คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คุ ณ ห ล ว ง - 08 (100%)
KhunLuang
-08-
“อ่าถึงแล้วครับ”
รถของพี่หวังถูกขับเข้ามาจอดอยู่หน้ารีสอร์ทที่เราจองกันไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ผมยังไม่เห็นทะเลครับแต่ก็เห็นตอนข้างทางที่พี่หวังขับมานิดหน่อย อากาศสดชื่นมากครับลมเย็นกลิ่นอายความเป็นทะเลนี่มาแต่ไกลเลยครับ เหมาะกับเพลงนี้
ลมเย็นเย็นเรามาเล่นชักว่าว กระตุกเบาเบาเพราะว่าวมันติดลม หนุ่มสาวเรามาชื่นชม พอว่าวติดลมมันรู้สึกคล่องตัว~
เพลงฮิตติดชาร์ตมากครับเพลงนี้เมื่อก่อนเวลาไปเข้าค่ายลูกเสือเนี่ยโดนให้ออกไปเต้นบ่อยมากแมร่งอายเว่อร์ๆพอครับวกกลับมาเรื่องเดิมเดี๋ยวจะออกทะเลไปไกลกว่านี้
“อากาศดีจังครับแบมชอบอากาศแบบนี้จัง” ทันทีที่รถพี่หวังจอดสนิทผมก็เปิดประตูออกมายืนกินลมชมวิวอยู่ข้างรถนั่นแหละ รีสอร์ททีนี้อากาศดีวิวทิวทัศน์เริศจริงๆ เราเลือกรีสอร์ทแบบบังกะโลครับ ดูโรแมนติกกว่าโรงแรมเยอะเลย
“พี่ก็ชอบอากาศแบบนี้เหมือนกัน ปะครับเข้าไปข้างในกัน” พี่หวังเอื้อมมาจับมือของผมแล้วจูงผมให้เดินไปพร้อมๆกัน ใจนี่สั่นรัวเลยครับดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดที่เคยเจอมาเลย
“คุณสุดหล่อได้ติดต่อจองบ้านไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานเคาท์เตอร์สาวของรีสอร์ทดูกระดี๊กระด๊าตะแล่ดแต๊นแต๋เป็นพิเศษเมื่อมีหนุ่มหล่ออย่างพี่หวังเข้าไปหา ก็ดูจากการแต่งตัวของพี่หวังสิใส่แว่นตาดำกางเกงสามส่วนเสื้อยืดพับแขนเสื้อมันดูเพอร์เฟคจริงๆ
จำไว้ด้วยที่เขาเข้าไปหาหล่อนเพราะต้องการติดต่อเรื่องบ้านพักไม่ใช่เรื่องอื่นที่หล่อนกำลังคิดอยู่ เช็คสภาพสังขารตัวเองด้วยนะยะ
ดูนางร้ายดูเรยามากอ่ะมึงแต่จริงๆผมแมนนะครับ…
“ได้ติดต่อไปแล้วครับ”
“จองบ้านหลังไหนไว้คะ”
“215บ้านสาหร่ายทะเลครับ”
ระหว่างนี้ปล่อยให้พี่หวังและนางเคาท์เตอร์มีบทบาทกันไป พี่แบมขอเดินไปนั่งรอที่โซฟาอยู่นิ่งๆชิคๆดีกว่าครับ
“เดี๋ยวสักครู่นะคะ เอ่อบ้านหลังนี้มีคนอยู่แล้วนะคะคุณสุดหล่อจำผิดหรือเปล่าเอ่ย”
“ไม่ผิดนะครับบ้านหลังนี้แหละผมจำได้”
“แย่จังมีคนจองแล้วเพิ่งเข้ามาอยู่เมื่อก่อนหน้านี้เองค่ะ ขอโทษด้วยนะคะสงสัยเป็นเพราะความสับเพร่าของพนักงานที่ไม่ตรวจสอบดูให้ดีคะ”
“ไม่เป็นไรครับๆแล้วพอจะมีบ้านหลังอื่นที่ว่างบ้างมั้ยครับ”
“สักครู่นะคะจะลองเช็คให้ค่ะ เอ่อบ้านที่ว่างไม่มีแล้วค่ะ”
