คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : o5
o5
“นี่.....”
แดฮยอนก้มหน้าลงนิ่ง ทำเป็นไม่สนใจไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น เด็กหนุ่มตัวเล็กตั้งหน้าตั้งตาพันผ้าพันแผลอย่างจริงจัง ดูได้จากคิ้วที่เดี๋ยวก็ขมวดเดี๋ยวก็ค่อยคลายเมื่อยามที่พันได้อย่างที่ไม่ต้องการและเมื่อพันได้สวยตามใจหวัง ส่งให้คนที่นั่งมองอยู่รู้สึกแปลกใจเล็กๆกับสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนได้มากมายขนาดนี้
“นี่นาย....”
ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่ได้ยิน
หายใจเข้าลึกๆสงบสติอารมณ์ตัวเอง พยายามจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมาตลอดตั้งแต่แรกเขาก็ยังจะทำเป็นไม่สนใจต่อไป แม้ว่าจะรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ขยับเข้ามาใกล้ตนเองมากขึ้นเรื่อยๆเขาก็จะทำเป็นไม่สนใจต่อไป แม้ว่าจะมีใบหน้าที่ค่อยๆก้มลงมาหาเขาก็จะทำเป็นไม่......
....เฮ้ย...
หนุ่มตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว ขยับผละถอยหนี แต่สิ่งที่ทำกลับส่งให้อีกคนส่งเสียงร้องโอ้ยออกมาเพราะเขาเผลอดึงผ้าพันแผลเต็มแรงติดมือมาด้วย คิ้วที่ขมวดอยู่แล้วยิ่งขมวดมุ่นเข้าไปใหญ่
“ทำบ้าอะไรของนาย”
“นายสิทำบ้าอะไรของนาย” เขาแหวกลับ
“นายดึงผ้าพันแผล”
“นั่นเพราะนายก้มหน้าลงมา”
“........พันเละขนาดนี้ไม่ให้มองยังไงไหว”
แดฮยอนเงียบปากลงไม่เถียงต่อ ก้มมองไปยังผ้าพันแผลที่แขนอีกคน
“คราวก่อนก็พันเละ” คนตรงหน้าพูดขึ้นต่ออีก
“เงียบไปเลย...”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ถึงแม้การที่มีกล่องปฐมพยาบาลติดตัวอยู่ที่ห้องนั้นจะไม่ได้ช่วยทำให้ทักษะการทำแผลดีขึ้นมาเลยก็เถอะ แต่เขาเองก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าฝีมือการพันแผลของเขานั้นได้ห่วยจริงๆ...
“ถึงนายพันเองก็เละไม่ต่างกันหรอก”
“ไม่ได้ขอให้ช่วยนี่”
เจอพูดแทงใจดำเข้าไปอีกรอบ แดฮยอนก้มหน้าลงนิ่งพยายามสงบสติอารมณ์ ปากที่เม้มเข้าหากันแน่นนั้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าต่อให้เจ้านี่พูดอะไรขึ้นมาอีกเขาก็จะไม่ต่อล้อต่อเถียงให้อารมณ์เสียอีกเด็ดขาด
รู้สึกได้ถึงสรรพเสียงที่เงียบลงถนัดตา ได้ยินชัดแม้เสียงหายใจแผ่ว เขานึกแปลกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นอีกคนที่จ้องเขาก่อนอยู่แล้ว นั่นทำให้พลันละมือออกจากผ้าพันแผลที่พันเสร็จแล้วทันที
“อ..อะไร....”
“ปกติเป็นแบบนี้เรอะ”
“หา...?”
นิ้วเรียวของคนตรงหน้ายื่นมาจิ้มที่หว่างคิ้วของคนตัวเล็ก แดฮยอนสะดุ้งถอย
“เนี่ย ทำหน้าแบบนี้ไม่ปวดบ้างรึไง”
“ก็พอๆกับคนที่ขยันหาเรื่องใส่ตัวนั่นแหละ.. ไม่เข็ดบ้างรึไง”
“ยุ่งน่า....”
“นายแหละยุ่งก่อน”
“ฉันนั่งอยู่คนเดียวของฉัน ใครกันแน่ที่ยุ่งก่อน”
คนตัวเล็กกว่าสะบัดหน้าไปทางอื่น เขาจะไม่พูดเถียงอะไรอีก เพราะในเมื่อเขาเองที่เป็นคนเดินเข้ามายุ่งก่อนจริงๆ จึงได้แต่ทำหน้าตางอง้ำออกมาก็เท่านั้น
บรรยากาศที่น่าอึดอัดเริ่มปกคลุมระหว่างร่างสองร่าง ต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แดฮยอนก้มหน้าก้มตาพันผ้าพันแผลใหม่(รอบที่สอง)เพื่อให้มันดูสวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แอบนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยเมื่ออีกคนไม่ได้บ่นออกมาเลยอย่างที่คิดไว้เมื่อเขาขอพันผ้านี่ให้ซ้ำๆ
สุดท้ายก็ทำให้จนเสร็จ คนตัวเล็กละมือออก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นหาอีกคน แล้วก็ได้ตกใจเมื่อใบหน้านั้นอยู่ใกล้กว่าที่ตนคิดอีกแล้ว
“ก้มมาทำไมเนี่ย”
อีกฝ่ายกลอกตาไปมา พูดตอบเนือยๆ “บ่นทำไม ก็บอกว่ามองผ้าพันเละๆ”
แดฮยอนฟึดฟัด เงยมองท้องฟ้าที่บัดนี้เต็มไปด้วยดวงดาวดวงเล็กๆกระจายทั่ว
“จะว่าไป ขอถามอะไรหน่อยสิ” เขาหันไปมองคนที่นั่งหลับตาอยู่ มองเห็นมุมปากที่มีรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่พากลับไปทำแผลเขาไม่เห็นมัน คิดไว้เลยว่านี่คงเป็นผลจากการกระทำใหม่ของเจ้าตัวเป็นแน่ คนที่นั่งข้างๆไม่ได้ลืมตาขึ้นมา แต่ได้ยินเสียงอือจากลำคอเบาๆ แดฮยอนจึงคิดว่านั่นเป็นการตอบรับแล้ว
“ที่เขาพูดถึงกันนั่น ใช่นายรึเปล่า”
“หืม...?”
“หมายถึง เจ้าเด็กใหม่ตัวปัญหา อะไรนั่นน่ะ”
“ถ้าเซโล่ก็คงใช่ ทำไม”
“เปล่าหรอก....” เขาก้มหน้าลงมองมือตัวเอง ครุ่นคิดก่อนเอ่ยถามต่อเสียงเบา “ทำไมนายถึงทำแบบนั้น”
“จะพูดอะไรก็ช่วยพูดดังๆด้วย ทำแบบไหน”
แดฮยอนหันมองหน้า พูดเสียงดังขึ้นอีกนิด “ก็ต่อยตี”
“แล้วจะทำไม”
สุดท้ายอีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้น หันมามองเขา ดวงตาเรียวเล็กนั่นมีแววไหววูบน้อยๆ แดฮยอนรู้สึกได้ เพียงชั่วครู่มันก็กลับมาราบเรียบตามเดิม
“ใครๆก็รู้ว่ามันไม่ดี”
“เป็นพ่อรึไง”
“......................”
ไอ้บ้า.....
loading 30 per.
+talk
ฮึบบบบ เข็นมาได้สุดๆเท่านี้ก่อน ฮืออ รอหน่อยนะคะ รอกันก่อนน้า อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า T3T
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยค่า<3 เลิ้บน่อวว
BlackForest
ความคิดเห็น