คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : o1
o1.
น้องหมาที่กำลังบาดเจ็บ
เขาชอบเวลาหลังเลิกเรียน
รู้สึกเหมือนจะชอบไปซะทุกอย่าง ทำไมล่ะ.. มันก็ดีไม่ใช่หรือไงที่ไม่ได้เกลียดมัน อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่ไม่ชอบเขาก็มีเหมือนกันแหละน่า แต่มันไม่จำเป็นต้องพูดออกมานี่
จองแดฮยอนย่นจมูกในขณะที่ก้าวเท้าเดินไปตามทางกลับหอ
ทั้งสายลมเย็นๆ ทั้งแสงแดดอ่อนๆ
“แหม อากาศดีอย่างนี้เลยออกมาเดินเล่นนอกบ้านน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอคะ ดิฉันก็เหมือนกัน เนี่ย... ว่าจะไปเดินตลาดซื้อของมาทำอาหารเย็น เห็นว่ามีของลดราคาซะด้วย”
“ว้าย...” ยกมือป้องปาก ทำตาโต “อย่างนี้ก็พลาดไม่ได้เลยสิคะ”
คุณแม่บ้านทั้งหลายที่ออกมายืนจับกลุ่มคุยกัน ช่างเป็นภาพบรรยากาศน่ารักที่คุ้นตา
ปากฮัมเพลงงึมงำไปตามประสา สายตามองไปรอบๆตัว เด็กหนุ่มมองเห็นแมวน้อยเดินบนกำแพงเล็กๆแล้วก็อดยิ้มให้กับท่าทางที่แสนจะน่ารักนั้นไม่ได้ พอเจ้าแมวเหมียวตัวนั้นเดินสะดุดกึกเพราะตกใจกิ่งไม้รูปร่างประหลาดตรงหน้าก็หลุดขำพรืดออกมา
“โธ่.. แค่กิ่งไม้น่าเจ้าเหมียว” มือยื่นไปลูบหัวเจ้าตัวน้อยปลอบใจ “ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย” แดฮยอนยิ้มยิงฟันเลียนแบบน้องแมวตรงหน้า พอเห็นแมวน้อยค่อยๆเดินต่อไปอย่างช้าๆก็ถอนหายใจโล่งอกแล้วตนเองก็เดินต่อบ้าง
สายลมเย็นๆที่พัดผ่าน รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเพลงแว่วตามสายลมมา
เสียงหวีดหวิวที่เกิดจากการเสียดสีของใบไม้จากลมพัด แดฮยอนร้องเพลงตามทำนองนั้น ทั้งทำนองที่พึ่งได้ยิน และเนื้อร้องที่คิดขึ้นมาสดๆตอนร้อง ทำให้เจ้าตัวหัวเราะร่วนอยู่คนเดียว
“ใช้ได้นี่” พูดชมตัวเอง(?)พร้อมกับปรบมือเบาๆชอบใจ
มันจะมีอะไรดีกว่าการได้ใช้ชีวิตที่เงียบและสงบ
มันจะมีอะไรดีกว่าการได้ร้องเพลงท่ามกลางบรรยากาศที่ดีเหล่านี้
สองเท้าก้าวไปต่อเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน แล้วก็พลันหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร้านขายขนม
........นั่นสินะ...
มันจะมีอะไรดีไปกว่าการที่ได้กินของอร่อยๆกันล่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ทั้งหมดสี่หมื่นห้าพันวอนค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ”
หลังจากจ่ายเงินเสร็จ แดฮยอนก็เดินออกจากร้านในสภาพที่เสมือนไร้วิญญาณ ........
เขาใช้เงินไปกับการซื้อของกิน(ในวันนี้)มากเกินไปแล้ว…….