“อ้าวทำไงดีละเนี่ย”
“แต่มีอยู่หลังนึงค่ะที่ไม่ว่างแต่ว่าเป็นบ้านบังกะโลสองชั้นสามารถแบ่งชั้นล่างชั้นบนได้ค่ะ คนที่อยู่บ้านหลังนี้ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่าจะมาพักร้อนคนเดียวด้วยนะคะ พอจะอยู่ได้มั้ยคะหลังนี้อยู่ติดทะเลและสระว่ายน้ำด้วยค่ะ”
“แบมพนักงานรีสอร์ทเขามีปัญหากับเรื่องการจองบ้านพักอะครับทำให้บ้านที่เราจองมีคนมาอยู่ก่อนหน้าเราแล้ว แล้วบ้านทุกหลังก็เต็มหมดแล้วด้วย” อะไรเนี่ยพี่หวังเดินมาหาผมที่โซฟาก็พูดซะไม่เว้นระยะไว้ให้ตื่นเต้นหรือถามอะไรเลย แล้วทำไมพนักงานถึงสับเพร่าได้ขนาดนี้เนี่ย
“อ้าวแล้วเราจะไปพักที่ไหนละครับพี่หวัง”
“แต่มันมีอยู่ครึ่งหลังที่เราพักได้ครับ น้องแบมจะอยู่ได้มั้ย?”
ครึ่งหลังที่ว่านี่คืออะไรแข่งฟุตบอลโลกเหรอ…หรือฟุตบอลลีก?
“อ่าแบมพักแบบไหนก็ได้อยู่แล้ว ไม่ซีเรียสเพราะแบมไม่ได้จะมาพักแต่แบมจะมาเที่ยว”
“เยี่ยมไปเลยครับน่ารักที่สุดJ งั้นพี่ไปเช็คอินเลยนะครับ”
201บ้านหาดหน้าหอย
“หาดหน้าหอยเอ่อชื่อแปลกๆนะครับฮ่าๆแบมว่ามั้ย” ชื่อว่าอะไรนะ?พอดีพี่แบมไม่ได้มองดูป้ายหน้าบ้านนะครับระหว่างเดินก็เซลฟี่มาตลอดทาง พี่แบมว่าชื่อบ้านหลังนี้เป็นอะไรที่เลทอินโกมากครับ ผมนี่แทบทรุดเลยครัชแหม่..
“แบมว่าเราเข้าบ้านกันเหอะครับรีบเอาของสัมพาระไปเก็บแล้วไปชายหาดกานน”
“โอเคครับคุณแม่^^” คุณแม่อะไรเรียกซะแบมแก่เลยเปลี่ยนจากคุณแม่เป็นคุณเมียแทน
ได้มั้ยพี่หวังอิอิ
แกร็ก (เสียงกุญแจไขลูกบิดเผื่อใครยังไม่รู้)
โหบ้านกว้างมากครับน่าอยู่มากเลยมีมีทั้งโทรทัศและสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายเริศเว่อร์มีกระจกบานเลื่อนใสที่สามารถทะลุมองไปเห็นสระน้ำที่อยู่หน้าบ้าน(อีกฝั่งหนึ่ง)และทะเลกับหาดทรายสีขาวนวลอีกด้วยนี่แค่ชั้นล่างนะจ้ะ ชั้นบนวิวคงแบบไม่ต้องพูดถึงขึ้นเลยดีกว่า
ผมวิ่งไปหาบันได้ทางขั้นแล้ววิ่งกระโดดข้ามขั้นบันได้เหมือนเด็กซึ่งต่างกับพี่หวังที่เดินขึ้นมาปกติซึ่งยังคงความหล่อไม่อย่างเดิม
โอ้ววมายยยก๊อดดด!! ชั้นบนเป็นอะไรที่อลังการมากมีระเบียงมองให้วิวได้ไกลสุดสายตาเลยแถมลมก็เย็นมากด้วยชอบจังๆลมบกลมทะเลอากาศถ่ายเทพลัดกันพลัดกันลมทะเลนั้นพัดกลางวันส่วนลมบกนั้นพลัดตอนกลางคืน
“พี่หวังไปเล่นที่ชายหาดกันๆๆ” ผมกระโดดแล้วแขนพี่หวังโยกไปมาประหนึ่งเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่กำลังชวนคุณแม่ไปเที่ยว
