คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ขุ น ห ล ว ง - 05 (100%)
KhunLuang
- 05 -
มาอยู่โรงพยาบาลจนได้สินะผม-..- ไอพี่มาร์คหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเลยเชียวไม่ได้กินแค่มื้อเดียวคงไม่ตายหรอกแต่จะมาตายเพราะกินผงซักฟอกเนี่ยแหละ เวลาเที่ยงคืนแบบนี้ทุกคนต่างหลับไหลได้ฝันถึงคนนู้นคนนี้ แต่ผมนี่คือต้องมานั่งหัวโด่อยู่หน้าห้องหมอเนี่ย
“ญาติผู้ป่วยใช่มั้ยครับ” ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมด้วยหมอและพยาบาลชายที่กำลังเข็นเตียงที่มีพี่มาร์คนอนนิ่งอยู่เดินมาทางผม
“อ่าครับ เขาเป็นยังไงบ้างครับหมอ จะตายมั้ย?”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับแต่ยังไม่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นเพราะเท่าที่ดูผู้ป่วยกินฝงซักฟอกไปเยอะพอสมควรสารที่อยู่ในผงซักฟอกนั้นอาจจะทำให้ร่างกายผู้ป่วยเป็นอันตรายได้ หมดเลยจะให้นอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสักคืนสองคืนน่ะครับ”
มันใช่เรื่องไหมวะที่อยู่ๆผมก็เอาคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยแล้ว ยังหาเรื่องเสียตังค์มาให้ผมอีก ตังค์จ่ายค่ารักษาน่ะผมไม่กังวลหรอกเพราะให้มามี๊ส่งมาให้ก็ได้แต่มันจะเสียเวลาตรงที่ผมต้องหยุดเรียนพรุ่งนี้เพื่อที่จะมาเฝ้าเขาเนี่ยแหละ ถ้าขืนผมไปโรงเรียนแล้วพี่มาร์คมันเกิดอยากินไรขึ้นมามีหวังต้องแทะขอบเตียงพังไปข้างแน่ๆ
“ได้ครับไม่มีปัญหา”
“ครับ”
.
.
.
“ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง” ผมบอกกับพยาบาลชายที่กำลังเช็ดตัวให้พี่มาร์คอยู่นั้นให้พอแล้วเดี๋ยวผมจะทำต่อเอง เขาพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ผมเดินไปข้างเตียงพี่เขาแล้วเช็ดตัวให้พี่มาร์คต่อให้เสร็จ ระหว่างการเช็ดตัวผมมีความรู้สึกว่าเหมือนผมกับพี่มาร์คเคยรู้จักและสนิทสนมกันมาก่อน ใบหน้าพี่เขาคุ้นเหมือนผมเคยเจอที่ไหนความผูกพันและอะไรต่างๆที่ทำให้ผมเริ่มงงและสับสนรวมไปถึงเรื่องความฝันนั่นด้วย
ผมดูชัดแล้วพี่ขาไม่เหมือนคนบ้าหรือคนสติไม่ดีอะไรสักนิด ผมว่าพี่เขาไม่ได้บ้าแต่เขาอาจจะความจำเสื่อมอะไรประมาณนี้มากกว่า ผมเช็ดที่ใบหน้าหล่อๆของพี่เขาอยู่ดีๆหัวใจมันก็เต้นแรงอย่างกับจะขึ้นคอนเสิร์ตโชว์เดี่ยวที่แอลเออะไรอย่างนั้นแหละ ใบหน้าหล่อขาวใส คิ้วดกเข้มจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูพีช สามารถทำให้หัวใจของกันต์พิมุกต์เต้นแรงได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ไม่ไม่ไม่ผมจะไม่คิดเกินเลยอะไรกับพี่เขาเด็ดขาด ผมจะคิดแค่ว่าเขาเป็นแค่พี่ชายเพราะผมมีพี่หวังของผมอยู่แล้ว พูดถึงพี่หวังเราไม่ได้คุยกันเลยล่าสุดก็คือก่อนที่ผมจะออกไปเที่ยวกับยูค ไหนๆก็ปาไปเกือบจะตีหนึ่งละผมคงไม่หลับง่ายๆแน่ และผมก็คิดว่าพี่หวังยังไม่หลับเหมือนกันงั้นไลน์ไปคุยกับพี่เขาหน่อยดีกว่า
BAMbamEiEi : พี่หวังนอนยางงงง?