เด็กหนุ่มก่นด่าตัวเองในใจ พร้อมกับยกถุงขนมขึ้นมาดู เบะปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงบิลค่าขนมจำนวนมหาศาลที่พึ่งจ่ายไปเมื่อสักครู่นี้ แล้วก็เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มากกว่าเก่าเมื่อคำนวณเงินค่าขนมประจำเดือนที่เหลืออยู่ แต่ก็จำใจยอมเมื่อเห็นขนมมากมายในถุงตรงหน้า เอาเถอะแดฮยอน กินเพื่ออยู่ หรืออยู่เพื่อกิน ยังไงก็(ได้จ่ายเงินเพื่อ)กินอยู่วันยังค่ำ
งอนตัวเอง สุดท้ายก็พูดปลอบใจตัวเอง เด็กหนุ่มทำหน้าหงิงแล้วเดินต่อ มือขวาถือถุงขนมถุงโต มือซ้ายถือไอศกรีมโคนกินไปด้วย
ก็คิดว่ายังไม่อยากกลับหอตอนนี้ เมื่อเดินไปเจอสวนสาธารณะที่คุ้นเคยก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปทันที นั่งเล่นชิงช้าที่อยู่กลางสวนสาธารณะไปพลาง กินขนมไปพลาง มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกไปพลาง มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเท่าไหร่นัก
วาดฝันถึงช่วงเวลาแสนสุขกับขนมและบรรยากาศยามเย็นได้ไม่นาน ยังไม่ทันที่แดฮยอนจะได้นั่งชิงช้าก็ได้ยินเสียงพลั่กและเสียงโหวกเหวกจากทางด้านหลัง พอหันไปตามเสียง สายตาก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่ตนอยู่
“จำไว้ ทีหลังอย่ามาทำซ่า”
ชายผมแดงที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกในกลุ่มพูดขึ้น แล้วยกเท้าเหยียบคนที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างแรงทันทีจนคนโดนเหยียบร้องอั่ก พอเจ้าตัวทำเช่นนั้นคนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็พากันช่วยรุมกระทืบ ทั้งเตะและต่อยกันยกใหญ่ จากนั้นก็เดินหนีกันยกกลุ่ม ทิ้งให้คนที่โดนทำร้ายนอนหมอบอยู่คนเดียว
ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย จองแดฮยอนรีบวิ่งตรงไปยังคนที่นอนอยู่ นั่งลงข้างๆประคองอีกฝ่ายให้พิงตัวเองแล้วก้มมอง ทั้งตัวมีแต่รอยแผลฟกช้ำ ตาเขียว ปากแตก เด็กหนุ่มหนุ่มขมวดคิ้ว ปัดผมสีน้ำเงินรื้นเหงื่อของคนตรงหน้าออก ดูเหมือนที่หัวจะโดนกระแทกอย่างแรงจนบวมปูด
“เฮ้....” มือตบแก้มคนนอนอยู่เบาๆหวังจะปลุกให้ได้สติ แต่ก็มีเพียงเสียงอือๆที่ตอบรับมาพร้อมกับการส่ายหน้าที่ดูไม่สบายนั่นน้อยๆเท่านั้น
แดฮยอนถอนหายใจหนัก เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าไม่มีคนอยู่แถวนั้น สุดท้ายก็จำใจจับแขนชายผมน้ำเงินคนนี้พาดบ่า พาไปนอนพักทำแผลที่หอก่อนก็คงไม่เสียหายเท่าไหร่ ค่อยๆลุกขึ้นยืน รู้สึกได้ถึงความหนักจนเซแทบจะล้ม
“หนักชิบหาย” ปากบ่นเบาๆ
ก็นับว่าโชคดีที่หออยู่ใกล้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องจับเจ้านี่เดินพาดบ่าไปไหนไกลๆ ไม่อย่างนั้นคนที่ตายจะไม่ใช่มัน แต่จะเป็นเขานี่แหละ อยู่มาตั้งนานไม่ค่อยได้ออกแรง แค่จับแขนผู้ชายพาดบ่าประคองพาเดินกลับหอก็ยังหนักจนจะตายให้ได้ รู้สึกว่าต้องหาเวลาว่างไปออกกำลังกายสักหน่อย ไม่งั้นต่อไปคงแบกถุงขนมถุงอาหารไม่ไหวแน่ๆ
ค่อยๆพาคนเจ็บเดินกลับ แต่ก่อนกลับก็ยังมิวายเดินไปที่ชิงช้าหยิบถุงขนมที่อุตส่าห์ซื้อมาติดมือไปด้วย ซื้อหมดเงินไปตั้งหลายวอน ยังไม่ได้กินเลยซักนิด เสียดายตาย
เส้นทางจากสวนสาธารณะถึงหอปกติไม่ใช่ทางที่ลำบาก แต่วันนี้รู้สึกเหมือนเดินไกลเป็นร้อยกิโล กว่าจะเดินมาจนถึงหอ กว่าจะก้าวขึ้นบันไดในแต่ละขั้น(เพราะลิฟต์เสีย ขึ้นไม่ได้ และป้าเจ้าของหอก็ไม่ยอมเรียกช่างมาซ่อมสักที) ตอนแรกก็ชอบที่ห้องพักตัวเองอยู่ที่ชั้นหกอยู่หรอก อยู่สูง มองเห็นวิวรอบๆ ทั้งท้องฟ้ากว้างๆ ตึกรามบ้านช่อง ตอนกลางคืนก็จะเห็นเป็นไฟแสงสีราวกับดวงดาวที่ระยิบระยับเต็มท้องฟ้า บรรยากาศด้านบนก็สบาย แต่ทว่าตอนนี้ขอกลับใจ จากชอบกลายเป็นเกลียด หนอยแน่ะอยู่ตั้งชั้นหก กะจะฆ่ากันให้ตายไปเลยหรืออย่างไร
พอถึงห้องก็รีบลากคนเจ็บไปทิ้งแหมะลงบนเตียงตัวเองแล้วทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพิงขอบเตียง รู้สึกเหนื่อยแทบขาดใจ มือยื่นไปหยิบน้ำที่วางอยู่ข้างเตียงมาดื่ม
คุณพ่อเคยสอนไว้ว่า ยามใดที่พบเจอคนที่ลำบาก ถ้าช่วยเขาได้และตัวเองไม่เดือดร้อน ก็จงช่วยเขา เพราะเมื่อถึงเวลาที่ตัวเองลำบากบ้าง จะเข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ
ครับพ่อ... แดฮยอนคนนี้จำคำสอนของคุณพ่อขึ้นใจ.... ทุกคำ......ทุกประโยคเลย......
