประตูหน่อย โกโก้จะละลายหมดแล้ว”
ถ้าจะตายยากขนาดนี้นะT____________T พูดถึงปุ๊ปมาปั๊ปไม่อยากจะรู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าอีกไม่กี่นาทีนี้จะเป็นยังไง
“ใครเหรอแบม” นั่นไง มีอะไรบ้างบนโลกนี้ที่พี่หวังจะไม่สงสัย
“อะ เอ่อเขาเป็น..เป็นพนักงานคอนโดอะครับ พอดีแบมอยากกินโกโก้เลยโทรสั่งไปให้เขาขึ้นมาส่งให้” แก้ตัวรอบที่เท่าไรแล้วกู-_- พี่หวังพยักหน้าประมาณว่าเข้าใจแล้วผมเลยเดินไปออกไปเปิดประตูให้ไอพี่มาร์คที่รออยู่ข้างนอก
“ออกไปข้างนอกก่อนอย่าพึ่งเข้ามา”
“ทำไมอ่ะ อุตส่าห์ลงไปซื้อน้ำมาให้นะ”
“เหอะน่าเอาโกโก้มานี่แล้วพี่มาร์คลงไปข้างล่างก่อน เร็วๆ”
“คุยไรกันเหรอแบมแบม” พี่หวังมาแล้วแล้วก็เห็นหน้าพี่มาร์คแล้วด้วยทำไงดีT^T แถจนหน้าถลอกหมดแล้ว
“ใครอะ” พี่มาร์คเป็นฝ่ายถามก่อนก่อนที่พี่หวังจะถามคำถามคำเดียวกัน
“ผมเป็นแขกเจ้าของห้อง คุณล่ะเป็นใครเอาน้ำมาส่งแล้วก็รีบลงไปสิ”
“แขกเจ้าของห้องอะไร ทำไมผมไม่รู้จัก”
“แล้วทำไมคุณต้องรู้จักผมด้วยล่ะ”
อย่านะพี่มาร์ค..อย่าพูดคำนั้นออกมา ขอร้องอย่าคิดที่จะพูดคำว่า..
“เพราะผมก็อยู่ห้องนี้ไง”
“อะไรนะคุณอยู่ห้องนี้เหรอ? แบมอธิบายให้พี่ฟังหน่อย” พูดออกมาจนได้สินะไอพี่มาร์คพังเลยพังงงง แต่ก็นะบอกว่าเป็นพี่ชายก็จบปะ? ทำไมพึ่งคิดได้วะกู
“คือว่าจริงๆแล้วเขาไม่ใช่พนักงานที่มาส่งโกโก้อะไรหรอก เขาเป็นพี่ชายของแบมเองเอ่อลูกพี่ลูกน้องอะครับ แต่ที่แบมโกหกเพราะกลัวว่าพี่หวังจะเข้าใจผิดไง”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ”
“พี่ไม่ใช่คนเข้าใจอะไรอยากซะหน่อยบอกดีๆพี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก คนเรามันก็มีพี่น้องได้ไม่แปลกซะหน่อยจริงมั้ย” นี่คืออีกหตุผลที่ผมชอบในตัวพี่หวังเพราะพี่เขาเป็นคนไม่โกรธคนง่าย เป็นคนรับฟังความคิดเห็นผู้อื่น เป็นคนใจดี-//-
“งั้นแบมแนะนำให้รู้จักกันเลยนะ พี่มาร์คนี่พี่แจ็คสันหวังคนรู้ใจของแบมเอง ส่วนพี่หวังนี่พี่มาร์คลูกพี่ลูกน้องแบม ทำความรู้จักกันนะครับ” ผมพูดพร้อมกับจับมือของทั้งสองคนมาเชคแฮนด์ ให้ทำความรู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับมาร์ค”
“เช่นกันครับแจ็คสัน”
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แบมพี่กลับก่อนล่ะนะเดี๋ยวคุยกันในไลน์นะครับ” พี่หวังบอกลามาร์คแล้วก็หันมาลาผมเช่นเดียวกัน
“งั้นเดี๋ยวแบมเดินไปส่งน้า”
.
.
“ช่วยอธิบายผู้ชายคนเมื่อกี้ให้พี่ฟังหน่อย” พี่มาร์คถามผมที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่บนโต๊ะอาหารแต่ตัวเองนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา
“ก็แบมบอกไปแล้วไง เขาเป็นคนรู้ใจแบมคนที่แบมรักและคนที่แบมไว้ใจที่สุดเข้าใจบ่”
“ไม่เข้าใจแล้วทำไมเวลาเดินไปส่งต้องจับมือถือแขนกันด้วยละ”
“ก็บอกว่าพี่หวังเป็นคนรู้ใจแบมไงโถ่วว”
“เรียกง่ายๆว่าผัวอ่ะนะ” โหยหยาบคายมากอิพี่มาร์คไม่ถึงขั้นนั้นปะยังไม่ได้กันซะหน่อย
“หยาบคายแฟนก็พอผัวเผออะไรยังไม่ได้กันเลยนะ”
“แล้วจะได้กันเมื่อไรพี่ขอไปดูด้วย” เป็นไรของเขาพูดจานิ่งเรียบผิดปกติเวลาพูดสายตาก็ไม่มองผมแต่จ้องไปที่หน้าโทรทัศน์ที่กำลังดูอยู่ แล้วอีกอย่างนึงคือเวลาเขามีอะไรกันทำไมอิพี่มาร์คต้องอยากไปเผือกด้วย กามมากกก
“ไม่ให้ดูถ้าอยากดูก็ไปดูในเว็บโป๊นู่น ลามก..”
