คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : o3
o3
น้องหมาสายพันธุ์ปลาหมึก(?)
โลกนี้แม้แต่คนเราเองก็ยังมีหลายสปีชีย์ หลากหลายสายพันธุ์
... เอาเป็นว่ามีหลายประเภทก็ได้
ทั้งมนุษย์กลางคืน มนุษย์กลางวัน
แถมยังมีมนุษย์หมาป่า มนุษย์แวมไพร์
แล้วทำไมสัตว์ที่มีหลากหลายชนิดจะมีบ้างไม่ได้
แถมยังพันธุ์แปลกประหลาดซะด้วยสิ..
(ไอ้คุณแดหะยอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
“เออ” คนฟังกรอกเสียงลงโทรศัพท์เบาๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกรอบ
(มึงนะมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
“อะไร ส่งข้อความไปบอกแล้วไง” พูดออกไปเป็นรอบที่ล้าน(ประชด)ว่าส่งข้อความไปบอกแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตะเบ็งเสียงผ่านทางโทรศัพท์มาเหมือนเดิม
(มึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
นั่นปะไร....
แดฮยอนหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “.... ขอโทษนะ”
(..........................)
“ขอโทษจริงๆ” พูดย้ำไปอีกรอบ
(เออก็แค่นี้แหละ กูก็แค่อยากฟังมึงพูดเฉยๆ)
“ทำเป็นเด็กไปได้”
(ก็กูยังเด็กนี่ แม่ง คนอุตส่าห์ไปรอ สี่ชั่วโมงครับพี่น้อง สี่ชั่วโมงเต็มๆเลยครับ)
“ขอโทษอีกทีนะ นี่งอนเหรอเนี่ย”
(คำพูดกูมันเหมือนดูงอนเหรอ หา เปล่าเล้ยยย กูไม่ได้งอนน แม่งงง ก็แค่สี่ชั่วโมงอ่ะ รอสี่ชั่วโมงเองงงงงงง) ปลายสายพูดสวนขึ้นทันที
แดฮยอนเมื่อได้ฟังก็หลุดหัวเราะพรืดออกมาเบาๆ
(ขำอะไร)
เด็กหนุ่มยังคงหัวเราะคิกคักไม่หยุด
(อะไร อะไรอะไรอะไรอะไร ห้ะ ขำอะไรเนี่ย เฮ้ๆๆๆ อะไรอะไรอะไรอะไร)
แดฮยอนได้ยินเสียงเคาะอะไรบางอย่างจากปลายสายดังกึกๆ คาดว่านั่นน่าจะเป็นเสียงเคาะนิ้วกับโทรศัพท์ เดาเอาว่าถ้าเขานั่งข้างๆอีกฝ่าย ป่านนี้สิ่งที่โดนเคาะกึกๆคงไม่ใช่โทรศัพท์ แต่จะเป็นศีรษะของเขาเอง นั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะมากกว่าเดิม
(โว้ยยยยยยย ขำอะไรเนี่ยยยย แม่งงงง รอสี่ชั่วโมงนะเว้ยยยยยยย ยังขำอีกเหรออออหา)
มีการย้ำด้วยว่าสี่ชั่วโมง
.... เอาซะไม่รู้เลยนะว่างอน
“เปล่า คนบางคนแถวนี้ตัวโตเป็นควายแล้วยังทำงอนได้น่ารัก ก็เลยหัวเราะเฉยๆ”
(อ้าวไอ้นี่ มีแฟนเมื่อไหร่ไม่บอกกูเลยนะเวรละนี่นั่งข้างๆกันด้วยเหรอห่า โธ่โว้ยยยยย) เสียงโวยวายจากปลายสายดังทำให้คนที่นั่งหัวเราะคิกคักต้องยืดแขนยกโทรศัพท์ออกไปให้ไกลจากหูตัวเอง พอเสียงเงียบลงเขาก็นำโทรศัพท์กลับมาแนบหูเหมือนเดิม
แดฮยอนไม่ได้ตอบอะไรไป เขาแค่หัวเราะอีกครั้ง
(คนเราเนอะคนเรา เอาแต่หัวเราะ กินของผิดสำแดงมาป่ะเห้ย)
“ยองแจ....”
(อะไร)
“อย่างอนนานนะ....... ง้อไม่เป็น”
(...............ก็บอกว่าไม่ได้งอน.............)
