คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ขุ น ห ล ว ง - 03 (100%)
KhunLuang
- 03 -
“ส่งแค่นี้ล่ะครับ” รถพี่หวังขับเข้ามาที่ลานจอดรถของทางคอนโดผมขอให้พี่เขาส่งแค่นี้ไม่งั้นผมคงเกรงใจตายแน่ๆถึงพี่เขาจะไม่คิดอะไรก็เถอะ
“แค่นี้จริงๆเหรอครับ แบมเดินไปได้ใช่มั้ยพี่หวังเดินไปส่งได้นะ”
“ได้สิครับผมไม่ได้เป็นไรสักหน่อย”
“อาถ้างั้นก็โอเคยังไงคืนนี้เดี๋ยวพี่โทรหานะ”
“แล้วแบมแบมจะรอขับรถกลับดีๆนะพี่หวัง” ผมโบกมือบ้ายบายรถ BMW สีดำคันนั้นที่ขับห่างออกจากสายตาผมไกลออกไปเรื่อยๆจนหายไปในที่สุด
อ่าจะว่าแล้วขนมปังที่ผมซื้อตุนไว้หมดแล้วนี่นาก่อนขึ้นห้องต้องแวะเซเว่นหน้าคอนโดก่อนแล้วกันซื้อให้มันจบๆไป ผมเดินตรงไปหน้าเซเว่นที่อยู่ไม่ไกลมากนักเข้าไปหยิบขนมปังฟาร์มเฮาส์สีเขียวที่เป็นธัญพืชผมชอบกินเพราะมันอร่อยและมีประโยชน์ และขนมที่ผมอยากกินเอาเก็บไว้ตุนเผื่อยามจำเป็นแบบน้ำท่วมเมื่อปีก่อนนู้นผมจะได้ไม่เดือดร้อน
‘ของทั้งหมด 140 บาทคะได้สิทธิ์แลกซื้อหนึ่งสิทธิ์ขอบคุณที่ใช้บริการคะ’
ผมยื่นเงินตามราคาให้พนักงานเซเว่นแล้วเดินออกมาผมเดินเลี้ยวไปทางขวาเพื่อนที่จะกลับขึ้นคอนโดของผมแต่มีเสียงเสียงหนึ่งที่ต้องทำให้ผมหยุดชะงัก
“ไม่ได้หรอกป้าก็ต้องทำมาหากินเหมือนกันจะมาขอแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“เพราะเยี่ยงใดรึเจ้าถึงจะให้ของชิ้นนี้ข้าไม่ได้”
“โธ่พ่อหนุ่มหน้าตาก็ดีทำไมถึงเข้าใจอะไรอยากแบบนี้ละ ออกไปจากร้านป้าเดี๋ยวนี้เลยนะลูกค้าไม่กล้าเข้าร้านกันพอดี ทีแท้ก็เป็นคนบ้านี่เอง”
“ได้โปรดเถอะข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายเพลาแล้ว ข้าเชื่อว่าเจ้าคือคนดีข้าขอสักคำเพียงคำเดียวเท่านั้น”
ผมเดินตามเสียงที่ดังขึ้นมาเรื่อยๆจนพบกับเหตุการณ์นี้เขาคนที่ผมให้ยามไล่ออกไปเมื่อวันก่อนทำไมถึงยังมาวุ่นวายอยู่ที่นี่? ผมอยากรู้จังว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันครับป้า” ผมเดินเข้าไปที่ร้านขายอาหารตามสั่งแถวหน้าคอนโดแล้วถามป้าเจ้าของร้านอย่างสงสัย
“ก็คนบ้าคนนี้จะมาขอป้ากินข้าวฟรี ไม่ใช่ว่าป้าหวงหรอกนะแต่ลูกค้าป้าก็เยอะถ้าป้าทำให้เขาลูกค้าป้าที่รอนานก็หนีหมดน่ะสิ นานๆทีถึงจะมีลูกค้าเยอะขนาดนี้ด้วย”
“แม่นางแม่นางจริงๆด้วย เจ้าทิ้งให้ข้าอยู่อย่างโดดเดี่ยวเยี่ยงนี้ได้อย่างไร”ผมคุยกับป้าเจ้าของร้านอยู่ๆดีเขาก็วิ่งเข้ามาโอบกอดผมจากผมทียืนอย่างงๆทำให้ผมงงมากขึ้นและอึ้งเข้าไปอีก เขากอดผมแน่นมากแต่ทำไมผมรู้สึกถึงความคุ้นเคยกับอ้อมกอดแบบนี้นะ
ความคุ้นเคยงั้นเหรอ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมกัน?