“แต่ถ้าเป็นแจ็คสันแบมให้ได้ทุกอย่างเลยใช่ปะ สองมาตราฐาน”
“หึงเหรอ” ผมถามสั้นๆได้ใจความเพราะเท่าที่สังเกตมานี่มันอาการหึงชัดๆพี่มาร์คชอบผมมเหรอถึงต้องหึงอะไรขนาดนี้ บ้าน่า..ผมไม่ได้ชอบพี่เขาหรอกนะ
“ปะเปล่าหึงอะไร คะ..ใครหึง แบมไม่ใช่สเป๊คพี่เลยและที่สำคัญพี่ไม่ใช่เกย์โว้ยย” ผิดกับเมื่อกี้ลึกลับไอคนที่นิ่งๆหยิ่งมันหายไปไหนละ ทำไมมีไอบ้าที่พูดติดๆขัดๆมาแทน
“อ่อไม่ใช่เกย์ไม่ได้หึงแล้วตอนแรกที่เจอกันแล้วบอกรักแบมนี่คือไร บุ๊ยย” คิดแล้วยังขนลุกถึงตอนที่เจอกันแรกๆและเป็นการเจอกันที่แปลกประหลาดที่สุดตั้งแต่เจอมาคือตื่นมาแล้วเจอพี่มาร์คอยู่ในห้องเลย-__-
“ตอนไหนจำไม่ได้อย่ามามั่วไปนอนดีกว่า” พูดจบแล้วก็เดินไปปิดโทรทัศน์แล้วเข้าห้องของตัวเองไปทันที อ่อผมลืมบอกไปว่าผมให้ช่างมาทำห้องให้พี่มาร์คแล้วนะเพราถ้าจะให้นอนที่โซฟาตลอดไปคงเป็นไปไม่ได้อ่ะ ทิ้งให้ผมนั่งกินโจ๊กอยู่คนเดียวผมรีบกินให้มันหมดๆไปแล้วไปล้างจานแล้วเข้าห้องโดยที่ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าไปด้วย..
ผมกระโดดไปนอนบนเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาสักพักแล้วหยิบโทรศัพท์เปิดแอพไลน์ที่แจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมา อาพี่หวังอีกแล้วสินะ
ตึ๊ง!
JackSon_wang : เมื่อเย็นที่แบมบอกว่าพี่คือคนรู้ใจแสดงว่าแบมยอมรับคำขอเป็นแฟนพี่แล้วใช่มั้ยหืม 21:31
BAMbamEiEi : คะ..ครับ-//- ยอมรับก็ได้ 21:32 Read
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ดีใจจังขอแบมเปนแฟนเมื่อเดือนที่แล้วสุดท้ายก็ได้เป็นแฟนกันซะที^^ 21:34
BAMbamEiEi : แบมก็ดีใจเหมือนกันครับ 21:36 Read
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ครับผม J 21:37
BAMbamEiEi : งั้นเดี๋ยวเราไปกินข้าวแล้วก็ดูหนังกันดีมั้ย แบมเลี้ยงเอง
ไม่เอาดีว่าดูแรดจังลบๆๆๆ
BAMbamEiEi : งั้นเราไปเดทกันมั้ยครับ
โหยยแรดยิ่งกว่าอีก-..- เปลี่ยนเป็นอะไรดีน้าจะตอบพี่หวังว่าอะไรดีพี่เขาตอบแบบนี้ตันเลยครับยิ่งชวนคุยไม่เก่งอยู่ด้วย
ตุ้บบ!!แม่ร่วงงงง
โอ้ยเจ็บจังผมว่าผมถือโทรศัพท์แน่นแล้วนะหลุดมือได้ไงวะเนี่ยที่สำคัญหล่นมาตรงจมูกพอดีแมร่งเอ้ยเจ็บบบT^T ผมหยิบที่โทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่พอเห็นเท่านั้นแหละผมนี่แทบกรี๊ดเลยครัช
BAMbamEiEi : งั้นเราไปเดทกันมั้ยครับ 21:40 Read
ชิบหายยยแล้วแมร่งหล่นแล้วกดส่งไปได้ไงวะเนี่ยพี่หวังก็อ่านแล้วด้วยโอ้ยพี่เขาจะหาว่าผมแรดมั้ยทำไงดีๆๆผมว่างโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมา เพิ่งจะคบกันเป็นแฟนจริงๆยังไม่ถึงชั่วโมงผมก็ชวนพี่เขาเดทซะแล้วงือออ
Rrrrrrrrr
‘พี่หวังของแบม’
เอาไงโทรมาแล้วพี่เขาโทรมาแล้วเขาต้องมาบอกเลิกผมแน่เลยพี่เขาคงคิดว่าผมใจง่าย ใช้ร่างกายเปลือง ชวนผู้ชายเดททั้งๆที่เป็นแฟนกันยังไม่ถึงหนึ่งวัน รับดีมั้ยย
รับ
ไม่รับ
รับแล้วกัน.___.
“ฮะฮัลโหลครับพี่หวัง”
(อาทิตย์นี้พี่ไม่ว่างเอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าพี่จะจองโต๊ะไว้เลยนะครับ)
“แบมไม่ได้ตั้งใจจะ..”
(คิดซะว่าพี่เป็นคนชวนแล้วกัน ฝันดีครับผม)
++++++++++
พวกเทอไรท์มาอัพครบร้อยเปอร์แล้วววว เป็นไงบ้าง
หวังเป็นแฟนกับแบมแล้วมาร์คจะทำไงละทีนี้ มีฉากไหนคุ้นๆบ้างปะ
5555555555555แค่ยืมเขามาเอง คิดว่ามีดราม่ามั้ย;__;
คงไม่มีหรอกแกไรท์แต่งดราม่าไม่เก่งงือออ
ติดแฮชแท็ก #ฟิคคลมบ
เม้นด้วยน้าาาอิอิ><
ความคิดเห็น