“พี่กะว่าจะลองคุยกับเจ้าของบ้านที่มาอยู่ก่อนเราเพื่อทำความรู้จักกันก่อนน่ะครับเห็นว่าห้องน้ำประตูล็อคอยู่สงสัยเขาคงเข้าห้องน้ำ น้องแบมลงไปรอพี่ก่อนเลยครับเดี๋ยวพี่จะรีบตามาลงไป”
“อะเคเร็วๆนะคร้าบบบบบ"
[
“เดี๋ยวพี่จะรีบตามไปครับ” ผมบอกน้องแบมที่วิ่งออกไปจากสายตาเรื่อยๆจนลงบันไดไป เด็กน้อยที่ต้องการทะเลมันดช่างดูน่ารักจริงๆ ผมเดินสำรวจบ้านพักรอบๆระหว่างที่รอเจ้าของบ้านพักอีกคนนึงที่ผมกับน้องแบมต้องอาศัยอยู่กับเขาออกมาจากห้องน้ำ บ้านพักหลังนี้ก็ดูโอเคดีครับเป็นบังกะโลสองชั้นซึ่งไม่ค่อยมีที่ไหนเพราะปกติบังกะโลก็จะเป็นบ้านพักหลังเล็กๆไม่ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้แต่ก็ถือว่าคุ้มนะครับถ้าเทียบกับราคาถึงจะไม่ได้อยู่บ้านพักที่จองไว้ก็เหอะ
“เฮ้คุณเป็นใครน่ะ” อาสงสัยจะออกมาจากห้องน้ำแล้วสินะ
“สวัสดีครับผมจะม..คุณหน้าตาคุ้นๆนะครับ” ผมกลับหลังไปพบกลับเจ้าของบ้านอีกคนนึงแต่พอผมเงยหน้าขึ้นมาดูกลับพบว่าใบหน้าของคุณคนนี้มันคุ้นๆชอบกลเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลยซึ่งผมก็จำไม่ได้ครับ-_-
“อย่ามาแถเลยแกเป็นขโมยใช่มั้ย ให้ตายเถอะไม่มีความปลอดภัยเอาซะเลยอย่าเข้ามานะ”
ดูสิครับ ดูเขาสิครับวิ่งไปคว้าไม้กวาดมาชี้หน้าผมใหญ่เลย หน้าผมเหมือนขโมยขนาดนั้นเลยหรือไงกัน เฮ้อหวังเพลีย
“ไม่ใช่ครับผมไม่ใช่ขโมยหรือโจรอะไรทั้งนั้นแหละ ใจเย็นก่อนวางไม้กวาดลงได้แล้วครับ”
“แล้วคุณเป็นใคร นี่มันบ้านพักของผมคุณเข้ามาได้ยังไง”
แล้วผมก็บอกให้คุณเจ้าของบ้านอีกคนเดินไปนั่งคุยกันที่โซฟาเพื่อจะได้ไม่เมื่อยเวลาผมอธิบาย นั่นล่ะครับพอเรานั้นกันแล้วพบก็อธิบายเรื่องทั้งหมดที่ทำให้ผมกับน้องแบมต้องมาอยู่ที่บ้านพักหลังนี้
“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ละครับ เอาเป็นว่าเรามาอยู่ร่วมกันในล้านหลังเดียวกันเถอะครับ ผมแจ็คสัน หวัง คุณละครับ”
“มาร์ค ต้วน”
มาร์คงั้นเหรอ? อ่าว่าละทำไมหน้าคุ้นๆใช่คนเดียวกับที่เจอที่คอนโดน้องแบมหรือเปล่าวะ ถ้าใช่ก็ดีเลยจะได้ไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่ด้วยกัน
“คุณมาร์ครู้จักแบมแบมใช่มั้ยครับ” สงสัยแล้วจะรออะไรถามเลยสิครับ
“โลกนี้มีคนชื่อแบมแบมกี่คนกัน” เอ่อทำไมคุณมาร์คพูดจากวนกระบานพี่หวังแบบนี้ล่ะครับ
“เออกันต์พิมุก รู้จักยังครับ?”