ผมส่งไปได้ไม่ถึงห้านาทีเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นมา นั่นไงพี่หวังยังไม่นอนจริงๆด้วย
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ยังครับพี่นั่งปั่นรายงานอยู่ ทำไมวันนี้แบมนอนดึกจังปกติห้าทุ่มก็หลับแล้วไม่ใช่เหรอหืม
BAMbamEiEi : แบมยังไม่ง่วงเลยอะแต่เดี๋ยวอีกสักพักก็คงนอนแล้วแหละ พี่หวังก็นอนได้แล้วนะนอนดึกมันไม่ดีนะรู้มั้ยเดี๋ยวตื่นมาตาก็เป็นหมีแพนด้าหรอกฮ่าๆ
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ไม่ง่วงก็ไปนอนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอา เป็นหมีแพนด้าก็ดีสิมันน่ารักจะตายฮ่าฮ่า
BAMbamEiEi : โอเคงั้นเดี๋ยวแบมไปนอนก่อนนะ หมีแพนด้าตัวนี้แบมจะไม่ยกให้ใครเลยนะ แบมจะเก็บหมีแพนด้าตัวนี้ไว้กอดเล่นคนเดียวเลยยย
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ฮ่าๆหมีแพนด้าตัวนี้น่ารักใช่มั้ยล่ะ เออแลมก่อนไปพี่ขอไลน์แบมหน่อยสิ
BAMbamEiEi : ไลน์อะไรอ่ะ ที่คุยอยู่นี่ไม่ใช่ไลน์หรือไงพี่หวัง-o-
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ไลน์เธอตลอดปั๊ก รักเธอตลอดไป
BAMbamEiEi : เอ่อเล่นมุขไรเนี่ยพี่ แบมไปนอนดีกว่ากู๊ดไนท์ครับป๋ม
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ฝันดีครับ J
เวลาคุยกับพี่หวังทีไรผมรู้สึกมีความสุขทุกทีเลยมีเรื่องที่ทำให้อมยิ้มได้ตลอดแบมเลือกคนไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ พูดแล้วเขินเลยทีนี้ >//<
“นั่งยิ้มอะไรคนเดียวเหรอ” หุบยิ้มแทบไม่ทันอยู่ๆเสียงคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นมาตื่นอะไรเอาป่านนี้ นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนะ
“เปล่าหรอกวิวข้างนอกมันสวยดี อาการเป็นไงบ้าง”
“เหรอ ไม่รู้สิรู้สึกปวดหัวมึนหัวยังไงไม่รู้” ก็แน่ล่ะกินไปเยอะขนาดนั้นต้องมึนหัวเป็นธรรมดา ป่านนี้ตับไตไส้พุงพังไปหมดแล้วมั้งเนี่ย
“ถ้าปวดหัวพี่มาร์คก็นอนพักสิ แบมก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“ที่นี่คือโรงพยาบาลใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะสิ โรงพยาบาลมีไว้สำหรับรักษาคนที่ป่วยเหมือนพี่มาร์คตอนนี้ไง นอนพักเหอะมีอะไรก็เรียกแล้วกันนะ”
“แล้วแบมจะนอนยังไง มานอนกับพี่มั้ย?” ผมที่กำลังล้มตัวนอนบนโซฟาอยู่ดีๆพอได้ยินคำถามนี้แทบจะลุกพรวดขึ้นมาไม่ทัน
“มันมีโซฟาไว้สำหรับญาติผู้ป่วยอ่ะ พี่มาร์คไม่ต้องหวังดีขนาดนั้นหรอก-_- นอนไปเหอะ”
- MARK PART –
