คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขุ น ห ล ว ง - 02 (100%)
KhunLuang
- 02 -
วันนี้เป็นวันจันทร์วันนี้แสนน่าเบื่อวันที่ขี้เกียจที่สุดนอนตื่นสายมาตั้งสองวันแล้วจะให้มาตื่นเช้าไปโรงเรียนบ้าหรือไงต้องให้เวลาปรับตัวกันบ้างสิ แต่จะว่าไปสองวันมานี่ผมไม่ได้ตอนอย่างสบายเลยเมื่อคืนวานก็เกือบสบายล่ะถ้าตื่นมาแล้วผมไม่เจอไอ้โรคจิตบุกรุกเข้ามาในห้องเนี่ย ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วไม่รู้แต่ผมก็ยังสงสัยว่ามันเข้ามาห้องผมได้ยังไง แล้วคืนวันศุกร์ก็ดันฝันอะไรแปลกๆซ้ำๆอยู่นั่นแหละ บ้านทรงไทยผู้ชายใส่ชุดคุณหลวง
อะไรนะ ผู้ชายใส่ชุดคุณหลวง…
มันคืออะไรกัน?
บ้าน่า…มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดใช่มั้ยมันต้องไม่ใช่แน่ๆผมมโนไปเอง รีบไปโรงเรียนดีกว่าเดี๋ยวสายแล้วจะโดนทำโทษเอา
ฮึกๆๆตึกๆๆ
ผมรีบเร่งฝีเท้าทันทีเมื่อรถแท็กซี่จอดถึงหน้าโรงเรียน ประตูรั้วของโรงเรียนกำลังจะปิดแล้วใครเข้าไม่ทันล้างห้องน้ำคืองานของพวกเขาแต่มันต้องไม่ใช่ผมแน่ๆ
ปัง
มันเวลาพอดีผมรู้สึกว่าผมวิ่งเร็วขึ้นแหะ;__;เอาเหอะวันนี้วันจันทร์ขอให้มันเป็นวันที่ดีผมเดินขึ้นชั้นเรียนเข้าไปในห้องนักเรียนทุกคนกำลังตั้งใจฟังอาจารย์บ่นตามภาษาคุณครูแก่ๆที่วันๆสอนเด็กแค่สิบกว่านาทีนอกนั้นก็บ่นยาว ผมวิ่งไปทางประตูข้างหลังห้องและก้มลงไปคลานเข้ามาอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้อาจารย์สังเกตเพราะเพื่อนๆหลังห้องก็ช่วยบังผมได้มิดทีเดียวช่วย แต่..
“อาจารย์ครับกันต์พิมุกต์เข้าห้องสายครับ” อิมแจบอมหรือเจบีนักเรียนชายในห้องคนเดียวที่ผมไม่ถูกกับมัน แต่ก่อนเราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เพราะเรื่องเขาใจผิดเราเลยต้องตัดขาดกันไป ดันฟ้องมิสกาอินเรื่องที่ผมเข้าห้องช้าซวยละสิ ผมไม่ได้เรียนแน่นอนเลยวันนี้TT
“กันต์พิมุกต์ออกมานี่!” ว่าแล้วเชียวอาจารย์แกหยิบไม้เรียวขึ้นมาพลางขยับแว่นตาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความโหดร้ายที่น่ากลัวกว่าก็อตซิล่าพ้นไฟ-o- ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนตามเสียงเรียกร้องของอาจารย์และเดินไปหน้าห้องพร้อมกับเสียงโห่ร้องของเพื่อนๆบางคน
“ทำไมถึงเข้าเรียนสายเธอไม่รู้กฏระเบียบของโรงเรียนเราหรือยังไงหา”
“คือว่าผมตื..”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!!ไปยืนคาบไม่บรรทัดอยู่หน้าห้องจนกว่าจะพักกลางวันเดี๋ยวนี้”
ผมยังพูดไม่ทันจบเจ๊แกก็ออกคำสั่งให้ผมไปยืนคาบไม้บรรทัดอยู่หน้าห้องผมไม่อยากจะบอกความรู้สึกตอนที่โดนทำโทษแบบนี้เลย ครั้งแรกที่ผมโดนมันน่าอายสุดๆเด็กนักเรียนเดินไปไหนมาไหนก็จะขำผมตลอดเหมือนว่าผมเป็นตัวตลกจมูกกลมสีแดงอย่างนั้นแหละ แต่แน่นอนครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้คนอื่นเขามองเป็นตัวตลกอีกเด็ดขาด ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องยืนหน้าห้องสักพักเพื่อไม่ให้เจ๊แกสงสัยพอแกเริ่มไปสนใจเด็กข้างในห้องต่อผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นห้าโรงยิมของโรงเรียน
นี่ผมไม่ได้โดดเรียนนะ
ไม่ได้โดดจริงจริง….