เด็กหนุ่มอมยิ้ม หยิบหมอนหนุนใบใกล้ๆมือมากอด
“ไม่งอนก็ไม่งอน เดี๋ยวไปสวนสนุกเป็นเพื่อนก็ได้ ตกลงไหม”
(เฮ้ยไปจริงอ่ะ ไปจริงดิ ไปแน่นะ โอ้ย!!) เขาได้ยินเสียงกึงดังๆมาจากปลายสาย (บ้าจริง ไอ้ลิ้นชักบ้านี่ โว้ย ว่าแต่ตกลงไปจริงนะ)
“เอ้า ถามมากเดี๋ยวก็เซย์โนซะเลย เออออ ไปสิ นี่ไปนั่งอยู่ใต้โต๊ะอีกแล้วใช่ป่ะ สมน้ำหน้า หัวมันจะไม่โขกกับลิ้นชักหรอกนะถ้าเปิดแล้วรู้จักปิด”
(อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย เออๆ พูดแล้วนะเว้ย ห้ามกลับลำพลิกเรือเชียว ไม่งั้นพ่อจะงอนทั้งชาติแม่ง)
แดฮยอนผิวปากวิ้ว
(อะไรอีก)
“เปล่า” งอนจริงๆด้วย... เขาคิด ก่อนจะพูดต่อ “ว่าแต่แปลกนะ สวนสนุกที่อยากไปนักอยากไปหนาเนี่ย คุณคนสวยอย่างซอนฮวาที่แอบชอบกลับไปยอมไปชวน”
(อย่ายุ่งน่า) ปลายสายทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ ค่อยๆเอนหลังลงนอนบนเตียง
เมื่อแผ่นหลังลงสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เตียงนุ่มๆอย่างที่ควรจะเป็น เด็กหนุ่มก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที ได้ยินเสียงประท้วงเบาๆจากคนที่นอนอยู่
ตายล่ะ.... ลืมไปเลย
คนที่นอนส่งเสียงขัดใจ พลางพลิกตัวหันมาทางเขา มือปัดป่ายไปทั่วเตียงเหมือนจะควานหาอะไรบางอย่าง แดฮยอนมองนิ่ง พอปัดไปปัดมาแล้วมาโดนมือของเขาเข้า มือนั้นก็รีบจับไว้หมับ
“เฮ้” แดฮยอนร้องเสียงหลง พยายามดึงมือตัวเองกลับ แต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อมือนั้นจับไว้ไม่ยอมปล่อย ลองดึงแรงๆอีกอีกสองสามครั้งก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด
“ปล่อยสิ” พูดขู่ให้คนหลับที่ไม่มีทางได้เห็นการแยกเขี้ยวพูดของเขา มือก็ดึงอีกเรื่อยๆ
(อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้น)
เสียงดังจากโทรศัพท์ทำให้แดฮยอนสะดุ้งนิดหน่อย ลืมไปว่ายังคุยค้างอยู่ มืออีกข้างที่ถือโทรศัพท์ก็ยกแนบหู พูดตอบไปทั้งๆที่ยังสาละวนกับการทำให้มือของตัวเองหลุดจากการเกาะกุมนั่น
“ไม่มีอะไร หมามันดื้อ”
(ห้ะ? หมา?)
แดฮยอนมองหน้าคนตัวโตที่นอนหลับคับเตียงตัวเอง
“เออ หมานั่นแหละ ตัวใหญ่ แถมไม่เชื่อง”
(เดี๋ยวนี้เลี้ยงสัตว์แล้วเหรอไม่ยักกะรู้) ได้ยินเสียงผิวปากแซวจากปลายสาย แดฮยอนมุ่ยหน้าขัดใจ
“ไม่ได้อยากเลี้ยงหรอก เห็นนอนเจ็บเลยทนไม่ได้”
ยองแจพูดตอบทันที (ก็เลยเก็บมารักษาว่างั้น)
เด็กหนุ่มฟังจบแล้วเบ้หน้า
“ไม่น่ารักเอาซะเลยอ่ะ หมาดุ ไม่เชื่องเลยซักนิด”
(ซะงั้น) ปลายสายพูดเสียงกลั้วหัวเราะ แดฮยอนส่งเสียงชิเบาๆไปทำให้อีกฝ่ายหยุดขำก่อนจะกระแอมเบาๆสองสามทีแล้วพูดต่อ (ได้ข่าวว่าหอนายห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าไปนี่)
“ไม่ได้เลี้ยงซะหน่อย” พูดติดจะงอน “แอบเอาเข้ามา เดี๋ยวมันก็หนีกลับแล้วแหละ”
.... เดี๋ยวก็กลับ
พอตื่นขึ้นมาก็จะโวยวาย กระแทกเสียงปึงปังใส่แล้วก็เดินออกไป
จากนั้นก็ลาขาดกันอีกที
(พูดอย่างกับว่ามันเคยมาแล้ว)
เคยมา แดฮยอนพูดตอบในใจ เคยพามาทำแผลให้ครั้งนึงแล้วไงล่ะ จากนั้นก็เกิดเรื่อง อีกฝ่ายก็ออกไป
ฮึ่ม... พอคิดขึ้นมาก็หงุดหงิดนิดหน่อย
หลังจากที่อีกฝ่ายออกไปเขาก็ได้รับข้อความจากยองแจที่ส่งมาเตือนเรื่องหนังสือ ก็เลยออกไปเอา ก่อนหน้านั้นนอนคุยโทรศัพท์กับแม่นิดหน่อย พอเดินออกไปตามที่นัดแล้วดันผ่านสวนสาธารณะนั่น .................แล้วก็ได้เห็นคนเดิม.... นอนอยู่ที่เดิมเป๊ะ....