ผมล้มตัวลงนอนเพราะคำสั่งของแบมแบม หลายคนคงสงสัยว่าผมเป็นคนหรือผีหรืออะไร ผมไม่ใช่ผีนะครับแต่ผมเป็นคนที่อยู่ยุคสมัยอดีตชาติตังหาก ที่ผมมาอยู่ในปีพ.ศ.นี้ได้ เพราะความรักที่ผมมีให้แบมแบมครับงงกันใช่มั้ยล่ะ? งั้นผมขอแนะนำตัวก่อนเลยผมชื่อมาร์คครับเป็นลูกเจ้าคุณหลวงในยุคสมัยนั้นแต่ผมมีเชื้ออเมริกันจึงได้ชื่อที่ออกแนวอิงลิชหน่อย ผมเชื่อว่าหลายคนยังงกับเรื่องราวของผมว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง เอาไว้ว่าด้วยผมจะเล่าให้ฟังที่หลังนะครับ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมจะไม่ใช่คุณหลวงคนเดิมอีกต่อไป เขาว่ากันว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามเพราะฉะนั้นผมได้มาอยู่ในยุคปัจจุบันแล้วคำพูดโบราณๆผมก็คงไม่ต้องใช้อีกต่อไป ผมจะพูดแบบที่คนในยุคนี้เขาพูดกันถึงจะยากไปหน่อยสำหรับผมแต่ผมเชื่อว่าผมสามารถทำมันได้เพราะผมมีติวเตอร์ที่ดีอย่างแบมแบมไงล่ะ J
แต่ตอนี้ผมขอตัวนอนก่อนเพราะเวลามันเดินไปจนเกือบจะตีสองอยู่แล้วที่สำคัญผมมึนหัวมากเลยตอนนี้เพราะไอผงซักฟอกนั่นแท้ๆเชียว ผมไม่น่าโง่ไปลองกินเลยก็ตอนแรกนึกว่ามันเป็นขนมนี่นา L
- END MARK PART –
ก๊อกๆ
“ขออนุญาติให้ยาคนไข้ค่ะ”
เสียงที่ดังมาจากด้านนอกทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ พยาบาลสองคนเดินถือถาดยาเข้ามาในห้อง อาคงเช้าแล้วสินะประมาณสักหกโมงได้แล้วมั้งผมยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยนะเนี่ย ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วยิ้มให้กับพยาบาลสองคนเป็นเชิงประมาณว่าตามสบายครับไรงี้
หลังจากที่พยาบาลให้ยาอะไรพี่มาร์คเสร็จผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะแปรงฟันล้างหน้า หลายคนคงสงสัยคือมึงยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเปลี่ยนแล้วมึงจะแปรงฟันได้ไง คำตอบคือโรงพยาบาลแห่งนี้เขามีแปรงสีฟันแกะกล่องให้ฟรีอยู่แล้วน่ะครับ ไม่จำเป็นต้องแบกมาจากบ้านที่ผมรู้เพราะตอนเด็กๆเวลาผมป่วยมี๊ก็ชอบพาผมมาที่โรงพยาบาลนี้ แต่จู่ๆเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็เด้งขึ้นมาก่อนผมจึงรีบหยิบไอโฟนขึ้นมาดู
ตึ๊ง!
JackSon_wang : ตื่นยังครับเด็กน้อย
อาพี่หวังนี่เองทักมาทำไมแต่เช้าเนี่ย มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่านะ ด้วยความสงสัยผมจึงพิมพ์ตอบไลน์พี่เขาไป
BAMbamEiEi : ตื่นแล้วคร้าบบ ทักมาแต่เช้าเชียวพี่มีไรเป่า?
ตึ๊ง!
Jacksin_wang : คิดถึงเลยทักมา5555พี่ทักมาถามว่าวันนี้จะให้พี่ไปรับที่คอนโดไหม?จะได้มาโรงเรียนพร้อมกัน
ก็อยากไปอยู่นะโรงเรียนอ่ะแต่มันติดไอตรงที่พี่มาร์คนี่ไงT^T ต้องเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงผมเชื่อว่าพยาบาลก็ยังดูแลเขาไม่ได้ตลอด เพราะถ้าเป็นแบบเมื่อคืนอีกคงไม่ไหวแน่
BAMbamEiEi : อ่าวันนี้แบมคงไม่ได้ไปเรียนอ่ะพี่ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยอยากนอนพัก
ตึ๊ง!
JackSon_wang : เป็นไรมากมั้ย?ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า
BAmbamEiEi : ไม่เป็นไรครับนอนพักเดี๋ยวก็คงหาย
ตึ๊ง!