ผมเคยหนีเรียนมาที่โรงยิมหลายครั้งแล้วแต่ไม่ใช่เพราะว่าผมเป็นเด็กไม่ดีอะไรอย่างนี้หรอกนะการเรียนผมถือว่าใช้ได้เลยแต่ผมเบื่อเบื่อกับการสอนแบบเดิมๆสอนจบสั่งงานทำไมไม่มีการสอนแบบใหม่ๆที่ทำให้เด็กอย่างเรียนขึ้นมาบ้างนะ ผมชอบมานั่งฟังเพลงเพราะโรงยิมจะมีลมเย็นพัดมาอ่อนๆเบาๆผมรู้สึกสดชื่อทุกทีเวลาที่ได้ขึ้นมา และวันนี้ผมก็ทำเหมือนทุกครั้งหยิบหูงฟังขึ้นมาเสียบกับไอโฟนหกที่พึ่งได้มาสดๆร้อนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมเลื่อนเข้ารายการเพลงเลือกหาเพลงที่อยากฟัง อยากเพลง stop stop it ของ got7 ที่พึ่งออกมาใหม่เห็นเขาบอกว่านักร้องที่ชื่อเหมือนผมเอ่อแบมแบมน่ะหล่อใช่ย่อยเลยนะ ผมเลือกที่จะฟังเพลงนี้แล้วกดเพลย์ผมหลับตาลงแล้วนั่งพิงเสาในโรงยิม ลมโชยเบาๆสดชื่นดีจัง
ฮาจีมา ฮาจี ฮาจี ฮาจี ฮาจีมา
นีกา คือรอล แตมาดา มีชิล คอทกัททา
แน นูนึล โบมยอ ซัลจัก อุซซอจุมยอน
ทัลรยอกาซอ นอรึล อานาบอรัล คอทมัน กัททา
ฮาจีมา ฮาจี ฮาจี ฮาจี ฮาจีมา
นี ซนกิรี…
เพลงเป็นอะไรอยู่ๆก็ดับไป? ผมลองขยับตรงหัวเสียบของหูฟังว่าเสียบแน่นหรือยังแต่มันแน่นปกติดีนี่นาที่สำคัญคือในไอโฟนเครื่องเล่นเพลงยังเป็นเพล์อยู่แล้วทำไมเพลงถึงอยู่ไปได้เนี่ย
ผมรอไปสักพักนึงอยู่ๆดีเพลงมันก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่แปลกคือมันไม่ใช่เพลงของก๊อตเซเว่นแต่มันเป็นเพลงไทยเพลงอะไรก็ไม่รู้เพลงที่ผมไม่รู้จักคือเพลงไทยสมัยก่อนหรือเปล่านะ?
คล้ายดั่งความฝัน คืนวันนั้นช่างเหลือเชื่อ
ถักทอเยื่อใย อุ่นไอรักอันชื่นชวน
กามเทพเล่นกล บันดาลดลให้หวน
คืนคู่ควร รักมั่น ฉันและเธอ
เพลงอะไรไม่รู้ทำไมผมฟังแล้วรู้สึกเจ็บเหมือนโดนมีดแทงหัวใจยังไงไม่รู้ ผมหยามกดปิดแล้วแต่ทำไมเพลงมันยังดังอยู่นะ กดปิดกี่ทีก็ไม่หยุด โอ้ยผมเปลี่ยนจากเอามือจับอโฟนมาจับหน้าอกข้างซ้ายแทน ช่วยด้วยนี่มันอะไรกัน…
เหมือนต้องมนต์ขลัง ภวังค์รักเต็มล้นทรวง
ติดตามทวงหวงห่วงใย หัวใจนั่นเอง
ต้องเหินหายห่างไกล ให้เดียวดายเสมอ
คร่ำครวญละเมอ พร่ำเพ้อกี่คราว
ผมกระชากหูฟังแล้วโยนมันไปไกลๆแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยเพลงยังดังเข้ามาในหูผมอยู่ตลอด หัวใจผมเหมือนเดินธนูยิงเข้ากลางหัวใจมันเจ็บปวดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเริ่มกลิ้งลงไปนอนครวญครางอยู่บนพื้นและเอามือทั้งสองบีบหน้าอกข้างซ้ายไว้แน่น
เธอคือผู้ใด เธอเป็นของใคร
อยู่ที่ไหน ข้ามภพมาใกล้ โอ้ใจปรารถนา
ด้วยใจรักมั่น อธิษฐานข้ามกาลเวลา
ให้ความรักทลายม่านฟ้า ข้ามมาพบกัน
ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ตอนนี้ผมแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยผมคิดถึงพ่อแม่เหลือเกินนี่มันเกินเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ยได้โปรดใครก็ได้บอกผมที
“ไอแบม ไอเหี้ยแบมมม” ผมไม่รู้สึกอะไรเลยได้ยินแค่คำพูดนี้เป็นคำพูดสุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลยทุกอย่างรอบตัวผมมืดไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ
.