พอเริ่มหายอึ้งผมรีบผลักตัวของเขาออกทันที ทำไมถึงทำตัวแบบนี้นะน่าเกลียดที่สุดมาขโมยกอดคนอื่นได้ยังไงกัน ทำให้เขาล้มลงไปกระแทกกับพื้นผมผลักแรงเกินไปมั้ยนะ
“แม่นางทะ…ทำกับข้าเยี่ยงนี้รึ ข้าผิดอะไรบอกข้าทีฮึก” อะไรกันอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลพรากลงมอาบแก้มทั้งสองข้างของเขาซึ่งทำให้ผมรู้สึกผิดไปเยอะเลยล่ะ แต่ทำไงได้ผมไม่ได้ผิดนิ่แค่รู้สึกแต่ไม่ได้กระทำเพราะฉะนั้นผมขึ้นคอนโดละนะ
“ป้าครับผมขอโทษแทนเขาด้วยละกันนะครับ นี่เงินค่าที่มารบกวนครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกป้าไม่ถือสาคนบ้า เอาเงินของหนูเก็บไปเถอะ”
“ถือซะว่าผมซื้ออาหารร้านป้าแล้วกันนะครับ ผมไปล่ะสวัสดีครับ” ผมเดินกลับหลังออกจากร้านอาหารของป้าและตรงไปที่คอนโดทันทีกลับมาถึงจะเป็นชั่วโมงละยังไม่ได้ขึ้นห้องเลย เสียเวลาทำการบ้านไปเยอะเลยเรา
“แม่นางแล้วข้าล่ะ”
“…” ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นอย่าให้ชีวิตของผมต้องมาผูกพันกับคนบ้าอะไรแบบนี้เลย
“แม่นางเจ้าจะทิ้งข้าไว้เยี่ยงนี้หรือฮึกๆ”
“…” ใกล้ถึงแล้วแบมแบมอย่าไปสนใจ เขาคือคนบ้ามันไม่น่าสงสารหรอกน่ากลัวด้วยซ้ำ
“แม่นางข้ารักแม่นางนะ”
“…” เดินมาไกลแล้วแบมใกล้จะถึงห้องแล้วอีกไม่กี่ก้าวก็เข้าคอนโดแล้ว
“แม่นาง ข้ารักแม่นางนะได้โปรดฮึกฮือๆ”
อะไรของมึงวะแบม…ผมหันหลังย้อนกลับแล้ววิ่งไปหาเขาอย่างเร็วที่สุดไม่รู้เหตุผลหรืออะไรทั้งสิ้นผมรู้แค่ว่าผมต้องช่วยเขาความรู้สึกของผมบอกแบบนั้น…
“แม่นางฮึกๆแม่นางจ๋ากลับมาหาข้าแล้วรึ” เขาเอามือทั้งสองเช็ดน้ำตาออกแสดงท่าทางถึงความดีใจ
“ลุกขึ้นมาสิ” ผมเอื้อมมือไปให้เขาจับมือของผมแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นมาแล้วโผเข้าโอบกอดผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี่ความรู้สึกของผมไม่อยากจะปฏิเสธอ้อมกอดเขาเลยจริงๆ
“ข้าเชื่อว่าแม่นางจะไม่ทิ้งข้า”
“ที่ช่วยเพราะว่าสงสารหรอกนะตอนแรกก็นึกว่าคนบ้าแต่ดูไปดูมาเหมือนคนความจำไม่ดีมากกว่า คงไม่มีผิดภัยอะไรใช่มั้ยหืม” ผมผละตัวออกจากเขาแล้วเอามือทั้งสองข้างเช็ดไปกับกางเกงที่ใส่อยู่
“ข้ารักเจ้าและข้าก็ไม่เคยจะประสงค์ร้ายกับเจ้าเลยนะแม่นาง”