JackSon_wang : โอเคครับ นอนพักซะนะ^^
“คุยกับใครเหรอ”
“ปะ เปล่า พี่มาร์คตื่นแล้วเหรอ”
“ใช่”
“แล้วตอนนี้อาการเป็นไงบ้าง มึนหัวอยู่หรือเปล่า”
“เป็นห่วงเหรอ J”
“เปล่าซะหน่อยแบมกลัวพี่จะตายตังหาก เดี๋ยวโดนตำรวจจำข้อหาฆ่าคนตายด้วยผงซักฟอก-_-”
“เชื่อเลย แล้วนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอ หยุดเรียนแล้วจะโดนว่ามั้ย จะสอบตกหรือเปล่า”
“ไม่ต้องมาห่วงอะไรแบมหรอก ห่วงตัวเองก่อนเหอะ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนิ่พี่หายแล้ว เห็นมั้ยแข็งแรงเหมือนเดิม” พี่มาร์คโชว์ความแข็งแรงโดยยกแขนทั้งสองข้างมาเบ่งกล้ามโชว์เหมือนที่พวกบ้าพลังชอบทำกัน เชื่อเขาเลย
“หมอบอกให้นอนอีกคืนนึง เดี๋ยวแบมจะกลับไปเอาเสื้อมาเปลี่ยนระหว่างนี้ก็นอนบนเตียงนิ่งๆอย่าทำอะไรแผลงๆนะ เดี๋ยวจะมีพยาบาลมาฉีดยาให้”
“ฉีดยา? ที่มันแหลมๆใช่มั้ย”
“อ่าใช่ อย่าบอกนะว่ากลัวเข็มอะ” พอพูดถึงเข็มฉีดยาอยู่ดีๆพี่มาร์คก็เกิดอาการกลัวเข็ม(หรือเปล่า)ขึ้นมากระฉากสายน้ำเกลือที่ข้อมือตัวเองให้หลุดแล้ววิ่งแจ้นออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อสักครู่นี้ อ่าก่อเรื่องอีกแล้วสินะเนี่ยTT ผมรีบวิ่งตามพี่มาร์คออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเคยวิ่งมา เขาจะไปไหนของเขานะ หกโมงฟ้าก็ยังไม่ค่อยสว่างเลย พี่มาร์ควิ่งลงบันไดหนีไฟลงมาจนถึงชั้นหนึ่งแล้ววิ่งออกไปจากโรงพยาบาลเหมือนไปขโมยของใครเขามา
“พี่มาร์คเป็นไรเนี่ย หยุดวิ่งฮึกๆแบมบอกให้หยุด” ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิมจนนำหน้าเขาแล้วเอามือทั้งสองของผมกั้นตัวเขาไว้
“พี่มาร์คเป็นไรเนี่ย วิ่งหนีออกมาทำไมฮึกเฮ้อ”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้อะไร กลัวเข็มเหรอ?”
“…”
“กลัวเข็มแล้วทำไมต้องหนีด้วย บอกกันดีก็ได้มันไม่เจ็บหรอก เรื่องแค่นี้เอง เป็นผู้ชายจะมาอะไรกับเรื่องแค่นี้ เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นเลยนะ แบมเลยต้องวิ่งเหนื่อยลงมาจากชั้นสิบเพื่อมาถามเหตุผลพี่เนี่ย” ผมรู้สึกโมโหกับคนที่ชอบทำอะไรที่ไม่เป็นไร ทำไปแบบไม่มีเหตุผล เรื่องแค่นี้เองที่ผมโกรธเพราะต้องทำให้ผมหยุดเรียนไม่พอยังมาสร้างกล้ามขาให้ผมอีก เซ็งโว้ยยยย
“หยุดพูดได้แล้วแบมแบม” ผมเอื้อมมือจับแขนของพี่เขาแล้วเขย่าด้วยความสงสัย พี่เขาไม่ตอบคำถามผมแต่กลับพูดด้วยเสียงเรียบอยู่ดีๆก็มีเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้าหล่อของพี่เขา
“ไม่หยุด! พี่มาร์คก็ตอบแบมมาสิว่าวิ่งหนีลงมาเพราะอะไรแค่เรื่องเข็มฉีดยาแค่นี้อ่ะนะ พ่อพี่เคยโดนเข็มฉีดยาแทงตายหรือไงหรื..”
“บอกให้หยุดไงวะ!!” ผมพูดยังไม่ทันจบพี่มาร์คเขาก็ตะคอกเสียงแล้วใช้มือของตัวเองซะบัดมือของผมที่จับพี่เขาอยู่อย่างแรงทำให้ผมเสียหลักล้มลงไปกระแทกกับพื้นฟุตบาทเข้าอย่างจัง
ตุ้บ!!