เด็กหนุ่มถอนหายใจหน่อยๆแล้วหันหน้าไปมองคนที่นอนสลบอยู่ ถูกลากมาตั้งขนาดนี้ ...แถมยังมาในสภาพทุลักทุเลอีกต่างหาก จำได้ว่าเขาลากอีกฝ่ายไปกระแทกกับเสาด้วย ตอนขึ้นบันไดก็เหมือนกัน จริงๆตรงนี้มันไม่ใช่ความผิดเขาซะทีเดียว ก็ใครใช้ให้อีกฝ่ายขายาวกว่าเขาล่ะ ตอนเดินขึ้นบันไดเท้าก็เลยกระแทกๆตามขั้นบันไดขึ้นมาเชียว ท่าจะระบมไม่น้อย นี่โดนไปขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวอีกหรือไงนะ ...
ว่าก็ว่าเถอะ มันก็ไม่ได้ทำให้ตัวเขาลำบากอะไรมากมายหรอก ถึงจะเหนื่อย แต่การที่ทิ้งคนที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บต่อหน้าต่อหน้าไว้ตรงนั้นเนี่ย... ก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย
บ่นไปก็ป่วยการ ดูเหมือนคนที่นอนอยู่บนเตียงจะส่งเสียงงึมงำในลำคอทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งทำปากขมุบขมิบอยู่คนเดียวหลุดจากภวังค์ ก้มมองคนสลบแล้วลองยื่นมือแตะๆบริเวณหน้าผากที่รื้นเหงื่อนั่น คิ้วเรียวขมวดมุ่น ปรอทวัดไข้จากลิ้นชักข้างเตียงถูกหยิบมาใช้
.......นั่นไง....
.......สามสิบเก้าองศา...
คนบ้าอะไรเนี่ย ไม่สบายแล้วยังเสนอหน้าไปชกต่อยกับคนอื่นเขาอีก เชื่อเขาเลยจริงๆ ตอนที่พาเดินกลับหอก็รู้สึกได้ล่ะนะว่าอีกคนตัวค่อนข้างร้อน แต่ไม่นึกว่าจะไม่สบายขนาดนี้
เด็กหนุ่มลุกหยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำหมาดๆ เสร็จก็กลับมานั่งข้างเตียง เช็ดตัวให้คนป่วยโดยที่ไม่ถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายออก ค่อยๆซับเหงื่อให้ เห็นท่าทีอีกคนที่ดูสบายขึ้นมาก็หยุดเช็ดแล้วผละไปจัดแจงยาพร้อมน้ำมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ เผื่อว่าอีกฝ่ายตื่นมาเห็น จะได้กินยาซะ
แดฮยอนหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากบนตู้เสื้อที่ฝุ่นเกาะซะเขรอะ เขาไม่ค่อยได้ใช้เจ้ากล่องนี่ ฝุ่นเลยจับซะขนาดนี้
มือบางค่อยๆทำแผลคนที่นอนอยู่ สายตาก็มองที่ใบหน้าอีกฝ่าย นึกในใจอย่างหมั่นไส้นิดๆว่าคนอะไรผิวขาวชะมัด ทำไปก็พูดงุบงิบไป ทั้งขาวทั้งเนียน แต่เอาน่า... อย่างน้อยจมูกก็ไม่ค่อยโด่งเท่าไหร่ ดูๆไปแล้วเป็นคนหน้าหวานใช้ได้ เรียกว่าน่ารักจะดูเหมาะกว่าคำว่าหล่อ
.............
แต่วันนี้นี่เหนื่อยจริงๆนะ... ก็ไม่เห็นจะได้ทำอะไรมากมายสักหน่อย....
เด็กหนุ่มเริ่มตาปรือ มือกำผ้าขนหนูที่เขาใช้เช็ดตัวคนป่วยเป็นรอบที่สองในกลางดึก เอนศีรษะซบลงบนเตียง มองคนหลับที่ส่งเสียงงึมงำๆไม่รู้เรื่อง
...... เหนื่อยจริงๆด้วย..... นี่เขาคงต้องไปออกกำลังกายจริงๆแล้วล่ะ....
...ไม่งั้นนะ ....เขาคงแบกถุงขนมถุงใหญ่ไม่ไหวแน่ๆเลย......
+talk
น้องแมวไปเก็บน้องหมาตัวโตที่กำลังบาดเจ็บมาดูแล
ทำไมน้องแมวตัวนี้ชอบกินจังเลยล่ะ เอ๊ะ มันเป็นเรื่องปกติเหรอ 555
ดีใจที่ชอบนะคะ แฮ่
ปอลิง.ไรท์เปล่านะ แด้ต่างหากที่ว่าน้องแหมบ ไม่ดีเลยแกล้งน้องเนี่ยโธ่แด้ 555
Empire •Theme
ความคิดเห็น