“อ่อเหรองั้นไปสิตามมา อะถือของให้เราด้วย” ผมพูดพลางส่งถุงขนมปังและของอื่นๆที่ซื้อมาจากเซเว่นให้เขาถือ ทำไมผมรู้สึกว่าผมสงสารคนง่ายจังเลย จะพาเขาไปอยู่ด้วยจริงๆนะเหรอแบมแบมไม่กลัวหรือไงหะ ระหว่างเดินไปขึ้นคอนโดผมก็สงสัยกับตัวเองว่า
ใจง่ายไปมั้ยแบมแบม? พาคนแปลกหน้าขึ้นห้องเนี่ย
“ถึงแล้วตามเข้ามาสิ” ผมเดินขึ้นมาจนถึงห้องใส่รหัสอะไรเสร็จเรียบร้อยห้องก็ถูกเปิดออกเวลานี้เป็นเวลาเกือบๆจะหกโมงเย็นเพราะพี่หวังมาส่งผมตอนสี่โมงกว่าแต่ผมยังไม่ได้ขึ้นคอนโดเลยจนมาถึงตอนนี้ ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วชี้ไปที่โต๊ะให้เขาวางของที่ถือขึ้นมา
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย มานั่งนี้สิ”ผมนั่งบนโต๊ะรับแขกและเรียกเขามานั่งด้วยเพื่อที่จะยิงคำถามอะไรหลายๆอย่างที่ผมสงสัยเต็มไปหมด
“มากกว่านี้ข้าก็ให้เจ้าได้เสมอ”
“คุณชื่ออะไร”ผมยิงคำถามแรกแบบเบสิคๆที่คนเขาใช้ถามเวลาเจอคนไม่รู้จักกัน
“มาร์ค”แต่งตัวแบบท่านเจ้าคุณสมัยก่อนแบบนี้ชื่อมาร์คเนี่ยนะไฮโซไปมั้ย
“ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้และเมื่อวันก่อนเข้ามาในห้องผมได้ยังไง”
“ข้าคือคุณหลวงของบ่าวทุกๆคนไง ข้าไม่แน่ใจว่าข้ามาที่นี้ได้เยี่ยงไรแต่ที่ข้ามาคือข้ามาหาเจ้านะ”
“ใครเป็นบ่าวของคุณ?แล้วมาหาผมทำไมเราไม่เคยรู้จักกัน”
“ทำไมเราจะไม่เคยรู้จักกันละเจ้าคือนางอันเป็นที่รักของข้าไง มิใช้ผู้อื่นใดเลย”
“ผมว่าคุณคงเป็นหนักแล้วล่ะ เอาเป็นว่าผมของถามอีกคำถามนึงถ้าคุณเป็นท่านเจ้าคุณผู้สูงศักทธิ์แล้วท่านเจ้าคุณอะไรเนี่ยเป็นของคนไทยทำไมคุณถึงใช้ชื่อว่ามาร์คล่ะ” ผมสงสัยตั้งแต่ที่เขาบอกชื่อแล้วอันนี้
“พ่อของข้าเป็นคนอเมริกันท่านจึงมอบชื่อนี้ให้แก่ข้า”
“อะไรก็ช่างผมว่าผมควรจะพาคุณไปส่งที่สถานสงเคราะห์ผู้ไม่มีบ้านแบบนี้ดีมั้ย ผมไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยกันสองต่อสองน่ะ คุณยิ่งไม่ปกติอยู่ด้วยสงสัยจะชอบความเป็นไทยมากเลยสินะถึงแต่งตัวอะไรแบบนี้” ผมอยากจะพาเขาออกไปให้พ้นๆซะจริงๆไม่อยากเก็บไว้ให้ตัวเองลำบากใจแต่ไอโรคขี้สงสารคนเนี่ยทำไมมันไม่หายสักทีนะผมไม่กล้าจะทิ้งเขาจริงๆไม่รู้ทำไมเหมือนว่าฟ้ากำหนดให้เป็นแบบนี้ให้ผมได้อยู่กับเขา..