“อ่อรู้จักดีเลยล่ะ คุณก็คงคือไอเตี้ยที่เจอกันที่คอนโดน้องแบมใช่มั้ย” เออปลาหมอตายเพราะปากรู้จักมั้ยครับมาร์ค-‘’- กูไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นนะเฮ้ย
“ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นหรอครับแหม่”
“ไม่เรียกเตี้ยแล้วจะเรียกอะไรครับ แบมแบมก็คงมากับคุณด้วยสินะ”
“แบมอยู่ชายหาดน่ะครับ”
“งั้นผมขอตัวนะครับ คุณแจ็คสัน” ว่าแล้วก็เดินลงไปข้างล่างเลยครับทิ้งให้เหลือผมไว้ตัวคนเดียว ว่าแต่คุณมาร์คนี่ดูกวนทีนใช่ย่อยนะน่ะ แต่ผมคงไม่กวนครับหรอกครับผมเป็นผู้ดีผมเป็นคุณหนูผมต้องสง่าตลอดเวลา แบมมีลูกพี่ลูกน้องแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยตั้งแต่ที่ผมอธิบายให้คุณมาร์คฟังอะครับไม่ใช่ว่าจะตั้งใจฟังที่ผมพูดนะ เดี๋ยวๆก็เดินไปกินน้ำที่ตู้เย็น เดี่ยวก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ไม่มีมารยาทเอาซะเลย สู้คุณหนูแจ็คสันอย่างผมไม่ได้หรอก เชอะ
[end
เฮ้อออทะเลนี่สวยสุดๆ หาดทรายเนียนมากจนพี่แบมคนนี้อยากจะลงไปนอนกลิ้งกับพื้นเลยครับ ลมเย็นมากคือได้ยินที่เขาชอบพูดหรือโพสตามโซเชี่ยลอะไรกันมั้ยครับ
ร่างกายต้องการทะเล พี่แบมชอบทะเลสุดๆไปเลย ยู้ฮู้วววววววววววววว~
“เหมือนกันเลย” ใครมาพูดอยู่ข้างหลังพี่แบมกันครับ ต้องเป็นคุณพี่หวังแน่เลยย
“พี่หวังแบ..” นี่มันไม่ใช่พี่หวังแต่เป็น
พี่ ม า ร์ ค
เดี๋ยวนะขอจูนสมองแปปคือรู้อยู่แล้วไงว่าพี่มาร์คมันจะมาทะเล ตอนอ่านโน๊ตตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอกแต่พอมาคิดดูอีกทีตั้งแต่ที่ผมกับพี่มาร์คเจอกันครั้งแรกแล้วผมให้พี่เขาอยู่กับผมมานี่ก็เกือบสี่เดือนแล้ว เขาเริ่มเหมือนคนปกติขึ้นทุกวันๆก็ไม่แปลกที่เขาอาจจะแอบเปิดโน๊ตบุ๊คพี่แบมเวลาพี่แบมไม่อยู่ห้องหาวิธีเดินทางมาทะเลไรงี้ แต่ที่กูสงสัยคือ..
มาทะเลที่เดียวกับกูได้ไงวะครัช?
GPS เหรอ? หรือแอบเข้ามาในรถ? ไม่ใช่คือทะเลในประเทศไทยนี่ก็มีหลายหาดหลายจังหวัดนะ บังเอิญไปมั้ยที่จะมาหาดเดียวกันกับพี่แบมแล้วที่สำคัญได้เจอกับพี่หวังไปยังเนี่ย
“หยุดพูดทำไมตกใจอ่ะดิ”
“พี่มาร์คมาได้ไงอะ” สงสัยก็ต้องถาม พอดีพี่แบมเป็นคนไม่ชอบมีอะไรค้างคาในใจอะครับ
“ก็นั่งรถมาอะแหละ”
“อย่ามากวนเท้าได้ปะ ตอบดีๆดิ”
“คุณมาร์ค น้องแบมอยู่นี่นี่เอง เดินหาทั่วหาดเลย” คนนี้ไม่ใช่พี่มาร์คครับ แฟนแบมเองพี่หวัง
“อ้าวพี่หวังเจอพี่มาร์คแล้วเหรอครับ” ไปเจอกันตอนไหน?