.
“มึงเหี้ยแบมตื่นดิวะ” ตัวผมรู้สึกเหมือนโดนเขย่าจากมือของใครสักคน ผมค่อยๆพยายามลืมตาขึ้นเห็นปีสีขาวมัวๆก่อนที่จะชัดขึ้นมาเรื่อยๆ ไอยูคมันยืนอยู่ข้างหน้าผม
“นี่กูเป็นอะไรไปวะ” ผมถามด้วยความสงสัยผมไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้น หรือมันเป็นแค่ภาพลวงตาที่ผมคิดไปเองแล้วถ้าเป็นภาพลวงตาผมจะได้ยินเสียงเพลงนั่นได้ไงกัน
“กูไม่รู้พอพักกลางวันกูก็ไม่เจอมึงหน้าห้องเลยวิ่งตามหาจนมาเจอมึงนอนร้องครวญครางเลยรีบพามึงมาห้องพยาบาลเนี่ย เป็นไงมั้งวะ”
“ไม่เป็นไรหรอกกูหายล่ะ” ผมหายแล้วจริงๆไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยมันต่างกับเมื่อตอนเช้าลึกลับ
“แล้วมึงจะกลับไงให้กูไปส่งป่าว?”
“ไม่ต้องหรอกวันนี้พี่หวังคงมารับเหมือนทุกครั้ง”
“เหรอแล้วทำไมศุกร์ที่แล้วเขาไม่มารับมึงวะ” สงสัยไรเยอะแยะวะไอยูค-..- มันคงเป็นห่วงผมจริงๆอ่ะแหละ ผมกับมันสนิทกันมาเกือบห้าปีละ ต้องรักกันเป็นธรรมดา(หมายถึงแบบเพื่อนน่ะนะ)
“เขาไม่สบายอาทิตย์นั้นเขาหยุดทั้งอาทิตย์อะ มีไรจะถามอีกมั้ยครับคุณเพื่อน”
“เออๆไม่มีล่ะ กลับดีๆนะถึงแล้วไลน์มาบอกกูด้วย นี้กระเป๋า”
“รับทราบคร้าบบบ” ผมหยิบกระเป๋าต่อจากมันแล้วลงจากเตียงนอนผู้ป่วยเดินไปหาพี่หวังที่หน้าโรงเรียนทันที
นั่นไงรถพี่เขาจอดอยู่ พี่หวังกับผมเรากำลังคบหาดูใจกันอยู่ครับยังไม่ถึงขั้นเรียกว่าแฟนตอนนี้ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมากกว่าปกติเท่านั้นเอง พี่หวังเขาอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้วครับพี่เขาจบไปจากโรงเรียนเดียวกับผมนี่แหละ ฐานะทางบ้านพี่เขารวยมากมีรถครับมาโรงเรียนต่างกับผมที่ต้องนั่งแท็กซี่จ่ายค่ามิตเตอร์แพงๆมาทุกวัน ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปที่รถ BMW สีดำนั่นทันที
“พี่หวังแบบมาแล้ว ขอโทษที่มาช้านะครับ” ผมเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับอย่างชำนาญเพราะพี่เขาไปส่งผมที่บ้านและคอนโดหลายต่อหลายครั้งแล้ว
“ไม่เป็นไรครับเพื่อแบมนานแค่ไหนพี่ก็รอได้เสมอ”
“ฮ่าๆออกรถเลยดีกว่าครับ” พี่หวังเขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากหน้าตาหล่อนิสัยดีโปรไฟล์ดีทุกอย่างมันก็ไม่แปลกถ้าผมจะคบกับเขา แต่มันยังไม่ถึงเวลา…
“แบมรู้มั้ยสิ่งที่พี่รักมากที่สุดรองมาจากพ่อแม่และจะรักตลอดไปคืออะไร”
“อ่าคงเป็นตัวเองมั้งครับ”
“ผิดฮ่าๆยอมหรือยัง” ผมชอบพี่เขาจังขี้เล่นตลอดเลย
“ยอมแล้วก็ได้พี่หวังเฉลยมาเลยแบมอยากรู้”
“แบมแบมไงคนที่พี่จะรักตลอดไป J” ให้ตายเหอะอย่าทำให้ผมรักบ้างแล้วกันพี่หวังเอ้ยยยย -//-
- เพลง : STOP STOP IT & เธอคือใคร -
เริ่มแต่งเริ่มดราม่านี่พูดเลออ คือแบบไม่อยากสปอยติดตามอ่านกันเอาเองนะ
อยากจะบอกว่าตอนกลางๆโครตเริศ อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ
เห็นแต่แอดfav.แต่ไม่เม้นกันเลย :( จะให้ดีติดแท็ก #ฟิคขุนหลวง ด้วยนะคะ
1 เม้น = 1000 กำลังใจ
ความคิดเห็น