แดฮยอนรู้สึกอยากจะเอาหัวโขกหมอนสักล้านรอบ
นี่เขาไม่เข็ดหรือว่าเป็นคนดีเกินไป
หรือว่าโง่เกินไป
“ก็เห็นนอนซมแบบนั้นใครจะไปเมินได้ลง” พูดอุบอิบเบาๆกับตัวเอง
แต่อีกฝ่ายที่อยู่ปลายสายดันหูดีแม้จะอยู่ระยะไกล(?)
(อะไรซม หมาเหรอ)
เบ้ปากอีกทีเมื่อความพยายามในการแกะมือออกไร้ผล นี่นึกสงสัยว่าเมื่อคืนทำไมเขาไม่โดนกุมมือถ้าอีกฝ่ายจะเป็นคนที่จับอะไรได้แล้วกำไว้เหนียวแน่นติดทนนานขนาดนี้ หรือมีบางช่วงที่เผลอหลับแล้วไม่รู้ตัว... เออ ช่างเถอะ สงสัยเพราะมีผ้าห่มมีหมอนข้างมีหมอน มีอะไรก็ช่างมันไป
"อือ หมาป่วยน่ะ ไข้ขึ้น เหวออ--"
แดฮยอนร้องออกมาเมื่อมือที่จับอยู่ออกแรงดึงทำให้เขาตัวเอนไปนอนอีกฝ่ายที่หลับอุตุอยู่
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” แล้วก็ได้ร้องออกมาอีกเมื่ออ้อมแขนของคนแปลกหน้าที่เขานอนทับตวัดกอดเขาแน่น แดฮยอนดิ้นขลุกขลัก
(เฮ้! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!)
“เอ้อ...ป....เปล่าหรอก โอ้ย ไอ้บ้านี่” เด็กหนุ่มแยกเขี้ยวเมื่อถูกกอดแน่นขึ้น มือก็ทุบๆลงไปที่แขนอีกฝ่าย
(มันต้องมีอะไรแน่ๆล่ะ รอแปป เดี๋ยวไปหา)
“จะบ้าเหรอไม่ต้องมา มันไม่มีอะไร”
(จริงเหรอ นี่ปิดประตูห้องแล้วนะ หยิบกุญแจรถแล้วด้วย)
“เฮ้ยไอ้บ้าบอกว่าไม่ต้องมา ไอ้บ้านี่ด้วยเดี๋ยวเหอะ” ประโยคหลังพูดเบาๆพลางใช้กำปั้นทุบๆลงไปแล้วก็พยายามแงะมือที่ตอนนี้เลื่อนลงต่ำไปกอดหมับอยู่ที่เอวของเขาแล้ว
(ไม่รู้ล่ะ เดินมาถึงรถแล้ว)
“เฮ้ยบอกว่าไม่ต้องมาไง หมามันดื้ออ่ะมันแย่งผ้าห่มไปกอด ไม่เป็นไรไหวน่า”
(ไหวจริงเหรอ)
แดฮยอนใช้มืออีกข้างแงะๆ “เออไหวดิ หมาตัวเดียวเอง นี่ถ้ามานะยกเลิกไปสวนสนุกจริงๆด้วย” พูดขู่ไปที เขาได้ยินเสียงฮึ่มดังมาจากปลายสาย ยองแจขมวดคิ้วอยู่แน่ๆ
“แน่จริงมาสิ สวนสนุกยกเลิก”
(เออๆไม่ไปก็ได้ หมาอ่ะจัดการให้ได้ก็แล้วกัน บ้าจริงใช้มุกแบบนี้ตลอด) ยองแจบ่นออดแอด
“แน่นอน วุ้ยไรเนี่ย” แดฮยอนแทบจะก้มหน้าลงไปกัดมือปลาหมึกหนึบๆนี่ แงะยากแงะเย็นชะมัด “อ่ะ.. ยองแจ ขอวางสายก่อนนะ จัดการหมาก่อน”
(อือ)
“งั้นแค่นี้ล่ะ เจอกันที่โรงเรียน” กำลังจะกดวางสายก็มีเสียงแทรกขึ้นมาก่อน
(แดฮยอน!)