“โอ้ยทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย ถามแค่นี้ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมั่ว!” พูดจบพี่เขาก็เดินผ่านหน้าผมไปอย่างไม่สนใจผมที่นั่งกองอยู่กับพื้น ผมทำอะไรผิด?ที่ผมให้เขามาอยู่ด้วยเพราะความสงสาร อุตส่าห์แบกเขามาโรงพยาบาลแต่ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ หรือว่าความจำของพี่เขากลับมาแล้ว?แต่ก็หน้าจะขอบคุณกันบ้างสิที่ผมให้ที่อยู่ที่กินเขาน่ะ
“อ๋อ ความจำของพี่กลับมาแล้วสินะ ถึงทำกับแบมแบบนี้ฮึกๆแล้วไอที่บอกว่าเป็นคุณหลวงจากชาติก่อนอะไรแบบนี้คงโกหก ที่แท้ก็ความจำเสื่อมเลยมาหลอกแบมให้สงสารแล้วพอจำความได้ก็ทำแบบนี้สินะ ฮือๆ” พี่เขาเดินไปโดยไม่ฟังคำพูดของผมผมปล่อยโฮออกมาอย่างเต็มทีไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ผมต้องมาร้องไห้กับเรื่องเล็กๆแบบนี้ แต่เพราะความผูกพัน ความรู้สึกผมมันบอกหัวใจมันสั่งให้ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเหตุผล
- MARK PART –
ไอมาร์คมึงทำอะไรลงไปเนี่ย เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วทำไมถึงยังเอากลับมาคิดอีกวะ ที่ผมวิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาลเหตุผลมันอาจจะฟังไม่ขึ้น แต่เพราะเหตุการณ์นี้ทำให้ผมเกลียดเข็มฉีดยามาจนถึงทุกวันนี้ ทำไมน่ะเหรอครับ? เพราะไอเข็มฉีดยาพวกนี้ที่ทำให้พ่อแม่ของผมต้องตาย พ่อแม่ของผมถูกฆ่าตายโดยการถูกฉีดยาพิษเข้าเส้นเลือด ผมเสียใจมากเพราะเมื่อก่อนผมยังเด็ก ไม่สามารถช่วยอะไรท่านทั้งสองได้เลยทุกวันนี้ผมเลยเกลียดเข็มฉีดยาเอามากๆ แต่ผมก็รู้สึกเสียใจที่ทำกับแบมๆแบบนั้นผมควรไปขอโทษน้อง ที่ผมทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
ผมตัดสินใจเดินย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลแล้ววิ่งไปตรงจุดที่แบมแบมนั่งอยู่ผมเดินไปทางด้านหลังแล้วช้อนตัวของแบมแบมขึ้นมาในอ้อมกอดแล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้น
“ทำบ้าอะไรเนี่ยไอคนชั่ว หลอกลวงความจำกลับมาแล้วไม่ใช่หรือไงกลับบ้านไปสิจะมายุ่งกับแบมทำไมฮือๆ” แบมๆทุบที่ไหล่ของผมหลายทีและพยายามดิ้นเผื่อที่จะหลุดออกจาตัวผมแต่ผมที่กำลังอุ้มอยู่แต่ผมก็ยิ่งกอดแบมให้แน่นขึ้นไปอีก
“แบมพี่ขอโทษ พี่มีเหตุผลบางอย่างพี่ขอโทษจริงๆจะทุบพี่จะด่าพี่ก็ได้พี่ขอโทษ..” ผมปล่อยแบมแบมลงปล่อยให้แบมๆร้องไห้และทุบมาทีหน้าอกของผมอย่างนิ่งๆและพอแบมแบมเริ่มทุบอ่อนลงผมก็เข้าไปกอดแบมแบม พี่มาร์คผิดไปแล้วจริงๆ
“พี่สัญญาถ้าไปถึงคอนโดแล้วพี่จะเล่าทุกอย่างให้แบมฟัง”
___________________________________________________
ลงให้ครบ100per.แล้วนะคะ ช่วงนี้ตันมากเปลี่ยนพล็อต
ไปมา ตอนนี้ออกดราม่านิดหน่อยหลายคนถามว่าฟิคเรื่องนี้
จะมีน่ารักๆกับเขาบ้างมั้ยบอกเลยว่ามีแต่อดใจรอไปก่อนน้าา
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ
ติดแท็กทวิต #ฟิคขุนหลวง ด้วยนะคะคนติดแท็กน้อยมากTT
*ดิทคำผิดเตือนได้เลยค่า ช่วงนี้อึน
ความคิดเห็น