“ข้าจะมิไปที่ใดทั้งนั้น ข้าจะอยู่กับเจ้าได้โปรด”
“เอาเป็นว่าผมสงสารคุณหรอกนะถึงให้อยู่ด้วยแต่ผมจะหาทางพาคุณกลับไปจากทีท่ที่คุณมาให้เร็วที่สุดแล้วกัน”
“…”
“ก่อนอื่นผมดูจากลักษณะคุณน่าจะแก่กว่าผม ผมจะเรียกคุณว่าพี่มาร์คแล้วกันนะแล้วคุณก็ต้องเรียกแทนตัวเองว่าพี่ด้วย”
“พี่คืออะไรรึ” ทำไมโง่อย่างนี้ว่ะ-__-
“คุณเรียกผมว่าแบมแบมแค่นี้พอ ไม่ต้องเรียกแม่นางอะไรทั้งสิ้นขยะแขยงจะตายไป”
“ได้สิแบมแบม”อ่าเยี่ยม
“และห้ามพูดคำที่มันโบราณอะไรทั้งนั้นพูดคำที่คนสมัยนี้เขาพูดกันได้ไหม”
“จะให้ข้า...เอ่อพี่พูดยังไง”
“อ่าผมลืมไปคุณไม่ปกตินี่นาเอาเป็นว่าผมจะบอกคุณที่หลังแล้วกันนะ”
“ได้ครับแบมแบม” อาเขาพูดแบบนี้ดูน่ารักมากเลยแหะทั้งน่าตาที่ดูอินเตอร์สุดๆและท่าทางถ้ามองเผินนี่ดูมีเงินรูปหล่อพ่อรวยเลยนะเนี่ย แต่ทำไมนะทำไมผมง่ายจังเลยพาคนแปลกหน้าขึ้นมาอยู่ด้วยเนี่ย ผมกำลังทำอะไรอยู่…
ผมกำลังทำอะไร?
ทำไมถึงพาคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วย
ทำไมโรคขี้สงสารคนมันไม่หายสักทีนะ…
“พูดแบบนี้ให้ได้ต่อไปนะพี่มาร์คเดี๋ยวแบมจะสอนพี่เอง”ผมเริ่มพูดแบบปกติที่ทำให้ดูว่าสนิทกันมากขึ้นกับเขา ถ้าผมฝึกให้คนบ้าคุยกับผมได้รู้เรื่องได้เนี่ยโตไปผมคงได้เป็นจิตแพทย์แหงๆ
“ครับJ”เขาพูดแล้วเผยยิ้มหวานๆที่ดูแล้วอบอุ่นมาให้กับผมทำเอาหัวใจแบมแบมคนนี่เกือบตกไปถึงตาตุ่มเลยทีเดียว
ทำไมรู้สึกว่าผมง่ายจังเลยวะครับ-..-?
_____________________________________________________
เรื่องนี้อิแบมแมร่งง่ายย55555เริ่มแล้วเวลาฟินใกล้เข้ามาเต็มที
รอกันต่อไปนะะ อยากจะบอกว่าเรื่องนี้มาร์คนางน่ารักนะ><
อัพครบแล้วนะรีดเดอร์ทุกคนนนนน1 เม้น = 1000 กำลังใจ
อ่านแล้วเม้นกันน้าดิทคำผิดใครเจอคำผิดบอกได้น้าอิอิช่วงนี้มึน
ยังไงก็อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจด้วยเนาะๆๆอย่าหวงเม้นนะ
ติดแท็ก #ฟิคขุนหลวง ด้วยยยยยยย
ความคิดเห็น