“ใช่ครับน้องแบมจำได้มั้ยที่พี่บอกว่าเรามีบ้านพักได้อีกครึ่งหลังก็บ้านของคุณมาร์คนี่แหละ บังเอิญจริงๆเนอะแต่ก็ดีไม่งั้นเราคงไม่มีบ้านพักแน่” ที่ติดใจไม่ใช่อะไรหรอกครับแค่สงสัยอีกแล้วว่า เอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ ถึงขนาดมาทะเลได้และอยู่บ้านพักราคาตั้งหลายพันเนี่ย ไม่ธรรมดาจริงๆครับพี่มาร์คเรา
“จริงๆไม่ต้องเรียกว่าคุณมาร์คก็ได้นะถ้าดูจากหน้าตาอายุเราก็คงไม่ได้ต่างกันเท่าไรอะ” หลังจากเงียบไปสักพักคราวนี้พี่มาร์คก็พูดขึ้นบ้าง
“อ่อเหรอครับแต่ไม่เป็นไรดีกว่าผมขอเรียกคุณมาร์คเนี่ยแหละดูเป็นการให้เกียรติดีส่วนคุณมาร์คจะเรียกผมว่าแจ็คสันเฉยๆก็ได้นะครับ ผมไม่ถือ”
“โอเค”
ร้านอาหารริมทะเล
19.25 PM
กะว่าจะมาเดทกับพี่หวังสองคนแต่พอมาเจอพี่มาร์คนี้ฝันแทบสลายเลย จะมาเป็นกอขอคอทำไมก็ไม่รู้ พี่มาร์คอะกลับไปคอนโดจะเคลียให้รู้เรื่องเลย ส่วนตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วครับพวกเราก็เลยนั่งรถพี่หวังขับมาหาร้านอาหารทะเลอร่อยๆกินกัน มื้อนี้พี่หวังบอกเองเลยครับว่าเขาเลี้ยง เป็นไงแฟนแบมใจดีมั้ยครับลีดเดอร์ทุกคน ให้ผ่านมั้ย
ระหว่างกินพวกเราก็คุยกันครับ โดยเฉพาะพี่หวังกับพี่มาร์คนี่ดูจะคุยกันถูกคอนะแบบที่พี่หวังใช้ภาษาคุยแบบสุภาพกับอิพี่มาร์คใช้ภาษาแบบกระโฉกโหกห้าวอ่ะ-_- แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันครับทั้งสองก็คุยกันปกติแต่แค่คนละน้ำเสียงเอง
พาพูดเรื่องอาหารกันบ้างพี่หวังบอกอยากกินอะไรสั่งเลย อิพี่มาร์คนี่ก็สั่งเกือบทั้งร้านอะครับ ยกตัวอย่างเช่น หอยนางรมสด หมึกย่าง กุ้งเผาหอยเผาปลาเผา ต้มยำ ส้มตำ ปลาทอดน้ำปลา ปูนึ่ง หมึกนึ่งมะนาว และอีกหลายๆอย่างเอาเป็นว่ากินแล้วพุงยื่นภายในไม่กี่นาทีอะครับ
“เช็คบินด้วยครับ” เอาแล้ววินาทีนี้เป็นอะไรที่ต้องจับตามองมากๆครับ ว่าอาหารทั้งหมดที่เรากินไปและเหลืออยู่ที่จานนั้นจะราคาเท่าไร
“ทั้งหมด 2550 บาทค่ะ” พนักงานว่าแล้วยื่นรายการอาหารส่งให้พี่หวังดูราคา คือบอกเลยครับพี่แบมก็บ้านรวยนะแต่เราเป็นครอบครัวเล็กๆเลยไม่กินอาหารที่ราคาถึงสองพันมาก่อน อย่างมากก็พันห้าไรงี้ พี่มาร์คจะโดนเล่นไหมเล่นสั่งซะเยอะไม่เกรงใจพี่หวังเลย
“ถ้าเงินไม่พอเดี๋ยวแบมช่วยออกด้วยก็ได้ครับพี่หวัง”