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วก่อนจะเอาโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้ง
“ว่า?”
(ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ.....)
เขาขมวดคิ้ว “หา?”
(เรื่อง.......................) ยองแจเว้นช่วงไปนานจนแดฮยอนต้องหันไปดูหน้าจอโทรศัพท์ว่ายังมีสายอยู่ไหม (เรื่องหมาน่ะ เออ หมาตัวนั้นนั่นแหละ ถ้าจัดการมันไม่ไหวก็บอก มีวิธีสะกิดตีนหมา เอ้ย ไม่ใช่ วิธีกำราบหมาอยู่หมัดน่ะ)
แดฮยอนหัวเราะพรืด พูดตอบกลับไป
“เออ ถ้าไม่ไหวจะรีบโทรไปขอวิธีสะกิดตีนหมาเลยละกัน แค่นี้ใช่มั้ยที่จะพูดน่ะ?”
(แค่นี้แหละ)
เหมือนเขาจะได้ยินน้ำเสียงที่ดูจะเปลี่ยนไปหน่อย นี่ยองแจกำลังงอนอีกเหรอไง?
“นี่ ผู้ชายงอนมากๆไม่ดีนะเว้ย เอาเวลางอนเพื่อนผู้ชายด้วยกันไปจีบซอนฮวาดีกว่าน่า เออๆ แค่นี้แหละ หมาเหวี่ยงใหญ่แล้ว โอ้ย” ทุบลงไปอีกทีเมื่อตัวเองถูกคนกอดเหวี่ยงไปนอนอีกฝั่งตุบก่อนจะถูกเอาขาก่าย ประหนึ่งเขาเป็นหมอนข้างก็ไม่ปาน “บ้าเอ๊ย งั้นวางละ บาย” แดฮยอนรีบกดวางสาย หันไปสนใจเจ้าหมาจอมเหวี่ยงตัวโต
“หมาหรือปลาหมึก รัดแน่นยังกะจะเอาให้ไส้ทะลัก” พูดบ่นก่อนจะใช้สองมือพยายามดึงแขนที่รัดเอวตัวเองออก
ก็แน่สิ ขืนปล่อยให้อีกฝ่ายนอนกอดเขาไปแบบนี้เรื่อยๆจนตื่น มีหวังได้โดนหนักอีกสองชุดใหญ่แหงๆ แค่เช็ดตัวให้ยังหาว่าโลมเลียทางสายตา นี่นอนกอดเลย(ถึงแม้เขาจะเป็นฝ่ายถูกกอดก็เถอะ)จะไม่โดนหาว่าข่มขืนอีกฝ่ายโดยเจตนาเลยรึไง
Talk;
ให้อารมณ์แด้แจ แจแด้เลยเลยอ่ะ ผันตัวไปแต่งดีไหม 555555555555555555555 #ไม่ใช่
สองคนนี้นี่ผลัดกันงอนดีเนอะ(?) แงแงแงแง////// ยองแจยังมีบทอีกมากกว่านี้นะ<3
น้องหมาสายพันธุ์ปลาหมึกน่ารักมั้ยล่า (แว่วเสียง:ม่ายยยยยยยยยยยยยย) /กระซิกๆ โอเคอ่ะ
รีบมาลงให้ค่าYvY/ แบบว่าแต่งไว้แล้วเลยทยอยๆลงแฮ่ ขอบคุณที่ยังติดตามนะคะ *หยิบผ้าเช็ดหน้าโบกๆปลาบปลื้ม*
ความคิดเห็น