“ไม่เป็นไรน้องแบม นี่ครับ” แบงค์พันสองใบและห้าร้อยหนึ่งใบอยู่ในมือพนักงานแล้วจ้า พี่หวังนี่ไฮโซจริงๆ
201บ้านหาดหน้าหอย
22.00 PM
“อ้าวทำไมห้องนอนอีกห้องมันล็อคอะ” ผมที่กำลังบิดกลอนประตูอยู่นั่นก็ชะงักเพราะห้องนี่มันเปิดไม่ได้ แล้วคือบ้านหลังนี้มีห้องนอนสองห้องแล้วถ้าเปิดไม่ได้หนึ่งห้องมันก็จะเหลืออีกหนึ่งห้องถูกมั้ย แล้วคือจะนอนสามคนในห้องเดียวกันคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆทำไงดี
“โทรไปบอกแม่บ้านดีมั้ยครับน้องแบม”
“ดึกดื่นป่านนี้แม่บ้านนอนกันหมดแล้วแหละ”
“จริงอย่างที่พี่มาร์คพูดป่านนี้คงไม่มีใครมาไขให้เราแล้วแหละครับพี่หวัง จะนอนกันยังไงดี”
“คุณมาร์คนอนตรงโซฟาได้มั้ย ผมกับแบมจะนอนในห้องคุณมาคนเดียวผมมีสองคนนะ” เอ่อพี่หวังตัดสินใจได้ถามคนอื่นก่อนมากเลย หน้าพี่มาร์คนิ่งเลยอะ
“ได้หมดแหละนอนที่ไหนก็ได้ไม่เลือกมากเหมือนแจ็คสันหรอก” คำพูดแบบนี้ดูจะมีสงครามกลางบ้านพักแน่ๆพี่แบมควรห้ามนะครับ
“เอ่อนอนได้จริงเหรอพี่มาร์ค เข้าไปนอนกับแบมกับพี่หวังก็ได้นะ”
“ได้ดิพี่นอนได้หมดแหละ ตอนอยู่คอนโดพี่ยังเคยนอนที่โซฟามาแล้วเลยจำไม่ได้อ่อ” เออจริงพี่มาร์คเคยนอนแบบนี้มาแล้วครั้งนึงนอนอีกครั้งก็ไม่เป็นไรหรอกเนาะอิอิ
“เก่งมาก งั้นแบมขออกไปเดินเล่นริมหาดก่อนนะพี่หวัง อยากรับลมเยอะๆนานๆมาทีอะ”
“ได้เลยน้องแบมพี่กะว่าจะไปอาบน้ำน่ะ อย่าออกไปนานนะครับ”
“รับแซ่บบบ”
“รอก่อน ไปด้วย”
“งั้นไปรอข้างนอกนะ”
[Markpart]
“นี่แจ็คสัน” ผมเรียกไอเตี้ยแจ็คสันที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องหลังจากที่แบมออกไปรอผมข้างนอกแล้ว
“ว่าไงครับคุณมาร์ค”
“ถ้าคืนนี้จะซัมติงกันอ่ะ อย่าร้องเสียงดังนะคนที่นอนข้างนอกเขารำคาญ”
“จะทำน้องแบมให้เบาที่สุดเลยครับคุณมาร์ค J”
ไอบ้าเอ้ยที่ผมพูดแบบนี้เพราะจะบอกว่าให้มันอย่าทำแต่ดูเหมือนจะโง่เกินที่จะแปลคำพูดผมออกนะ ขอไอเตี้ยแจ็คสันนกเขาเหี่ยวเฉาปลุกไม่ตื่นที่เถิดด ที่ไม่อยากให้สองคนนั้นมีอะไรกันนี่ผมไม่ได้หึงแบมแบมนะครับ ไม่ได้หึงจริงจริ๊ง
[end Markpart]
-TBC-
โอเย้อัพครบร้อยเปอร์แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ
หลังจากนี้อ่ะเด็ดพูดเลยคิดไว้แล้วถถถถถถถ
ยังไงอ่านแล้วก็ เม้นแฟบโหวต#ฟิคคลมบ ด้วยนะเตงอยากได้กำลังใจ
#ฟิคคลมบ
ไปเล่นแท็กนี้กันบ้างน้าเงียบเหงามากฮือ
ความคิดเห็น